Η παράδοση ήθελε την Γαλλία να νικά πάντα, όταν φτάνει σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης, που φιλοξενείται στη χώρα της. Το 1984 πήρε το Euro απέναντι στην Ισπανία και το 1998 το Παγκόσμιο Κύπελλο απέναντι στην Βραζιλία. Η τρίτη, όμως, αποδείχθηκε και... φαρμακερή. Τι κι αν ο Ρονάλντο τέθηκε από νωρίς νοκ-άουτ, ο Φερνάντο Σάντος και οι υπόλοιποι Πορτογάλοι χάλασαν το πάρτι, που είχε στηθεί στο Σταντ Ντε Φρανς. Έτσι, οι Ίβηρες έφτασαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους στην κορυφή της Ευρώπης, με τους Γάλλους να πίνουν το... πικρό ποτήρι της ήττας μέσα στο σπίτι τους. Αυτή ήταν η πέμπτη φορά στην ιστορία των μεγάλων διεθνών διοργανώσεων (Μουντιάλ, Euro, Copa America) που μία οικοδέσποινα γνωρίζει την ήττα στον τελικό μέσα στην έδρα της. Το FourFourTwo του gazzetta.gr θυμίζει ποιες είναι οι προηγούμενες τέσσερις.

Βραζιλία – Ουρουγουάη 1-2 (Μουντιάλ 1950)
Ίσως η μεγαλύτερη «τραγωδία» όλων των εποχών σε μεγάλη διοργάνωση. Το σύστημα διεξαγωγής, τότε, του Μουντιάλ δεν περιελάμβανε τελικό μεταξύ δύο ομάδων, αλλά έναν όμιλο των τεσσάρων ομάδων, με παγκόσμια πρωταθλήτρια να αναδεικνύεται η ομάδα που θα συγκέντρωνε τους περισσότερους βαθμούς. Ωστόσο, το παιχνίδι της τελευταίας αγωνιστικής είχε χαρακτήρα τελικού, καθώς η οικοδέσποινα Βραζιλία βρισκόταν έναν πόντο μπροστά από την Ουρουγουάη. Έτσι, η «σελεσάο» χρειαζόταν απλά την ισοπαλία για να κατακτήσει το τρόπαιο, αντίθετα με την «σελέστε», που ήθελε μόνο τη νίκη.

Όλα τα προγνωστικά ήταν υπέρ της Βραζιλίας. Οι εφημερίδες έκαναν λόγο για σίγουρη επικράτηση, ο δήμαρχος του Ρίο επίσης και οι διοργανωτές ήταν τόσο σίγουροι για την επιτυχία της εθνικής τους ομάδας, που είχαν κατασκευάσει χρυσά μετάλλια με τα ονόματα των Βραζιλιάνων διεθνών. Και το παιχνίδι πήγαινε όπως το είχαν υπολογίσει οι γηπεδούχοι. Ο Φριάσα άνοιξε το σκορ για τη «σελεσάο» με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα όμως, ήταν ήρθε η ώρα της μαχητικής Ουρουγουάης. Ο Σκιαφίνο έφερε το ματς στα ίσια, όμως ακόμη και με το 1-1, η Βραζιλία κατακτούσε το κύπελλο. Μέχρι που στο 79’, ο Γκίτζια έκανε το 1-2 και «πάγωσε» τους 200 χιλιάδες (!) Βραζιλιάνους στις εξέδρες. Μία απέραντη σιωπή σκέπασε το Μαρακανά.

Η Βραζιλία έζησε το απόλυτο σοκ. Δεκάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα αυτοκτόνησαν, μην μπορώντας να αντέξουν την ποδοσφαιρική τραγωδία. Οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι διεθνείς δεν ξαναφόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο, ενώ η «σελεσάο» δεν ξαναφόρεσε τη... γρουσούζικη εμφάνιση του τελικού. Αυτή η ήττα από την Ουρουγουάη μέσα στο Μαρακανά ονομάστηκε “Maracanazo” και δεν ξεπεράστηκε ποτέ από ολόκληρο το έθνος, ενώ ο τερματοφύλακας εκείνης της εθνικής Βραζιλίας, Μοασίρ Μπαρμπόσα, έμεινε για πάντα στιγματισμένος.

Σουηδία – Βραζιλία 2-5 (Μουντιάλ 1958)
Ό,τι δεν κατάφερε η εθνική Βραζιλίας μέσα στο σπίτι της το 1950 απέναντι στην Ουρουγουάη, το έφερε εις πέρας οκτώ χρόνια μετά. Και μάλιστα όπως εκείνη είχε «πληγωθεί» μέσα στο Μαρακανά. Αντίπαλός της στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1958 ήταν η διοργανώτρια Σουηδία, η οποία μάλιστα και προηγήθηκε πολύ νωρίς στο σκορ με τον Λίντχολμ. Γρήγορα, όμως, η Βραζιλία αποκατέστησε την τάξη και με δύο γκολ του Βαβά πήρε κεφάλι στο σκορ. Από ‘κει κι έπειτα το παιχνίδι εξελίχθηκε σε σόου του 17χρονου – τότε – Πελέ. Ο Βραζιλιάνος πέτυχε δύο τέρματα (άλλο ένα ο Ζαγκάλο για την Βραζιλία και ο Σίμονσον για την Σουηδία) και έκανε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη να υποκλιθεί στο ταλέντο του. Με τελικό σκορ 5-2, η Βραζιλία άφηνε πίσω της την προ οκταετίας τραγωδία μέσα στην έδρα της και κατακτούσε για πρώτη φορά στην ιστορία της το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Βολιβία – Βραζιλία 1-3 (Copa America 1997)
Μπορεί να μη θεωρείται από τις μεγάλες δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, όμως η Βολιβία έχει κατακτήσει μία φορά στην ιστορία της το Copa America, ενώ τη δεκαετία του ’90 ήταν υπολογίσιμη αντίπαλος για κάθε «μεγαθήριο». Το 1995, στην Ουρουγουάη, έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Copa America και δύο χρόνια αργότερα, φιλοξένησε η ίδια τη διοργάνωση. Κάνοντας το 3/3 στους ομίλους απέναντι σε Βενεζουέλα, Περού και Ουρουγουάη και ξεπερνώντας τα εμπόδια της Κολομβίας και του Μεξικού σε προημιτελικά και ημιτελικά, αντίστοιχα, η Βολιβία έφτασε μέχρι τον τελικό. Εκεί, την περίμενε το φαβορί του τουρνουά, Βραζιλία, που στον ημιτελικό είχε ρίξει εφτά γκολ στο Περού. Η γηπεδούχος άντεξε για σχεδόν 80 λεπτά, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή το σκορ ήταν 1-1 (Σάντσες, Εντμούντο). Στο τελευταίο δεκάλεπτο ανέλαβαν δράση ο Ρονάλντο και ο Ζε Ρομπέρτο, με τη «σελεσάο» να φτάνει στο τελικό 3-1 και μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1994, να γίνεται και πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής.

Πορτογαλία – Ελλάδα 0-1 (Euro 2004)
Αυτό είναι το δικό μας «έπος». Αυτό για το οποίο θα μιλάει για πάντα όλη η ποδοσφαιρική υφήλιος. Κι αν μετά από 12 χρόνια, η Πορτογαλία κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης μέσα στην έδρα της Γαλλίας, το 2004 η εθνική μας ομάδα ήταν εκείνη που της είχε... κλείσει το σπίτι. Ο Χαριστέας, ο Ζαγοράκης, ο Δέλλας, ο Νικοπολίδης και τα υπόλοιπα παλικάρια του στρατηγού Ότο Ρεχάγκελ έριξαν στο καναβάτσο τους αστέρες της γηπεδούχου Πορτογαλίας, με εκείνη την κεφαλιά του Χαριστέα, έπειτα από το κόρνερ του Μπασινά στο 57’, να ολοκληρώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ωραιότερο ποδοσφαιρικό παραμύθι, που έζησε ποτέ η χώρα μας. Ο 19χρονος – τότε – Κριστιάνο Ρονάλντο δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά από τη στενοχώρια του στον αγωνιστικό χώρο του Ντα Λουζ της Λισαβόνας και οι Έλληνες σε όλο τον κόσμο έκλαιγαν από χαρά και από συγκίνηση. Τι περισσότερο να πει κανείς, όταν 12 χρόνια μετά, όλες εκείνες οι στιγμές είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη όλων των Ελλήνων.