Σσσσ... Ατλέτικο μην τους ξυπνήσεις!

Ηταν εκείνη η σπουδαία ομάδα του Ράντομιρ Αντιτς. Με κορυφαίο ενορχηστρωτή τον απίθανο Μίλινκο Πάντιτς, τον Μολίνα στο τέρμα, τον Λιούμπο Πένεφ στην κορυφή. Στο σύνολο ξεχώριζαν επίσης δύο παικταράδες. Είναι οι ίδιοι που συνδέουν το τότε με το Σήμερα. Ο Χοσέ Λουίς Καμινέρο τότε ως μεσοεπιθετικός που κάλπαζε και τώρα αθλητικός διευθυντής και φυσικά ο Ντιέγο Σιμεόνε, για τον οποίο οι συστάσεις είναι περιττές. Ηταν η σεζόν 1995-'96 όταν η Ατλέτικο μπήκε για τελευταία φορά στο νέο έτος ως πρωτοπόρος. Η τελευταία μέχρι την τωρινή...

Καθώς ξημέρωσε το 2016, οι Ροχιμπλάνκος είδαν τους εαυτούς τους να φιγουράρουν στην κορυφή και μάλιστα στο +2 από τη Μπαρτσελόνα (έχει βέβαια ματς λιγότερο) και στο +4 από τη Ρεάλ. Αυτή την εξέλιξη είναι αλήθεια πως από ελάχιστοι έως... κανείς δεν την περίμενε. Ειδικά όταν στο ξεκίνημα και μέσα στον Σεπτέμβριο η ομάδα γνώρισε την ήττα εντός από τη Μπαρτσελόνα και λίγο αργότερα εκτός από τη Βιγιαρεάλ, ενώ αρχές Οκτωβρίου ήρθε και το εντός 1-1 με τη Ρεάλ. Εκείνη τη στιγμή η Ατλέτικο σε καμία περίπτωση δεν έβγαζε feeling πρωταθλητισμού. Δεν σε έψηνε ότι μπορεί να καταθέσει σοβαρά την δική της υποψηφιότητα.

Εκτοτε όμως έχει ακολουθήσει μία δυναμική πορεία με εννέα νίκες, μία ισοπαλία και μόλις μία ήττα, για να φτάσει να απολαμβάνει την μοναξιά της 1ης θέσης. Το έκανε μάλιστα με το δικό της αθόρυβο στιλ. Χωρίς να παίζει μπαλάρα, δίχως θέαμα, φάσεις σπουδαίες σε κάθε αγωνιστική και εννοείται χωρίς πολλά γκολ. Ενα ή δύο στην καλύτερη και αυτά ήταν αρκετά. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που η άμυνα της ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν και πάλι βράχος. Μοναδική φορά που έριξε τρία, ήταν την 2η αγωνιστική μέσα στη Σεβίλλη. Εκτοτε πήγε στην γνωστή κανονική, μεστή συνταγή που...μαγειρεύει χρόνια τώρα ο τρελός κόουτς της.

Ωστόσο, υπάρχει ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τα πράγματα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι ο Τσόλο. Αυτή τη φορά οι Μαδριλένοι έχουν έναν έξτρα τρόπο να παίρνουν τα ματς τους. Ο ένας, ο παλιός, ο γνωστός, είναι να βάζουν ένα γκολ νωρίς και να το κρατούν, κλειδώνοντας από το κέντρο και πίσω. Οταν όμως δεν συμβαίνει αυτό, φτάνουν πλέον στο τελευταίο 10λεπτο για να κλέψουν τη νίκη. Το σπουδαίο που τους έχει περάσει ο Αργεντινός προπονητής τους είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό που πρέπει να συμβεί, θα συμβεί. Ακόμα και όταν η ομάδα δεν παίζει τίποτα ή δεν της κάθονται οι φάσεις, κάπως, κάπου... κάποτε, θα γίνει. Και γίνεται!

Ακόμα και τώρα που δεν έχουν βγει στο απόλυτο οι φετινές δαπανηρές μεταγραφές, η ομάδα βρίσκει τον τρόπο, τις λύσεις να προχωράει. Και δεν είναι μόνο ότι επιθετικά ο Τζάκσον Μαρτίνες, ο Λουτσιάνο Βιέτο, ο Ανχελ Κορέα (σ.σ.: αυτός κάνει πολλές δουλειές στο γήπεδο), αλλά και ο Φερνάντο Τόρες έχουν και οι τρεις μαζί επτά γκολ και έξι ασίστ. Δεν είναι δηλαδή σπουδαία παραγωγή με βάση την αγωνιστική ποιότητα τους. Πως λοιπόν τα καταφέρνουν οι Μαδριλένοι; Μα φυσικά με τον συνήθη ύποπτο, Αντουάν Γκριεζμάν των εννέα γκολ (2 ασίστ). Αυτός είναι το ένα επιθετικό όπλο τους. Το άλλο έχει να κάνει με την πολυφωνία, καθώς έχει 12 διαφορετικούς σκόρερ στο πρωτάθλημα και βρίσκεται στην κορυφή της σχετικής λίστας (σ.σ.: 2η η Ρεάλ με 10).

Εχει βάλει λοιπόν η Ατλέτικο μόλις 25 γκολ (1,4 ανά αγώνα), όταν η Μπάρτσα έχει 40 και η Ρεάλ 47. Αντίστοιχα όμως τα οκτώ γκολ που έχει δεχτεί κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τα 15 και 18 αντίστοιχα των αντιπάλων της. Ούτε στις υπόλοιπες επιθετικές κατηγορίες είναι τόσο καλή. Με κατοχή που ίσα ίσα ξεπερνάει το μισό (50,6%), 12,1 σουτ ανά ματς και 79,4% επιτυχημένες μεταβιβάσεις, υπολείπεται σε κάθε παραγωγική σύγκριση με τις άλλες δύο. Εχει ωστόσο, περισσότερα τάκλιν, κίτρινες, κλωτσιές και βγάζει κάποια πράγματα που δεν αποτυπώνονται στα νούμερα. Είναι οι αλληλοκαλύψεις, το πως υπηρετεί το πλάνο του κόουτς, το πάθος που βγάζει στο χορτάρι, είναι δεδομένα που δεν μετριούνται, αλλά φαίνονται και αποδίδουν.

Ο Σιμεόνε βρήκε τον τρόπο ακόμα και όταν έχασε για όλη τη σεζόν τον κορυφαίο μέσο της La Liga, τον Τιάγκο, ο οποίος ήταν 1ος σε όλες τις ανασταλτικές κατηγορίες του πρωταθλήματος και συνεισέφερε και επιθετικά. Ακόμα και τώρα που ο Κόκε δεν κάνει ματσάρες όπως πέρσι ή πρόπερσι. Ακόμα και με τους πλάγιους μπακ, Φλίπε Λουίς, Χουανφράν να μην έχουν μοιράσει ούτε μία ασίστ. Είναι που ξεπετάχτηκαν ο Σαούλ, ο Ολιβερ Τόρες και τώρα ο Τομάς που έδωσε τη νίκη στα δύο τελευταία ματς από το πουθενά. Ναι, με αυτούς πάει να κλέψει το πρωτάθλημα και να τους τρελάνει ξανά όλους. Και αυτή τη φορά ακόμα πιο πολύ. Και ας μαλώνουν οι δύο μεγάλοι για διαιτησίες κτλ. Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως είναι άλλο. Το ότι δεν της έχει χαριστεί τίποτα. Ολα είναι δικός της μόχθος. Η Ατλέτικο είναι μόνη 1η με ένα μόνο κερδισμένο πέναλτι και καμία απολύτως εύνοια…

Follow me: @jorgekaraman