Ο μύθος που ξεπέρασε αυτόν του Μαραντόνα

Η πόλη του Ροσάριο στην Αργεντινή έχει μια ιδιαιτερότητα. Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι Ιταλοί ήταν πλειοψηφία, αφήνοντας το σημάδι τους τόσο στη γλώσσα, όσο και στην κουλτούρα. Και το μεγάλο λιμάνι της πόλης αποτελούσε πύλη ένταξης στην Αργεντινή για όλα τα μεταναστευτικά ρεύματα που έρχονταν από την Ευρώπη. Κάπως έτσι, πέρασε τον ωκεανό και ένας Γιουγκοσλάβος που έβγαζε τα προς το ζην ως υδραυλικός. Ο Μάριο Κάρλοβιτς. Ποτέ δεν φανταζόταν ότι ο έβδομος γιος του θα έχτιζε έναν τόσο μεγάλο ποδοσφαιρικό μύθο στη χώρα που τον φιλοξένησε.

Με μια ματιά στο βασικό βιογραφικό του Τόμας Κάρλοβιτς δεν υπάρχει κάτι που να προδιαθέτει γι' αυτό. Κεντρικός μέσος, ύψους 1.83 με μόλις τρεις επίσημες εμφανίσεις στην πρώτη κατηγορία της Αργεντινής. Πώς λοιπόν έκανε τον Ντιέγο Μαραντόνα να τον χαρακτηρίσει κάποτε ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που γέννησε ποτέ το Ροσάριο;

Σε μια εποχή όπου η βασική επαφή και μνήμη είναι βασισμένη σε διηγήσεις, είναι εύκολο ένας μύθος να γιγαντωθεί, ίσως και χωρίς να έχουν βάσεις. Για τον Κάρλοβιτς όμως, οι περιγραφές έρχονται και από ανθρώπους του ποδοσφαίρου. «Eρωτεύτηκα τον Κάρλοβιτς», τόνιζε ο Ντανιέλ Πασαρέλα. «Λάτρευα να βλέπω τον Τρίντσε να παίζει. Είχε μεγάλη ικανότητα και καλαισθησία, όπως ένας καλλιτέχνης», είχε πει ο Πέκερμαν.

«Ο Κάρλοβιτς είναι ένας θρύλος. Είναι μέρος του ρομαντικού ποδοσφαίρου που δεν υπάρχει. Δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια για να προσαρμοστεί στο ποδόσφαιρο της ελίτ. Αυτό τον έκανε σύμβολο», περιέγραφε ο Χόρχε Βαλντάνο ενώ ο Σέσαρ Λουίς Μενότι έλεγε: «Είναι ένας καλλιτέχνης και άγγιξε μια άσχημη εποχή του αργεντίνικου ποδοσφαίρου». Το μεγαλύτερο, βέβαια, παράσημο, ήταν από τον ίδιο τον Μαραντόνα. Όταν ένας δημοσιογράφος τον καλωσόρισε συγκινημένος στη Νιούελς ως τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που θα παίξει στο Ροσάριο, εκείνος τον διόρθωσε, λέγοντας πως ο καλύτερος που έπαιξε ποτέ στην περιοχή ήταν ο Κάρλοβιτς.

Τα λόγια του Βαλντάνο, τα παραδέχεται και ο ίδιος ο Τρίντσε, που πήρε το προσωνύμιό του επειδή ήταν σαν να λαξεύει το τόπι, για να του δώσει ομορφότερη εικόνα. Ποτέ του δεν ασχολήθηκε με την επαγγελματική φύση του αθλήματος. Έπαιζε μπάλα για τη χαρά του παιχνιδιού και αυτό του αρκούσε. «Έπαιζα στη Σεντράλ Κόρντομπα και ήταν σαν να έπαιζα στη Ρεάλ Μαδρίτης», είχε δηλώσει ο ίδιος. Εκείνοι που τον είδαν και περιγράφουν το στιλ του κάνουν λόγο για ένα κράμα Φερνάνδο Ρεδόνδο, λόγω θέσης, με Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, λόγω τεχνικής και διορατικότητας. Με ικανότητα που άγγιζε τα όρια των κορυφαίων του αθλήματος.

Ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του '60 στη Ροσάριο, όμως το 1970 πήγε στην ομάδα η οποία τον έκανε σύμβολό της. Την Σεντράλ Κόρδοβα. Έπαιξε συνολικά εννιά σεζόν εκεί, συνδέοντας το όνομά του με τον τίτλο και την άνοδο στην δεύτερη κατηγορία. Το 1976 πέρασε από τη Ριβαδάβια ντε Μεντόσα. Ήταν όμως ερωτευμένος με την πόλη του και σε κάθε ευκαιρία την... έκανε. Υπάρχει μια φήμη που τον θέλει να φεύγει στο ημίχρονο αγώνα για να προλαβαίνει το λεωφορείο. Στη Ριβαδαβία αρχικά τον έλεγαν τσιγγάνο, λόγω του χίπικου στιλ του. Όταν τον είδαν στον αγωνιστικό χώρο, τον αποκάλεσαν Βασιλιά. Επέστρεψε στο Ροσάριο, έπαιξε ξανά στην Σεντράλ Κόρδοβα και την Ροσάριο Σεντράλ, μέχρι να κάνει το βήμα για την Κολόν Σαντα Φε, στην πρώτη κατηγορία.

Εκεί τσακώθηκε με τον προπονητή, ο οποίος θεωρούσε πως προσποιούταν τραυματισμό και εκείνος αρνιόταν. Ήταν οι μέρες που, έχοντας τραβήξει το ενδιαφέρον του Μενότι, έβλεπε ότι το όνειρο του Μουντιάλ του '78 μπορούσε να γίνει πραγματικότητα. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια. «Δεν είχα τραυματιστεί ποτέ στην πόρνη τη ζωή μου και το έπαθα στα δύο ματς που αγωνίστηκα. Ο προπονητής νόμιζε ότι το έκανα επίτηδες, ότι είχα ψυχολογικό πρόβλημα. Ζήτησα ειδικό γιατρό για να δείξει ότι δεν λέω ψέματα. Με ενόχληση όμως που δεν με πίστεψε και γύρισε στο Ροσάριο» Έπαιξε δύο παιχνίδια ακόμα και έφυγε. Αγωνίστηκε στην Ντεπορτίβο Μαϊπού, πριν γυρίσει και πάλι σπίτι του, στην Σεντράλ Κόρδοβα.

Το 1986 σταμάτησε το ποδόσφαιρο, έχοντας συνδέσει το όνομά του με τις κορυφαίες «ποδιές» των γηπέδων. Λένε πως σε ένα ματς της Σεντράλ Κόρδοβα ένας οπαδός του ζήτησε να κάνει διπλό τούνελ, να περάσει δηλαδή τη μπάλα κάτω από τα πόδια του αντιπάλου και να το ξανακάνει άμεσα, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το πέτυχε και αποθεώθηκε. Από τότε, ζάλισε αρκετούς αντιπάλους και σύμφωνα με τις μαρτυρίες, επανέλαβε συχνά το διπλό τούνελ.. «Δεν ξέρεις τι είναι "ποδιά" αν δεν έχεις δει τον Κάρλοβιτς», λένε στα μέρη του, με τους μεγαλύτερους να ορκίζονται πως αυτά που είδαν από εκείνον, δεν τα είδαν ούτε από τον Μαραντόνα. Ο ίδιος πάντως είχε πει σε συνέντευξή του ότι: «Τους άρεσαν οι ιστορίες για μένα, αλλά δεν είναι αλήθεια. Που και που περνούσα τη μπάλα κάτω από τα πόδια του αντιπάλου, αλλά όχι όπως τα λένε».

Ο Μενότι, πάντως, δεν δείχνει να ασπάζεται την ταπεινοφροσύνη του, παρότι τον απέκλεισε, μαζί με τον Μαραντόνα, από την 25άδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο του '78: «Ο Κάρλοβιτς ήταν ένα από εκείνα τα παιδιά που από τη μέρα που γεννήθηκαν δεν είχαν άλλο παιχνίδι πέρα από τη μπάλα. Η τεχνική του τον έκανε ένα ποδοσφαιριστή εντελώς διαφορετικό από τους άλλους. Ήταν εντυπωσιακό να τον βλέπεις να παίζει και να ντριμπλάρει. Αλλά στην καριέρα του οι σωματικές δυνατότητες δεν ακολούθησαν τις τεχνικές. Είναι κρίμα, γιατί ο Κάρλοβιτς ήταν προορισμένος να γίνει ένας από τους πιο σημαντικούς παίκτες στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής».

Το ματς όμως που εκτόξευσε τον μύθο του έλαβε χώρα πριν το Μουντιάλ του 1974. Η Εθνική Αργεντινής ταξίδεψε στο Ροσάριο για να αγωνιστεί απέναντι σε μια ομάδα επίλεκτων της πόλης. Οι παίκτες της Σεντράλ και της Νιούελς ένωσαν τις δυνάμεις τους. Αγωνίστηκαν 10 ποδοσφαιριστές από την Primera, μεταξύ τους και ο Μάριο Κέμπες και ένας από την Primera B: Ο Κάρλοβιτς. Η ομάδα του Ροσάριο έκανε την αλμπισελέστε να δείχνει ομαδούλα, παίρνοντας προβάδισμα 3-0. Και στο κέντρο της, το νούμερο 5 έκανε παίκτες και κόσμο να τρίβουν τα μάτια τους. Ο τερματοφύλακας της Αργεντινής, Πουμπάλδο Φιγιόλ, τον είχε περιγράψει: «Πώς μας είχε χορέψει έτσι; Πώς έπαιζε εκείνος ο τύπος; Ο Κάρλοβιτς ήταν μάγος!». Ο Πέδρο Πόι που επίσης τέθηκε απέναντί του είπε: «Αν είχε πάει στο Μουντιάλ θα είχε κάνει καλύτερη δουλειά από ότι εμείς». Λένε ότι ο τεχνικός της αλμπισελέστε ζήτησε από τον συνάδελφό του να τον αποσύρει, προκειμένου να σώσει ό,τι σωζόταν από την διαλυμένη αυτοπεποίθηση της Εθνικής.

Υπάρχει και η ανεπιβεβαίωτη φήμη ότι τον προσέγγισε η Νιου Γιορκ Κόσμος και η Μίλαν, όπως και αρκετές ακόμα. Η ουσία είναι ότι ο Τρίντσε γεννήθηκε και έζησε για ένα ποδόσφαιρο που δεν υπάρχει πια. Αυτό της αλάνας και της χαράς του παιχνιδιού. Ίσως αν έκανε καριέρα, ο μύθος του να ήταν μικρότερος...