H ανίερη συμμαχία της Λίβερπουλ

Ο Τζέιμι Κάραγκερ, ένα γνήσιο παιδί των Ρεντς, ήταν σκληρός, όταν έμαθε για την απόλυση του Ρότζερς. «Νομίζουμε ότι είμαστε ένα μεγάλο κλαμπ, αλλά δεν είμαστε», είπε στον «αέρα» του Sky Sports, κάνοντας ξεχωριστή αναφορά στα «politics» στο εσωτερικό του συλλόγου που, κάνουν την δουλειά του εκάστοτε προπονητή της Λίβερπουλ εξαιρετικά δύσκολη.

Ο Μπρένταν Ρότζερς ανέλαβε να χτίσει από την αρχή το πρότζεκτ Λίβερπουλ με την προϋπόθεση ότι δεν θα έχει τεχνικό διευθυντή να τον «καπελώνει». Ήθελε αυξημένες αρμοδιότητες, ουσιαστικά να ελέγχει ολόκληρη την ανάπτυξη του οικοδομήματος που θα κατασκευαζόταν υπό την επίβλεψή του. «Ήθελα να είμαι σίγουρος ότι θα είμαι επικεφαλής στα ποδοσφαιρικά ζητήματα. Ότι θα έχω τον έλεγχο της ομάδας. Είναι πραγματική τρέλα αν είσαι προπονητής σε έναν σύλλογο και έχεις κάποιον άλλον να σου λέει ποιους παίκτες θα έχεις. Δεν λειτουργεί», έλεγε τότε. Η ιδιοκτησία της Fenway Sports Group συμφώνησε, ωστόσο δημιούργησε επιτροπή μεταγραφών. Τα υπόλοιπα μέλη της, τα οποία συνεχίζουν κανονικά μαζί με τον πρόεδρο της FSG Μάικ Γκόρντον είναι ο εκτελεστικός διευθυντής Ίαν Έιρ, ο director of performance Μάικλ Έντουαρτς και ο επικεφαλής μεταγραφών Ντέιβ Φάλοους. Στο πλευρό τους βρίσκεται και ο αρχισκάουτ Μπάρι Χάντερ.

Ο Ρότζερς θα ήταν εκείνος που θα είχε τον τελευταίο λόγο, ωστόσο αποτελούσε απλά μέρος της επιτροπής. Ούτε καν συντονιστή ή επικεφαλής της. Ήταν στην ουσία ένας συμβιβασμός, μια ανίερη -ποδοσφαιρικά- συμμαχία η οποία ήταν δεδομένο για τους insiders των Ρεντς ότι κάποια στιγμή θα δημιουργούσε προβλήματα. O Ρότζερς δεν μπορούσε να φέρει τις πρώτες επιλογές του. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αναφέρει ο Τόνι Μπάρετ των Times είναι οι περιπτώσεις των Άσλεϊ Γουίλιαμς και Ράιαν Μπέρτραντ, οι οποίοι δεν βρήκαν σύμφωνα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής και δεν αποκτήθηκαν ποτέ, παρότι ο προπονητής τους ήθελε από την πρώτη στιγμή.

Λίγο μετά την έναρξη της συνεργασίας των δύο πλευρών, ο Ρότζερς εξέφρασε, σύμφωνα με τους Times, προτίμηση στον Κλιντ Ντέμπσεϊ αντί για τον Ντάνιελ Στάριτζ που πρόκρινε η μεταγραφική επιτροπή. Η πρόταση όμως στη Φούλαμ για τον Αμερικανό ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Σαν να έγινε απλά για να γίνει, ενώ ο Στάριτζ χάθηκε για να αποκτηθεί τελικά αργότερα. Ο ιδιοκτήτης, Τζον Χένρι, με ανοιχτή επιστολή προς τον κόσμο εξήγησε γιατί σε πρώτο βαθμό χάλασε η περίπτωση του Άγγλου και εξέφρασε στήριξη στον Βορειοιρλανδό, ωστόσο πισώπλατα τον κατηγορούσε ότι εκείνος ευθύνεται για το ναυάγιο. Εδώ δεν εξετάζεται το αν ο Ντέμπσει θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα, κάτι μάλλον αμφίβολο, αλλά η σύμπραξη ιδιοκτησίας-επιτροπής-τεχνικού. Αν ως διοίκηση θεωρείς ότι η λογική σου δεν συμβαδίζει με αυτή του manager, απλά δεν συνεχίζεις την κοινή πορεία.

Τριβή υπήρξε και για την μεταγραφή του Άλεν, την οποία ο Ρότζερς θεωρούσε κομβική για το πλάνο που ήθελε να εφαρμόσει. Το γυαλί δεν κόλλησε ποτέ ξανά. Το αντίθετο, ράγιζε όσο και περισσότερο, κυρίως όποτε ο πρώην τεχνικός της Σουόνσι χρειαζόταν, υπό την πίεση των υπολοίπων, να δεχθεί παίκτες που για τον ίδιο δεν ήταν πρώτες επιλογές.

Προφανώς, χρήματα δαπανήθηκαν πολλά. Μια από τις βασικές κατηγορίες για την αποτυχία του Ρότζερς είναι ότι απέτυχε να τα διαχειριστεί σωστά. Το πλάνο που επικοινωνούσε η FSG από την αρχή της παρουσίας της στη Λίβερπουλ ήταν η απόκτηση ταλέντων και οι «έξυπνες» μεταγραφές παικτών που θα ανέβαζαν την αξία τους στο Άνφιλντ. Στην προ-Ρότζερς εποχή, με κινήσεις λογικής Κάρολ, ήταν ξεκάθαρο ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτό εν μέρει διορθώθηκε με την συμβολή του Βορειοιρλανδού, όμως και πάλι δεν έφτασε στο επίπεδο που θα ήθελε. Τις δύο προηγούμενες σεζόν, πάντως, τα χρήματα για μεταγραφές ήταν πολύ πιο κάτω από τις ομάδες του Μάντσεστερ, αλλά και από την Άρσεναλ.

Η καλύτερη εκπροσώπηση στην εποχή του Ρότζερς ήταν η ομάδα που έχασε τον τίτλο κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες, στο γλίστρημα του Τζέραρντ. Ήταν η εφαρμογή μέσα στο γήπεδο του δικού του τρόπου αντίληψης για το ποδόσφαιρο. Ίσως αν το πρωτάθλημα να είχε κατακτηθεί η συνέχεια να ήταν διαφορετική. Η απώλειά του, μαζί με αυτή του Σουάρες όμως δεν γινόταν να βοηθήσει τους Ρεντς να χτίσουν πάνω στην προσπάθεια αυτή. Η επιλογή του Μπαλοτέλι από την μεταγραφική επιτροπή ήταν μια από εκείνες τις κινήσεις που έκανε τον Κάραγκερ να αναρωτηθεί: «Ποιος πρέπει να λογοδοτήσει;».

Φέτος το καλοκαίρι το κλίμα για τον Ρότζερς ήταν εξαιρετικά άσχημο. Μετά από δίωρη συνάντηση του με τους διοικούντες αποφασίστηκε να συνεχίσει στον πάγκο. Ο Ρότζερς ζητούσε επιτακτικά έτοιμους παίκτες, που να έχουν δοκιμαστεί σε επίπεδο Premier League και στο στιλ παιχνιδιού που ήθελε ο ίδιος, κάτι απολύτως λογικό. «Η στρατηγική του να δίνουμε προτεραιότητα σε νεαρούς, άπειρους παίκτες υπάρχει είτε το θέλω είτε όχι», είχε πει σε ανύποπτο χρόνο. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι Μπεντέκε, Κλάιν, Φιρμίνο ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του. Όσον αφορά το επίπεδο ναι. Όσον αφορά το αγωνιστικό προφίλ, πιθανόν όχι. Η απουσία των παικτών που ο manager θέλει για να ανταποκριθεί στους στόχους του κλαμπ είναι δεδομένο ότι θα φέρει δυσλειτουργίες και ξηρασία τίτλων. Που με τη σειρά τους, θα αυξήσουν τις πιέσεις και θα κάνουν τους αντίστοιχους Σουάρες ή Στέρλινγκ να πιέσουν για την μεταγραφή τους αλλού.

Σίγουρα ο Ρότζερς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Συμβιβάστηκε κι ο ίδιος, πιστεύοντας προφανώς ότι ακόμα και με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερνε να βαδίσει στα βήματα που είχε χαράξει, έστω κι αν δεν ήταν στο επίπεδο που είχε οραματιστεί. Ούτε κανείς μπορεί να πει δεδομένα πως αν έφερνε, π.χ, τους Μπέρτραντ και Γουίλιαμς θα άλλαζαν όλα. Ίσως τα πράγματα να ήταν χειρότερα. Επίσης, είναι δεδομένο πως στις περιπτώσεις αυτές την πληρώνει σχεδόν πάντα ο προπονητής. Ούτε η διοίκηση, ούτε οι άνθρωποί της. Αποδείχθηκε όμως ότι τα σαθρά θεμέλια του οικοδομήματος δεν μπορούσαν να κρατήσουν για πάντα και αφήνουν ερωτηματικά για το μέλλον.

Προς το παρόν, οι διοικούντες και τα στελέχη τους δεν δείχνουν διατεθειμένα να αναλάβουν μερίδιο ευθύνης για την τροπή που πήραν τα πράγματα. Δεν ξέρω κατά πόσο ο Κλοπ θα δεχθεί να του επιλέγουν σε σημαντικό βαθμό παίκτες άλλοι και αν θα συμφωνήσει τελικά να διαδεχθεί τον Βορειοιρλανδό. Ακόμα κι αν το κάνει όμως, είναι δεδομένο πως το συγκεκριμένο μοντέλο και η πολιτική του προκαλούν ενδημικές δυσλειτουργίες.