Η πιο... σκυλίσια ομάδα του κόσμου

Για να κατανοήσει κανείς το πως έχει καταφέρει η Χιλή να σηκώσει δύο διαδοχικές φορές το Κόπα Αμέρικα, όταν στα προηγούμενα 99 χρόνια δεν πήρε ποτέ τίτλο, οφείλει να γυρίσει το χρόνο λίγο πιο πίσω. Για την ακρίβεια θα πρέπει να ψάξει μέσα στην τετραετία (2007-'11) του Μαρσέλο Μπιέλσα. Τότε που γράφτηκε για τον Αργεντινό κόουτς ακόμα και θρησκευτική παραλλαγή του «Πιστεύω», με τους Χιλιανούς να επιδιώκουν την αγιοποίηση του. Εκείνος ήταν που άλλαξε το παιχνίδι, την ψυχολογία, τη νοοτροπία της χώρας και έβαλε τις βάσεις για όσα σπουδαία θα ακολουθούσαν, με το 29% των κατοίκων της να πιστεύει ότι σε εκείνον οφείλονται όλα τα καλά που συμβαίνουν σήμερα.

Η δουλειά που γινόταν απέφερε για πρώτη φορά καρπούς στο Μουντιάλ του 2010. Το ομοσπονδιακό συγκρότημα τερμάτισε στον όμιλο με τους ίδιους βαθμούς με την Ισπανία, έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και αποκλείστηκε στη συνέχεια από τη Βραζιλία. Ηταν μόλις η δεύτερη φορά που η χώρα έφτανε στους «16», αλλά η χαρά τους δεν θα είχε άμεση συνέχεια. Το 2011 ο αναμορφωτής αποχώρησε και σκόρπισε θλίψη σε όλη τη Χιλή. Ειδικά από τη στιγμή που ο διάδοχος του, Κλαούδιο Μπόργκι, τα έκανε όλα λάθος και γι' αυτό τον έδιωξαν έπειτα από λίγους μήνες.

Τα ηνία τα πήρε ο επίσης Αργεντινός, Χόρχε Σαμπάολι, ο οποίος είχε κατακτήσει με την Ουνιβερσιδάδ ντε Τσίλε τρία διαδοχικά πρωταθλήματα και το Κόπα Σουδαμερικάνα. Το βιογραφικό του αρκούσε για να επαναφέρει την αισιοδοξία. Ο Σαμπάολι στην πρώτη του συνέντευξη τύπου βγήκε και είπε κάτι απρόσμενο και σπάνιο. Θα συνέχιζε την αγωνιστική πολιτική του Μπιέλσα, χαρακτηρίζοντας την απολύτως επιτυχημένη και ότι αυτός ήταν ο δρόμος στον οποίο θα έπρεπε να πορευτεί η Χιλή. Και προς τιμήν του είχε δίκιο.

Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμπάολι βρήκε ένα έτοιμο ρόστερ και δεν υπήρχε λόγος ν' αλλάξει και πολλά. Επίσης η ομάδα είχε αποκτήσει χαρακτήρα νικητή και έμενε να κάνει την μεγάλη έκρηξη της. Στην ουσία ήταν-είναι ένα team που έχει τους δύο απόλυτους σούπερ σταρ, οποίοι όμως είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του συνόλου. Ο Αρτούρο Βιδάλ και ο Αλέξις Σάντσες είναι παικταράδες παγκόσμιας εμβέλειας, με τον Κλαούδιο Μπράβο στο τέρμα να έχει εξελιχτεί επίσης σε τέτοιον μέσα σε αυτά τα χρόνια και ειδικά από τότε που μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα.

Αυτοί οι τρεις αποτελούν την βάση και μετά έπονται οι υπερπολύτιμοι. Σε αυτήν την κατηγορία μπαίνει ο Γκάρι Μεδέλ, τον οποίο ο Σαμπάολι πήρε από αμυντικό χαφ και τον έστειλε στο κέντρο της άμυνας. Αυτό παραξένεψε τους πάντες, εξαιτίας τους ύψους του. Ηταν ωστόσο, μία από τις κινήσεις που έκαναν τη διαφορά, καθώς ο παίκτης της Ιντερ κλείδωσε τα μετόπισθεν με νεύρο, τρελή δύναμη, αλλά και βγάζοντας σωστά τη μπάλα από πίσω. Στην ίδια κατηγορία όμως πρέπει να μπουν ακόμα τρεις παίκτες της Εθνικής.

Ο Τσαρλς Αράνγκις (σ.σ.: για μένα ίσως ο κορυφαίος πάντα την τελευταία διετία με την Εθνική) όταν φοράει το εθνόσημο, μετατρέπεται σε κορυφαίο box to box. Τρεξίματα, οργάνωση και όργωμα του γηπέδου, σε συνδυασμό με μυαλωμένο παίξιμο. Ο Μαρσέλο Ντίας πάλι είναι εκείνος που βρίσκεται πίσω από Αράνγκις και Βιδάλ, προσέχει τα νώτα, τους επιτρέπει να επιτίθενται και κάνει πολύ από την βρώμικη δουλειά. Μερικές φορές μάλιστα φαίνεται να το παρακάνει με τη σκληράδα, αλλά η δουλειά γίνεται καλά. Στην επίθεση, ο Εδουάρδο Βάργκας πάει να πιάσει μία ιστορική κορυφή. Μόλις στα 26 του μπορεί να μην έχει στεριώσει σε συλλογικό επίπεδο, έχοντας αποτύχει ουσιαστικά στη Νάπολι, αλλά με το εθνόσημο έχει ήδη 31 γκολ σε 60 αγώνες και είναι βέβαιο πως θα ξεπεράσει τον αρχισκόρερ της χώρας, τον θρυλικό Μαρσέλο Σάλας (37 γκολ).


Πως πρεσάρουν οι μέσοι ψηλά για να κλέψουν ξανά τη μπάλα



Πως ξεδιπλώνεται η Χιλή στην αντεπίθεση

Ο Βάργας είναι άλλος παίκτης με τη Χιλή, όπως συμβαίνει με έναν μαγικό τρόπο και με τους περισσότερους συμπαίκτες του. Οπως για παράδειγμα με τον Μαουρίτσο Ισλα. Αυτός αποτελεί το τέλειο παράδειγμα. Πρόσφατα παραδέχτηκε με κάθε τιμιότητα ότι δεν ήταν τόσο καλός, ώστε να κάνει καριέρα στη Γιουβέντους, αλλά με την Εθνική μετατρέπεται σε legend δεξιό μπακ. Εξαιρετικοί υπήρξαν σε αυτά τα χρόνια στην άμυνα οι Γκονσάλο Χάρα, Εουχένιο Μένα και Ζαν Μπουσεζούρ, αλλά και ο αρτίστας επιτελικός, Χόρχε Βαλδίβια.

Με σφικτή άμυνα, «αρρωστημένο»-ακραίο πρεσάρισμα και γρήγορες αντεπιθέσεις, οι Χιλιανοί βρέθηκαν στο Μουντιάλ του 2014 να αποκλείουν την Ισπανία στον όμιλο, αλλά να αποκλείονται στα πέναλτι από τη Βραζιλία, έχοντας όμως παίζει πολύ καλύτερα και όντας άτυχοι με το δοκάρι του Πινίγια στο φινάλε. Πλέον η ομάδα ήταν έτοιμη για την υπέρβαση. Αυτή ήρθε στην ακόλουθη διετία. Ο Σαμπάολι σήκωσε το Κόπα Αμέρικα του 2015 με σύστημα 4-4-2, αλλά ουσιαστικά με τον Βαλδίβια ως «false 9» και τους Βάργας, Αλέξις Σάντσες ακροβολισμένους.

Οταν λοιπόν αποχώρησε κι εκείνος, κανείς δεν πίστευε ότι ο επίσης Αργεντινός, Χουάν Αντόνιο Πίτσι, θα μπορούσε να συνεχίσει το έργο. Χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές και δίχως να έχει ξεκινήσει καλά στο Κόπα Αμέρικα Σεντενάριο, έκανε την έκπληξη. Ο Πίτσι προχώρησε βέβαια σε ορισμένες μετατροπές. Τράβηξε τον Μπουσεζούρ από εξτρέμ σε αριστερό μπακ και έκανε πιο επιθετική την πλευρά, ενώ έβαλε τον Βάργας κανονικά σέντερ φορ και το γύρισε σε 4-4-2 που μετατρεπόταν στο παιχνίδι σε 4-3-3, με τον εξαιρετικό δεξιό μπακ, Χοσέ Πέδρο Φουνσαλίδα να μετατρέπεται -αντίστροφα με τον Μπουσεζούρ- σε δεξί μεσοεπιθετικό.

Η Χιλή παιχνίδι με το παιχνίδι ανέβαινε, έφτιαχνε και πάλι ψυχολογία, πίστεψε εκ νέου στον εαυτό της και αυτό βγήκε στο φινάλε. Το φοβερό με αυτή την ομάδα είναι ότι πρόκειται για την πιο κοντή του τουρνουά και όμως πήρε τις πιο πολλές κεφαλιές σε κάθε αγώνα της. Τρομερά αθλητική, πεισματάρα, ψυχωμένη, βγάζει μία περίεργη ισορροπία. Αυτή έχει να κάνει με ένα τρελό 50-50 ανάμεσα σε ωραία μπάλα και κλωτσιές στο ψαχνό. Και όμως αυτά είναι που την έχουν κάνει πρώτη δύναμη στην America Latina και έχουν δημιουργήσει μία προσμονή για την μεγάλη κόντρα. Αυτήν που ανακοίνωσε πρόσφατα η UEFA και έχει να κάνει με το σούπερ ραντεβού της Χιλής με τον επικείμενο κατακτητή του EURO. Και δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο να νικηθούν ο Βιδάλ και η παρέα του...

Follow me: @jorgekaraman