Ο Τούχελ μπροστά στην ευκαιρία να νικήσει το πρότυπό του

Το βράδυ του Σαββάτου θα περιμένει την έξοδο της ενδεκάδας του στον αγωνιστικό χώρο του Olympiastadion στο Βερολίνο για να ακολουθήσει ο ίδιος, τρεχάτος, βιαστικός, κρατώντας δύο μπουκαλάκια νερό, μιμούμενος το πρότυπό του, δηλαδή τον αντίπαλό του στον τελικό του Κυπέλλου Γερμανίας.

Προτού κλείσει τα 43 του, ο “Γερμανός Γκουαρδιόλα”, όπως συχνά αποκαλείται ο Τόμας Τούχελ, παρ' όλο που ο ίδιος προσπαθεί να τινάξει από πάνω του αυτό το προσωνύμιο προκειμένου να αποφεύγει τις συγκρίσεις και κυρίως να μην χαρακτηρίζεται “μιμητής” ή – χειρότερα – wannabe, έχει την ιστορική ευκαιρία να νικήσει το πρότυπό του και συγχρόνως να ξαναδώσει Κύπελλο μετά από 4 χρόνια στην Ντόρτμουντ. Αν το πετύχει, ο Τούχελ θα έχει κερδίσει τον άτυπο τίτλο του καλύτερου “πρωτάρη” μετά τον – εκτός συναγωνισμού - Κλαούντιο Ρανιέρι φέτος στην Ευρώπη. Διότι θα έχει επιτύχει να αναγεννήσει μια Ντόρτμουντ που ερχόταν από μια περίπου καταστροφική σεζόν και μάλιστα αφού προηγουμένως έχει απολύτως επηρεάσει το παιχνίδι της. Η θέση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και το καύχημα ότι άγχωσε μέχρι τέλους την Μπάγερν του Γκουαρδιόλα στο πρωτάθλημα είναι πολύ καλό ξεκίνημα για έναν προπονητή που δεν είχε ξανακαθίσει σε μεγάλο πάγκο. Ειδικά επειδή αυτή η αποτελεσματικότητα συνδυάστηκε με ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητας αλλά και με προώθηση – ανάδειξη ποδοσφαιριστών που δεν υπήρχαν στην Ντόρτμουντ στην εποχή του Γιούργκεν Κλοπ, όπως και με την αναβάπτιση παικτών που έρχονταν από κακή σεζόν. Ο Τούχελ θα είχε επιτύχει θαύμα αν είχε πάρει το πρωτάθλημα από την Μπάγερν, και θα είχε επιτύχει υπέρβαση αν έφτανε μέχρι τον τελικό του Europa League. Στην πραγματικότητα η ακτινοβολία του μειώθηκε μόνο λόγω του τρόπου με τον οποίο αποκλείστηκε από την Λίβερπουλ. Μια κατάκτηση Κυπέλλου επί της Μπάγερν όμως θα ξαναδώσει στη δουλειά του την λάμψη που της αξίζει για αυτό που πέτυχε φέτος με την Ντόρτμουντ. Ακόμη πάντως και αν δεν τα καταφέρει, η σύγκριση των δικών του επιτευγμάτων με αυτά των “ανταγωνιστών” του για τον τίτλο του δεύτερου καλύτερου “πρωτάρη” προπονητή μάλλον θα τον βγάζει και πάλι νικητή.

Κοντά στον Τούχελ σε επιτυχημένο έργο είναι ο Μαουρίτσιο Σάρι. Διότι η δική του Νάπολι ήταν μέχρι τον Φεβρουάριο ένα θαύμα του ποδοσφαίρου. Μέχρι την συμπτωματική ήττα από τη Γιουβέντους η Νάπολι έδειχνε ικανή να ολοκληρώσει το θαύμα και να κατακτήσει τον τίτλο. Μέχρι το τέλος της Serie A η Νάπολι παρέμεινε η ομάδα που κυνηγούσες να βλέπεις κάθε Σαββατοκύριακο για να απολαύσεις το επιθετικό και αποτελεσματικό ποδόσφαιρό της, μια δουλειά που δικαιώνει τους κόπους 26 ετών ζωής σε μικρούς και μεσαίους πάγκους για έναν προπονητή που επιτέλους αναγνωρίστηκε από την πλατιά μάζα των ποδοσφαιρόφιλων και την υψηλή κοινωνία του ποδοσφαίρου.

Σε ένα κείμενο που καταγράφει το top10 των πιο επιτυχημένων στην πρώτη τους σεζόν σε Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία θα χωρούσαν σίγουρα ο Αντρέ Σούμπερτ για αυτά που έδειξε με την Γκλάντμπαχ, ο Λουτσιάνο Σπαλέτι για την ανάσταση της Ρόμα σε διάστημα πέντε μηνών, ο Σλάβεν Μπίλιτς για όσα έδειξε με τη Γουέστ Χαμ. Φυσικά αυτό το κείμενο θα πρέπει να ξαναγραφτεί απ' την αρχή στην περίπτωση που η Ρεάλ νικήσει το επόμενο Σάββατο την Ατλέτικο και κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, διότι σε αυτή την περίπτωση ο Ζινεντίν Ζιντάν θα έχει να παρουσιάσει, μετά από δουλειά περίπου 5 μηνών, ένα επίτευγμα το οποίο στα μάτια πολλών, οι οποίοι πάντως μάλλον θα υπερβάλουν, θα μοιάζει με μεγαλύτερο άθλο και από αυτόν του Ρανιέρι, δεδομένου ότι ο Γάλλος δεν είχε ξανακαθίσει σε πάγκο και θα έχει κατακτήσει τον βαρύτερο ευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο, τίτλο στο ποδόσφαιρο. Και σε κάθε περίπτωση η λάμψη της δουλειάς του Ζιντάν θα ξεπερνά αυτήν του έργου του Τούχελ.