Στα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ παρατηρείται συχνά το φαινόμενο απόκτησης παικτών σε μικρή ηλικία, από κάθε γωνιά του πλανήτη. Πριν καν κλείσουν τα 18 τους χρόνια, ποδοσφαιριστές κυρίως από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική λένε το «ναι» και κάνουν το ταξίδι για την Ευρώπη, προκειμένου να ζήσουν το όνειρο μιας καριέρας σε κάποια ομάδα της Γηραιάς Ηπείρου. Μάλιστα, υπάρχουν σύλλογοι που έχουν τιμωρηθεί στο πρόσφατο παρελθόν για τις τακτικές τους στο συγκεκριμένο «παιδομάζωμα». Αυτά, όσον αφορά το σήμερα. Γιατί στο παρελθόν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ούτε τόσα χρήματα υπήρχαν, ούτε ήταν εύκολο το ταξίδι για έναν μη Ευρωπαίο στην Ήπειρό μας. Ίσως να μην ήταν και τόσο μεγάλο το «δέλεαρ» της παρουσίας σε μία ευρωπαϊκή ομάδα. Το FourFourTwo του gazzetta.gr παρουσιάζει πέντε σπουδαία ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου (κάποιοι, μάλιστα, ήταν θρύλοι) που δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα. Μεταξύ αυτών, τέσσερις Λατινοαμερικάνοι, οι οποίοι ποτέ δεν πέρασαν... τον Ατλαντικό.

Γιασουχίτο Έντο
Είναι ο αποκαλούμενος «Ιάπωνας Πίρλο». Ο Γιασουχίτο Έντο αποτελεί έναν ποδοσφαιρικό θρύλο στην πατρίδα του, καθώς είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών (152) της εθνικής Ιαπωνίας, με παρουσίες σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα (2006, 2010, 2014) και δύο κατακτήσεις Asian Cup (2004, 2011). Παρά τις πολλές προτάσεις που είχε όλα αυτά τα χρόνια από ευρωπαϊκούς συλλόγους, ο Ιάπωνας μέσος όχι μόνο δεν έφυγε ποτέ από τη χώρα του, αλλά από το 2001 έως και σήμερα αγωνίζεται στην ίδια ομάδα, την Γκάμπα Οζάκα. Στην Ασία αισθάνεται «βασιλιάς», αφού έχει βρεθεί 12 (!) φορές στην κορυφαία ενδεκάδα του πρωταθλήματος Ιαπωνίας, ενώ το 2009 είχε αναδειχθεί καλύτερος Ασιάτης ποδοσφαιριστής.

Ριβελίνο
Ένας από τους βασικούς συντελεστές του θριάμβου της εθνικής Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό, με τρία γκολ στη διοργάνωση. Μπορεί άπαντες τότε να βρίσκονταν στη... σκιά του Πελέ, όμως ο Ριβελίνο έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο για το μουστάκι του, αλλά και για μία χαρακτηριστική ντρίμπλα, την Elastico ή Flip Flap, την οποία αργότερα αντέγραψαν οι συμπατριώτες του Ρομάριο, Ρονάλντο και Ροναλντίνιο, όπως και ο Πορτογάλος Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Ριβελίνο αγωνίστηκε για πολλά χρόνια σε Κορίνθιανς και Φλουμινένσε, ενώ η μοναδική φορά που... πέρασε τον Ατλαντικό για κάποιο σύλλογο ήταν για λογαριασμό της Αλ Χιλάλ.

Χοσέ Μανουέλ Μορένο
Στους πιο νέους (και όχι μόνο) το συγκεκριμένο όνομα μπορεί να μη λέει και πολλά, όμως ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής βρίσκεται πάνω και από τον... Λιονέλ Μέσι! Που; Στην πατρίδα και των δύο, την Αργεντινή, όπου οι συμπατριώτες τους ανέδειξαν τον Μορένο τρίτο καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών στη χώρα, πίσω μόνο από τους Μαραντόνα και Ντι Στέφανο, ενώ το 1999 ψηφίστηκε μέσα στους 25 κορυφαίους ποδοσφαιριστές του 20ου αιώνα. Ο Αργεντινός επιθετικός μεσουράνησε από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 και έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία, που κατέκτησε πρωτάθλημα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (Αργεντινή, Μεξικό, Κολομβία, Χιλή). Ποτέ του, όμως, δεν έκανε το ταξίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάτι που άλλωστε ήταν εξαιρετικά δύσκολο για την εποχή.

Γκαρίντσα
Πολλοί τον θεωρούν ως τον κορυφαίο ντριμπλέρ όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο και έναν από τους παίκτες, που μπορεί να συγκριθεί αγωνιστικά με τον μεγάλο Πελέ. Άλλωστε, είχε αποδείξει πως ήταν μία εθνική Βραζιλίας... μόνος του, όταν στο Μουντιάλ του 1962 ο Πελέ ήταν τραυματίας. Ο Γκαρίντσα πήρε... από το χέρι τη «σελεσάο» και την οδήγησε στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ ο ίδιος αναδείχθηκε κορυφαίος ποδοσφαιριστής της διοργάνωσης και πρώτος σκόρερ. Μάλιστα, το 1994, ο Βραζιλιάνος εξτρέμ ψηφίστηκε στην κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Παρά τα εντυπωσιακά του επιτεύγματα εντός γηπέδων, ο Γκαρίντσα δεν έφυγε ποτέ από τη Λατινική Αμερική, για χάρη κάποιου συλλόγου, αγωνιζόμενος κυρίως στη μεγάλη του αγάπη, την Μποταφόγκο.

Πελέ
Τι να γράψει κανείς για τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Πελέ; Για τα ατομικά του επιτεύγματα με 1283 γκολ σε 1363 παιχνίδια καριέρας ή τα 77 τέρματα σε 91 αγώνες με την εθνική Βραζιλίας; Για το γεγονός πως έσπασε κάθε ρεκόρ με την παρουσία του στο Μουντιάλ του 1958, όταν στα 17 χρόνια σάρωσε τα πάντα; Ή μήπως για τις ομαδικές του διακρίσεις; Με κατακτήσεις τριών Παγκοσμίων Κυπέλλων (1958, 1962, 1970), αλλά και αυτές των Κόπα Λιμπερταδόρες και Διηπειρωτικών Κυπέλλων. Τα όσα έκανε μέσα στο γήπεδο ο - κορυφαίος για πολλούς ποδοσφαιριστής όλων των εποχών – Πελέ δε... χωρούν σε ένα μόνο κείμενο. Το 1962 η κυβέρνηση της χώρας του χαρακτήρισε τον Πελέ «επίσημο εθνικό θησαυρό» και απαγόρευσε τη μεταγραφή του εκτός Βραζιλίας, αν και τον ήθελαν ομάδες, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Γιουβέντους και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Βραζιλιάνος αγωνίστηκε σχεδόν σε όλη του την καριέρα στην Σάντος (1956-1974), ενώ λίγο πριν κρεμάσει τα παπούτσια του πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες, για λογασιαμό της New York Cosmos.