Ο πρόεδρος που θα ήθελες στην ομάδα σου

«Τον ξέρεις τον Γκίμμπσον; Αξίζει να τον μάθεις». Η ατάκα αυτή ήταν επανέφερε στο νου την αρκετές φορές υποτιμημένη σημασία της διοίκησης στην επιτυχημένη ολοκλήρωση ενός ποδοσφαιρικού πρότζεκτ. Προφανώς, οι διοικήσεις δεν παίζουν μπάλα. Είναι εκείνες όμως που πληρώνουν αυτούς που το κάνουν, όσους τους επιλέγουν κι εκείνους που τους διαχειρίζονται αγωνιστικά και ατομικά.

Για τον Γκίμπσον πιθανότατα θα έχετε ακούσει από ελάχιστα έως τίποτα. Λίγα ακούν και στην Αγγλία. Κι αυτό διότι είναι ο τρόπος που ο ίδιος επιθυμεί. Ο Λουκ Έντουαρντς από την Telegraph γράφει ότι ποτέ δεν προσπάθησε να αποκτήσει δημοσιότητα για τον ίδιο και τις επιχειρήσεις του μέσω της Μπόρο. Κι αυτό γιατί «όχι μόνο επειδή νοιάζεται παθιασμένα για την ομάδα του, αλλά επειδή κάνει το ίδιο για την πόλη του και τον κόσμο που ζει σε αυτή». Αυτός ήταν ο άξονας και στις δικές του δηλώσεις, παρά το ντελίριο ενθουσιασμού από την άνοδο: «Είμαι πολύ χαρούμενος για την πόλη και τους οπαδούς. Η ποδοσφαιρική ομάδα δίνει στην πόλη ταυτότητα και πολλή περηφάνια .Έχουμε έναν πληθυσμό 130.000 κατοίκων και ξεπερνούμε το μέγεθός μας ανεβαίνοντας στην Premier League. Ανυπομονούμε γι' αυτό, η πόλη είναι διψασμένη και μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη πολλών καλών για την πόλη». Όχι για την ομάδα. Για την πόλη.

Σε περιοχές όπως το Μίντλεσμπρο ο δεσμός συλλόγου-οπαδού γιγαντώνεται. Και η ομάδα αποτελεί το μέσο για την διεκδίκηση του δικαίου της πόλης, ή το αντίθετο. Το ποδόσφαιρο ξεπερνά τα όσα γίνονται στον αγωνιστικό χώρο και πιθανόν γι' αυτό όλη η πόλη είναι με τον τοπικό σύλλογο στα εύκολα και στα δύσκολα. To πνεύμα του Τίσαϊντ είναι στους ανθρώπους του.

Ο Γκίμπσον μεγάλωσε στο Μίντλεσμπρο και είναι αυτοδημιούργητος. Από μικρό παιδί στις κερκίδες της Μπόρο, ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά της γενέτειράς του, όταν έγινε στα 21 του εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος με τους Εργατικούς. Έστησε την επιχείρησή του αφού δανείστηκε χίλιες λίρες από τον πατέρα του, μια εταιρεία μεταφοράς χύδην φορτίων σε όλο τον κόσμο. Το 2012 ήταν 451ος στη λίστα των Times με τους 1000 πλουσιότερους ανθρώπους στη Βρετανία. Η περιουσία του εκτιμήθηκε περίπου στα 165 εκατομμύρια. Αυτό δεν τον εμπόδισε πέρυσι, όταν έκλεισε το εργοστάσιο χάλυβα της περιοχής και όλοι οι πολιτικοί σιώπησαν, να φωνάξει για το δίκιο των εργατών και να τα βάλει με το πολιτικό κατεστημένο.

Γιατί η πόλη και ο κόσμος της, είναι πάνω από όλα. Θα μπορούσε να είναι ένας από τους 10.000 που στο Old Trafford, απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το League Cup, άναψαν τους φακούς από τα κινητά και τραγούδησαν για τους εργάτες. Όπως είπε ο αρχηγός Λιντμπίτερ πριν από λίγο καιρό, οι παλιές καραβάνες, ο Ντάουνινγκ, ο Μπεν Γκίμπσον (ανιψιός του προέδρου) και ο Γουντγκέιτ μετέφεραν στα αποδυτήρια ιστορίες ανεργίας, κάνοντας τους παίκτες να μπουν στο κλίμα της ομάδας και το πως μπορεί να λειτουργήσει στην ψυχοσύνθεση της εργατικής τάξης.

Παράλληλα με την ανάπτυξή του στον κόσμο των επιχειρήσεων, ο Γκίμπσον είχε ανέκαθεν στόχο την βοήθεια της ομάδας του. Στα 26 έγινε ο νεότερος director που μπαίνει στο κλαμπ και το 1986 ήταν εκείνος που κίνησε όλες τις διαδικασίες για τη σωτηρία του από την καταστροφή. Η Μπόρο ήταν στην τρίτη κατηγορία, στο γήπεδό της είχε μπει λουκέτο και έψαχνε εναγωνίως 350.000 λίρες για να μην μπει σε καθεστώς εκκαθάρισης. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη της διορίας, η ομάδα επιχειρηματιών που είχε συγκεντρώσει ο νυν πρόεδρος ανέλαβε δράση, πληρώνοντας το ποσό και δηλώνοντας την ομάδα στην Football League. Το 1993 αύξησε το μετοχικό του κεφάλαιο και το 1994 έγινε το απόλυτο αφεντικό και πρόεδρος, έχοντας πλέον στη διάθεσή του το 90% των μετοχών.

Η εποχή Γκίμπσον ξεκίνησε με τα μετακίνηση στο ολοκαίνουργιο Riverside, με τον ίδιο να κατανοεί πλήρως την σημασία μιας σύγχρονης έδρας για το πέρασμα στο επόμενο επίπεδο. Κι ύστερα ήρθε ο Μπράιαν Ρόμπσον για να ανεβάσει το στάτους της Μίντλεσμπρο, να πετύχει τρεις... εκδρομές στο Γουέμπλεϊ για τελικούς μέσα σε διάστημα μόλις 12 μηνών, καθώς και την καθιέρωσή της ως Premier League club. Η Μπόρο κατέκτησε και τον πρώτο της σημαντικό τίτλο έπειτα από 128 χρόνια ύπαρξης, το Λιγκ Καπ το 2003-04 και την μεθεπόμενη σεζόν έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Ήταν τότε που η ομάδα του Στιβ Μακ Λάρεν, στην οποία έπαιζαν ονόματα όπως ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ο Τζίμι Φλόιντ Χασελμπάινκ, ο Μαρκ Βίντουκα, ο Φάμπιο Ρόσεμπακ, ο Στιούαρτ Ντάουνινγκ και άλλοι κέρδισε συμπάθειες και εκτός Νησιού. Και φυσικά, τη χρονιά του Λιγκ Καπ, λόγω και του Βραζιλιάνου σπεσιαλίστα Ζουνίνιο, της μεγάλης καψούρας των βορείων του Μίντλεσμπρο.

Οι Smoggies είχαν στη συνέχεια μερικές αξιοπρεπείς χρονιές, κάνοντας στο μεταξύ μεταγραφικό ρεκόρ για την απόκτηση του Βραζιλιάνου Αλφόνσο Άλβες. Όμως την τελευταία αγωνιστική του 2008-09 δεν κατάφεραν να γλιτώσουν τον υποβιβασμό. Από τότε, είτε με τον Στράχαν, είτε με τον Μόυμπρεϊ, δεν κατάφερναν την επιστροφή στην Premier, παρότι ξεκινούσαν σχεδόν πάντα ως φαβορί για την άνοδο, με καλά καταρτισμένο ρόστερ. Τελικά, ο Γκίμπσον, ο οποίος συνέχισε να είναι απόλυτα συνεπής στα χρόνια της Championship, έδωσε την μπαγκέτα του προπονητή στον Αίτόρ Καράνκα, ο οποίος δεν είχε εμπειρία ως βασικός manager, αλλά είχε τεράστιες παραστάσεις ως παίκτης και ως βοηθός στο πλευρό του Μουρίνιο. Την πρώτη σεζόν, τερμάτισε 12ος. Πέρυσι μπήκε πλέι οφ και ως φαβορί, «λύγισε» στον τελικό από τη Νόριτς.

Η απογοήτευση ήταν μεγάλη, μιας και είχαν γίνει σημαντικές επενδύσεις. Οι περισσότεροι θα τελείωναν τον προπονητή την επόμενη του χαμένου τελικού. Όχι όμως και ο Γκίμπσον. Δεν τον κράτησε απλά, αλλά ανοίχτηκε ξανά για να διασφαλίσει ότι φέτος η άνοδος δεν θα χαθεί. Δαπάνησε αρκετά εκατομμύρια για να ξαναφέρει στο Riverside τον Ντάουνινγκ, να αυξήσει την επιθετική ισχύ με Νάτζεντ και Στουάνι, να εξασφαλίσει τον δανεισμό τον Γκαστόν Ραμίρες από τη Σαθουάμπτον, σε μια άκρως εντυπωσιακή κίνηση και να βάλει το κερασάκι τον Ιανουάριο με τον απόλυτο killer της Championship, τον Τζόρνταν Ρόουντς. Ήταν, επίσης, εκείνος, τις μέρες της κρίσης τον Μάρτιο, που έδωσε το σύνθημα για την ενότητα.

Ο Καράνκα τα έσπασε με τους παίκτες του μετά την ήττα από τη Ρόδεραμ και αποχώρησε από το προπονητικό, τονίζοντας πως δεν θέλει να τους ξαναδεί. Δεν έκατσε στον πάγκο στην ήττα με 2-0 από την Τσάρλτον και οι φήμες για την αποχώρησή του στο τέλος της σεζόν, ανεξάρτητα με το αν θα επιτευχθεί η άνοδος ή όχι, θέριεψαν. Ο πρόεδρος βγήκε μπροστά κάνοντας λόγο για «σταθερότητα, πίστη και ενότητα», στήριξε τον Καράνκα και περιόρισε την κρίση, κανονίζοντας παράλληλα διαδοχικές συναντήσεις με τους παίκτες. Βλέποντας τις εικόνες μετά τον αγώνα με την Μπράιτον, αν έλεγες σε κάποιον που δεν γνώριζε ότι αυτοί οι παίκτες είχαν πλακωθεί με τον προπονητή τους, θα σε περνούσε για τρελό. «Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελα να φύγει, οπότε το αποτέλεσμα ήταν εύκολο. Θα έμενε», τόνισε.

«Έχω να πω μόνο ευχαριστώ σε έναν πρόεδρο, ο οποίος μου έδωσε την ευκαιρία να έρθω εδώ χωρίς να έχω εμπειρία. Ανυπομονώ να τον αγκαλιάσω, το αξίζει!», είπε ο Καράνκα αμέσως μετά τη λήξη, την ώρα που ο διοικητικός ηγέτης τόνιζε πως ο Βάσκος είναι ο ιδανικός για να οδηγήσει την ομάδα στην Premier League.

Χαμηλών τόνων, χωρίς να διστάζει να βάζει το χέρι βαθιά στην τσέπη και με διάρκεια δεκαετιών. Γέννημα-θρέμμα της πόλης, με ενασχόληση στα κοινά και τριβή με το σύλλογο και τις αρχές του. Βάζοντας το κοινό καλό πάνω από το προσωπικό του και λειτουργώντας με γνώμονα την ποδοσφαιρική λογική. Χωρίς να ψάχνει εξιλαστήρια θύματα. Σπάνια περίπτωση.

Πιθανότατα, η μεγαλύτερη τιμή ήρθε από τον αρχηγό της Mighty Boro, τον Γκραν Λιντμπίτερ. Κι εκεί δεν τα λένε επειδή πρέπει να τα πουν: «Τα εύσημα στους παίκτες, αλλά πάνω από όλα, στον πρόεδρο, ο οποίος ξοδεύει υπερβολικά πολλά χρήματα γι' αυτόν το σύλλογο. Ο προπονητής και οι παίκτες αξίζουν την άνοδο, αλλά εκείνος την αξίζει περισσότερο από τον καθένα. Αν δεν ήταν εκείνος, δεν θα υπήρχε καν η Μίντλεσμπρο, διότι την έσωσε πριν από 30 χρόνια...»