Τελικά είναι καλός ο Λουίς Ενρίκε;

Την επόμενη μέρα από εκείνο το επικό 2-6 της Μπάρτσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» (2009), βγήκε να σχολιάσει σε καταλανικό ραδιόφωνο. Τότε βρισκόταν στην δεύτερη προπονητική χρονιά του στη Β' ομάδα των Μπλαουγκράνα και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του: «Αυτό που είδα λέγεται “ποδοσφαιρικός οργασμός”. Μόνο έτσι μπορώ να το αποκαλέσω. Μέσα στο σπίτι του μεγάλου αντιπάλου, με αυτόν τον τρόπο; Θα ήθελα πολύ να ήμουν στην θέση του Πεπ», ομολογούσε με θαυμασμό και ζήλια ο Λουίς Ενρίκε. Που να το περίμενε ότι κοντά έξι χρόνια αργότερα, θα ζούσε το όνειρο του, θα παρακολουθούσε τον ίδιο «οργασμό» από πολύ πιο κοντά, από την θέση που καθόταν τότε ο Γκουαρδιόλα.

Μόνο που για τον τεχνικό από την επαρχία Αστούριας ο δρόμος της επιτυχίας είχε αρκετά περισσότερη αμφισβήτηση σε σχέση με τον φίλο, αλλοτινό συμπάικτη και προκάτοχο του. Καθώς αναλάμβανε πέρσι, δεν ήταν παρά ένας καλός κόουτς για τη Μπάρτσα Β', που πέρασε αποτυχημένα και απολύθηκε άμεσα από τη Ρόμα, για να κάνει καλή δουλίτσα στη Θέλτα. Το βιογραφικό του δηλαδή μόνο επιπέδου Μπαρτσελόνα δεν ήταν. Τι θα έστηνε; Πως θα έπαιζε η ομάδα;. Ηταν η σωστή επιλογή; «Μάλλον όχι» έγραφε με δόση επίκρισης ο Τύπος στην Ισπανία. Η ομάδα, ο οργανισμός του club γενικότερα βρισκόταν σε μεταβατικό στάδιο και εκείνος φάνταζε κάτι αδύναμο για την περίσταση...

Ο ίδιος πέρσι στο ξεκίνημα, στην πρώτη συνέντευξη τύπου του στις 16 Ιουλίου, έσπευσε να εξηγήσει ορισμένα απ' όσα ποδοσφαιρικά φώλιαζαν καλά στο κεφάλι του: «Αυτό που σκοπεύω να δημιουργήσω, είναι μία ομάδα ευέλικτη. Που θα θέλει την ίδια στιγμή να νικάει, με όμορφο τρόπο, έχοντας όμως παράλληλα κατανοήσει ότι οφείλει να παίζει πρώτα απ' όλα άμυνα: επιθετική ή ακόμα και πιο πίσω όταν είναι ανάγκη. Να το κάνει με την ίδια άνεση εντός και εκτός έδρας, μα πάνω απ' όλα θέλω οι παίκτες μου να δείχνουν επιθυμία, να έχουν όρεξη»!

Η περιβόητη ευελιξία στο σύστημα αναγνωρίσθηκε και προσδιορίστηκε κάποια στιγμή από τον ίδιο τον Μέσι σε περσινή συνέντευξη σε εφημερίδα της πατρίδας του: «Εχουμε δύο πλάνα διαφορετικά και διαθέτουμε την πλαστικότητα να μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε ταυτόχρονα στον αγώνα. Η σχετική μετάβαση γίνεται εύκολα και μας βγαίνει πλέον αβίαστα, μιας και το έχουμε δουλέψει πολύ στην προπόνηση. Μπορούμε να βγαίνουμε στην αντεπίθεση και να είμαστε μάλιστα άκρως αποτελεσματικοί χάρη στην ταχύτητα των επιθετικών και των πλάγιων μπακ μας. Ετσι εκμεταλλευόμαστε τέλεια τα κενά των αντιπάλων και βρίσκουμε γρήγορα γκολ. Οταν πάλι το απαιτεί η περίσταση, είμαστε απλά η γνωστή καλή Μπάρτσα. Δεν έχουμε χάσει τη φιλοσοφία της κατοχής της μπάλας και της υπομονής. Θεωρώ ότι έχουμε εξελιχτεί και ο αντίπαλος είναι πια πιο δύσκολο να μας διαβάσει και να μας αντιμετωπίσει!»

Βέβαια αυτή η αναγνώριση και το παράσημο από τον Μέσι, ήρθε για τον Λουίς Ενρίκε κάμποσο καιρό μετά από εκείνη την χειμωνιάτικη ήττα στο «Ανοέτα» από τη Σοσιεδάδ. Τότε που κλήθηκε να διαχειριστεί την πρώτη τεράστια δυσκολία του σε αυτό το τιμόνι. Για την ακρίβεια... την πλέον σοβαρή που θα μπορούσε να του τύχει: το θέμα με την δυσαρέσκεια του ηγέτη της ομάδας. Η ιστορία έδειξε πως το χειρίστηκε αριστοτεχνικά, μαεστρικά. Δεν υποχώρησε, ώστε να χάσει τα αποδυτήρια και να χλευαστεί δημοσίως. Δεν απώλεσε τον δικό του εαυτό, τις αρχές, την υστεροφημία του, αλλά με χαμηλό προφίλ, ορισμένους διαλόγους με τα αφεντικά Τσάβι, Ινιέστα και φυσικά τον Μέσι και με μπόλικη δουλειά, τους κέρδισε όλους, τους πήρε μαζί του και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Μόνο που ο Αστουριάνος κόουτς βρήκε κι άλλες αναποδιές μπροστά του. Ειδικά φέτος και όπως όλα δείχνουν, τις ξεπερνάει κι αυτές με εκπληκτικά εντυπωσιακό τρόπο. Είδε τους τραυματισμούς να αποδεκατίζουν το ρόστερ και εδικά το κέντρο αν και αρχικά χτυπήθηκε η άμυνα. Ούτε επιλογές όμως είχε, καθώς η ομάδα αντιμετωπίζει την περίφημη απαγόρευση μεταγραφών. Οταν άπαντες ενισχύονταν, ο Λουίς Ενρίκε έπρεπε να καταστρώσει σχέδιο δίχως ενισχύσεις, αλλά και δίχως τον Τσάβι (σ.σ.: αλήθεια φαντάζεστε να ήταν ο Τσάβι λίγα χρόνια νεότερος στα χέρια του νυν κόουτς;). Και ξαφνικά του βγήκε το δίμηνο ζόρι με την απουσία του Μέσι. Το απίστευτο ήταν ωστόσο, ότι χωρίς τον καλύτερο παίκτη του κόσμου, μπόρεσε να διορθώσει ακόμα και τις αγωνιστικές... ασχήμιες που παρουσίασε στον Οκτώβριο η Μπάρτσα.

Χωρίς τον Αργεντινό σούπερ σταρ καθάρισε και το Clasico, έχοντας όμως να παίζουν -και- για κείνον όλοι οι άλλοι. Το πως έχει κατορθώσει να δέσει τόσο τέλεια τους Μέσι-Λουίς Σουάρες-Νεϊμάρ, είναι αξιομνημόνευτο. Και με όλα αυτά τα αστέρια η ομάδα του να βγάζει όχι μίρλα, μα ηρεμία, αυτοπεποίθηση, γούστο, δέσιμο. Φαίνεται στο πως πανηγυρίζουν αγκαλιά τα γκολ. Βγαίνει αυτό, είναι στα μπροστά στα μάτια σου, δεν κρύβεται. Φυσικά όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν γίνεται να μην πιστωθεί στον προπονητή. Σε έναν προπονητή που κόντρα στα σημεία των καιρών αποφεύγει τα mind games. Που δεν γουστάρει τις εξωποδοσφαιρικές ερωτήσεις, αλλά παραμένει ήρεμος και σε αυτές. Που δεν πλατειάζει στις δηλώσεις του και που προσπαθεί με νύχια και με δόντια σε αυτές να μιλάει μόνο για μπάλα.

«Ηταν ο καλύτερος κόουτς με τον οποίο έχω δουλέψει», τόλμησε να εξηγήσει ο Τζουζέπε Ρόσι παραμονή του ματς της Ρόμα με τη Μπάρτσα τον Σεπτέμβριο. Ενας σπουδαίος παίκτης που έχει δουλέψει με σημαντικούς και λιγότερο καλούς προπονητές, επέλεξε κάποιον που έμεινε για λίγο και έφυγε ως loser, ως κακός και δύστροπος. Στην ουσία όμως τον έφαγε το «σύστημα» που υπάρχει στους Ροσονέρι. Δεν ήταν λάθος ο Λουίς Ενρίκε. Απλά δεν άντεξε τότε το οικοδόμημα της Ρόμα τις αλλαγές που εκείνος θέλησε να περάσει. Και φυσικά εκείνες περιλάμβαναν να συνετιστεί ο Ντε Ρόσι (σ.σ.: που τότε του είχε αντιταχθεί) και να μείνει όταν έπρεπε στον πάγκο ο Τότι. Αυτά όμως για την παραφωνία της μικρής μέχρι τώρα καριέρας του, δεν αρκούν για να αλλοιώσουν την εικόνα που δημιουργεί ο 45χρονος τεχνικός.

Καθώς συμπληρώνονται 10 χρόνια από εκείνο το χειροκρότημα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» προς τον Ροναλντίνιο, σε αυτή την επανάληψη με τον Ινιέστα, δεν γίνεται να παραγνωρίσεις μία εκπληκτική συνέχεια, μία συνέπεια στην ίδια ΙΔΕΑ. Στην πραγματικότητα ο Λουίς Ενρίκε, παρά τα εύσημα που του αναλογούν, επειδή βάζει με τον τρόπο του, την δική του προσωπικότητα και λογική, το δικό του λιθαράκι, δεν αποτελεί παρά έναν ακόμα κρίκο της ίδιας υπέροχης αλυσίδας. Της καδένας που άρχισε να αποδίδει καρπούς με τον Φρανκ Ράικαρντ, απογειώθηκε με τον Γκουαρδιόλα και στην ουσία στήθηκε από τον άνθρωπο που έδωσε το όραμα. Ο Γιόχαν Κρόιφ τους τα έμαθε όλα αυτά. Το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» που του μεταλαμπάδευσε ο Ρίνους Μίχελς και που ο Ιπτάμενος Ολλανδός φρόντισε να το διδάξει στα μαθητούδια του. Ενα από δαύτα λοιπόν είναι και ο Λουίς Ενρίκε...

Follow me: @jorgekaraman