Και ποιος σύλλογος ή εθνική ομάδα δε διαθέτουν υποκοριστικό. Δεν είναι λίγες οι φορές που για να προσδιορίσει κάποιος την Ρεάλ Μαδρίτης την αποκαλεί «βασίλισσα» ή η εθνική Βραζιλίας «σελεσάο». Φυσικά, κάτι τέτοιο ισχύει και για τους ποδοσφαιριστές. Και μπορεί για κάποιους με δύσκολο όνομα (π.χ. τους Βραζιλιάνους) να θεωρείται σχεδόν... απαραίτητο και δεδομένο, για κάποιους άλλους δεν είναι ακριβώς έτσι. Μία προσωπική ιστορία, ο τρόπος παιχνιδιού τους, μία ομοιότητά τους με κάποιον ή ακόμη και η οικογενειακή παράδοση, τους έχουν δώσει ένα παρατσούκλι που τους ακολούθησε σε όλη τους την καριέρα. Το FourFourTwo του gazzetta.gr συγκέντρωσε δέκα από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις και τις παρουσιάζει.

Ντιέγκο Σιμεόνε – «Τσόλο»
Από 14 ετών ακολουθεί τον προπονητή της Ατλέτικο Μαδρίτης το συγκεκριμένο παρατσούκλι. Το δυναμικό του παιχνίδι από τόσο μικρή ηλικία θύμιζε στον προπονητή του στην ακαδημία, Βικτόριο Σπινέτο, τον πρώην παίκτη της Μπόκα Τζούνιορς, Καρμέλο Σιμεόνε, ο οποίος κατείχε το υποκοριστικό «Τσόλο». Αν και επρόκειτο για απλή συνωνυμία, στον 14χρονο Ντιέγκο κόλλησε αυτό το παρατσούκλι, που τον ακολουθεί μέχρι και σήμερα.

Σέρχιο Αγουέρο – «Κουν»
Ένα παρατσούκλι που δεν προέρχεται από τον τρόπο παιχνιδιού του, ούτε καν από το ποδόσφαιρο. Σε μικρή ηλικία ο Αγουέρο ήταν θαυμαστής των κινουμένων σχεδίων «Κουμ-Κουμ», με αποτέλεσμα η γιαγιά και ο παππούς του (που τους θύμιζε ο εγγονός τους το συγκεκριμένο χαρακτήρα) να του δώσουν αυτό το υποκοριστικό. Μάλιστα, ο Αργεντινός φορ αναγράφει και στο πίσω μέρος της μπλούζας του τη λέξη «Κουν».

Ζιβανίλντο Βιέιρα Ντε Σόουζα – «Χουλκ»
Ποιος ξέρει τον επιθετικό της Ζενίτ με άλλο όνομα, εκτός από το παρατσούκλι του; Μπορεί κάθε Βραζιλιάνος να έχει όνομα-σιδηρόδρομο, που το μετατρέπει σε μία λέξη για ευκολία, ωστόσο η συγκεκριμένη περίπτωση είναι διαφορετική. Το «Χουλκ» βγήκε, λόγω της εκπληκτικής ομοιότητάς του με τον ηθοποιό Λου Φερίνιο, ο οποίος υποδύθηκε στην τηλεόραση τον «Χουλκ», ενώ και η σωματοδομή του παραπέμπει στο συγκεκριμένο ήρωα, με αποτέλεσμα ο Βραζιλιάνος να αποκτήσει νέο... όνομα.

Κριστιάν Βιέρι – «Μπόμπο»
Ποδοσφαιριστής ήταν και ο πατέρας του, ο οποίος τη δεκαετία του ’70 πήρε μεταγραφή σε ομάδα της Αυστραλίας, όπου μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του. Εκεί, κόλλησε στον Ρομπέρτο Βιέρι το παρατσούκλι «Μπόμπ», με αποτέλεσμα ο γιος του, Κριστιάν, να το... εξελίξει και να το κάνει «Μπόμπο». Ένα υποκοριστικό, που τον ακολούθησε σε όλη του την καριέρα.

Χαβιέρ Ερνάντες – «Τσιτσαρίτο»
Ένας ακόμη ποδοσφαιριστής που είναι περισσότερο γνωστός με το παρατσούκλι του, παρά με το ίδιο του το όνομα. Η λέξη «τσιτσαρίτο» στα ισπανικά σημαίνει «μικρό μπιζέλι», ωστόσο το συγκεκριμένο υποκοριστικό δε δόθηκε στον Μεξικανό επιθετικό, λόγω του ύψους του (1,75). Ο πατέρας του, Χαβιέρ Γκουτιέρες, ήταν επίσης ποδοσφαιριστής και στην εποχή του τον αποκαλούσαν «Τσίτσαρο», δηλαδή «μπιζέλι», λόγω των πράσινων ματιών του. Έτσι, κόλλησε στο γιο του το παρατσούκλι «Τσιτσαρίτο», δηλαδή «μικρό μπιζέλι».

Φραντς Μπεκενμπάουερ – «Κάιζερ»
Ο Γερμανός ανήκει στην ελίτ των παικτών όλων των εποχών και είναι ίσως το κορυφαίο λίμπερο στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Θα πίστευε κανείς πως το παρατσούκλι «Κάιζερ», που σημαίνει «αυτοκράτορας», του είχε δοθεί λόγω του κομψού του στυλ και της ηγετικής του φυσιογνωμίας στον αγωνιστικό χώρο. Και γι’ αυτό, όχι όμως μόνο γι’ αυτό. Εκτός ότι το μικρό του όνομα (Φραντς) το είχαν πολλοί Αυστριακοί αυτοκράτορες, μετά από έναν αγώνα στην Βιέννη βγήκε φωτογραφία δίπλα στο πορτρέτο ενός πρώην αυτοκράτορα, με τον οποίον είχαν εκπληκτική ομοιότητα. Έτσι, έμεινε το «Κάιζερ».

Άντονι Γκοϊκοετσέα – «Χασάπης του Μπιλμπάο»
Ο Ισπανός αμυντικός δε φημιζόταν ποτέ για τους... καλούς του τρόπους απέναντι στους αντίπαλους επιθετικούς. Αφού το 1981 σχεδόν έκοψε την μπάλα στον Μπερντ Σούστερ, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1983 έκανε στον Ντιέγκο Μαραντόνα ένα από τα πιο σκληρά φάουλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τάκλιν... θανάτου, που έσπασε το πόδι του «Ντιεγκίτο» και έδωσε στον Βάσκο το παρατσούκλι «Χασάπης του Μπιλμπάο».

Ρονάλντο – «Φαινόμενο»
Όταν τον συγκρίνουν με τον Πορτογάλο, συνήθως αποκαλούν τον Βραζιλιάνο ως τον... κανονικό Ρονάλντο. Και για όσους είχαν την τύχη να τον απολαύσουν, σίγουρα ο νυν άσος της Ρεάλ Μαδρίτης είναι για εκείνους απλά ο Κριστιάνο. Πραγματικό ποδοσφαιρικό φαινόμενο τη δεκαετία του ’90 ο Βραζιλιάνος, δικαιότατα απέκτησε το συγκεκριμένο παρατσούκλι. Ποιος ξέρει που θα έφτανε, αν δεν είχε τους τραυματισμούς στο γόνατο.

Βιτσέντζο Μοντέλα – «Αεροπλανίνιο»
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το παρατσούκλι του Ιταλού έχει άμεση σχέση με το αεροπλάνο. Το μικρό του ανάστημα (ύψος 1,72) και ο πανηγυρισμός του μετά από κάθε γκολ, ανοίγοντας τα χέρια σαν φτερά αεροπλάνου, έδωσαν στον Μοντέλα το προσωνύμιο «μικρό αεροπλάνο», δηλαδή στα ιταλικά «Aeroplanino».

Βασίλης Χατζηπαναγής – «Νουρέγιεφ»
Και για να ευλογήσουμε λίγο τα γένια μας, τελευταίος στη λίστα (και σίγουρα όχι καταϊδρωμένος) είναι ο κορυφαίος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Το γεγονός πως γεννήθηκε στην πρώην Σοβιετική Ένωση, αλλά οι απίθανες ντρίμπλες του στο γήπεδο, έδωσαν στον Βασίλη Χατζηπαναγή το παρατσούκλι «Νουρέγιεφ». Γιατί απλά οι αέρινες κινήσεις του στον αγωνιστικό χώρο θύμιζαν το συγκεκριμένο Ρώσο χορευτή.