Ο μέγας μάγιστρος του Νότου

Τη στιγμή του τελικού με τη Λίβερπουλ, η κάμερα τον συνέλαβε να κάθεται κάπου μόνος του. Δεν ήταν στα επίσημα παρέα με τους προέδρους, μα λίγο παραδίπλα από τους οπαδούς της Σεβίλλης. Κοιτούσε δίχως αγωνία πίσω από τα «ιντελεκτουέλ» γυαλιά του και έμοιαζε ήρεμος, σίγουρος για το αποτέλεσμα. Αλλωστε δική του δουλειά ήταν η όλη προεργασία αυτής της ομάδας και ήξερε ότι μπορεί να βασιστεί σε ό,τι είχε χτίσει. Το ήξερε το έργο. Το είχε ξαναδεί πολλές φορές. Για την ακρίβεια αυτή ήταν μία ακόμη περίπτωση που φρόντιζε να χτίσει την ομάδα από το πουθενά και να την παραδώσει γεμάτη potential στον κόουτς. Και δεν μπορείς να πεις ότι οι πινελιές που πρόσθεσε ο Ουνάι Εμερι δεν ήταν σημαντικές, ώστε οι Ανδαλουσιανοί να κατακτήσουν για τρίτη σερί χρονιά το Europa League και να βγουν στο Champions League. Ωστόσο, ο πραγματικός αρχιτέκτονας των επιτυχιών στη σύγχρονη ιστορία του club από τον ισπανικό Νότο, ήταν, είναι και θα παραμείνει ο ένας και μοναδικός Ραμόν Ροδρίγκεθ Βερδέχο…

Σε κάθε μεταγραφική περίπτωση ελληνικού ενδιαφέροντος που είχε να κάνει με τη Σεβίλλη, ήξερα και ξέρω ότι θα ήταν αδύνατο να μάθω κάτι από εκείνον. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους ομόλογους του, αν και σε ταλαιπωρούσε, μετά από τις τρεις ή τέσσερις κλήσεις ανέκαθεν απαντούσε στο τηλέφωνο. Πάντα όμως ήταν απότομος και δεν του έπαιρνες κουβέντα. Το γνώριζα εξ αρχής. Οπότε το τηλεφώνημα πιο πολύ το έκανα για να δει ο εκάστοτε αρχισυντάκτης ή διευθυντής που το ζητούσε, ότι το πάλεψα και μαζί του. Εγώ βέβαια θα προσπαθούσα να κάνω τις διασταυρώσεις αργότερα από άλλες πηγές. Εκείνοι όμως δεν γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βγάλεις είδηση από τον πλέον διαβόητο των τεχνικών διευθυντών, αυτόν που στην πιάτσα άπαντες έμαθαν να αποκαλούν σκέτο… Μόντσι.

Αυτός ο τύπος που επί μία δεκαετία (1990-2000) υπήρξε μία χρυσή ... δευτεράτζα σαν μόνιμος αναπληρωματικός τερματοφύλακας στο «Σάντσεθ Πιθχουάν» και ενίοτε γινόταν αντικείμενο χλευασμού, θα έπαιρνε ως παράγοντας την «εκδίκηση» του. Μόνο που αυτή θα ήταν για το καλό όχι μόνο το δικό του, μα του αγαπημένου του συλλόγου. Τα χρόνια που ακολούθησαν την απόσυρση από την ενεργό δράση (ή από τους πάγκους καλύτερα) και στα οποία εκείνος ηγήθηκε έως και τις μέρες μας της μεταγραφικής πολιτικής των Ανδαλουσιανών, θα αναδεικνύονταν ως τα κορυφαία που έχουν καταγραφεί στα βιβλία της ιστορίας τους.

Αυτό το «καλύτερα» μάλιστα έχει μία διττή σημασία, που το απογειώνει ακόμα περισσότερο ως νόημα. Πρόκειται για τον εκπληκτικό συνδυασμό της κατάκτησης τίτλων και της εισροής εκατομμυρίων ευρώ στα ταμεία. Ας ξεκινήσουμε όμως από το δεύτερο σκέλος, για να δούμε με ποιο τρόπο 48χρονος πλέον «διαχειριστής» της Σεβίλλης την οδήγησε στο απόγειο των δυνατοτήτων της και σε σχέση πάντα με τους γίγαντες εγχώριους ανταγωνιστές της...

Από το 2001 όταν ανέλαβε το πόστο στο πλευρό του τότε προέδρου, Ρομπέρτο Αλές Γκαρθία, το μπάτζετ που είχε να διαχειριστεί ήταν πάρα πολύ μικρό. Ηταν η πρώτη σεζόν μετά την επιστροφή στην Primera Division και χρήμα ακόμα δεν υπήρχε. Κατά συνέπεια ο Μόντσι όφειλε να κινηθεί έξυπνα στο παζάρι. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να οργανώσει το δίκτυο του. Αρχικά ήταν δύο οι βοηθοί του και το 2006, χρονιά που ήρθε η πρώτη τεράστια επιτυχία, ο αριθμός είχε αυξηθεί στα 10 άτομα.

Πλέον το νούμερο είναι διπλάσιο και βάλε και εκτενώς διασκορπισμένο σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Ακόμα και από την Ασία έρχονται αναφορές και όλες συγκεντρώνονται στο γραφείο του. Για τις περιπτώσεις που έχουν ενδιαφέρον στέλνει συνήθως κάποιον εκ των άμεσων συνεργατών του, Πάμπλο Μπλάνκο, Βίκτορ Ορτα, Ραμόν Βάθκεθ. Για τους παίκτες όμως που για κάποιο λόγο του κάνουν κλικ και κοστίζουν περισσότερο, μπαίνει ο ίδιος στο αεροπλάνο. Γενικότερα πάντως το σύστημα-δίκτυο που έχει υπό την εποπτεία του έχει εγκωμιαστεί ακόμα και από τον Νο1 ατζέντη στον κόσμο: «Ο τρόπος που ψάχνεται ο Μόντσι είναι μοναδικός!» Καλύτερο παράσημο δεν μπορεί να υπάρξει από εκείνο που έδωσε κοτζάμ Ζόρζε Μέντες.

Σε εκείνη την παρθενική σεζόν του λοιπόν (2002-'03, τότε πήρε δανεικό από τον Αγιαξ και τον Νίκο Μαχλά) έκανε και την κορυφαία αγορά του. Αφού εντόπισε τον Ντάνι Αλβες σε ένα φιλικό τουρνουά της Μπαΐα στην Ισπανία, πλήρωσε για χάρη του 500.000 ευρώ. Εξι χρόνια αργότερα θα τον πουλούσε για 35 εκατ. ευρώ. Κάπως έτσι λοιπόν κατάφερε να δημιουργήσει μία περιουσία στο σύλλογο. Αγοράζοντας κατά βάση φθηνά και πουλώντας πάντοτε από ακριβά έως πανάκριβα. Σε αυτά τα χρόνια μέχρι και τώρα, υπολογίζεται ότι μέσες άκρες πλήρωσε για μεταγραφές 210 εκατ. και από τις πωλήσεις έβγαλε kauar;o κέρδος 300 εκατ. Σε αυτό το νούμερο προσθέστε και τα περίπου 100 εκατ. που έφερε στα ταμεία από την επένδυση στις ακαδημίες (Σέρχιο Ράμος, Χοσέ Αντόνιο Ρέγιες, Χεσούς Νάβας, Αλμπέρτο Μορένο κ.α.).

Εκείνος ήταν που επέλεξε τον Φρεντερίκ Κανουτέ και τον Λουίς Φαμπιάνο από τις ρεζέρβες Τότεναμ και Πόρτο αντίστοιχα. Που πλήρωσε δύο χαρτιά για τον Ζούλιο Μπαπτίστα και τον έδωσε στη Ρεάλ για 25 ή ακόμα και τον Κρίστιαν Πόουλσεν ως ελεύθερο, για να τον πουλήσει με 10 εκατ. στη Γιουβέντους. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές. Οπως οι Αντριάνο, Κοντογκμπιά, Μεδέλ, Σκιλασί. Ακόμα και το μεγαλύτερο ρίσκο που πήρε ποτέ ο Μόντσι, αυτό με τα 14 εκατ. για τον Αλβαρο Νεγρέδο, του βγήκε, καθώς τον έδωσε στη Μάντσεστερ Σίτι με 10 εκατ. παραπάνω. Κορυφαίο πάντως πρόσφατο deal του ήταν το καλοκαίρι του 2014, ο Ιβάν Ράκιτιτς που πήγε ελεύθερος και έφυγε για τη Μπαρτσελόνα αφήνοντας στα ταμεία κοντά στα 20 εκατ. κέρδος.

Σε όλους αυτούς και άλλους πολλούς, θα πρέπει να προστεθούν και όσοι δεν πωλήθηκαν, αλλά αγοράστηκαν... τσάμπα και έπαιξαν μπαλάρα, αφήνοντας εποχή, γιατί κι αυτό επιτυχία είναι. Οι κορυφαίοι σε αυτή την κατηγορία είναι οι μεγάλοι αρχηγοί. Ο Αντρές Παλόπ που σκούπιζε για χρόνια τον πάγκο της Βαλένθια και ο Φερνάντο Ναβάρο που έπαιζε στη Segunda με την Ελτσε ή ο παικταράς Ρενάτο, ακόμα και ο Εντσο Μαρέσκα.

Φυσικά υπήρξαν και αποτυχημένες επενδύσεις. Δεν γίνεται σε όλα αυτά τα χρόνια να είναι τα πάντα τέλεια. Δεν του βγήκαν όλα τα ρίσκα και γι αυτό πολλοί εξακολουθούν να τον κατηγορούν στη Σεβίλλη. Τα 12 εκατ. στον Κονέ, τα εννέα στον Τσεβαντόν, τον Ακόστα, τον Ζοκορά και τον Κονκό, τα οκτώ για τον Μοσκέρα, τα έξι για τον Γκουαρέντε, τον Αλέξις, τον Μανού ντελ Μοράλ και τελευταίο τον Τσίρο Ιμπόμπιλε. Οπως όμως είπαμε και οι λάθος επιλογές μέσα στο παιχνίδι είναι. Ωστόσο, ακόμα και με τα λάθη που έκανε, δεν έπεσε ποτέ στην εκτίμηση του προέδρου Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο (2003-'13). Χάρη σε όλα τα παραπάνω οι δυο τους οδήγησαν τους Σεβιγιάνους στην κατάκτηση επτά τίτλων, ενώ έφτασε το 2006 ακόμα και στην 1η θέση της βαθμολογίας συλλόγων της IFFHS. Τότε που κέρδισε το σεβασμό όλων με τη μπαλάρα που έπαιξε...

Τα δύο διαδοχικά Κύπελλα UEFA (2006, 2007) και το Europa League του 2014, μαζί με το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ του 2006, τα εγχώρια Κόπα ντελ Ρέι (2007, 2010) και το ισπανικό Σούπερ Καπ (2007). Πρόκειται για τεράστιες επιτυχίες και μάλιστα μαζεμένες, όταν σε όλη την προηγούμενη ιστορία του συλλόγου, οι τίτλοι ήταν ένα τρία Κύπελλα και ένα πρωτάθλημα και αυτά πριν το 1950! Μόνο που ακόμα και όταν ο Ντελ Νίδο βρέθηκε στην φυλακή και ανέλαβε πρόεδρος ο άπειρος, Χοσέ Κάστρο, ο Μόντσι αποτελούσε την εγγύηση ότι η Σεβίλλη θα παρέμενε σε σταθερά επιτυχημένα μονοπάτια. Και κάπως έτσι ακολούθησαν οι δύο ακόμα διαδοχικοί τίτλοι του Europa League με την ταυτόχρονη παρουσία στους ομίλους με τα’ αστέρια στο σεντόνι.

Το φοβερό ήταν πως όλα τούτα ήρθαν, ενώ για ακόμη μία φορά πωλήθηκε ο κορυφαίος παίκτης. Ο Κάρλος Μπάκα, για τον οποίο είχε δώσει οκτώ χαρτιά στη Μπριζ και τον έστειλε με κατιτίς κοντά στα 30 στη Μίλαν, υπήρξε αγωνιστικό πλήγμα. Βέβαια ο πανούργος παράγοντας κατάφερε να πείσει ακόμα και κοτζάμ Μπάρτσα να δώσει 15 εκατ. ευρώ για τον Αλέις Βιδάλ που επίσης είχε κοστίσει ελάχιστα. Οι επενδύσεις εννοείται συνεχίστηκαν. Για τους Ν’Ζονζί, Μαριάνο, Κρον-Ντέλι και Ραμί δόθηκαν μικρά ποσά και να είστε βέβαιοι ότι θα πωληθούν όπως πρέπει όταν φτάσει η στιγμή. Πήρε φυσικά και το ρίσκο του με τον Γιεβγέν Κονοπλιάνκα, με τα 15 εκατ. ευρώ να μοιάζουν πολλά σε πρώτη φάση, αλλά εκείνος περιμένει και πιστεύει ότι ο Ουκρανός εξτρέμ θα του βγει στην δεύτερη χρονιά, όπως συνέβη και με τον Γκαμεϊρό.

Ολα τα παραπάνω λοιπόν καταδεικνύουν το ρόλο του εκπληκτικού αυτού τεχνικού διευθυντή αν και ο εν λόγω παράγοντας δεν μπορεί να μπει σε αυτό το στενό πλαίσιο, μιας και κάνει πολλά παραπάνω. Το συμβόλαιο του ολοκληρώνεται το 2017 και από το 2014 κυκλοφορεί κάθε καλοκαίρι έντονα στην Ισπανία η φήμη ότι θα φύγει από τη Σεβίλλη. Ο προορισμός δεν είναι γνωστός, αλλά τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Πρόπερσι έχει γίνει μία συνάντηση στο Μόναχο με τον αδερφό και μάνατζερ του Πεπ Γκουαρδιόλα, Πέρε. Ο Ζοσέ Μουρίνιο είχε μιλήσει μαζί του όταν ήταν στη Ρεάλ και του είχε πει ότι θα ήθελε κάποτε να συνεργαστούν (σ.σ.: κάτι τέτοιο δεν γίνεται να συμβεί εφόσον υπάρχει στη μέση ο Ζόρζε Μέντες). Επίσης η Τότεναμ έχει εκφράσει ενδιαφέρον, ενώ πιο πολύ απ' όλους έχει προχωρήσει η Ζενίτ που του έχει δώσει συμβόλαιο με λευκή επιταγή για να βάλει το ποσό που θέλει. Τώρα πάλι παίζει το σενάριο με τον Γκουαρδιόλα και τη Μάντσεστερ Σίτι.

Εκείνος όμως είναι κοινό μυστικό πως ανέκαθεν κοίταζε προς το «Καμπ Νόου», απ' όπου πιστεύεται ότι τον έχουν προσεγγίσει αρκετές φορές, μα μόνο με φιλολογικό ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι πως θα είναι πολύ δύσκολο να φύγει από την ασφάλεια και τη ζεστασιά της Ανδαλουσίας και να μακροημερεύσει στο πόστο του σε μεγάλο club. Σε όποιον μεγάλο σύλλογο και να πάει, θα πρέπει να κάνει διαφορετική δουλειά και να συμβιβαστεί με ξένα σε αυτόν δεδομένα, ενώ θα δίνει λόγο σε αρκετούς που θα μπλέκονται στα πόδια του. Θα έχει επίσης να διαχειριστεί τεράστια μπάτζετ και η κριτική θα είναι ασήκωτη, όπως και όσα θα διακυβεύονται. Μέχρι τότε όμως ό,τι και να συμβεί, για τη 14ετία που πέρασε και πάντα τηρουμένων των οικονομικών δεδομένων και μεγεθών, ο 48χρονος παράγοντας από το Κάδιθ υπήρξε αναμφίβολα ο κορυφαίος παγκοσμίως σε αυτή τη δουλειά…

ΥΓ.: Αύριο η κουβέντα συνεχίζεται δικαιωματικά με πρωταγωνιστή τον Ουνάι Εμερι!

Follow me: @jorgekaraman