Η χρονομηχανή μας μεταφέρει 89 χρόνια πίσω, στα αγγλικά γήπεδα και την ποδοσφαιρική κουλτούρα που περισσότερο από κάθε άλλη έχει ταυτιστεί με το παραδοσιακό ποδόσφαιρο μιας ξεχασμένης εποχής. Η Κάρντιφ απ’ την Ουαλία και η Άρσεναλ του «θρυλικού» Χέρμπερτ Τσάπμαν συγκρούονται στο Γουέμπλεϊ, μπροστά σε 91.206 θεατές για την αρχαιότερη και σημαντικότερη κούπα στο Νησί, εκείνη την εποχή μάλλον και στην Ευρώπη: το Κύπελλο Αγγλίας.

Όλα ήταν τόσο διαφορετικά εκείνα τα χρόνια στο ποδοσφαιρικό Νησί. Μεγάλες ποδοσφαιρικές δυναστείες, τουλάχιστον στα πρότυπα που τις γνωρίσαμε μετέπειτα, δεν είχαν διαμορφωθεί ακόμα. Οι παίκτες ήταν επαγγελματίες, που όμως μπροστά στους σημερινούς θα φάνταζαν... ημιερασιτέχνες, ενώ ακόμα και το Γουέμπλεϊ ονομαζόταν «Empire Stadium». Όσον αφορά την προβολή τους απ' τα media, για τούτο έφταναν οι εφημερίδες, καθώς τηλεοπτική κάλυψη δεν υπήρχε και ο τελικός του 1927 θα ήταν ο πρώτος που θα μεταδιδόταν απ’ το ραδιόφωνο! H αρχή είχε γίνει λίγους μήνες νωρίτερα, ξανά σε αγώνα των «κανονιέρηδων», με τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ για τη Division One.

Το FA Cup (Football Association Challenge Cup) αναφερόταν επίσης διαφορετικά. Ήταν το «Αγγλικό Κύπελλο» (English Cup), οπότε ήταν απολύτως φυσιολογικό να περιμένει κανείς να καταλήγει σε ομάδες απ’ την Αγγλία. Όταν λοιπόν το κατέκτησαν οι Ουαλοί της Κάρντιφ, ήταν λογικό να σοκάρουν το φίλαθλο κοινό!

Κάθε ομάδα περνούσε από πέντε γύρους μέχρι τον τελικό, ενώ απ’ τα προημιτελικά και μετά ήταν οι μόνες που εκπροσωπούσαν την πρώτη εθνική κατηγορία στη διοργάνωση. Παρότι καταλάβαινε κανείς εύκολα το επίπεδο του ανταγωνισμού, εξίσου εύκολα θα υπέθετε πως αν η κληρωτίδα ήταν καλή μαζί τους, θα αποτελούσαν και το ζευγάρι του τελικού, όπερ και εγένετο. Στο δρόμο για το Γουέμπλεϊ η ουαλική ομάδα απέκλεισε την Άστον Βίλα, την Ντάρλιγκτον, την πολύ πετυχημένη στο θεσμό Μπόλτον, την Τσέλσι, σε διπλούς αγώνες (0-0 στο Στάμφορντ Μπριτζ και 3-2 στο «Νίνιαν Παρκ») και τη Ρέντινγκ, ενώ οι Λονδρέζοι τη Σέφιλντ, την Πορτ Βέιλ, τη Λίβερπουλ, τη Γούλβεραμπτον και τη Σαουθάμπτον.

Το pre-match

Η Κάρντιφ είχε ξαναφτάσει στον τελικό μόλις δυο φορές απ’ το 1871 που θεσμοθετήθηκε το FA Cup, επομένως επρόκειτο για σημαντική επιτυχία. Τελευταία φορά ήταν δυο χρόνια πριν, το 1925, όπου έχασαν απ’ τη Σέφιλντ με 1-0. Αντίθετα, εκείνος ο τελικός ήταν ο πρώτος για τη διάσημη Άρσεναλ του Τσάπμαν. Αμφότερες οι ομάδες πέρασαν τις μέρες πριν το «ραντεβού» κάνοντας πράγματα που συνηθίζονται και σήμερα: χαλάρωμα με μασάζ και πισίνες σε ξενοδοχεία, προπόνηση στο γήπεδο τους, πνευματική και ψυχολογική προετοιμασία πριν τον αγώνα και συνεντεύξεις Τύπου, όποι οι προπονητές «άνοιγαν» τα χαρτιά τους, μάλλον περισσότερο απ’ ότι συνηθίζεται πλέον. Ήταν χαρακτηριστική η αγωνία του Τσάπμαν για τον βασικό του αριστερό μπακ, τον Όρας Κόουπ, που ήταν τραυματίας και συζητούσε με τους δημοσιογράφους για τους πιθανούς αντικαταστάτες του.

Στις 23 Απριλίου λοιπόν ο αγγλικός ποδοσφαιρικός ναός υποδέχθηκε Ουαλούς και Άγγλους οπαδούς, που το γέμισαν για να δουν το μεγάλο ματς. Είναι χαρακτηριστικό πως προγραμματίστηκαν επιπλέον δρομολόγια τρένων για να μεταφέρουν τους οπαδούς της Κάρντιφ, ενώ περίπου 15.000 που δεν βρήκαν εισιτήριο μαζεύτηκαν στο Cathays Park, στο κέντρο της πόλης τους για να ακούσουν τον αγώνα στο ραδιόφωνο, που «ντεμπούταρε» σε τελικό Κυπέλλου. Στο γήπεδο βρισκόταν ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ και ο μέλλων, Γουίνστον Τσόρτσιλ. Ο Τύπος χαρακτήριζε τον αγώνα ως «μάχη» μεταξύ Αγγλίας και Ουαλίας, ενώ σε πολλούς προξενούσε εντύπωση το γεγονός πως στην κερκίδα της Κάρντιφ βρισκόταν πολλές μαμάδες με μικρά παιδιά στις αγκαλιές τους.

Απ’ τις 4 τα χαράματα (!) άρχισαν να καταφθάνουν στο γήπεδο οι πρώτοι οπαδοί. Σύμφωνα με τις καταγεγραμμένες μαρτυρίες και τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, απ’ τις 11 μέχρι τις 15.00, που ήταν προγραμματισμένη η έναρξη του αγώνα, ταξίδευαν προς το γήπεδο με το τρένο περίπου 30.000 οπαδοί ανά ώρα! Στα περίεργα καταγράφεται μια μαύρη γάτα που κυκλοφορούσε έξω απ’ τα αποδυτήρια των Ουαλών. Την είχε βρει ο επιθετικός της ομάδας, Χιούι Φέργκιουσον, την παραμονή του τελικού και τη θεώρησε καλό οιωνό. Μάλιστα, για να την πάρουν μαζί τους στο Λονδίνο έδωσαν ως αντάλλαγμα δυο εισιτήρια του τελικού στους ιδιοκτήτες της!

Ο αγώνας

Αμφότερες οι ομάδες ξεκίνησαν το παιχνίδι δυνατά, με την Άρσεναλ να έχει μια ελαφρά υπεροχή και να προσπαθεί να δημιουργήσει ευκαιρίες, δίχως πάντως να είναι αποτελεσματική απέναντι στους σταθερους αμυντικούς των Ουαλών. Ότι κι αν προσπαθούσαν ο Μπούχαν με τον Χιούλμ δεν επέφερε κάποιο αποτέλεσμα και μέχρι το ημίχρονο οι «κανονιέρηδες» δεν μπόρεσαν να κεφαλαιοποιήσουν κάποια φάουλ του Πάρκερ έξω απ’ την περιοχή. Περίπου στο 25ο λεπτό προκλήθηκε αναστάτωση στις κερκίδες, που έγινε αντιληπτή απ’ τους παίκτες, όταν περίπου 400 οπαδοί επιχείρησαν να παραβιάσουν τα μέτρα των αστυνομικών και να εισέλθουν στις κερκίδες, δίχως επιτυχία.

Στο δεύτερο μέρος ξανά η ομάδα του Λονδίνου είχε την πρωτοβουλία, όμως το γκολ του Χιούι Φέργκιουσον στο 74’, του οποίου το σουτ δεν συγκράτησε ο Λιούις, έδωσε το προβάδισμα στην Κάρντιφ και θα διατηρούταν ως το τέλος. Ο Άγγλος τερματοφύλακας των Λονδρέζων είδε τη μπάλα να γλιστράει απ’ τα χέρια του και να καταλήγει στα δίχτυα χτυπώντας στον αγκώνα του. Έκτοτε, αφού όλοι θεώρησαν πως έφταιγε η φανέλα που φορούσε επειδή ήταν βρώμικη, καθιερώθηκε στην Άρσεναλ να πλένουν τις φανέλες των τερματοφυλάκων πριν τον αγώνα, ώστε να είναι στεγνές και καθαρές!

Ως το τέλος του αγώνα η Άρσεναλ δεν μπόρεσε να ισοφαρίσει. Η Κάρντιφ είχε γράψει ιστορία απέναντι στο σύνολο του Τσάπμαν, αφού για πρώτη φορά το Κύπελλο κατέληγε σε ομάδα εκτός Αγγλίας. Έστω κι αν απ’ τους παίκτες της μόλις τρεις ήταν Ουαλοί, που υπό τις οδηγίες Άγγλου προπονητή, με άλλους τρεις Σκωτσέζους, έναν Ιρλανδό, τρεις Βορειοϊρλανδούς και έναν Άγγλο αποτέλεσαν την 11άδα, δεν έπαυε το τρόπαιο να σηματοδοτήσει μια μεγάλη επιτυχία για το ποδόσφαιρο στο υπόλοιπο Βασίλειο. Η ουαλική Κάρντιφ είχε κατακτήσει το «English Cup» κι αυτό ήταν για την εποχή τόσο παράδοξο όσο ακουγόταν! Ο αρχηγός Κίνορ παρέλαβε το τρόπαιο απ’ τον βασιλιά και το σήκωσε στον ουρανό του Λονδίνου υπό τις επευθυμίες των φίλων της ομάδας.

Το post match

Οι Ουαλοί οπαδοί είχαν «ξελαρυγγιαστεί» να τραγουδούν στους πανηγυρισμούς, τόσο, που η Hull Daily Mail αποκάλεσε τον τελικό ως «singing final». Πίσω στην πόλη, οι συγκεντρωμένοι στο Cathays Park πανηγύρισαν με την ψυχή τους, ενώ οι μαγαζάτορες έκαναν παραγγελίες από αναμνηστικά και ρέπλικες, ένεκα της επιτυχίας. Φυσικά, οι παίκτες της έτυχαν υποδοχής ηρώων όταν επέστρεψαν, ενώ παρατέθηκε προς τιμήν τους επίσημο δείπνο και χορός στο Δημαρχείο, όπου παρέστησαν όλοι με τις συζύγους και τα παιδιά τους.

Ο αρχηγός των ηττημένων, Μπούχαν, δήλωσε επίσημα: «Τα συγχαρητήρια μου στην Κάρντιφ, που γίνεται η πρώτη μη αγγλική ομάδα που παίρνει το τρόπαιο εκτός Αγγλίας. Κάναμε τα πάντα για να το αποτρέψουμε, όμως δεν τα καταφέραμε. Δεν υπάρχει κανείς που να μπορέσει να συγχαρεί πιο πικραμένος τους νικητές απ’ τον αρχηγό των ηττημένων. Έπαιξαν όμως δίκαια, τίμια και το αξίζουν. Καλή τύχη στην ομάδα και στην ουαλική Ομοσπονδία και για το ποδόσφαιρο της χώρας». Σε αντίθεση με την… γάτα του Φέργκιουσον, ο κάπτεν της Άρσεναλ δεν αποδείχθηκε καθόλου γουρλής. Η Κάρντιφ δεν επρόκειτο να επιστρέψει σε τελικό της διοργάνωσης μέχρι το 2008, όπου έχασε απ’ την Πόρτσμουθ. Αντίθετα οι «κανονιέρηδες» θα κατακτούσε το τρόπαιο αρκετά σύντομα, το 1930, και μέχρι σήμερα παραμένει η πιο πετυχημένη ομάδα στο θεσμό με 12 κατακτήσεις σε 19 τελικούς…

Οι συνθέσεις:

ΚΑΡΝΤΙΦ: Φαρκούχαρσον, Νέλσον, Γουότσον, Κίνορ, Σλόαν, Χάρντι, Κέρτις, Ίρβινγκ, Φέργκιουσον, Ντέιβις, Μακ Λάκλαν. (Προπονητής: Φρεντ Στιούαρτ)

ΑΡΣΕΝΑΛ: Λιούις, Πάρκερ, Κένεντι, Μπέικερ, Μπάτλερ, Τζον, Χιούλμ, Μπούκαν, Μπρέιν, Μπλιθ, Χόαρ. (Προπονητής: Χέρμπερτ Τσάπμαν)