Θα ανακαλύψουμε μαζί με τον Ζιζού αν μπορεί να γίνει προπονητής επιπέδου Ζιντάν

Δεν απαιτούνταν ειδικές γνώσεις στη διοίκηση ποδοσφαιρικής επιχείρησης για να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι το μεγάλο λάθος στη Ρεάλ έγινε στις αρχές Ιουνίου, τότε που ο παρορμητικός Φλορεντίνο Πέρεθ πήρε την απόφαση να αντικαταστήσει τον “με θέλουν όλοι οι σούπερ σταρ της ομάδας” Κάρλο Αντσελότι και να δώσει την θέση στον “δεν ψήνω ούτε τον κόσμο, ούτε τους σούπερ σταρ” Ράφα Μπενίτεθ. “Φώναζε”, έκανε μπαμ το λάθος προτού καν παρουσιαστεί στη Μαδρίτη ο Ράφα. Ο εγωισμός του προέδρου της Ρεάλ όμως δεν του επέτρεψε να το διορθώσει νωρίτερα. Κι αν δεν ήταν ο ειδικός όρος στο συμβόλαιό τους, που προέβλεπε ότι μετά την 15η Ιανουαρίου 2016 ο Μπενίτεθ θα δικαιούνταν, σε περίπτωση απόλυσης, πλήρη αποζημίωση του συμβολαίου του και όχι μόνο τα χρήματα του πρώτου χρόνου, δηλαδή αυτά που θα λάβει τώρα, ο Πέρεθ θα επέμενε να τον διατηρεί στον πάγκο. Οχι επειδή τον πίστευε, αλλά επειδή δημοσίως αναγνωρίζει μόνο στον Φλορεντίνο το δικαίωμα να αμφισβητεί τις αποφάσεις του Πέρεθ.

Ηταν γνωστό από το περασμένο καλοκαίρι ότι στο μυαλό του Πέρεθ ο Ζινεντίν Ζιντάν θα ήταν ο επόμενος. Ο πρόεδρος της Ρεάλ ήθελε να τον αφήσει στην δεύτερη ομάδα τουλάχιστον μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι, αν όχι μέχρι το επόμενο, με την προσδοκία ότι ο Ζιζού θα προλάβαινε να πάρει ικανό αριθμό παραστάσεων που θα τον προετοίμαζαν για μια δουλειά που δεν περνούσε καν από το μυαλό του μέχρι και πριν από μια πενταετία. Ο Πέρεθ δεν ήθελε να βιαστεί, ούτε να βιάσει τον Ζιντάν. Αποφάσισε να πάρει όμως το ρίσκο και να τον πιέσει να αναλάβει άμεσα, διότι δεν κατάφερε να πείσει τον Μουρίνιο για άμεση επιστροφή, και ξέμεινε από επιλογές που θα τύγχαναν κάποιας αποδοχής από την κοινωνία του Μπερναμπέου. Συνεπώς ο Ζιντάν βρίσκεται στον πάγκο κατά λάθος, για να διορθώσει το θερινό λάθος ενός εγωμανή προέδρου που αντιμετωπίζει τους προπονητές σαν κομπάρσους στο έργο στο οποίο κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του απόλυτου πρωταγωνιστή.

Είναι έτοιμος να τα καταφέρει ο Ζιντάν; Στο μυαλό κάποιου που είχε την τύχη να είναι σύγχρονός του, να μεγαλώσει παρακολουθώντας τα μαγικά αγγίγματά του στη μπάλα είναι ευχή να πετύχει ο “κουτάλας” (σ.σ.: το προσωνύμιο που του είχε κολλήσει ο Θοδωρής Ζαγοράκης μετά από τις αναμετρήσεις της ΑΕΚ με τη Ρεάλ επειδή “έχει κουτάλια στα πόδια, καπακώνει τη μπάλα και την κάνει ό,τι θέλει, δεν του την παίρνεις με την καμία”) και να ξαναγίνει μεγάλος πρωταγωνιστής σε νέες ωραίες ποδοσφαιρικές ιστορίες.

Στα χρόνια που τον μελετούσα ως ποδοσφαιριστή και επιχειρούσα να ανακαλύψω τον άνθρωπο που φορά τις φανέλες με το 5 και το 10, τυραννούσα τους αλλοδαπούς συναδέλφους μου που είχαν την τύχη να τον συναναστρέφονται για να πάρω απάντηση στην “γιατί δεν δίνει πολλές συνεντεύξεις, γιατί δεν μιλά συχνά;” ερώτηση. Τα όσα άκουγα με άφηναν με την εντύπωση ότι ο Ζιζού ασπαζόταν το “είμαι ποδοσφαιριστής, μιλάω στη μπάλα, είναι αρκετό” δόγμα αντίληψης για την σωστή δημόσια στάση. Ακουγα όμως και το “δεν μιλά, επειδή δεν έχει τίποτα σημαντικό να πει” απάντηση, που πήγαζε από την απογοήτευση των συνεντευξιαστών που διαπίστωναν ότι η ανθρώπινη δεν είχε την ίδια ακτινοβολία με την ποδοσφαιρική προσωπικότητα του Γάλλου μάγου.

Διαχρονικά οι συμπαίκτες δεν έμεναν με την εντύπωση ότι είχαν δίπλα τους κάποιον που θα εξελισσόταν σε προπονητή, διότι δεν ήταν ποτέ ανήσυχος για τακτικές και στρατηγικές, ούτε υπήρξε καθοδηγητής εκτός αγωνιστικού χώρου. Δεν διέκριναν δηλαδή έναν επιτελικό, ικανό για την διεύθυνση ανθρώπινου δυναμικού και την χάραξη στρατηγικής. Πιθανόν επειδή ούτε ο ίδιος ο Ζιντάν είχε πάρει, μέχρι το 2009, αυτόν τον προσανατολισμό για την εξέλιξη της σχέσης του με το ποδόσφαιρο. Μέχρι και πριν από πέντε χρόνια όσοι τον συναναστρέφονταν έμεναν με την εντύπωση ότι έβλεπε τη θέση του σε ιδιότητες όπως αυτή του τεχνικού διευθυντή, του πρεσβευτή ενός συλλόγου, του μέντορα νεαρών ποδοσφαιριστών, και πάντως όχι του προπονητή.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα που διακρίνουν στον Ζιντάν, σε σχέση με τις ανάγκες του νέου του ρόλου, αυτοί που τον έχουν μελετήσει στενά στην εξέλιξη του χρόνου είναι η επικοινωνία. Ενας τύπος που δεν ήταν ποτέ των λόγων πρέπει να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του προκειμένου να καταφέρει να ανταποκριθεί. Ο Ζιζού έχει μπροστά του τον ορισμό της υπέρβασης, διότι δεν είναι αρκετό να γίνει πιο εξωστρεφής εντός αποδυτηρίων. Οι απαιτήσεις του ρόλου είναι πολύ μεγαλύτερες. Η ανάγκη της επαφής με τα media, τα οποία απέφευγε μέχρι και πριν από 6 μήνες, μαζί με την ανάγκη να απευθύνεται τακτικά προς τους οπαδούς της Ρεάλ και ειδικά το κοινό του Μπερναμπέου, το οποίο ακόμη πηγαίνει γήπεδο με το άσπρο μαντίλι στην τσέπη, έτοιμο για την εκδήλωση αποδοκιμασίας δίχως υπομονή, δημιουργούν στον Ζιντάν μια μεγάλη πρόκληση, την μεγαλύτερη της νέας του καριέρας.

Οσοι τον λατρέψαμε για τα έργα τέχνης που μας χάρισε στους καιρούς των ποδοσφαιρικών παπουτσιών του, σταυρώνουμε σήμερα τα δάχτυλα με την ευχή να μας γοητεύσει και σαν προπονητής, και να ανακαλύψουμε μαζί του ότι “το 'χει” είτε ως δημιουργός τακτικών επινοήσεων, είτε έστω ως καθοδηγητής, εμψυχωτής και τελικά διευθυντής ενός επιτελείου που θα τον υποστηρίξει επαρκώς προκειμένου να αποδειχθεί αρκούντως αποτελεσματικός ως επικεφαλής. Στα μάτια των αναλυτών της ζωής της Ρεάλ, ο Ζιντάν μοιάζει σήμερα με το επόμενο θύμα του Πέρεθ, ή πιο σωστά με το επόμενο χαρτί που θα κάψει ο πρόεδρος. Είναι ο Ζιντάν όμως. Και γι' αυτό τον έχουμε ικανό να μην μας απογοητεύσει όταν θα αρχίσει να ανοίγει το στόμα του και να δουλεύει πλέον μόνο με το μυαλό και όχι με τα πόδια του.