Ο Ισκο σώζει το jogo bonito

«Λατρεύω να διασκεδάζω στα ματς. Οταν πατάω στο χορτάρι, σκέφτομαι τρία δεδομένα και προσπαθώ να τα συνδυάσω. Το πρώτο είναι η επιθυμία μου να περάσω καλά, το δεύτερο να νιώσουν το ίδιο οι οπαδοί και το τρίτο να νικήσουμε». Σε καμία περίπτωση δεν ήταν τυχαία η σειρά αρίθμησης που έθεσε σε εκείνη την ατάκα του ο Ισκο. Πρόκειται για νούμερα προτεραιοτήτων. Καθώς διαβάζει κάποιος λοιπόν αυτά τα λόγια, μπορεί με τη σειρά του να συμπεράνει δύο πράγματα. Το ένα είναι η κατανόηση στο γιατί τελικά γουστάρεις τόσο πολύ να βλέπει αυτόν τον σολίστα, ενώ το άλλο έχει να κάνει με τις νίκες. Οταν αυτές έρχονται τρίτες στη σειρά, σκέφτεσαι πως ίσως αυτός ο παικταράς να μην ενσωματωθεί απόλυτα του ποτέ σε αυτό που αποκαλούμε «modern football».

Η επιθυμία για μία γραπτή κατάθεση υπέρ του γυροφέρνει από τότε που έκανε τα δικά του στη Μάλαγα. Αφορμές έδωσε πολλές. Ωστόσο, εκείνη της Κυριακής στο Κίεβο ήταν μία που δεν γινόταν να προσπεραστεί. Η γενικότερη εμφάνιση του στο Ουκρανία-Ισπανία ήταν φανταστική. Το ίδιο και η συνεργασία του με τους Τιάγκο, Νολίτο. Οι τρεις τους έκαναν τρέλες λες και έπαιζαν για πλάκα στην αλάνα της γειτονιάς τους. Πραγματικά υπήρξαν φορές που έκρυψαν το τόπι. Αυτό όμως που έστησαν στο βιντεάκι που ακολουθεί, ήταν αγνή φαντασίωση.

Ο Ισκο δεν έκανε πολλά στη φάση. Δεν συμμετείχε παρά μονάχα με αυτό το κάτι σαν τακουνάκι που... κέρασε, δίχως καν να κουνήσει το κορμί του. Ούτε το κεφάλι δεν σήκωσε για να κοιτάξει. Η σκέψη του λειτούργησε με την ταχύτητα του φωτός. Εκείνα τα δέκατα του δευτερολέπτου που διήρκεσε η εικόνα, σε προκαλούσε να τον αποθεώσεις. Να γράψεις για χάρη του ό,τι χαζομάρες σου έρχονταν στο μυαλό, προσπαθώντας πάντα να αποδώσεις το συναίσθημα, το σκίρτημα που σου προκαλείς, καθώς τον χαζεύεις με το τόπι...

Οποιος έχει τύχει να ακούσει τις «Τέσσερις εποχές» του Βιβάλντι καταλαβαίνει. Ο ρυθμός της κίνησης του αλλάζει, όπως κυλάει αυτό το θεσπέσιο μουσικό αποκύημα. Το παιχνίδι του εναλλάσσεται μαγικά όπως οι εποχές του χρόνου, όπως δηλαδή συμβαίνει και με τις εναλλαγές των κατευθύνσεων στις προσποιήσεις του. Εάν θυμίζει κάποιον σε αυτό που κάνει, τούτος είναι αναμφίβολα ο Ινιέστα. Δεν έχει να κάνει μόνο με το αγωνιστικό προφίλ. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι που αυτοί οι δύο μπορούν να ορίσουν τη μοναδικότητα: να σηκώσουν όρθιους τους οπαδούς. Οχι μόνο τους δικούς τους, αλλά και τους αντίπαλους. Να τους υποχρεώσουν να χειροκροτήσουν και να σκεφτούν πόσο τρελά θα τους ήθελαν στην δική τους ομάδα.

Στις κινήσεις, στις ενέργειες του Ισκο (όπως και του Ινιέστα), το ποδόσφαιρο ξεφεύγει από το χρώμα και το σηματάκι της ομάδας. Το χειροκρότημα δεν απευθύνεται στο club, αλλά στην ενέργεια αυτή καθ' αυτή. Είναι ο τρόπος που ξεμαρκάρεται, που κάνει κάτι σπουδαίο λες και είναι το πιο χαλαρό πράγμα του κόσμου, έχοντας όμως και την απόλυτη αποτελεσματικότητα. Ο Ισκο παίζει, κοιτάζοντας μακριά, ατενίζοντας τον ορίζοντα, δίχως όμως να χρειάζεται να κοιτάξει. Ξέρει που βρίσκεται εκείνος και που είναι όλοι οι υπόλοιποι. Το παιχνίδι του ξεφεύγει από τους αριθμούς, τα μαθηματικά και μπαίνει στην επιστήμη της γεωμετρίας.

Ο σκοπός όμως δεν αλλάζει ποτέ. Με μία ντρίμπλα, μία πάσα έξω από τα συνηθισμένα θέλει να κάνει ευτυχισμένους τους επιθετικούς, τους οπαδούς, τον ίδιο τον εαυτό του. Και τελικά τα καταφέρνει, φτιάχνοντας όμως ταυτόχρονα όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Γι' αυτό λοιπόν τον χειροκροτούν και οι αντίπαλοι. Επειδή στην πραγματικότητα παίζει και για 'κείνους. Παίζει, ώστε το παιχνίδι να σου ενεργοποιήσει και τις πέντε αισθήσεις. Ο Ισκο είναι από αυτούς του ελάχιστους που δίνουν ακόμα και γεύση, μυρωδιά στον τρόπο που κυλάει το τόπι στο χορτάρι. Παίζει για μένα, για σένα, για μας και αξίζει την αποθέωση όλων επειδή επιθυμεί να διατηρήσει το παιχνίδι στην αρχαϊκή μορφή του, στο jogo bonito και να το σώσει από το μοντέρνο ποδόσφαιρο των πρέπει, των κλισέ...

Follow me: @jorgekaraman