Οταν... πέταξε ο «ξανθός άγγελος» της Λάτσιο!

«Ο Κινάλια, τον οποίο άπαντες αποκαλούσαν ως “long John”, ήταν το ποδοσφαιρικό σημείο αναφοράς μίας ομάδας, την οποία αποτελούσαν φασίστες, αριστεροί, πιστολάδες της νύχτας και τρελοί που μπορούσαν να σου ανοίξουν για πλάκα το κεφάλι με ένα σπασμένο μπουκάλι». Ετσι περιέγραψε μία φορά κι έναν καιρό ο δημοσιογράφος Γκάι Κιαπαβέρτι, τη Λάτσιο του 1973-'74, στο βιβλίο του «Πιστόλια και μπάλες».

Ηταν η χρονιά που οι Λατσιάλι κατέκτησαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους το Σκουντέτο. Και μάλιστα το πέτυχαν τέσσερα χρόνια αφού είχαν επιστρέψει στη Σέριε Α', χωρίς μεγάλα ονόματα, κόντρα στη Γιουβέντους των Τζοφ, Καούζιο, Μπετέγκα, την Ιντερ των Φακέτι, Ματσόλα, τη Μίλαν του Ριβέρα, την Κάλιαρι του Τζίτζι Ρίβα. Ηταν η απόλυτη έκπληξη και οφειλόταν σε ένα τρελό θαύμα που πέτυχε χάρη στον δάσκαλο Τομάζο Μαεστρέλι. Ο Δον Τομαζίνιο, όπως τον αποκαλούσαν, θέλοντας να δείξουν ότι εκείνος ο Ιταλός κόουτς ήταν το αφεντικό σε ένα γκρουπ από γκάνγκστερ, όπου οι περισσότεροι οπλοφορούσαν ακόμα κι στα αποδυτήρια, είχε τη μαγική ικανότητα να τους παρουσιάζει σαν καλοδουλεμένο σύνολο την ώρα των παιχνιδιών.

Το φοβερό ήταν πως εκείνη η Λάτσιο έφτασε στον τίτλο όντας απόλυτα διαιρεμένη. Από τη μία υπήρχαν οι ακροδεξιοί παίκτες της που έμεναν πιστοί στο πνεύμα του συλλόγου και από την άλλη οι ακροαριστεροί που με βάση το κλίμα της εποχής, έδειχναν συμπάθια σε «κινήματα» τύπου «Ερυθρές Ταξιαρχίες». Οι δύο ακραίες αυτές ομάδες μέσα στα αποδυτήρια είχαν ως αρχηγούς η μία τον Τζόρτζιο Κινάλια και η άλλη τον Λουίτζι Μαρτίνι. Ηταν μάλιστα τέτοια η μεταξύ τους έχθρα, που όπως την περιέγραψε κάποια χρόνια αργότερα ο συμπαίκτης τους, Βιτσέντζο Ντ'Αμίκο:

«Ηταν η πιο απίστευτη τρέλα που έχω ζήσει ποτέ μου. Σχεδόν όλοι είχαμε πιστόλια και κάποιοι, κάποτε σε έναν μεγάλο καυγά τα εμφάνισαν την ώρα που ετοιμαζόμασταν να παίξουμε ένα πολύ σημαντικό ματς. Γενικότερα πάντως οι δύο πλευρές δεν μιλούσαν μεταξύ τους. Στα ξενοδοχεία τα δωμάτια κλείνονταν σε διαφορετικούς ορόφους, στις προπονήσεις έπεφτε πολύ ξύλο και κλωτσιά, αλλά για κάποιον λόγο που μόνο ο Δον Τομαζίνιο μπορούσε να κατανοήσει, στους αγώνες γινόμασταν μία τρομερή ομάδα που ήθελε μόνο να νικήσει!»

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο στρατόπεδα της πρωταθλήτριας Λάτσιο, κυκλοφορούσε και ένας πιτσιρικάς που διέφερε από τους υπόλοιπους. Καθώς η μητέρα του ήταν Αγγλίδα που βρέθηκε στην Ιταλία, τα μισά γονίδια του ήταν πολύ... ανοιχτόχρωμα. Με το μαλλί του να είναι μακρύ και κατάξανθο, όσοι πρόλαβαν να τον λατρέψουν για το παιχνίδι του, τον είπαν «Ξανθό άγγελο». Ηταν ο Λουτσιάνο Ρε Τσεκόνι, το μηχανάκι εκείνης της ομάδας, που παρέμεινε πιστός και στην επόμενη τριετία, όταν εκείνη σταδιακά διαλυόταν. Ο σούπερ σταρ Κινάλια έφυγε για τα δολάρια της μερικής και στον Δον Τομαζίνιο, ο οποίος αρνήθηκε πρόταση να αναλάβει τη Γιουβέντους, διαγνώστηκε με καρκίνο.

Ο Δον Τομαζίνιο

Στον αμυντικό μέσο, ο οποίος είχε συμμετοχές και με το εθνόσημο και είχε βρεθεί με τη Σκουάντρα Ατζούρα στο Μουντιάλ του 1974, άρεσε να κάνει πλάκες. Οι παλιοί συμπαίκτες του έχουν μνημονεύσει πολλάκις τα αστεία και τις φάρσες του στα αποδυτήρια και όχι μόνο. Ελα όμως που η τελευταία που σκαρφίστηκε, έμελλε να είναι και η ύστατη...

Στις 18 Γενάρη του 1977, μαζί με τον συμπαίκτη του, Πιέτρο Γκεντίν κι έναν ακόμα φίλο τους, θέλησαν να τρομάξουν έναν κολλητό τους. Ο Μπρούνο Ταμποκίνι διατηρούσε κοσμηματοπωλείο στην γειτονιά των τριών και έκαναν πολύ παρέα. Πρώτος εισέβαλε στο μαγαζί ο Ρε Τσεκιόνι: “Datemi tutto, questo è una rapina!” («Δώστα μου όλα, αυτή είναι ληστεία!»), φώναξε, κρατώντας για πρώτη φορά στην ζωή του ένα πιστόλι. Μόνο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Ο Ταμποκίνι, τον οποίο είχαν και πρόσφατα ληστέψει, ήταν αυτή τη φορά προετοιμασμένος. Αμέσως γύρισε προς τον «ληστή» και τον πυροβόλησε στο στήθος. Μισή ώρα αργότερα το αστέρι της Λάτσιο ξεψυχούσε σε ηλικία 28 ετών και έχοντας λίγες μέρες νωρίτερα δεχτεί κλήση και πάλι από την Εθνική Ιταλίας.

Στην κηδεία του λίγες μέρες αργότερα, συγκεντρώθηκε τεράστιο πλήθος με κασκόλ και σημαίες της ομάδας. Μαζί με τον Λουτσιάνο Ρε Τσεκιόνι, οι Λατσιάλι αποχαιρετούσαν και την εποχή της πρώτης δόξας στην ιστορία τους. Εκείνη την ημέρα κανείς δεν μπορούσε να γελάσει με το... αστείο του παικταρά τους αν και κατάφερε να πεθάνει με την απόλυτη τραγική ειρωνεία. Ο μοναδικός που δεν κουβαλούσε όπλο μέσα σε εκείνους τους πρωταθλητές του 1974, ήταν εκείνος που του έμελλε να... φύγει πρόωρα από ένα τέτοιο και μάλιστα φίλου!

ΥΓ. : Το γαλάζιο κοινό του «Ολίμπικο» ποτέ δεν τον ξέχασε και όποιος βρεθεί σε εντός έδρας ματς της Λάτσιο, θα αντικρίσει μία τεράστια σημαία με τον «Ξανθό άγγελο» να κυματίζει, θυμίζοντας μία ωραία, μα και σκληρή εποχή στην ιστορία του συλλόγου!

Follow me: @jorgekaraman