«Ε, νομίζω είναι καιρός να το κόψω», έλεγε πριν από ένα μήνα γελώντας μπροστά στις κάμερες. «Μόνο που θέλω κάτι ακόμα πριν σταματήσω. Να σηκώσω το Κόπα Λιμπερταδόρες με την Παλμέιρας και μετά να αποχωρήσω». Αλήθεια, πόσοι γνωρίζατε ότι ο Ζε Ρομπέρτο παίζει ακόμα μπάλα; Ναι, ο Βραζιλιάνος παικταράς με τα κοτσιδάκια που πέρασε για ένα φεγγάρι από τη Ρεάλ και για πολλά από τη Μπουντεσλίγκα, κάνοντας πολύ σπουδαία πράγματα με Λεβερκούζεν και Μπάγερν την δεκαετία των 00s. Ε ναι, αυτός θέλει να πάρει την καλή κούπα της Νότιας Αμερικής και να το κόψει μετά. Σε τι ηλικία; Τον Ιούλιο θα είναι 42!

Ο Ζε Ρομπέρτο έπαιζε παντού στο κέντρο, ενώ μπορούσε να καλύψει όλη την αριστερή πλευρά από μπακ έως εξτρέμ. Ηταν (είναι πιθανών ακόμα) ένας εξαιρετικός τεχνίτης με άπειρα τρεξίματα και σπάνιο δυναμισμό για Βραζιλιάνο στη θέση του. Ντρίμπλα, vision, τάκλιν, τα έκανε όλα και παντού αν και ως box-to-box πραγματικά ξεχώριζε. Στα καλύτερα χρόνια του διάβαζε ιδανικά το παιχνίδι, έκοβε και μοίραζε σαν 10άρι., ενώ μπορούσε να κρατάει ιδανικά τη μπάλα και να διαχειρίζεται το ρυθμό.

Από την Πορτουγκέζα βρέθηκε το 1997 στη Ρεάλ και το τέλος της σεζόν τον βρήκε να πανηγυρίζει το Σούπερ Καπ Ισπανίας και το Champions League αν και δεν ήταν βασικός. Το καλοκαίρι του 1998 μετακόμισε στη Λεβερκούζεν, όπου έκανε τη διαφορά και εκτίναξε την καριέρα του σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2001-’02 ήταν η κορυφαία σεζόν της καριέρας του. Τα έκανε όλα τέλεια, αλλά ήταν η χρονιά της… Neverkuser. Ηταν η ομάδα που άγγιξε τα πάντα και στο τέλος δεν πήρε τίποτα, χάνοντας οριακά την Μπουντεσλίγκα (τρεις φορές στην 2η θέση), το Κύπελλο στον τελικό και φυσικά το Champions League στη Γλασκώβη από την μυθική γκολάρα του Ζιντάν.

Το βήμα προς τη Μπάγερν ήταν κάτι το αναμενόμενο. Κόστισε 12 εκατ. ευρώ και για μία τετραετία. Εφυγε για λίγο για τη Σάντος και βρέθηκε ξανά στο Μόναχο για τη διετία 2007-’09. Σε αυτά τα έξι χρόνια κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή του γερμανικού ποδοσφαίρου σε τέσσερις περιπτώσεις και σε όλες πανηγύρισε το νταμπλ. Ακολούθησε μία διετία στο Αμβούργο και εκεί χάθηκαν τα ίχνη του το 2011. Ηταν ούτως ή άλλως 37 ετών και κανείς δεν θα ασχολούνταν πλέον σοβαρά μαζί του. Πέρασε για ένα φεγγάρι από την Αλ Γκαράφα και γύρισε στη Βραζιλία το 2012, φορώντας τη φανέλα της Γκρέμιο.

Από το 2014 όμως έχει μετακομίσει στην Παλμέιρας, όπου είναι βασικός κι αναντικατάστατος ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Μάλιστα ως αρχηγός σήκωσε τον περασμένο Δεκέμβριο το Κύπελλο Βραζιλίας. Για την ακρίβεια αναδείχτηκε κορυφαίος στη χώρα για το 2012, 2014. Ο Ζε Ρομπέρτο όμως κοιτώντας πίσω, έχει να υπερηφανεύεται και για την πορεία του με το εθνόσημο. Στα 11 χρόνια με τη Σελεσάο (1995-’06) αγωνίστηκε 84 φορές (6 γκολ). Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν κλήθηκε στην αποστολή του Μουντιάλ του 2002, αλλά έπαιξε το 2006 στη Γερμανία, όπου βρέθηκε και στην all-star 11άδα της διοργάνωσης. Κορυφαίες στιγμές του υπήρξαν επίσης τα Κόα Αμέρικα του 1997 και του 1999, αλλά και το Κύπελλο Συνομοσπονδιών που επίσης πήρε δύο φορές (1997, 2005).

Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά και ενώ φέτος αποδεικνύει ότι θα μπορούσε να συνεχίσει, αυτή η μηχανή του ποδοσφαίρου το πήρε απόφαση και θα αποσυρθεί και όχι επειδή δεν αντέχει το κορμί του, μα για έναν εξωγηπεδικό λόγο: «Εγώ μπορώ να συνεχίσω, αλλά η γυναίκα μου μου είπε ότι είναι καιρός να ασχοληθώ και λίγο μαζί της. Ειδάλλως θα με χωρίσει»!