Ρεάλ και Ράφα προς αναζήτηση χημείας

Το καλοκαίρι του 1996 ο Φάμπιο Καπέλο προσγειώθηκε στην ισπανική πρωτεύουσα ως «Μεσσίας». Εκείνη την εποχή ήταν το τεράστιο όνομα της παγκόσμιας προπονητικής, καθώς η προηγούμενη πενταετία του στη Μίλαν είχε υπάρξει μυθική. Το τέλος εκείνης της σεζόν βρήκε τη Ρεάλ του πρωταθλήτρια. Εκείνη η ομάδα πήρε τον τίτλο στο +2 από τη Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί έπαιζαν πιο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, αλλά ο Καπέλο διαχειρίστηκε πιο προσεκτικά την κούρσα και με βάση τη στωική-δωρική προσέγγιση των αγώνων, ήταν εκείνος που πανηγύρισε στο φινάλε. Ωστόσο, το κοινό του «Σαντιάγο Μπερναμπέου», αυτό για το οποίο πολλές φορές έχω γράψει ότι είναι το πιο ιδιαίτερο και απαιτητικό του κόσμου, δεν το ευχαριστήθηκε.

Το… κράξιμο για το μη θέαμα βρισκόταν στην ημερησία διάταξη των Μαδριλένων και κάπως έτσι ο πρωταθλητής Καπέλο απολύθηκε. Το ίδιο ακριβώς του Ιταλού κόουτς του έμελλε να το ξαναζήσει 10 χρόνια μετά. Πραγματικά το ίδιο κι απαράλλακτο. Το 2006 επέστρεψε στη Μαδρίτη, με τη Ρεάλ να απέχει από τον τίτλο για μία τριετία. Τον… έκλεψε στην ισοβαθμία με τη Μπάρτσα (ας είναι καλά ο Ραούλ Ταμούδο και η Εσπανιόλ την τελευταία αγωνιστική) χάρη στα μεταξύ τους αποτελέσματα. Εκείνη η Ρεάλ είχε 60 γκολ ενεργητικό και 40 παθητικό. Δεν έπαιζε τίποτα το ωραίο δηλαδή. Και πάλι ο πρωταθλητής Καπέλο απολύθηκε ως βαρετός.

Αυτή η βουτιά στο παρελθόν έγινε για να επιβεβαιώσουμε κατά κάποιο τρόπο πως ο λαός των Μερένγκες απαιτεί όμορφη μπάλα και τίτλους. Δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο, με το ένα από τα δύο δηλαδή. Επί Κάρλο Αντσελοτι για παράδειγμα έπαιξε κάποιες στιγμές επικά παιχνίδια. Πρωτάθλημα όμως δεν πήρε και έφυγε. Ούτε καν η κατάκτηση του Champions League δεν στάθηκε ικανή να τον κρατήσει την επόμενη σεζόν του. Και τώρα ο κλήρος έπεσε στον Ράφα Μπενίτεθ. Εδώ λοιπόν είναι βέβαιο πως θα υπάρξει ένα σημαντικό θέμα που έχει να κάνει με το ποιος είναι ο Ισπανός προπονητικά. Δεν γίνεται να πιστέψει κάποιος ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ δεν γνώριζε το που έδωσε τη δουλειά. Θα πρέπει όμως τώρα να κάνει υπομονή, όπως και οι οπαδοί της ομάδας.

Όλα αυτά γράφονται με αφορμή την αγωνιστική λογική του Ράφα στο ντέρμπι με την Ατλέτικο (και όχι μόνο). Ο εν λόγω τεχνικός το έχει κάνει στο παρελθόν και θα το ξανακάνει. Αυτά τα δύσκολα, περίεργα ματς τα αντιμετωπίζει με μαζεμένη φιλοσοφία. Παρέταξε τους δικούς του με τον Καζεμίρο πίσω από Μόντριτς-Κρόος και ενώ ήταν μπροστά στο σκορ και είχε και με το μέρος του την ψυχολογία μετά το πέναλτι που έπιασε ο Κέιλορ Ναβας, δεν πήγε να τελειώσει τον αγώνα. Αντιθέτως επέλεξε να αμυνθεί, να κλειδώσει το 1-0 και όπως συχνά συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, την πάτησε. Η αλλαγή που φανέρωσε όλα τα παραπάνω, ήταν εκείνη του Κόβατσιτς αντί του Μπενζεμά.

Ηταν προφανές ότι ήθελε να χτυπήσει στην κόντρα με Κριστιάνο, Μπέιλ, αλλά χωρίς σέντερ φορ απελευθέρωσε τους αντιπάλους αμυντικούς, με συνέπεια οι Ροχιμπλάνκος να βγουν πιο μαζικά, τολμηρά στην επίθεση, να πάρουν μέτρα και στο φινάλε να φτάσουν μία ανάσα από το να γυρίσουν εντελώς τούμπα το αποτέλεσμα. Για τον Ράφα η εντύπωση που έχει μείνει από το ντέρμπι, ήταν ότι άφησε να του φύγει από τα χέρια ένα δικό του ματς και τούτο εξαιτίας των δικών του αγκυλώσεων. Καθώς έκανα το Live για το Gazzetta.gr εντόπισα την επί τούτου δυσαρέσκεια που έβγαινε από τα σχόλια των περισσότερων οπαδών της Ρεάλ. Ηθελαν κι άλλα γκολ και όχι τέτοια αναίτια οπισθοχώρηση.

Το ίδιο διάβασα και σε σχόλια στα ισπανικά ΜΜΕ. Αυτό όμως που πρέπει να κατανοήσουν όσοι δεν γνωρίζουν, είναι πως αυτός είναι ο Ράφα Μπενίτεθ. Οι τίτλοι που είχε πάρει με τη Βαλένθια (και γενικότερα έχει πολλούς στην καριέρα του) είχαν βασιστεί στην ίδια λογική. Μόνο που στις Νυχτερίδες δεν υπήρχαν οι ίδιες απαιτήσεις. Θα εμφανιστούν σίγουρα ξεσπάσματα επιθετικού κρεσέντου όπως συνέβη π.χ. με Μπέτις και Εσπανιόλ. Θα έρθουν όμως και αυτά. Οπως τώρα ή με την Χιχόν στην πρεμιέρα, όταν δεν μπορούσαν καν να στήσουν φάση για γκολ.

Η συνταγή του Ράφα δεν είναι αποτυχημένη από την αρχή της. Συνέβη με τον Καπέλο και με ένα σωρό ακόμα προπονητές. Μπορεί στο φινάλε της σεζόν να κατακτήσει το πρωτάθλημα ή το Champions League με την προσεκτική προσέγγιση σε αυτόν τον μαραθώνιο. Ακόμα και οι επιτυχίες να έρθουν όμως, το κοινό της Ρεάλ δεν θα γουστάρει. Αναμφίβολα πάντα μπορούν να ανατραπούν τα δεδομένα. Ωστόσο η χημεία, η μέση τομή μεταξύ της ανάγκης για το αποτέλεσμα και εκείνης για το θέαμα στην προκειμένη περίπτωση μοιάζει δύσκολο να βρεθεί…

Follow me: @jorgekaraman