Ο δολοφόνος πάντα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Για τον Γκους Χίντινγκ χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν επτά χρόνια για να γυρίσει εκεί που αγαπήθηκε, παρά το μικρό χρόνο παραμονής του. Ήταν Φεβρουάριος του 2009, όταν ο Ολλανδός διαδεχόταν τον Λουίς Φελίπε Σκολάρι στην τεχνική ηγεσία της Τσέλσι. Και τότε αφίχθη στο Στάμφορντ Μπριτζ με την «ταμπέλα» του υπηρεσιακού ως το τέλος τη σεζόν, όμως πρόλαβε να γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό.

Σε 13 παιχνίδια για την Πρέμιερ Λιγκ, είχε απολογισμό 11 νίκες, μία ισοπαλία και μία ήττα, ενώ κατέκτησε το κύπελλο Αγγλίας, νικώντας στον τελικό την Έβερτον. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, έφτασε μία ανάσα από τον τελικό, όμως αποκλείστηκε στις καθυστερήσεις από την Μπαρτσελόνα (0-0 στο Καμπ Νου, 1-1 στο Στάμφορντ Μπριτζ με γκολ του Ινιέστα στο 93’). Ο Χίντινγκ έγινε σύνθημα στα χείλη των φίλων της Τσέλσι, όμως παρά το γεγονός πως τον ήθελαν και οι οπαδοί και οι αστέρες της ομάδας, εκείνος αποχώρησε στο τέλος της σεζόν.

Από τότε βρέθηκε στον πάγκο μόνο εθνικών ομάδων, εκτός από τη σεζόν 2012-13, που ήταν προπονητής της ρωσικής Ανζί. Εθνική Ρωσίας, εθνική Τουρκίας και εθνική Ολλανδίας ήταν τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, που καθοδήγησε ο Χίντινγκ από την αποχώρησή του από την Τσέλσι κι έπειτα, ενώ πριν τους «μπλε», ο Ολλανδός είχε προπονήσει Αϊντχόφεν, Φενέρμπαχτσε, Βαλένθια, Ολλανδία, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπέτις, Νότιο Κορέα, ξανά Αϊντχόφεν και Αυστραλία.

Ποιος είναι όμως πραγματικά ο νέος τεχνικός της Τσέλσι; Σε αυτό το ερώτημα, τις καλύτερες απαντήσεις μπορεί να τις δώσει μόνο ο ίδιος. Το FourFourTwo του gazzetta.gr συγκέντρωσε κάποιες χαρακτηριστικές ατάκες του, οι οποίες δίνουν σαφή δείγματα για το προφίλ του 69χρονου προπονητή.

«Ποτέ δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον μου, γιατί ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται... στο παρελθόν μου». Ποτέ δεν κλείνει οριστικά μια πόρτα για τον Ολλανδό τεχνικό. Εκτός από την τωρινή περίπτωση με την Τσέλσι, ο Χίντινγκ έχει βρεθεί κι άλλες φορές για δεύτερη φορά στον πάγκο κάποιας ομάδας. Αϊντχόφεν (1987-1990 και 2002-2006) και εθνική Ολλανδίας (1994-1998 και 2014-2015) είναι τα παραδείγματα και με την επιστροφή του στην Τσέλσι, έπειτα από το 2009, το καλό... τρίτωσε.

«Πρέπει κανείς να ξέρει πότε έχει ξεσπάσει πυρκαγιά στην... κουζίνα, αλλά και πώς να τη σβήσει». Και όπου κουζίνα σε μία ποδοσφαιρική ομάδα, είναι τα αποδυτήρια. Ο Γκους Χίντινγκ ξέρει πόσο σημαντικό είναι το κλίμα μέσα στα αποδυτήρια, γι’αυτό και θέλει να προλαβαίνει τις δυσάρεστες καταστάσεις, πριν αυτές δημιουργήσουν αντίκτυπο στις σχέσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών και – κυρίως - στον αγωνιστικό χώρο

«Αποκλειστικά οι μάνατζέρ μου ασχολούνται με τους όρους των συμβολαίων μου». Αυτό έχει δύο ερμηνείες, εκ διαμέτρου αντίθετες. Πρώτον, ότι δεν ασχολείται με τίποτα άλλο πέρα από την προπόνηση και τους αγώνες και δεύτερον ότι ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τα συμβόλαιά του, που αναθέτει τις διαπραγματεύσεις σε αυτούς που είναι επαγγελματίες και ενδεχομένως πιο... σκληροί με τις διοικήσεις, ώστε να εξασφαλίζει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες και απολαβές.

«Ποδόσφαιρο αντεπιθέσεων δεν παίζουν μόνο οι μικρομεσαίες ομάδες. Πολλές φορές λένε ότι αυτός ο τρόπος παιχνιδιού είναι κατώτερος, όμως δεν είναι έτσι». Αυτό δείχνει έναν άνθρωπο, που δεν είναι κολλημένος με ένα συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού και όπως φαίνεται, ο Χίντινγκ δε διστάζει να παίξει περισσότερο αμυντικά (αυτό εννοεί με τις αντεπιθέσεις), προκειμένου να πάρει ένα αποτέλεσμα. Κάτι που ήταν και χαρακτηριστικό γνώρισμα του προκατόχου του στην Τσέλσι.

«Εγώ είμαι υπεύθυνος για την ομάδα μου και ο δημοσιογράφος για το άρθρο του». Δε θέλει να ανακατεύεται κανείς στον τρόπο με τον οποίο δουλεύει και διαχειρίζεται την ομάδα και τους ποδοσφαιριστές του. Όσα ξέρει εκείνος μέσα από την καθημερινή δουλειά, δεν τα ξέρει κανείς άλλος καλύτερα, πέρα από το ίδιο. Γι’ αυτό και αναλαμβάνει την ευθύνη για την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο και οποιαδήποτε άλλη κριτική από τον τύπο είναι άστοχη, σύμφωνα με τον ίδιο.

«Κάποτε μοιραζόμουν τα μυστικά μου με κάποιους δημοσιογράφους. Ήμουν πολύ γενναιόδωρος μαζί τους, όμως αυτές οι μέρες ανήκουν στο παρελθόν». Αυτό δείχνει πως κάποτε... την πάτησε. Ίσως εκμυστηρεύθηκε πράγματα σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους, τα οποία είτε δεν ήθελε ποτέ δημοσιοποιηθούν, είτε διαστρεβλώθηκαν τα λεγόμενά του. Ό,τι και να έγινε, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πλέον, ο Γκους Χίντινγκ είναι «σφίγγα» απέναντι στον τύπο.

«Θέλω ποδοσφαιριστές που θα μπορούν να σκέφτονται τι είναι καλύτερο για τον εαυτό τους». Πόσες φορές ένας ποδοσφαιριστής προσπαθεί να κάνει το περίτεχνο και τα χάνει όλα; Και πόσες φορές κάποιος κάνει το απλό, το οποίο περιέχει όλη η ουσία; Αυτή τη νοοτροπία θέλει να περάσει και στους παίκτες του ο Γκους Χίντινγκ. Ότι δηλαδή πρέπει να σκέφτονται πως θα κάνουν το καλύτερο δυνατό για την ομάδα. Γιατί όσο κι αν δε φανεί εκείνη τη στιγμή, στο τέλος θα ωφεληθούν και οι ίδιοι ατομικά από αυτό. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό σπορ και το σύνολο θα βοηθάει τη μονάδα και όχι το αντίθετο.

«Δε γίνεται οι τρεις αμυντικοί να κάνουν κίνηση προς τα μπροστά και ο τέταρτος προς τα πίσω. Είναι σημαντικό για όλη την ομάδα οι αποφάσεις να είναι κοινές». Συνεννόηση και ομαδικότητα. Πόσο πιο χαρακτηριστικά να ζητήσει από τους ποδοσφαιριστές του ο Γκους Χίντινγκ να έχουν στις κινήσεις τους αλληλουχία, προς το κοινό όφελος; Γι’αυτό και χρησιμοποίησε το παράδειγμα των αμυντικών, ώστε να δείξει πως αν ένας μείνει πίσω, τότε θα πέσει η ίδια η ομάδα στην παγίδα του οφσάιντ.

«Οι μέσοι θα πρέπει να διαβάζουν το παιχνίδι και να έχουν την ίδια φιλοσοφία με τους αμυντικούς και τους επιθετικούς». Πρώτον, απαγορεύονται οι μεγάλες μπαλιές από την άμυνα προς την επίθεση. Ο Γκους Χίντινγκ θέλει πάντοτε η μπάλα να περνάει από το κέντρο και από ‘κει να γίνεται όλο το παιχνίδι. Δεύτερον, ζητάει από τους μέσους του να καταλαβαίνουν πότε πρέπει να ζητήσουν μπάλα και που ακριβώς να τη δώσουν. Π.χ. δε γίνεται να έχει η ομάδα κοντό σέντερ φορ στην επίθεση και οι μέσοι να κάνουν ψηλές μπαλιές. Οι μεν πρέπει να μπαίνουν στον τρόπο σκέψης των δε.