Στην υπόθεση του Ζοσέ Μουρίνιο τα «κουκιά» είναι μετρημένα. Είτε τον λατρεύεις, είτε... λατρεύεις να τον μισείς. Ένα δεδομένο που δε βρίσκεται μόνο ανάμεσα στους φιλάθλους, αλλά ακόμη και μεταξύ των ποδοσφαιριστών, που κατά καιρούς έχουν συνεργαστεί μαζί του. Είναι ίδια η άποψη που έχουν για τον Πορτογάλο οι Ιμπραϊμοβιτς και Ντρογκμπά, με αυτή που έχουν οι Κασίγιας και Σέρχιο Ράμος; Σε καμία περίπτωση...

Αυτό, όμως, που παραδέχονται άπαντες – είτε τον μισούν, είτε τον λατρεύουν – είναι πως πρόκειται για έναν προπονητή, που είναι γεννημένος νικητής. Ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται για να φέρει μία ομάδα στην κορυφή (γι’ αυτό και τον επέλεξε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και θα κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει. Ακόμα κι αν τα προγνωστικά είναι εναντίον του, ο Special One έχει βρει πολλές φορές τον τρόπο να τα ανατρέψει. Τα παρακάτω πέντε παιχνίδια αποτελούν «παράσημα» τακτικής και καθοδήγησης από τον πάγκο στη μέχρι τώρα πλούσια καριέρα του.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Πόρτο 2-1 (9/3/2004)
Σχεδόν ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, η ποδοσφαιρική Ευρώπη συνειδητοποίησε πως ο Ζοσέ Μουρίνιο δεν ήταν απλά μία «φωτοβολίδα», αλλά ήρθε για να μείνει και να γράψει ιστορία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Η Πόρτο είχε επικρατήσει με 2-1 στο πρώτο παιχνίδι και είδε τα πράγματα να «στραβώνουν» μετά το γκολ του Πολ Σκόουλς στον επαναληπτικό, που έδινε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το εισιτήριο για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι «δράκοι», όμως, το πίστεψαν, πίεσαν τους γηπεδούχους μέσα στο Ολντ Τράφορντ και μετά το τραγικό λάθος του Χάουαρντ στο φάουλ του Μακάρθι, ο Κοστίνια έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, διαμορφώνοντας το 1-1, που έδωσε στην Πόρτο την πρόκριση. Εκείνη η βραδιά αποτέλεσε «σταθμό» στην καριέρα του Μουρίνιο, ο οποίος 12 χρόνια μετά επιστρέφει... μόνιμα στον τόπο εκείνου του εγκλήματος.

Τσέλσι – Ίντερ 0-1 (16/3/2010)
Ήταν η μία και μοναδική φορά, που επισκέφθηκε ως αντίπαλος το Στάμφορντ Μπριτζ (από φέτος με τη Γιουνάιτεντ θα ακολουθήσουν κι άλλες). Στο πρώτο παιχνίδι της φάσης των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ η Ίντερ είχε επικρατήσει με το εύθραυστο 2-1, ενώ πριν τον επαναληπτικό προερχόταν από δύο «γκέλες» στη Serie A απέναντι σε Τζένοα και Κατάνια. Σε ένα παιχνίδι με πολύ πάθος και πολλά σκληρά μαρκαρίσματα, οι «νερατζούρι» κατάφεραν να κρατήσουν μακριά από τη μεγάλη τους περιοχή την Τσέλσι και με ένα γκολ του Σάμουελ Ετό στο 79’ να πάρουν τη νίκη-πρόκριση με 1-0. Ο Μουρίνιο πανηγύρισε έντονα μεν, υποτονικά σε σχέση με άλλες στιγμές στην καριέρα του δε.

Μπαρτσελόνα – Ίντερ 1-0 (28/4/2010)
Πρόκειται ίσως για την πιο «γλυκιά» ήττα στην καριέρα του Special One. Παρά τη νίκη της Ίντερ με 3-1 στο Μιλάνο, στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, η... κατηφόρα του Καμπ Νου έκανε εξ’ αρχής δύσκολα τα πράγματα για τους «νερατζούρι». Μάλιστα, η αποβολή του Τιάγκο Μότα στο 28’ έφερε σε ακόμη πιο δύσκολη θέση την ομάδα του Μουρίνιο, που αναγκάστηκε να παίξει... μόνο άμυνα για το υπόλοιπο του αγώνα. Με λυσσαλέο πάθος, όμως, και εξαιρετική αλληλοκάλυψη, οι «νερατζούρι» υπερασπίστηκαν με αυτοθυσία την εστία τους. Το μόνο που κατάφερε η Μπαρτσελόνα ήταν να πετύχει ένα γκολ με τον Πικέ, όμως αυτό δεν της αρκούσε για να πάρει εκείνη την πρόκριση στον τελικό. Με τη λήξη του αγώνα, οι παίκτες της Ίντερ έστησαν ένα πάρτι στον αγωνιστικό χώρο του Καμπ Νου, με τον Ζοσέ Μουρίνιο – σαν άλλος σπρίντερ – να τρέχει να πανηγυρίσει μπροστά στην εξέδρα, που βρίσκονταν οι Ιταλοί φίλαθλοι. Ούτε ο Βαλντές μπορούσε να τον σταματήσει, μέχει που επιστρατεύτηκαν τα ποτιστήρια του γηπέδου, για να βγάλουν έξω τον θριαμβευτή Μουρίνιο και τους παίκτες του.

Μπαρτσελόνα – Ρεάλ Μαδρίτης 0-1 (20/4/2011)
Και τι δεν είχε ακούσει από τους φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης, μετά το ταπεινωτικό 5-0 από την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου, στο πρώτο clasico της καριέρας του. Σε εκείνο το ματς, ο Μουρίνιο είχε επιλέξει να αμυνθεί ψηλά η Ρεάλ, όμως στον τελικό του Copa Del Rey προσέγγισε εντελώς διαφορετικά το ματς. Ανάμεσα στην τετράδα της άμυνας και τους δύο αμυντικούς μέσους, Τσάμπι Αλόνσο και Κεντίρα, ο Πορτογάλος τοποθέτησε τον Πέπε σε ένα ρόλο «σκούπας» μπροστά από το κέντρο της άμυνας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την «ασφυξία» της Μπαρτσελόνα στον τρόπο ανάπτυξης, αφού κάθε φορά που ο Μέσι και οι υπόλοιποι έπαιρναν την μπάλα είχαν τουλάχιστον δύο σκληροτράχηλους Μαδριλένους από πίσω τους. Όσο περνούσε η ώρα, οι «μπλαουγκράνα» στέρευαν από ιδέες και η «βασίλισσα» έφερνε το παιχνίδι στα μέτρα της. Ώσπου στην παράταση ο Ρονάλντο βρήκε δίχτυα και χάρισε το τρόπαιο στην ομάδα του, ενώ ο Μουρίνιο συνέχισε να κατακτά τουλάχιστον έναν τίτλο κάθε σεζόν.

Λίβερπουλ – Τσέλσι 0-2 (27/4/2014)
Το Άνφιλντ είχε βάλει τα γιορτινά του και οι φίλαθλοι περίμεναν ένα θετικό αποτέλεσμα (όχι απαραίτητα νίκη), ώστε να φτάσει η Λίβερπουλ μία ανάσα από το πρώτο της πρωτάθλημα έπειτα από το 1990. Μάλιστα, ο συνδυασμός ήταν ιδανικός, καθώς αντίπαλος ήταν η μισητή Τσέλσι του – ακόμα πιο μισητού – Ζοσέ Μουρίνιο. Τι αν οι «μπλε» είχαν σημαντικές απουσίες και αγωνίστηκαν με πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους, το σφιχτό 4-5-1 του Πορτογάλου τεχνικού «έπνιξε» την - αήττητη επί 16 αγώνες – Λίβερπουλ. Αποκορύφωμα το τραγικό λάθος (γλίστρημα) του Στίβεν Τζέραρντ στη μεσαία γραμμή, που έδωσε την ευκαιρία στον Ντεμπά Μπα να ανοίξει το σκορ, ενώ η σκηνή που... πονάει ακόμα τους «κόκκινους» είναι ο έξαλλος πανηγυρισμός του Μουρίνιο, μετά το 0-2 από τον Γουίλιαν. Για τον Special One το γεγονός πως στέρησε το πρωτάθλημα από την Λίβερπουλ (το κατέκτησε η Μάντσεστερ Σίτι) ήταν σαν να κέρδισε ο ίδιος τον τίτλο.