Το πρόσφατο δημοψήφισμα, με το οποίο οι Σκωτσέζοι αρνήθηκαν μόνοι στους εαυτούς τους την ανεξαρτησία, θα έκανε τα κόκκαλα του Ρόμπερτ Μπρους (σ.σ.: ο ενδοξότερος βασιλιάς τους) και του Ουίλιαμ Ουάλας (σ.σ.: ο Bravehart) να τρίζουν από ντροπή για τους απογόνους τους. Αυτά όμως είναι τα σημεία των καιρών. Οι Βόρειοι κάτοικοι της Μεγάλης Βρετανίας έχουν προφανώς αποδεχτεί το καθεστώς που επικρατεί εδώ και σχεδόν 700 χρόνια και επέλεξαν να μην το αλλάξουν. Κάπως έτσι λοιπόν και στο ποδόσφαιρο, το πέρασμα των χρόνων έκανε το πρώτο διεθνές ντέρμπι όλων των εποχών να μην έχει πια την αίγλη και τη σημασία του παρελθόντος.

Η πρώτη φορά που Σκωτία και Αγγλία ήρθαν αντιμέτωπες με μία μπάλα στη μέση, ήταν το 1870. Από το 1863 η Αγγλική Ομοσπονδία είχε δημιουργήσει το καταστατικό της και επτά χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος της και εν ενεργεία παίκτης, ο Τσαρλς Αλκοκ, δημοσίευσε στην σκοτσέζικη εφημερίδα «Glasgow Herald» μία πρόσκληση σε κάθε κάτοικο της χώρας, ώστε να σχηματιστεί αντιπροσωπευτικό συγκρότημα για το εν λόγω φιλικό. Ωστόσο, εκείνα τα έξι μεταξύ τους ματς που παίχτηκαν έως το Νοέμβρη του 1872, δεν μετρούν στην επίσημη ιστορία των αναμετρήσεων τους.

Η απαρχή της καταμέτρησης ξεκινάει από τις 30 Νοέμβρη εκείνης της χρονιάς και φτάνει μέχρι και το σήμερα, με το νούμερο αγώνων να είναι το εκπληκτικό 111. Εκείνο το παιχνίδι που ήταν και το πρώτο διεθνές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, είχε διεξαχθεί στη Γλασκώβη και είχε λήξει χωρίς σκορ. Για την ιστορία, για τους Σκωτσέζους έπαιζαν μόνο αθλητές της δικής τους ομάδας, της Κ.Π.Ρ., ενώ οι Αγγλοι είχαν διεθνείς από εννέα συλλόγους.

Με εξαίρεση τις διακοπές για τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δύο χώρες έπαιζαν μεταξύ τους κάθε χρόνο και αυτό συνέβαινε έως το 1989. Επίσης, ως εξαίρεση σε αυτή τη διαδρομή θεωρείται το 1902, όταν και κατά τη διάρκεια του αγώνα κατέρρευσε μέρος της εξέδρας του «Αϊμπροξ» (25 νεκροί) και διεκόπη το ματς, αλλά και το 1972, χρονιά στην οποία έγιναν δύο φιλικά.

Μέχρι λοιπόν την τελευταία τους φορά (Αύγουστος 2013) και τη φιλική νίκη (2-3) των Σκωτσέζων στο «Γουέμπλεϊ», το αποτέλεσμα ήταν 46 νίκες των Αγγλων (195 γκολ), 41 των αντιπάλων (173 γκολ) τους και 24 ισοπαλίες (σ.σ.: το απίθανο είναι πως υπάρχουν μόνο τρία 0-0). Ως κορυφαία περίοδος των Λιονταριών θεωρείται η 10ετία 1952-’61, όταν και έμειναν αήττητα σε 10 ματς (7 νίκες) και έβαλαν 33 γκολ, με ένδοξο φινάλε του σερί το 9-3 του 1961! Υπάρχουν βέβαια και τεράστιες επιτυχίες των Σκωτσέζων, με ευρύτερη νίκη το 7-2 που κρατάει από το 1878!

Σε όλα εκείνα τα χρόνια έως και τα τέλη των 60ς, αρχές 70ς και για τις δύο χώρες αυτό ήταν το μεγάλο ντέρμπι τους. Σταδιακά όμως οι Αγγλοι άρχισαν να θεωρούν αρχικά ως μεγάλους αντιπάλους τους Δυτικογερμανούς και στη συνέχεια και τους Αργεντινούς. Κάπως έτσι μετά το 1989 και το τέλος του «Rous Cup», που είχε διαδεχθεί το «British Home Championship» (σ.σ.: έπαιρναν μέρος Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Βόρεια Ιρλανδία) ατόνησε οριστικά το ενδιαφέρον από πλευράς των Λιονταριών. Γι αυτό και μετά από εκείνη την χρονιά, το επόμενο ραντεβού τους θα ερχόταν το 1996, το μεθεπόμενο το 1999, μετέπειτα το 2013, για να φτάσουμε στο αποψινό σούπερ φιλικό του «Σέλτικ Παρκ».

Γενικότερα, στις δύο χώρες ο Τύπος καταβάλει μία προσπάθεια να αναβιώσει εκείνη την αέναη διαμάχη. Μόνο που πλέον οι Αγγλοι δεν… ψήνονται. Οι Σκωτσέζοι πάλι δεν έχουν τη φλόγα της ανεξαρτησίας του παρελθόντος. Διότι εκείνη ήταν που έθρεφε με το απαραίτητο μίσος την αντιπαλότητα. Τότε που οι Βόρειοι των συνόρων όποτε αναφερόντουσαν στην ομάδα που θα αντιμετώπιζαν, δεν έλεγαν «οι Αγλλοι», μα τους αποκαλούσαν με τη δική τους τραβηγμένη προφορά ως: «Auld Enemy» (σ.σ.: παλιός εχθρός). Ενας εχθρός που κατά τα φαινόμενα -και σύμφωνα και με την ψήφο των Σκωτσέζων στο δημοψήφισμα- δεν υπάρχει πια…

Ιστορικές μεταξύ τους αναμετρήσεις
Εκτός από το 9-3 των Αγγλων (1961) και το 7-2 των Σκωτσέζων (1878), υπήρξαν πολύ σπουδαία παιχνίδια. Ως σημαντικότερα όλων έχουν καταγραφεί τα εξής…

Οι «Μάγοι του Γουέμπλεϊ»
Τον Μάρτιο του 1928 οι Σκωτσέζοι πανηγύρισαν την πλέον υπερήφανη νίκη τους, καθώς διέλυσαν τους αντιπάλους τους με 5-1 στο παλιό «Γουέμπλεϊ». Εκείνη η Εθνική, με ήρωα των Αλεξ Τζάκσον που πέτυχε χατ τρικ, έμεινε στην ιστορία ως «Wembley Wizards».

Η ταπείνωση των Παγκόσμιων Πρωταθλητών
Δεν είχε συμπληρωθεί καν ένας χρόνος από τη στιγμή που η Αγγλία κατακτούσε τον έναν και μοναδικό μεγάλο τίτλο στην ιστορία της. Απρίλιο του 1967 η Σκωτία έπαιζε στο «Γουέμπλεϊ» με τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές, τους οποίους υπόταξε με 3-2 παρουσία 100.000 θεατών.

Γης Μαδιάμ το Λονδίνο
Η συνάντηση του Ιουνίου του 1977 δεν έμεινε στην ιστορία για τη νίκη των Σκωτσέζων (2-1), που με ηγέτη τον Κένι Νταλγκλίς πανηγύρισαν στο «Γουέμπλεϊ». Αντιθέτως, υπήρξε εξωαγωνιστικό το ζήτημα. Ηταν η εποχή που ο χουλιγκανισμός φούντωνε στο Νησί. Με αφορμή την επικράτηση τους οι φιλοξενούμενοι οπαδοί εισέβαλαν στο χορτάρι και τα έκαναν όλα λίμπα. Διέλυσαν τις εστίες, τους πάγκους, ό,τι βρέθηκε στο διάβα τους.

Η γκολάρα του Γκασκόιν
Είχαν περάσει επτά χρόνια από την τελευταία τους ετήσια συνάντηση. Θα βρίσκονταν αυτή τη φορά αντιμέτωπες στο Λονδίνο, στο EURO του 1996. Αμφότερες στον ίδιο όμιλο είχε φέρει ισοπαλίες με Ελβετία, Ολλανδία. Επομένως, ο νικητής περνούσε και με ισοπαλία υπήρχε θέμα και για τις δύο. Φρόντισε όμως αρχικά ο Αλαν Σίρερ και στη συνέχεια ο Πολ Γκασκόιν σημείωσε το πλέον διάσημο γκολ του, περνώντας πρώτα τη μπάλα πάνω από τον Κόλιν Χέντρι. Με το 2-0 οι Αγγλοι περνούσαν στην επόμενη φάση και οι Σκωτσέζοι πήγαιναν σπίτι τους.

Η πρώτη τους φορά
Αν και κοντραρίστηκαν τόσες και τόσες φορές, χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1999 , ώστε να κριθεί σε μεταξύ τους διπλά ματς play-off η πρόκριση σε κάποια μεγάλη διοργάνωση. Σε διάστημα τεσσάρων ημερών (13-17 Νοεμβρίου) οι Αγγλοι νίκησαν στη Σκωτία 2-0 (με δύο τέρματα του Πολ Σκόουλς), οι Σκωτσέζοι απάντησαν στο Λονδίνο, μόνο που νίκησαν με 1-0 (Κόλιν Χάτσινσον) και έμειναν εκτός του EURO 2000 (Ολλανδία-Βέλγιο).

* Ρεκόρ προσέλευσης θεατών παραμένει το ασύλληπτο 149.415 του «Χάμπτεν Παρκ» από τον Απρίλιο του 1937!

Follow me: @jorgekaraman