Σάο Πάουλο – Παλμέιρας 4-2 (05/12/1992)
Ηταν η πρώτη συνάντηση για τον τελικό του περιφερειακού τίτλου του Παουλίστα. Μία βδομάδα ακριβώς πριν νικήσουμε 2-1 τη Μπαρτσελόνα και κατακτήσουμε το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Ωστόσο, εκείνη η συνάντηση με την Παλμέιρας με σημάδεψε περισσότερο. Πήραμε το παιχνίδι με 4-2 εντός έδρας. Εγώ έβαλα ένα και είχα συμμετοχή στα υπόλοιπα γκολ μας. Εκείνο το βράδυ αγγίξαμε το τέλειο και συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε λόγος να φοβόμαστε κανέναν αντίπαλο. Αφού νικήσαμε τη Μπάρτσα, κάναμε το ίδιο και στον επαναληπτικό (2-1) με την Παλμέιρας.

Σάντος – Παλμέιρας 0-6 (24/03/1996)
Πλέον έπαιζα με τη φανέλα της Παλμέιρας και εκείνο το απόγευμα έκανα το καλύτερο μου ματς στην Βραζιλία. Και πάλι σκόραρα και έφτιαξα άλλα δύο γκολ. Εκείνη η ομάδα όμως γενικότερα ήταν ασταμάτητη. Ημασταν μαζί: εγώ, ο Ριβάλντο, ο Τζαλμίνια, ο Ρόκε Ζούνιορ. Πραγματικά μας φοβόντουσαν όλοι στην χώρα, καθώς βάλαμε 100άδες γκολάρες σε περίπου έξι μήνες που παίξαμε μαζί. Υπέροχες, αξέχαστες στιγμές.

Βραζιλία – Σκωτία 2-1 (10/06/1998)
Αυτό ήταν το ένα και μοναδικό μου γκολ σε Μουντιάλ. Η αλήθεια είναι ότι είχα βέβαια και κάποια βοήθεια από τον αμυντικό, αλλά σημασία έχει ότι μπήκε. Το σουτ μου χτύπησε στον τερματοφύλακα, Τζίμι Λέιτον και μπήκε στα δίχτυα από τον ώμο του Τομ Μπόιντ. Το χρέωσαν ως αυτογκόλ, αλλά για μένα αυτό θα είναι πάντα το δικό μου γκολ. Εστω και για λίγο είδα το όνομα μου στον πίνακα των σκόρερ πριν το αλλάξουν. Με εκείνο το τέρμα νικήσαμε και το πανηγύρισα έξαλα.

Λάτσιο – Ρόμα 0-1 (17/12/2000)
Ημασταν βέβαιοι ότι θα κατακτούσαμε το Σκουντέτο. Εκτός από το ότι λίγο νωρίτερα πανηγυρίσαμε μία νίκη στο ντέρμπι της Ρώμης, σε εκείνη τη συνάντηση, είχα μία από τις κορυφαίες ατομικές στιγμές της καριέρας μου. Ηταν το τριπλό «σομπρέρο», το πέρασμα δηλαδή της μπάλας που έκανα στην ΄δια φάση πάνω από τον Πάβελ Νέτβεντ. Δεν το έκανα σε όποιον κι όποιον, αλλά σε έναν από τους κορυφαίους στον κόσμο.

Βραζιλία – Τουρκία 1-0 (26/06/20002)
Απαντες μιλούν ακόμα για τον τελικό με τη Γερμανία, αλλά ο ημιτελικός κόντρα στην Τουρκία ήταν στην πραγματικότητα το πιο δύσκολο μας ματς στο Μουντιάλ. Εκεί υπήρξε η περισσότερη ένταση και εκεί έκανα την καλύτερη μου εμφάνιση στη διοργάνωση. Μετά όλα ήταν πιο εύκολα για μας.

Μίλαν – Τσέλσι 3-2 (02/08/2004)
Ηταν απλά ένα φιλικό, αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ο Ζοσέ Μουρίνιο μόλις είχε αναλάβει την Τσέλσι και εγώ έβρισκα την θέση μου στη Μίλαν. Εβαλα γκολ, έδωσα ασίστ και μετά το τέλος ήρθε ο Πορτογάλος. Με αγκάλιασε, μου έδωσε το χέρι του και μου είπε ότι δεν είχε ξαναδεί τέτοια εμφάνιση από δεξί μπακ. Ηταν σημαντικό επειδή ήμουν πλέον 35 ετών και αρκετοί με θεωρούσαν τελειωμένο. Εγώ όμως καταλάβαινα τότε ότι είχα ακόμα πολλά σπουδαία να κάνω. Καιτα έκανα για ακόμα τέσσερα χρόνια με τους Ροσονέρι.