Είναι δύσκολο η Λίβερπουλ να κρατήσει πολλά θετικά από το ντέρμπι με την Γιουνάιτεντ. Μπορεί οι παίκτες του Κλοπ να είχαν την υπεροχή σε μεγάλα διαστήματα, πριν δεχθούν ξανά γκολ από στημένη φάση. Ένας από τους λόγους που μπορούν να χαίρονται είναι η εμφάνιση του Φιρμίνο. Μετά τα δύο γκολ στο ματς με την Άρσεναλ, ο Βραζιλιάνος έδειξε και πάλι ότι μπορεί να παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη Λίβερπουλ του Κλοπ.

Ο Φιρμίνο έπαιξε στην κορυφή της επίθεσης, σε έναν ρόλο που συνηθίζει επί Κλοπ. Κατά γενική ομολογία, αυτή η τακτική δουλεύει απέναντι σε ομάδες, που παίζουν με την άμυνα ψηλά. Δεν λειτουργεί, όμως, απέναντι σε ομάδες που κλείνονται στην άμυνα. Έχει γίνει συνήθεια να χαρακτηρίζονται όλοι όσοι είναι «ασυνήθιστοι» στην επίθεση ως «false nine». Ο τελευταίος όρος δεν σημαίνει απαραίτητα κάποιον μέσο που παίζει στην κορυφή (όπως για παράδειγμα ο Φελαϊνί), αλλά κάποιος επιθετικός, που γυρίζει να πάρει θέση στο κέντρο. Αυτό ακριβώς έκανε ο Φιρμίνο. Ήταν περισσότερο 10άρι, παρά 9άρι.

Ο Φιρμίνο βρέθηκε πολλές φορές στη μεσαία γραμμή, κάτι που ανάγκασε τον Μπλιντ να ανεβαίνει για να τον μαρκάρει. Έτσι, ο Νταρμιάν έπρεπε να καλύψει τον Ολλανδό, ανοίγοντας χώρο στα δεξιά για τη Λίβερπουλ. Οι περισσότερες επιθέσεις των κόκκινων έγιναν από εκείνη την πλευρά, εξαιτίας κυρίως των κινήσεων του Φιρμίνο. Ο Βραζιλιάνος κινούταν προς τα δεξιά, όμως ο ρόλος του έπρεπε να συμπληρωθεί από τις κινήσεις των συμπαικτών του στην επίθεση. Και εκεί, υστέρησε η Λίβερπουλ μετά το πολύ καλό ξεκίνημα.

Ο Κλοπ παρέταξε την ομάδα του με αυτό που έμοιαζε 4-3-3, όμως στην ουσία ήταν 4-2-3-1. Με τον Φιρμίνο να κινείται προς τα πίσω, για να πάρει θέση δίπλα στους Λαλάνα και Μίλνερ, είναι δίκαιο να το πούμε 4-3-3-0. Όπως και να πούμε το σύστημα, όμως, το κρίσιμο για ένα false nine είναι ότι θα πρέπει να κινείται διαρκώς και να βρίσκει τρόπους να απειλεί. Ο ρόλος του Μέσι ως false nine στην Μπαρτσελόνα για παράδειγμα είχε πετύχει επειδή οι Βίγια και Πέδρο πάντα έρχονταν από πίσω στα πλάγια.

Ο Λαλάνα και ο Μίλνερ δεν μπόρεσαν να απειλήσουν. Ο πρώτος διανύει περίοδο ντεφορμαρίσματος φέτος, ενώ ο δεύτερος έχει πετύχει μόλις ένα γκολ σε ανοιχτό παιχνίδι (και άλλο ένα με πέναλτι). Στο ξεκίνημα της αναμέτρησης, όμως, η Λίβερπουλ κατάφερε να εκτελέσει άψογα το πλάνο του Κλοπ. Οι καλύτερες ευκαιρίες της ήρθαν στα πρώτα 15'. Στη συνέχεια οι κόκκινοι κατάφεραν να ξαναβρούν τον ρυθμό τους, όμως δεν κατάφεραν να σκοράρουν.

Από εκεί και πέρα, όμως, η απόδοση των κόκκινων έπεσε. Ίσως οι γηπεδούχοι να είχαν πολλή κατοχή, επιτρέποντας στη Γιουνάιτεντ να κάνει πίσω, κάτι που σήμαινε ότι η πιθανότητα αιφνιδιασμού δεν υπήρχε πλέον. Ο Λαλάνα και ο Μίλνερ σύγκλιναν περισσότερο προς το κέντρο. Χωρίς χώρο να βγουν στην επίθεση, αναγκάστηκαν να το κάνουν. Όσο το παιχνίδι προχωρούσε, η Λίβερπουλ ήταν όλο και περισσότερο ακίνδυνη. Έτσι, ο Κλοπ δεν είχε άλλη επιλογή από το να στραφεί στον Μπεντέκε.

Μένει να δούμε αν η Λίβερπουλ μπορεί να παίξει επιτυχημένα με αυτόν τον τρόπο στα επόμενα παιχνίδια απέναντι σε ομάδες, που επίσης θα παίξουν πολύ κλειστά (Νόριτς, Λέστερ, Σάντερλαντ, Άστον Βίλα). Αν ο Κλοπ μπορέσει να βελτιώσει την επιθετική λειτουργία, ίσως με την επιστροφή του Στάριτζ, αυτό το σύστημα με false nine είναι πολύ συναρπαστικό.