Η φυσική εξέλιξη της Ισπανίας

Η αλλαγή έπρεπε να είχε συντελεστεί δύο χρόνια νωρίτερα. Ουσιαστικά ο απόλυτα επιτυχημένος κύκλος του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε ήταν ξεκάθαρο πως έκλεισε με τον πρόωρο αποκλεισμό στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Μαζί του τότε μεγάλωσαν και αρκετά από τ' αστέρια της χώρας. Ο Πουγιόλ, ο Τσάβι, ο Βίγια, ο Κασίγιας. Ηταν ξεκάθαρο ότι οι Φούριας Ρόχας όφειλαν να περάσουν στην επόμενη μέρα της ζωής τους. Δεν το τόλμησαν όμως, με τις συνέπειες της αδράνειας τους να εμφανίζονται περίτρανα στο EURO της Γαλλίας. Η Εθνική Ισπανία δεν εξελίχτηκε, δεν πέρασε στη νέα εποχή και το πλήρωσε. Πλέον όμως αυτά αποτελούν παρελθόν και όλα είναι έτοιμα για μία καινούργια αφετηρία.

Ακούστηκαν περίεργα ονόματα. Ωστόσο, ο Πάκο Χέμεθ είναι λίγος, ο Χαβιέρ Κλεμέντε παρωχημένος και ο Χοακίν Καπαρός ξεπερασμένος. Η νέα εποχή που θα συνδυαστεί με νέο αίμα, χρειαζόταν κάποιον που να γνωρίζει εκ των έσω τα δεδομένα και τις ικανότητες αυτών που έρχονται. Με βάση αυτό το αξίωμα, η επιλογή του Χουλέν Λοπετέγκι αναδεικνύεται ως η καλύτερη δυνατή. Βλέπετε ο 49χρονος εκλέκτορας των Ταύρων είναι εκείνος που από το 2010 έχει δουλέψει με τα Ταυράκια σε όλα τα εθνικά κλιμάκια και τα έχει ήδη οδηγήσει τρεις φορές στην κορυφή.

Με εξαίρεση τη σεζόν 2014-'15 και μέχρι τον Γενάρη του 2016, που τόλμησε το μεγάλο βήμα στην Πόρτο (την πήγε στα προημιτελικά του Champions League), τα πιο σημαντικά χρόνια της προπονητικής πορείας του τα βίωσε με τους μικρούς Ισπανούς. Εκτός αυτού, ο Λοπετέγκι που γίνεται ο δεύτερος τερματοφύλακας που αναλαμβάνει ομοσπονδιακός (Χοσέ Λουίς Πουχολάρ 1960), είχε καθοδηγήσει τη Β' ομάδα της Ρεάλ Μαδρίτης και λίγο νωρίτερα τη Ράγιο Βαγιεκάνο. Είναι επομένως ξεκάθαρο ότι παραστάσεις σε συλλόγους δεν έχει και ότι τον προσέλαβαν αποκλειστικά επειδή ξέρει απ' έξω κι ανακατωτά την καινούργια φουρνιά της χώρας του.

Το 2011 και το 2012 έστειλε διαδοχικά την U-19 στην κατάκτηση διαδοχικών EURO, με τη δεύτερη να είναι κόντρα στην Ελλάδα. Από εκείνο το 1-0 απέναντι στην Εθνική μας, κάνουν πιο σημαντική καριέρα οι Ντένις Σουάρεθ (Μπαρτσελόνα), Χουάν Μπερνάτ (Μπάγερν), Πάκο Αλκάθερ (Βαλένθια), Χεσέ (Ρεάλ), Ντεουλοφέου (Εβερτον) και Ολιβερ Τόρες (Ατλέτικο). Ωστόσο, η μεγαλύτερη δεξαμενή ταλέντου και ουσιαστικά η βάση απ' όπου καλείται να επιλέξει ο Λοπετέγκι, βρίσκεται στην ομάδα που πήρε το EURO U-21 ένα χρόνο αργότερα.

Εκείνη η 11άδα και ειδικά από τη μέση και μπροστά ήταν να την πιεις στο ποτήρι: Ντε Χέα, Μπαρτρά, Ινιγο Μαρτίνεθ, Αλμπέρτο Μορένο, Μοντόγια, Ιγιαραμέντι, Κόκε, Τιάγκο, Ισκο, Τέγιο, Μοράτα.

Τουλάχιστον οι Ντε Χέα, Κόκε, Τιάγκο, Ισκο, Μοράτα και ίσως ο Αλμπέρτο Μορένο, είναι αυτοί που θα έχουν τις ευκαιρίες τους και θα αναμειχθούν με την πιο παλιά γενιά. Αυτό δηλαδή που δεν έκανε ο Ντελ Μπόσκε, ο οποίος αγνόησε την πιτσιρικαρία και πήγε μόνο με τους πιο έμπειρους. Σε αυτούς προσθέστε και ορισμένους ακόμα, όπως ο Σαούλ Νίγκεθ, ο Πάκο Αλκάθερ, ο Μπερνάτ ή ο Καρβαχάλ που ήταν τραυματίας στο EURO και θα έχετε σχεδόν ολοκληρωμένη την καινούργια Ισπανία.

Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι η συνταγή θα είναι πετυχημένη. Ωστόσο, κρίνοντας με βάση το ποιες ήταν οι άλλες επιλογές και το ότι οι Ιβηρες δεν δίνουν την δουλειά σε ξένους προπονητές, αυτή η συνέχεια που θα έχει ο Χουλέν Λοπετέγκι από τους μικρούς προς τους Ανδρες, μοιάζει ως η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Η ποδοσφαιρική σχολή και κλίση της χώρας είναι συγκεκριμένη κι εκείνος θα την υπηρετήσει πιστά. Εκεί λοιπόν φαίνεται ότι υπάρχει κάποια λογική. Σε εκείνη την ιστορία με τον Σαμ Αλαρντάις και την Αγγλία πραγματικά τι στο καλό όραμα είδαν; Στα κουτουρού, δικός μας παιδί και ότι βγει; Αλήθεια, οι Αγγλοι του πάλαι ποτέ παραδοσιακού 4-4-2 έχουν σχολή;

Follow me: @jorgekaraman