Η γενική παραδοχή είναι ότι το Μουντιάλ του 1990 ήταν… χάλια. Πέρα από κάποιες αξιομνημόνευτες στιγμές όπως εκείνες με τους Μιλά, Γκασκόιν και Σκιλάτσι, το τουρνουά ήταν γεμάτο από βαρετά ματς, κλειστές άμυνες και ελάχιστα γκολ.

Η Αργεντινή έφτασε μέχρι τον τελικό, σκοράροντας μόλις 5 φορές, ενώ 5 νοκ άουτ ματς κρίθηκαν στα πέναλτι. Αν, όμως, οι επιθετικοί προβλημάτισαν, ένα γκρουπ παικτών θα θεώρησε την διοργάνωση θρίαμβο: οι τερματοφύλακες, που επέστρεψαν στις πατρίδες τους, έχοντας κρατήσει το μηδέν συνολικά 31 φορές – επίδοση ρεκόρ. Μόλις σε 9 από τα 52 παιχνίδια μπήκαν περισσότερα από 3 γκολ.

Εννοείται ότι και οι δυνατές άμυνες πρέπει να πάρουν τα εύσημα, όμως η εποχή ήταν αναμφίβολα η χρυσή των τερματοφυλάκων. Παίκτες όπως ο Άντονι Θουμπιθαρέτα, ο Χανς Φαν Μπρόκελεν, ο Ταφαρέλ, ο Πάκι Μπόνερ, ο Ρινάτ Ντασάεβ. Όλοι τους ήταν από τους καλύτερους στον κόσμο τη δεκαετία του ’90.

Πέντε, πάντως, έθεσαν σοβαρή υποψηφιότητα για τον καλύτερο του τουρνουά. Η Γερμανία κέρδισε το τρόπαιο και ο ρόλος του Μπόντο Ίλγκνερ δεν ήταν καθόλου μικρός στον θρίαμβο. Καθοδήγησε την άμυνά του με μαεστρία και ήταν σχεδόν ανίκητος στα τετ α τετ. Η απόκρουσή του στο πέναλτι του Στιούαρτ Πιρς στα ημιτελικά έδωσε την πρόκριση στους Γερμανούς, με τον Ίλγκνερ στη συνέχεια να γίνεται ο πρώτος τερματοφύλακας, που κρατάει το μηδέν σε τελικό.

Η φιναλίστ Αργεντινή επίσης χρωστούσε πολλά στον τερματοφύλακά της, Σέρχιο Γκοϊκοετσέα. Κράτησε το μηδέν στη νίκη επί της Βραζιλίας και στη συνέχεια ήταν ο ήρωας στους επόμενους δύο αγώνες, που οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Με την Γιουγκοσλαβία για τα προημιτελικά και με την Ιταλία στα ημιτελικά, όταν απέκρουσε τις προσπάθειες των Ντοναντόνι και Σερένα. Ο Γκόικο απέκρουσε μέχρι και το πέναλτι του Μπρέμε στον τελικό. Φυσικά, βρέθηκε στην καλύτερη 11άδα του τουρνουά και ανακυρήχθηκε καλύτερος τερματοφύλακας, ένα βραβείο που μοιράστηκε με τον Λουίς Καμπέλο Κονέχο της Κόστα Ρίκα.

Παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος έπαιξε μόλις 3 ματς και δέχθηκε 2 γκολ, έκανε μία σειρά από εκπληκτικές και εντυπωσιακές αποκρούσεις απέναντι σε Σκωτία, Βραζιλία και Σουηδία. Δυστυχώς, ήταν τραυματίας και έχασε το παιχνίδι για τη φάση των «16» με την Τσεχοσλοβακία, που τελικά πήρε εύκολα την πρόκριση, νικώντας με 4-1.

Σίγουρα και ο Πίτερ Σίλτον ήταν άξιος διεκδικητής του βραβείου. Ο Άγγλος, που ολοκλήρωσε με 1.005 παιχνίδια και 125 διεθνείς συμμετοχές στην 33χρονη καριέρα του, ήταν στα καλύτερά του το 1990, όπου έκανε και νέο ρεκόρ, κρατώντας για 10 σερί ματς το μηδέν σε τελική φάση Μουντιάλ.

Ο πιο άτυχος, ίσως και στην ιστορία των Μουντιάλ, να ήταν ο Βάλτερ Τζένγκα. Ο Ιταλός θρύλος έσπασε το ρεκόρ λεπτών χωρίς γκολ σε τελική φάση καθώς δεν δέχθηκε ούτε ένα στη φάση των ομίλων, στη φάση των «16» και στα προημιτελικά. Δυστυχώς, όμως, όταν το δέχθηκε, ήρθε και ο αποκλεισμός (1-1 και ήττα στα πέναλτι από την Αργεντινή).

Μετά από 517’ ο Τζένγκα έκανε το λάθος και ο Κανίγια τον τιμώρησε. Μετά την ήττα ο γκολκίπερ της Ιταλίας δέχθηκε πολύ σκληρή κριτική από τον Τύπο της χώρας. Ακόμη και σε ένα καλοκαίρι που έκαναν εκπληκτικά πράγματα, τα Νο1 από όλο τον κόσμο τα βρήκαν σκούρα στη συνέχεια λόγω της άδικης κριτικής…