Ο μάγος που... άγγιξε τον Ζιντάν

Το όνομα του το διάβασα πρώτη φορά στις συνθέσεις των ομάδων που μας είχε καλομάθει να βάζει σε μονόστηλο το θρυλικό «Sportime». Ετσι μαθαίναμε στα μέσα των 90s και στις αρχές των 00s τους παίκτες και αποστηθίζαμε τις 11άδες. Κάποια στιγμή τον είδα και στα στιγμιότυπα του Champions League στο MEGA. Ωστόσο, η πραγματική πρώτη φορά που του έδωσα σημασία, κατανοώντας ότι αυτός ο ψιλόλιγνος, αγύμναστος, ελαφρώς καμπουριαστός τύπος είναι παικτούρα σοβαρή, ήταν τότε που πήγε και έκανε σμπαράλια την πιο ξακουστή φιέστα της Ρεάλ.

Εκείνον τον Μάρτιο του 2002 που η Λα Κορούνια ξεπρόβαλε στο πάλκο του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» σαν το πρόβατο προς θυσία. Την είχαν για βέβαιο θύμα. Η Βασίλισσα τα είχε όλα τέλεια σχεδιασμένα. Θα νικούσε τους Γκαγιέγος στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι και μέσα στο σπίτι της θα έκανε γιορτή για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της. Μόνο που άπαντες υπολόγισαν χωρίς τον οργιώδη Χουάν Κάρλος Βαλερον. Με ασίστ στον Ντιέγο Τριστάν και δικό του γκολ οδήγησε την ομάδα του στο 1-2. Σε αυτό που έμεινε στην ιστορία ως στραπάτσο των Μαδριλένων με το όνομα «Centenariazo»!

Σε εκείνον τον τελικό οι Ισπανοί τον βάπτισαν «Μάγο του Αργκινεγκίν». Ηταν που έλαμψε δύο φορές πιο λαμπρά από το δικό του ίνδαλμα, καθώς είχε παραδεχτεί ότι θα ήθελε να παίζει όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν. Μόνο που όποιος είδε εκείνο το βράδυ τον Μαέστρο, δεν θα είχε καμία αμφιβολία ότι έστω και για λίγο ξεπέρασε τον κορυφαίο. Βέβαια το έκανε και σε άλλες μαγικές βραδιές. Στα καλύτερα του καθοδήγησε μία από τις πιο όμορφες ομάδες που είδαμε ποτέ στο σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Επειδή εκείνοι που θαυμάσαμε την εκπληκτική Super Depor του Χαβιέρ Ιρουρέτα, ξέρουμε πως τούτο το αξίωμα δεν αποτελεί υπερβολή.

Στην πατρίδα του τον ήξεραν από νωρίτερα. Ξεκινώντας από την Λας Πάλμας (1995-'97), βρέθηκε στην Primera με την Μαγιόρκα (1997-'98) και πήρε προαγωγή στην Ατλέτικο (1998-'00). Μόνο που τότε οι Ροχιμπλάνκος ζούσαν δύσκολα χρόνια και υποβιβάστηκαν, με τον Βαλερόν να μετακομίζει στο «Ριαθόρ», όπου θα ζούσε για 13 περιόδους. Με τη φανέλα της Ατλέτικο είχε προλάβει να ζήσει κάτι ξεχωριστό. Τότε που σε φιλικό ντέρμπι με τη Ρεάλ, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του και υποχρέωσε το κοινό των Μερένγκες να τον χειροκροτήσει. Γενικότερα όμως τον παραδέχτηκαν οι αντίπαλοι οπαδοί σε αρκετές περιπτώσεις και ειδικά στο Champions League.

Οπως τότε που έβαλε μία απίθανη γκολάρα στη Λιλ (2001) ή που οδήγησε τη Λα Κορούνια σε ένα φανταστικό 0-2 στο «Χάιμπουρι», κόντρα στην τρομερή Αρσεναλ του Τιερί Ανρί που την επόμενη σεζόν θα έπαιρνε το αήττητο πρωτάθλημα της. Για να θυμηθούμε το ρεσιτάλ του στην άλωση του «Ολυμπιακού Σταδίου» της Μπάγερν σε εκείνο το απρόσμενο 2-3 (2003). Και φυσικά το αλησμόνητο 4-0 επί της Μίλαν το 2004 σε ανατροπή του 4-1 των Ροσονέρι. Τότε που η Ντεπορτίβο έφτασε στα ημιτελικά του θεσμού.

Γενικότερα οι μεγάλες στιγμές του εκείνα τα όμορφα χρόνια των Γκαγιέγος ήταν πολλές. Εφτιαξε τον Ρόι Μακάι και τον Ντιέγο Τριστάν, αναδεικνύοντας τους πρώτους σκόρερ, αλλά έκανε και κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό. Οταν η Λα Κορούνια πέρασε στην παρακμή και υποβιβάστηκε, ο Βαλερόν έμεινε κοντά της και το 2012 την επανέφερε στα σαλόνια. Το πιο τρελό στην ιστορία του ήταν ότι είχε τόση αρρώστια με τη μπάλα, που δεν την έκοψε παρά τις τρεις φορές που χρειάστηκε να του ανοίξουν τα γόνατα για χιαστούς. Και κάπως έτσι έφτασε να παίζει μέχρι τα 41 του και να έχει βοηθήσει και την πρώτη αγάπη του, την Λας Πάλμας (έστω και ως αλλαγή) πέρσι στην άνοδο και φέτος στην άνετη παραμονή.

Καθώς λοιπόν τον έβλεπα να δακρύζει το Σάββατο το απόγευμα στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου, τον θυμήθηκα να κλαίει και το 2013, όταν έλεγε αντίο στο «Ριαθόρ». Μόνο που πιστεύω ότι δεν ήταν πνιγμένος στο συναίσθημα επειδή άφηνε την ομάδα. Το κλάμα του είχε να κάνει με το τόπι ξεχωριστά. Εκείνο που δεν θ' αναπαύεται πλέον γαλήνια στα κοντρόλ του. Ούτε θα φεύγει από το φάλτσο του για την γλυκιά 40άρα ή την κάθετη πίσω από την άμυνα, δίχως κανείς να καταλαβαίνει πως, που, γιατί.

Ο Χουάν Κάρλος Βαλερόν δεν ήταν αθλητικός. Δεν είχε πολλά τρεξίματα, ούτε κορμί για να γίνει ο καλύτερος. Τα έκανε όλα μόνο με βάση το ταλέντο. Ενα 10άρι παλιάς κοπής, με αέρινα αγγίγματα που θα μπορούσε να είναι μέσα στους κορυφαίους. Δεν βρέθηκε εκεί, μα στη δική μου συνείδηση και ανάμνηση θα βρίσκεται πάντα λίγο πιο κάτω από δαύτους και ας ακούγεται υπερβολή. Υποκειμενικά είν' αυτά και ο «Μάγος του Αργκινεγκίν» ανέκαθεν υπήρξε δικό μου γούστο...

Follow me: @jorgekaraman