Γίνεται είδηση όταν σκοράρει. Είναι πιθανόν να δεχθεί διψήφιο αριθμό τερμάτων και να μην ανοίξει... μύτη. Οι περισσότεροι παίκτες του έχουν άλλες δουλειές. Τραπεζικοί, εργάτες, επιχειρηματίες, λογιστές. Ακόμα και φοιτητές. Το ποδόσφαιρο στη χώρα τους δεν είναι αρκετό για να τους βοηθήσει να ασχολούνται μόνο με αυτό.

Στο ματς με τη Νορβηγία, το Σαν Μαρίνο σημείωσε το πρώτο του γκολ μετά από 15 χρόνια σε προκριματικά Μουντιάλ και παρότι τελικά έχασε 4-1 από την Νορβηγία, την ομάδα με την οποία αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην προκριματική φάση του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1992, οι παίκτες του πανηγύρισαν σαν τρελοί. Τελευταίο εκτός έδρας γκολ τους ήταν στο 1-1 με τη Λετονία τον Απρίλιο του 2001. Λογικό, λοιπόν, να ξεφύγει ο τύπος που χειρίζεται τα social media της Ομοσπονδίας.

​

Η θέση του τερματοφύλακα στο Σαν Μαρίνο μοιάζει μάλλον δύσκολη υπόθεση. Η ίδια η FIFA, στην επίσημη ιστοσελίδα της, την έχει χαρακτηρίσει ως «το δυσκολότερο επάγγελμα στο ποδόσφαιρο» Ο Άλντο Σιμοντσίνι σπούδασε υπολογιστής και η κανονική του δουλειά έχει να κάνει με τα λογιστικά. Δεν έχει κερδίσει ποτέ σε επίσημο ματς με την εθνική του, ενώ στα πρόσφατα ματς έχει μαζέψει δέκα φορές τη μπάλα από τα δίχτυα στο παιχνίδι με την Κροατία, 7 στο ματς με την Ελβετία, έξι σε αυτό με την Αγγλία.

Ο απολογισμός του είναι κάκιστος, ωστόσο ως ένα σημείο είναι αναμενόμενο. Απέναντι στους Άγγλους, αν όλος ο πληθυσμός της χώρας αποφάσιζε να πάει στο γήπεδο, θα καταλάμβανε περίπου το 1/3 του Γουέμπλεϊ! «Προσπαθούμε να ταιριάξουμε το ποδόσφαιρο στην καθημερινότητά μας. Το να παίξεις σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο σε απορροφά εντελώς, πνευματικά, αλλά και σωματικά. Το πιο απαιτητικό πράγμα είναι η σωστή διαχείριση του χρόνου μας», έλεγε ο προπονητής.

Στο ματς με τη Νορβηγία ο Σιμοντσίνι έγραψε για... δεύτερη φορά ιστορία, καθώς δέχθηκε αυτογκόλ από τον δίδυμο αδερφό του, Νταβίντε. Έξι χρόνια πριν, με αντίπαλο τη Σουηδία, ήταν η πρώτη φορά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο που κάποιος βάζει αυτογκόλ στον δίδυμό του. Η πορεία του 30χρονου πλέον γκολκίπερ όμως δεν είναι μόνο αυτογκόλ και παθητικό. Ίσως κι αυτός να είναι ο λόγος που το βλέπει διαφορετικά. Πιτσιρικάς, κατάφερε να πείσει τους ανθρώπους της Μόντενα και να ενταχθεί στην δεύτερη ομάδα της, έχοντας στοιχεία που θα μπορούσαν να του εξασφαλίσουν ένα μέλλον αποκλειστικά επαγγελματικό στο ποδόσφαιρο. Ο ίδιος το είχε πάρει ζεστά. Στα 19 του όμως, ήρθε η στιγμή που του άλλαξε τη ζωή.

Ένα αυτοκινητικό ατύχημα τον καθήλωσε στο νοσοκομείο για τέσσερις μήνες. Η λεκάνη και ο αριστερός ώμος του σχεδόν συνετρίβησαν. «Η ζωή μου ήταν σε κίνδυνο. Μου είπαν ότι μάλλον δεν θα μπορώ να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο», θυμόταν ο ίδιος με δηλώσεις του στο BBC. Η επαγγελματική καριέρα ήταν δεδομένο πως είχε τελειώσει, όμως παρότι είδε το μέλλον του να καταστρέφεται, ο Σιμοντσίνι δεν το έβαλε κάτω. Έπεσε με τα μούτρα στην αποκατάσταση και κατάφερε να επιστρέψει στην ενεργό δράση και να κάνει ντεμπούτο με την εθνική έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια. Έστω κι αν χρειάστηκε μετά από μια μικρή περιπλάνηση στα χαμηλά της Ιταλίας, να επιστρέψει στο αδύναμο πρωτάθλημα της χώρας του. Πρώτο ματς, απέναντι στην πανίσχυρη Γερμανία για τα προκριματικά του Euro 2008. Η Νάτσιονάλμανσαφτ, ως γνωστόν, δεν χαρίζεται. Σταμάτησε στα 13. Κι όμως, το συναίσθημα για τον τερματοφύλακα των χαμένων ήταν απερίγραπτο.

«Παρότι είχα να μαζέψω τη μπάλα 13 φορές, ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Άφησα πίσω 18 μήνες αγωνίας. Ενώ μου είχαν πει ότι δεν θα παίξω ξανά, το να είμαι μέρος ενός τέτοιου παιχνιδιού ήταν απλά αξέχαστο». Προφανώς, το να γίνεται σάκος του μποξ δεν αρέσει σε κανέναν ποδοσφαιριστή, ακόμα κι αν γνωρίζει ότι παίζει με ομάδες που του προσφέρουν το τέλειο άλλοθι. « Ας είμαστε ειλικρινείς. Το να χάνεις με έξι, επτά, οκτώ γκολ δεν για κανέναν ευχάριστο. Ούτε για μένα. Όταν βλέπουμε ότι οι άλλοι είναι τέσσερις φορές πιο γρήγοροι από εμάς, τσαντίζομαι. Γνωρίζουμε τις διαφορές ανάμεσα στην ομάδα και τους αντιπάλους μας, αλλά ποτέ δεν βγαίνουμε στον αγωνιστικό χώρο για να χάσουμε. Το σημαντικό είναι να μην απογοητευτείς όταν δέχεσαι το πρώτο γκολ. Μια υπέροχη επέμβαση μπορεί να σε ανεβάσει», έλεγε στο αγγλικό Vice, λίγο πριν την εμπειρία ζωής στο Γουέμπλεϊ πριν από δύο χρόνια.

Παρότι, από τη στιγμή που επέστρεψε από τον τραυματισμό, περίμενε να του δοθεί ξανά η ευκαιρία να δοκιμαστεί σε υψηλότερο επίπεδο (το 2011 πήγε στην Τσεζένα αλλά δεν έπαιξε ούτε ματς), για τον ίδιο, η ιδιαίτερη κατάσταση του Σαν Μαρίνο είναι και εκείνη που τον «προστατεύει». «Ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής δεν θα ήταν ποτέ ικανός να ανεχτεί ένα σερί από αντίστοιχες ήττες, θα είχε σίγουρα καταρρεύσει. Εγώ το ζω όλο αυτό σαν όνειρο και προσπαθώ στο μάξιμουμ. Για εμένα είναι ένα προνόμιο, μια σπουδαία εμπειρία ζωής». Όταν έχεις έρθει φάτσα με τον θάνατο, τι να σου πει μια ήττα με διψήφιο αριθμό τερμάτων...