Να γιατί δεν γίναμε Μαραντόνα

Σε κάποιο από τα ατελείωτα μεθύσια του, εκεί όπου δεν άφηνε ούτε σταγόνα στο μπουκάλι και χάιδευε πονηρά πιτσιρικές θαυμάστριες του, ο αγαπημένος κάφρος, Τσαρλς Μπουκόφσκι, έφαγε ένα... κόλλημα και θέλησε να ερμηνεύσει την ευφυΐα: Αποκλείεται λοιπόν να ήταν νηφάλιος (δεν ήταν σχεδόν ποτέ), όταν έριξε την ατάκα του: «Ιδιοφυΐα είναι η δυνατότητα του να κάνεις κάτι τρομερά δύσκολο με εκπληκτικά απλό τρόπο».

Πόσες φορές δεν το έχουμε ζηλέψει αυτό όλοι μας σε ανύποπτες στιγμές παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα; Τότε που αναζητήσαμε τρίτο και τέταρτο ριπλέι, ώστε με τη δική μας φτωχή κούτρα να κατανοήσουμε πως ξεδιπλώθηκε μία τόσο περίτεχνη ενέργεια. Κάπως έτσι λοιπόν μπήκαμε πλειστάκις άπαντες στη διαδικασία να βρούμε μία ερμηνεία στην ερώτηση που έχουμε κάνει στον εαυτό μας: «Μα καλά και εσύ παικταράς είσαι, γιατί δεν τα έκανες ποτέ σου αυτά τα τσαλίμια με τη μπάλα;»

Η αναζήτηση απαλύνει κάπως τη λύπη μας για το ότι δεν γίναμε ποτέ κορυφαίοι και παραμείναμε απλά, ταπεινά και παντοτινά (στη συνείδηση μας μονάχα) οι… Μαραντόνα της δικής μας αλάνας. Ας είναι καλά λοιπόν τα πανεπιστημιακά πορίσματα. Το Ινστιτούτο Καρολίνσκα που εδρεύει στη Στοκχόλμη απεφάνθη πως για να ανακαλύψεις ένα τεράστιο ταλέντο, δεν αρκεί απλά το σκάουτινγκ, το να το δεις δηλαδή σε μικρή ηλικία να μιλάει στο τόπι. Η σύγχρονη εποχή που θα οδηγήσει στην εύρεση του νέου Μέσι, θα περιλαμβάνει και ΝΕΥΡΟΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΤΕΣΤ!

Ναι, καλά διαβάσατε. Ο μπολιασμένος από μπάλα ανιχνευτής ταλέντων πλέον θα συνοδεύεται και από έναν ψυχολόγο. Ο δεύτερος θα υποβάλει τον υποψήφιο μελλοντικό σούπερ σταρ σε ορισμένα τεστ, που θα δείχνουν παραπέρα, βαθύτερα από τα εμφανή σωματικά προσόντα. Το εάν δηλαδή ο εγκέφαλος του εκάστοτε πιτσιρικά θα μπορεί να εξελιχτεί σε κάτι αντίστοιχο του Τσάβι, του Ιμπραΐμοβιτς, του Ρούνεϊ κτλ.

Με κάποιο τρόπο που δεν έχει γίνει γνωστός σε εμάς τους κοινούς θνητούς, τα τεστ θα αποκαλύπτουν την ταχύτητα με την οποία ο νεαρός μπορεί να λύνει σε δέκατα του δευτερολέπτου ποδοσφαιρικά προβλήματα και να επεξεργάζεται αυτόματα τα στοιχεία του αγώνα (π.χ. που βρίσκονται συμπαίκτες, αντίπαλοι, εστία, η μπάλα) και το τι πρέπει να κάνει με όλα αυτά. Να δώσει πάσα, να σπριντάρει, να μαρκάρει και όλα αυτά να τα αποφασίζει σε μισή σκέψη.

Το εν λόγω τεστ βέβαια θα έχει σημασία μέχρι τα 20 χρόνια του ταλέντου. Μετά από αυτό το έτος κανείς δεν θα μπορεί να εξελιχτεί και να βελτιώσει την ταχύτητα της σκέψης του (από εκεί και μετά αυξάνεται σταδιακά η εμπειρία). Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν οι Σουηδοί επιστήμονες που θεωρούν ότι η ευφυΐα είναι κάτι έμφυτο και όχι επίκτητο και αυτό ισχύει και για την ποδοσφαιρική εκδοχή της.

Μπέκαμ = Αϊνστάιν
Στο ίδιο περίπου συμπέρασμα είχε καταλήξει νωρίτερα και ένα άλλο πανεπιστήμιο. Το 2001 στο Σέφιλντ της Αγγλίας, είχαν μελετήσει τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Αφορμή για να κάνουν τον Μπεκς πειραματόζωο είχε αποτελέσει εκείνο το ασύλληπτο γκολ-φάουλ του στις καθυστερήσεις του Αγγλία-Ελλάδα 2-2. Τότε λοιπόν κάποιος Δρ Ματ Κέαρ είχε βγάλει το εξής πόρισμα για εκείνο το χτύπημα και κατ' επέκταση για τον τρόπο που ο Μπέκαμ χτυπάει γενικότερα τη μπάλα:

«Ο υπολογιστής (με χρήση προσομοιωτή, τούνελ αεροδυναμικής και άλλες μαγκιές) έδειξε πως κανονικά εκείνο το φάουλ θα έπρεπε να έχει πάει πολύ πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Και όμως στο τέλος ήταν φοβερό το πως έκανε αυτή την κούρμπα και κατέληξε στα δίχτυα. Για να γίνει αυτό το λεγόμενο χτύπημα μπανάνα χρειάζεται να υπολογίσει ο ποδοσφαιριστής τρομερά γρήγορα διάφορα δεδομένα. Βασικά δεν το κάνει εκείνος συνειδητά. Πρόκειται για μία ιδιοφυΐα του μυαλού του που λειτουργεί φυσιολογικά-αυθόρμητα και σε 1 με 1,5 δευτερόλεπτο αποφασίζει την γωνία και την ταχύτητα του χτυπήματος, τη διαδρομή και τον στόχο της μπάλας».

Εκείνη η έρευνα λοιπόν είχε δείξει το εξής απίστευτο: Οτι ο Μπέκαμ που δεν θεωρείται ένας ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, που δεν έχει πλατιές γενικές γνώσεις, που όταν ανοίγει το στόμα του πετάει μαργαριτάρια, διαθέτει κάτι μοναδικό. Πως στο κομμάτι εκείνο του εγκεφάλου του που επιλέγει τον τρόπο που θα χτυπήσει τη μπάλα, η ευφυΐα του είναι αντίστοιχη εκείνης που είχε ο Αλμπερτ Αϊνστάιν στη φυσική και τα μαθηματικά!

Οπότε μετά απ' όλα αυτά τα δεδομένα ας ηρεμήσουμε κι όλοι εμείς. Τώρα γνωρίζουμε το γιατί. Πως όσο και να προπονηθήκαμε ως πιτσιρικάδες, ναι μεν βελτιωθήκαμε, αλλά μεγάλη μπάλα δεν παίξαμε, επειδή δεν υπήρξαμε αντίστοιχα έξυπνοι. Προφανώς ο ποδοσφαιρικός δείκτης νοημοσύνης που ήταν τόσο ανεπτυγμένος στα χτυπήματα του Μπέκαμ ή τις ντρίμπλες του Μέσι, σε εμάς περιείχε κάτι άλλο. Ελπίζω ο καθένας λοιπόν να βρήκε τη δική του ευφυΐα (για μένα δεν το νομίζω), αυτή που στο ποδόσφαιρο τα νευροψυχολογικά τεστ θα ανακαλύπτουν στο μέλλον.

Και όπως είχε πει κάποτε (δια στόμματος Σέρλοκ Χολμς) ο Αγγλος συγγραφέας Αρθουρ Κόναν Ντόιλ: «Κάποιοι πιστεύουν πως η ευφυΐα είναι κληρονομική. Οι υπόλοιποι απλά δεν έχουν παιδιά»!

Follow me: @jorgkeraman