Είναι πολύ εύκολο να πασάρεις στην Ρεάλ και να περάσεις απαρατήρητος. Η πιο διάσημη περίπτωση ήταν εκείνη του Κλοντ Μακελελέ, του οποίου οι μοναδικές ικανότητες δεν εκτιμήθηκαν και τόσο και τελικά πουλήθηκε το 2003.

Στις πρώτες του ημέρες στο Bernabeu ο Μόντριτς αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό και η αναγνώρισή του έχει έρθει σχετικά πρόσφατα στην Ισπανία. Δεν είναι ένας από τους Galacticos και σπάνια βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα της Marca. Ο Κροάτης, όμως, φέτος ίσως να είναι ο πολυτιμότερος κρίκος της Ρεάλ και κλειδί στα πλάνα του Ζινεντίν Ζιντάν.

Το παράδοξο με την παρουσία του Μόντριτς αυτά τα χρόνια στη Μαδρίτη είναι ότι είναι σταθερά καλός και μάλλον αυτό λειτουργεί ως «καμουφλάζ» για να τραβάει λιγότερη προσοχή πάνω του. Μπορεί να κάνει τα πάντα: να πασάρει κάθετα οριζόντια, κοντά, μακριά, να ντριμπλάρει, να σουτάρει.

Δώσ’ του μία κακή πάση και έχει την ικανότητα να κοντρολάρει και να την κάνει καλή. Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά, αν δεν υπήρχαν και τα στατιστικά να το υποστηρίξουν.

Από τις 1.620 πάσες που έχει επιχειρήσει τη σεζόν 2015-16 στο πρωτάθλημα, το 91% είναι επιτυχημένες. Ποσοστό που πέφτει στο 90% στο μισό της επίθεσης. Αυτό που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι η φύση τους: το 30% είναι μπροστά, το 31% αριστερά, το 25% δεξιά και μόλις το 14% πίσω. Δεν πρόκειται για στατιστικά ενός παίκτη, που παίζει με ασφάλεια.

Το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνει με την μπάλα στα πόδια, αλλά και χωρίς εκείνη. Ο Κροάτης προσπαθεί πάντα να βρεθεί ανάμεσα στις γραμμές. Κινείται συνέχεια, όμως ποτέ δεν βιάζεται, κάτι που του επιτρέπει να βρίσκει τον χώρο και να πηγαίνει αθόρυβα στη σωστή θέση.

Αν και κάποιοι συμπαίκτες του στη Ρεάλ θέλουν να βγουν αμέσως στην αντεπίθεση, έχουν την τάση να βρίσκονται στην ίδια θέση με τον Μόντριτς, τον αναγκάζουν να βρεθεί πιο πίσω, περιμένοντας επιθετικά σε μία προσπάθεια να πάρει όχι την πρώτη πάσα, αλλά τη δεύτερη, σαν ένας παίκτης του σκάκι, που προβλέπει τις επόμενες κινήσεις.

Σε μία ομάδα με πολλούς οργανωτές, ο Κροάτης είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, ένα 10άρι που παίζει παντού. Υπό τις οδηγίες του Ζιντάν τον βλέπουμε να βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή, αλλά από την άλλη ανάμεσα στους κεντρικούς αμυντικούς. Οι συμπαίκτες του γνωρίζουν ότι ανεξαρτήτως του που βρίσκεται, μπορούν να τον εμπιστευθούν.

Η βρώμικη δουλειά

Στον αγωνιστικό χώρο ο Κροάτης δεν φαίνεται καθόλου επιβλητικός, όμως το ανάστημά του λέει ψέματα για τη σημασία του για την Ρεάλ. Δεν ήταν πάντα έτσι, όμως, και η μεγαλύτερη βελτίωση ήρθε στις μέρες του Ζοσέ Μουρίνιο. Όταν ο Κροάτης είχε μετακομίσει στην Ισπανία, δεν είχε την απαιτούμενη φυσική κατάσταση, για να κάνει αυτά που κάνει τώρα. Στην Τότεναμ έκανε λιγότερα πράγματα αμυντικά και είχε περισσότερη ελευθερία.

Πρόσφατα η El Pais έγραψε ότι ο Μόντριτς είναι «η προέκταση του Ζιντάν στον αγωνιστικό χώρο», όμως το ερώτημα είναι αν ο Γάλλος μπορεί να τον κάνει να δείξει ακόμη περισσότερα. Ειδικά, μετά τα δύο πρόσωπα που έδειξε η Ρεάλ στο ματς με την Μπιλμπάο. Το ματς με τους Βάσκους ήταν το πιο δύσκολο τεστ του Ζιντάν εντός συνόρων και δεν κατάφερε να πάρει το καλύτερο στο πρώτο μέρος από τον Κροάτη.

Στο δεύτερο μέρος κάτι άλλαξε και το παιχνίδι περνούσε περισσότερο από τα πόδια του Μόντριτς. Ο Κροάτης εξελίχθηκε σε εφιάλτη για τον Μπενιάτ, που δυσκολεύτηκε πολύ να τον ακολουθήσει. Το αποτέλεσμα; Η Μπιλμπάο είχε λιγότερες ευκαιρίες σε σχέση με το πρώτο μέρος, παρά το γεγονός ότι η Ρεάλ έπαιζε με 10 παίκτες στο τέλος.

Εκείνο το παιχνίδι έδωσε το τέλειο παράδειγμα ανάμεσα στη Ρεάλ με οργανωτή από πίσω τον Μόντριτς και ανάμεσα σε εκείνη χωρίς τον Κροάτη. Κάτι που αναμένεται να δούμε και στην εξέλιξη της σεζόν. Για να έχουν τον έλεγχο στα μεγάλα ματς, οι Μαδριλένοι θα πρέπει να βασίζονται περισσότερο στον Μόντριτς και αυτό θα παίξει μεγάλο ρόλο στην επιτυχία ή στην αποτυχία του Ζιντάν.