Όσο μεγαλώνεις, οι αντοχές σου μειώνονται. Φαντάζει δυσκολότερο να αλλάξεις περιβάλλον, ακατόρθωτο να αρχίσεις ξανά από την αρχή, εξαντλητικό να πρέπει να αποδεικνύεις συνεχώς τον εαυτό σου και την αξία σου. Στα 36 του χρόνια, ο Ρίο Φέρντιναντ θα μπορούσε να γυρίσει την πλάτη του σε όσα μοιάζουν βουνό φεύγοντας από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Έχει, άλλωστε, πολλές διαφορετικές καριέρες που περιμένουν να τον προσηλυτίσουν.

Ιδιοκτήτης εστιατορίου, εκδότης περιοδικού, σχεδιαστής ρούχων… Έχει ακόμα-ακόμα και το φιλανθρωπικό του έργο, στο οποίο θα μπορούσε εξ ολοκλήρου να αφιερωθεί. Δοκίμασες, όμως, ποτέ να πεις σε έναν άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή κάνει το ίδιο πράγμα, ότι πρέπει να ζήσει χωρίς αυτό; «Έρχονται και μου λένε πως θα ‘μαι καλά χωρίς το ποδόσφαιρο, πως έχω κερδίσει τόσα χρήματα που δεν χρειάζεται να παίζω πια. Όμως δεν το καταλαβαίνω. Πώς μπορούν να σκέφτονται ότι είσαι καλά χωρίς να κάνεις το ένα πράγμα που αγαπάς;».

Μια αγάπη και μια καριέρα που εξίταρε όλες τις αισθήσεις. Από το ντόπινγκ κοντρόλ που δεν πήγε μέχρι τα χαμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, από τους προπονητές που άλλαξε μέχρι τις ομάδες που έπαιξε, από τους συμπαίκτες που είχε μέχρι τους τίτλους που κατέκτησε. Σαν έναν ασταμάτητος χορός, γεμάτος εναλλαγές ρυθμού. Κάπως έτσι, άλλωστε, ξεκίνησαν όλα. Από μια σχολή μπαλέτου!

- Είναι αλήθεια ότι μικρός ήσουν τόσο καλός στο μπαλέτο που κέρδισες υποτροφία στο Λονδίνο; Πώς κατάφερες να το πεις αυτό στους φίλους σου το Πέκαμ;

«Στην αρχή δεν τους είχα πει τίποτα γιατί με κορόιδευαν όλη μέρα! Τους έλεγα ότι πάω σε δραματική σχολή. Σπούδασα δύο χρόνια και στον τρίτο τους το αποκάλυψα. Ήμουν μέρος της παρέας πλέον και για να είμαι δίκαιος το αντιμετώπισαν φυσιολογικά. Χρειάστηκε μεγάλη αφοσίωση γιατί εκείνη την εποχή μού έπαιρνε δύο ώρες να πάω κι έπρεπε να εμφανίζομαι τρεις φορές την εβδομάδα. Έφτασα σε ένα σημείο, όπου ο μπαμπάς μου γύρισε και μου είπε: «Θες να γίνεις ποδοσφαιριστής ή χορευτής μπαλέτου. Πρέπει να αποφασίσεις γιατί σου παίρνουν και τα δύο πάρα πολύ χρόνο». Ευτυχώς διάλεξα το ποδόσφαιρο. Το μπαλέτο, όμως, με βοήθησε στην καριέρα μου, γιατί μου έδωσε ευελιξία, δύναμη και ισορροπία, στοιχεία απαραίτητα και στο ποδόσφαιρο».

- Πόσο εύκολο θεωρείς ότι ήταν να μπλέξεις όταν ήσουν στην εφηβεία; Ήταν το ποδόσφαιρο κάτι που σε κράτησε μακριά από μπελάδες;

«Ο πατέρας μου θα με είχε σκοτώσει αν έμπλεκα, οπότε ως τα 13 μου δεν είχα προβλήματα. Μετά γνώριζα ότι ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, οπότε όλα αφορούσαν τη μπάλα. Βρισκόμουν στο δρόμο μόνο συγκεκριμένες ώρες και όταν περίμενα το λεωφορείο για να πάω στην προπόνηση. Την ίδια ώρα, κάποιοι φίλοι μου που είχαν προπόνηση έλεγαν «δε θα πάω, θα κάτσω εδώ να κάνω κάνα τσιγάρο και να πιω τίποτα». Στο τέλος της ημέρας ήταν η επιθυμία μου και η διάθεσή μου να γίνω ποδοσφαιριστής που με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα».

- Στην οικογένεια Φέρντιναντ είστε τέσσερα μέλη που παίζετε ποδόσφαιρο. Εσύ, ο αδελφός του Άντον και τα ξαδέλφια σου Λες και Κέιν. Πιστεύεις ότι υπάρχει άλλη οικογένεια στην ιστορία του ποδοσφαίρου που θα σας κέρδιζε;

«Οι Νέβιλς ίσως να είχαν τύχη, αφού και οι αδελφές τους ασχολούνται με τον αθλητισμό. Αλλά σαν τους Φέρντιναντς κανείς! Τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρά για να δούμε αν έχουν ταλέντο στο ποδόσφαιρο και δεν πρόκειται να τους πιέσω για κάτι τέτοιο».



- Μετά την υπογραφή σου στην ομάδα νέων της Γουέστ Χαμ πέρασες τέσσερα χρόνια με προπονητή τον Χάρι Ρέντκναπ. Ποια είναι η πιο αστεία ανάμνηση που έχεις; Θα μπορούσες να τον συγκρίνεις με τον Φέργκιουσον;

«Ο Χάρι δεν μπορούσε ποτέ να κρύψει τον εκνευρισμό του με τίποτα. Θα ερχόταν στην προπόνηση και κατευθείαν λέγαμε «ωχ, κάτι δεν πήγε καλά σήμερα με τα άλογα ή κάποιος τον νευρίασε στο τηλέφωνο». Έτσι πριν καν αρχίσει να παραληρεί, το βλέπαμε να έρχεται από το πρόσωπό του. Ο Φέργκιουσον είναι άλλη ιστορία. Δεν ήξερες από πού σου ερχόταν και θα έλεγε πάντα την τελευταία λέξη εκείνος. Και συνήθως θα ήταν μια πολύ, πολύ, πολύ σκληρή λέξη. Για μένα, πάντως, ο Χάρι ήταν εκπληκτικός και πάντα θα του χρωστάω το γεγονός ότι μου χάρισε το ντεμπούτο μου».

- Θα μπορούσες να κάνεις αμυντικό δίδυμο με τον αδελφό σου; Σκέφτηκες ποτέ να παίξεις μαζί του και για τον Χάρι Ρέντκναπ στην QPR;

«Όχι, προτιμώ να συνεχίζω να παίζω για να κερδίζω τίτλους. Για να είμαι ειλικρινής, κάτι τέτοιοι συναισθηματισμοί δε με αφορούν καθόλου. Ποτέ δεν έπαιξα μαζί με τον Άντον. Είναι εφτά χρόνια μικρότερός μου, οπότε έχω συνηθίσει να έχω άλλη σχέση μαζί του. Να τον χαστουκίζω στο σπίτι ή να τον κυνηγάω στο πάρκο, τώρα έχει μεγαλώσει για μένα. Ο κόσμος τείνει να ξεχνάει τη διαφορά ηλικίας που έχουμε. Μάλλον επειδή ακόμα μικροδείχνω!».

- Ο Γκλεν Χοντλ είχε πει πριν απολυθεί ότι σκόπευε να σε χρησιμοποιήσει στην Εθνική Αγγλίας στο στυλ που κάποτε έπαιζε ο Ματίας Ζάμερ στην Γερμανία. Σαν ένα λίμπερο που βγαίνει μπροστά σε σύστημα 3-5-2. Είναι αυτός ένας ρόλος που προτιμούσες να έχεις;

«Ναι… Ένα από τα πράγματα που με έχουν στεναχωρήσει περισσότερο στην καριέρα μου είναι ότι δεν συνέχισε ο Γκλεν στην Εθνική ομάδα. Ένιωθα ότι η ομάδα θα ακολουθούσε έναν καλύτερο δρόμο αν έμενε και όλοι οι παίκτες λάτρευαν να παίζουν για εκείνον. Οι ιδέες του ήταν μπροστά από την εποχή του. Ο Γκλεν με ενθάρρυνε να βγαίνω από την άμυνα με τη μπάλα στα πόδια, τη στιγμή που προπονητές σαν τον Σβεν Γκόραν Έρικσον δεν ήθελαν καθόλου να βλέπουν σέντερ-μπακ να προωθούνται. Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν ο Γκλεν είχε συνεχίσει. Ποιος ξέρει πόσο διαφορετικό μπορεί να ήταν το παιχνίδι μου;».



- Είναι αλήθεια ότι δεν ήθελες ποτέ να φύγεις από την Γουέστ Χαμ;

«Ποτέ δε ζήτησα να φύγω . Αγαπάω αυτή την ομάδα, ακόμα και σήμερα είναι το πρώτο αποτέλεσμα που ψάχνω να μάθω μετά τον αγώνα μου. Εκεί μεγάλωσα, εκεί έμαθα ποδόσφαιρο. Θυμάμαι δύο καλοκαίρια πριν φύγω να πηγαίνω στον πρόεδρο και να τον ρωτάω αν σκοπεύει να ξοδέψει καθόλου λεφτά. Είχαμε πολλούς νέους και ταλαντούχους παίκτες και ήθελα να δω την ομάδα μου να φέρνει κάποιους κορυφαίους ποδοσφαιριστές. Δεν έγινε ποτέ. Μπορούμε να μιλήσουμε για δεκάδες «αν» στη διάρκεια που έμεινα εκεί, όμως όταν αποδέχτηκαν την πρόταση από τη Λιντς ήξερα ότι ο χρόνος μου τελείωσε».

- Έχω ακούσει ότι ο Τζον Μονκούρ ήταν το μεγαλύτερο τρελοκομείο που πέρασε από το «Upton Park» την εποχή που ήσουν κι εσύ εκεί. Αποκλείεται, όμως, να ήταν χειρότερος από τον Ντι Κάνιο…

«Κι όμως ήταν! Ο Μονκς ήταν ο πιο αστείος άνθρωπος που συνάντησα στο ποδόσφαιρο. Τα πράγματα που έκανε όταν ήμασταν όλοι μαζί δεν περιγράφονται. Θυμάμαι μια φορά ήμασταν στα TGI Fridays και ξαφνικά τον είδαμε να πηδάει πάνω από το μπαρ και να προσγειώνεται με το κεφάλι! Ήταν το κεφάλι του στους αστραγάλους του μπάρμαν. Για να είμαι δίκαιος, όμως, ήταν ένα παιδί που πάντα γνώριζε τα όριά του».

- Έγινες ο ακριβότερος αμυντικός του κόσμου, όταν το 2000 η Λιντς ξόδεψε σχεδόν 30 εκ. ευρώ για σένα. Στο ντεμπούτο σου έζησες έναν εφιάλτη, με τη Λέστερ να έχει πετύχει τρία γκολ σε 29 λεπτά. Τι περνούσε από το μυαλό σου εκείνες τις στιγμές;

«Τι στο διάολο έκανα!!», αυτό σκεφτόμουν. Ειλικρινά. «Πήρα τη σωστή απόφαση να έρθω εδώ ή όχι». Την ίδια ημέρα νομίζω ότι η Γουέστ Χαμ κέρδισε και μας προσπέρασε στη βαθμολογία, οπότε ήμουν σε πολλή κακή διάθεση. Εκείνη την ημέρα παίξαμε στην άμυνα μαζί με τον Γούντι και τον Ραντέμπε σε τριάδα, όμως μόλις ο Ντέιβιντ Ο’ Λίρι το άλλαξε αυτό κάναμε ορισμένα εξαιρετικά πράγματα. Πέρασα πολύ ωραία στη Λιντς. Σπουδαία ομάδα, εκπληκτικοί οπαδοί και μια φουρνιά ξεχωριστών παικτών. Ήμουν τυχερός στην καριέρα μου να έχω παίξει σε τρεις συλλόγους και να μην έχω να πω κακή κουβέντα για κανέναν εκ των τριών».



- Εκείνη η Λιντς είχε φτάσει απελπιστικά κοντά στην κατάκτηση της Premier League και του Champions League και δεν τα κατάφερε. Μετά την εμπειρία σου στην Μάντσεστερ που τα κατέκτησε αμφότερα, τι θεωρείς ότι σας έλειπε τότε;

«Εμπειρία. Εκτός από τον Ντέιβιντ Μπάτι κανείς δεν είχε κερδίσει κάτι στην καριέρα του και δεν είχε τη νοοτροπία του νικητή. Κανείς μας, εκτός ίσως και από τον Γκάρι ΜακΆλιστερ δεν είχε φτάσει ούτε καν κοντά στο να κατακτήσει έναν τίτλο και ήταν κάτι νέο για μας. Αν θέλω, όμως, να είμαι ειλικρινής, οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν καταφέραμε να οδηγήσουμε το σύλλογο σε έναν τίτλο κι εξαιτίας της ζωής που κάναμε. Ήμασταν όλοι νέοι, από 19 ως 25 ετών και ζούσαμε τη μεγάλη ζωή. Ακριβώς επειδή ήμασταν μικροί τη γλιτώναμε ως ένα βαθμό, αλλά όταν ήρθε η ώρα κι έπρεπε να κερδίσουμε συγκεκριμένα ματς απέναντι σε συγκεκριμένες ομάδες, δεν είχαμε τη νοοτροπία να το κάνουμε. Αν αυτή η ομάδα έπαιζε για δυο χρόνια ακόμα μαζί, θα είχε κοντράρει τη Γιουνάιτεντ».

- Ποιο ήταν το χρονικό σημείο στη Λιντς που κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά με τα οικονομικά; Συνέβη κάτι αξιοσημείωτο, όπως για παράδειγμα να πλένετε τα ρούχα σας;

«Ποτέ δεν έφτασε σε τέτοιο άσχημο σημείο όταν έπαιζα εγώ, αλλά θυμάμαι ότι πριν φύγω για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 μου έλεγαν ιστορίες για το σύλλογο κι έλεγα «αποκλείεται να είναι τόσο χάλια τα πράγματα». Στην πορεία οι φήμες έγιναν εντονότερες και άρχισα να διαβάζω στις εφημερίδες ότι θα πάρω μεταγραφή. Μετά έμαθα από μέσα ότι ο σύλλογος είναι σε δεινή κατάσταση και πρέπει να πουλήσει τα πιο ακριβά περιουσιακά του στοιχεία».

- Συνήθως οι ποδοσφαιριστές δεν δίνουν και μεγάλη σημασία στα λεφτά που ξοδεύονται για εκείνους, όμως το γεγονός ότι έγινες παγκοσμίως ο πρώτος αμυντικός που πλησίασε τα 50 εκ. ευρώ δε σε άγχωσε καθόλου;

«Όχι ιδιαίτερα. Η πιο αγχωτική μου στιγμή ήταν η πρώτη προπόνηση. Παίζαμε ένα παιχνίδι όταν άκουσα τον Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ να φωνάζει: «Πόσο?? Τριάντα εκατομμύρια (σ.σ. λίρες)???». Ήταν κάτι που θα περίμενα από τον Κιν ή τον Μπατ, αλλά όχι από εκείνον. Είναι οι συμπαίκτες σου και θες να κάνεις την καλύτερη εντύπωση από την αρχή. Ποτέ δε μίλησα για λεφτά με κανέναν, εκτός από τα μίντια».



- Το «ΤV Show» που είχες με την κρυφή κάμερα ήταν ιδιοφυές. Σε εκδικήθηκαν ποτέ για τις φάρσες που τους έκανες ο Πίτερ Κράουτς ή ο Γουέιν Ρούνεϊ; Σκέφτηκες ποτέ να κάνεις φάρσα και στον Φέργκιουσον;

«Είμαι πολύ έξυπνος για να καταφέρουν να με εκδικηθούν! Ήταν μια σπουδαία εμπειρία και είναι κάτι που θα κάνω ξανά στο μέλλον, όταν θα έχω χρόνο. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω κάτι στον Φέργκιουσον. Ο Ρόνι Γουόλγορκ συνήθισε να του κάνεις τέτοιες πλάκες. Του έκρυβε τα παπούτσια για τα πράγματά του, όμως ο Ρόνι ήταν κάτι σαν το κατοικίδιό του και μπορούσε να τα κάνει και να μην γλιτώνει».

- Πόσο σε επηρέασε η ποινή του από την ομοσπονδία για το γεγονός ότι έλειψες από το ντόπινγκ κοντρόλ; Πότε έφτασες στη χειρότερη στιγμή της καριέρας σου;

«Ο κόσμος υποθέτει ότι είχα κάτι να κρύψω, όμως έκανα όλα τα τεστ που μου ζήτησαν και οι δικαστές απεφάνθησαν πως πέρα από κάθε αμφιβολία δεν είχα κάτι στον οργανισμό μου. Ποτέ δεν είχα δεύτερες σκέψεις στο μυαλό μου, ήταν απλά μια στιγμή ανευθυνότητας και πλήρωσα σκληρά γι’ αυτή. Έχασα οκτώ μήνες από την καριέρα μου, έτσι απλά. Σίγουρα ήταν το χειρότερο σημείο της πορείας μου, ειδικά με τόσους ανθρώπους να προσπαθούν να σπιλώσουν το όνομά μου λέγοντας ότι έπαιρνα ουσίες. Ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής μου».

- Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που άκουσες ότι οι συμπαίκτες σου στην Εθνική Αγγλίας σκοπεύουν να απεργήσουν για να σε στηρίξουν;

«Άβολα. Μη με παρεξηγήσετε, ήταν μια ωραία χειρονομία, αλλά το πρόβλημα ήταν μόνο δικό μου. Δεν ήθελα να θυσιαστούν για μένα».

- Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια για να σκοράρεις με τη φανέλα της Μάντσεστερ, αλλά το κατάφερες με αξιομνημόνευτο τρόπο, απέναντι στη Λίβερπουλ στο τελευταίο λεπτό! Ήταν το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας σου;

«Θα έλεγα αυτό ή το φανταστικό σουτ στον αέρα, πάλι κόντρα στη Λίβερπουλ. Είχα σκοράρει εναντίον της και ως παίκτης της Λιντς. Η στιγμή, όμως, που πετυχαίνεις γκολ στο τελευταίο λεπτό, στο γήπεδό σου και κόντρα σε έναν σπουδαίο αντίπαλο, είναι σαν όνειρο».



- Έχεις πάει ποτέ στο Ρίο, Ρίο; Με το Παγκόσμιο Κύπελλο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη σε βλέπω να παρουσιάζεις ταξιδιωτική εκπομπή. Ο Ρίο στο Ρίο! Θα σου άρεσε να κάνεις κάτι τέτοιο;

«Πανέξυπνη ιδέα! Αλλά μάλλον μ’ έχει ξεγράψει αυτός ως παίκτη! Δεν έχω πάει ποτέ στο Ρίο, όχι. Τις προάλλες σκεφτόμουν ότι θέλω να γίνω προπονητής, δεν είμαι έτοιμος να αφήσω το ποδόσφαιρο. Έχω τόσες εμπειρίες που θέλω να τις περάσω. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι χρωστάω στην οικογένειά μου περισσότερο χρόνο. Δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω. Πάντως, σίγουρα δε θα παρουσιάσω εκπομπή για το Ρίο».

- Ποιος είναι ο πιο δύσκολος επιθετικός που αντιμετώπισες ποτέ;

«Ο Ραούλ! Πάντα είχα πρόβλημα με παίκτες που παίζουν μακριά από σένα. Δεν μπορείς να τους πιάσεις, να τους ρίξεις καμιά κλωτσιά μια στις τόσες ή ακόμα και να τους σπρώχνεις στη θέση που εσύ θες να βρίσκονται. Ο Ραούλ ήταν πάντα μακριά σου κι αν τον πλησίαζες έφευγε με μια κίνηση. Ήταν πολύ καλή εκπαίδευση για μένα! Από την Premier League θα έλεγα τον Ντένις Μπέργκαμπ. Έπαιζε κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο και ήταν ακόμα πιο δύσκολο να πας κοντά του. Τέτοιοι παίκτες μοιάζουν με φάντασμα μέσα στο γήπεδο και αργά ή γρήγορα θα σου κάνουν τη ζημιά».

- Είναι αλήθεια ότι μια συμμορία από τους οπαδούς της Γιουνάιτεντ είχε εμφανιστεί σπίτι σου όταν κυκλοφόρησε μια φήμη ότι συναντήθηκες με τον Πίτερ Κένιον για την Τσέλσι;

«Ναι. Ήταν καλοκαίρι και ήμουν στο σπίτι μου, όταν χτύπησε το κουδούνι. Οι κάμερες έδειχναν μόνο μαύρο και φαντάστηκα πως έγινε λάθος. Ρώτησα «ποιος είναι;». Μου απάντησαν αν είναι ο Ρίο εκεί και ρώτησα πάλι «ποιος θέλει να μάθει». «Πες του να έρθει έξω!!». Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν και δεν πήγε το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο. Πήγα στην πόρτα, άρπαξα ένα κομμάτι ξύλου, πήδηξα τον φράκτη και ήμουν έτοιμος να φωνάξω ότι είδα μια ομάδα ανθρώπων με κουκούλες και καλυμμένα πρόσωπα. Σκέφτηκα ότι αν επιτεθώ, θα με «τελειώσουν» μέσα σε ένα λεπτό. Τότε ένας εξ αυτών μου είπε: «Είμαστε οπαδοί της Γιουνάιτεντ, υπόγραψε το γαμημένο συμβόλαιό σου».

«Τι είναι αυτά που λες; Αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις μόλις πριν δύο μήνες, γιατί ανησυχείς», του απάντησα. «Αν πρόκειται να πάω σε άλλη ομάδα, νομίζεις ότι θα το κάνω μέρα μεσημέρι;». Ένας γείτονας κάλεσε την αστυνομία και μόλις άκουσαν τις σειρήνες έφυγαν».

- Ήσουν αρχηγός της Μάντσεστερ στον τελικό της Μόσχας το 2008. Ήταν αυτή πιο σπουδαία σου στιγμή σε γήπεδο ποδοσφαίρου; Και ποια ήταν η πιο δύσκολη;

«Σίγουρα ήταν μια από τις καλύτερες. Έχοντας φτάσει στον ημιτελικό με τη Λιντς και στα προημιτελικά με τη Γιουνάιτεντ, έφτασε σ’ ένα σημείο που πίστεψα ότι ποτέ δε θα κερδίσω το Champions League. Όταν το καταφέραμε, συγκινήθηκα. Είδα την οικογένειά μου και τους συμπαίκτες μου να πανηγυρίζουν και βούρκωσα, αλλά μετά κοίταξα τριγύρω και σκέφτηκα ότι δε γίνεται να αρχίσω να κλαίω μπροστά σε όλους! Μετά ήρθε ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον και μου είπε μερικά σπουδαία λόγια. Όσο για τη χειρότερη στιγμή… Δεν μπορώ να διαλέξω μία. Ο ημιτελικός με την Έβερτον στο Γουέμπλεϊ, ο προημιτελικός με την Πόρτσμουθ, ο τελικός με την Τσέλσι. Κάθε ήττα ήταν τρομακτική. Δεν ξέρω τελικά αν διασκεδάζεις περισσότερο όταν κερδίζεις ή απλά ανακουφίζεσαι επειδή δεν έχασες! Γιατί το συναίσθημα της ήττας είναι άσχημο, σε σκοτώνει μέσα σου».



- Τι σε πλήγωσε περισσότερο και γιατί; Το γεγονός ότι σου αφαίρεσαν το περιβραχιόνιο ή ότι έμεινες εκτός Euro;

«Ότι έχασα το Euro. Η αρχηγεία ήταν κάτι πιο αφηρημένο, αφού ακόμα δεν είχα παίξει εξαιτίας και του τραυματισμού μου μετά το παγκόσμιο κύπελλο. Ως ποδοσφαιριστής ζεις για τα μεγάλα τουρνουά. Αν δεν απογοητεύεσαι όταν τα χάνεις, τότε μάλλον έχει φτάσει η στιγμή να κρεμάσεις τα παπούτσια σου».

- Το 2004 είχες πει ότι δεν πρόκειται ποτέ να γυρίσεις την πλάτη σου στην Αγγλία, παρά την τιμωρία από την ομοσπονδία; Με δεδομένο τον τρόπο που σου έχουν φερθεί τελευταία, αισθάνεσαι ακόμα το ίδιο;

«Ναι. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το συναίσθημα του να παίζω με την Εθνική. Ακόμα σκέφτομαι την πρώτη φορά που με κάλεσαν σε μικρή ηλικία. Τότε που πήγαινα στη γειτονιά και όλο περηφάνια έλεγα στα παιδιά «θα παίξω με την Εθνική ομάδα κάτω των 18». Μετά έγινε η κάτω των 21 και μετά η πρώτη ομάδα. Κάθε φορά που έπαιζα για την Αγγλία ήταν σαν την πρώτη φορά».

- Έχεις παίξει στην Εθνική με προπονητές τον Χοντλ, τον Κίγκαν, τον Έρικσον, τον ΜακΛάρεν, τον Καπέλο και τον Χόντγκσον. Με ποιον το ευχαριστήθηκες παραπάνω;

«Για να κάνω μια διόρθωση, δεν έχω παίξει με τον Χόντγκσον. Ο Χοντλ ήταν η καλύτερος. Σε έκανε να μπεις στο γήπεδο χωρίς φόβο. Υπήρχαν συζητήσεις για να επιστρέψει μετά τον Καπέλο και δεν ξέρω γιατί δεν πήρε τη δουλειά. Σοβαρά, πώς γίνεται να μην πήρε τη δουλειά; Είναι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που είχαμε ποτέ… Σκέφτεται προοδευτικά, έχει μια παγκόσμια οπτική για το ποδόσφαιρο, θέλει να παίζει σωστά και δεν πήρε τη δουλειά! Πώς γίνεται αυτό; Δεν μπορώ να το καταλάβω!».

- Τα τελευταία χρόνια περνάς πολλές ώρες με τους φυσικοθεραπευτές. Πώς νιώθεις το σώμα σου και πόσα χρόνια ακόμα πιστεύεις ότι μπορείς να παίξεις;

«Τους τελευταίους 18 μήνες δεν έχω κάνει και τόσο πολύ θεραπεία, όσο πιστεύουν όλοι. Έπαιξα 35 ματς πέρυσι, όμως είναι αλήθεια ότι πριν από αυτό είχα δύο άτυχες σεζόν. Το πρόβλημα ήταν η πλάτη μου. Δεν μπορούσαμε για καιρό να βρούμε τι φταίει, αλλά από τη στιγμή που λύθηκε το πρόβλημα δε νομίζω να έχω ξανά θέμα».




- Πού οφείλεται η αντίδραση απέναντι στο ποδόσφαιρο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Είναι κάτι που έχετε παρατηρήσει με τους συμπαίκτες σου;

«Υπάρχουν πάρα πολλά αθλήματα που έχουν δόξα, όμως δεν παίρνουν την ίδια προσοχή με το ποδόσφαιρο το υπόλοιπο διάστημα. Είμαστε στο επίκεντρο και όχι μόνο στις πίσω σελίδες, αλλά και στις μπροστινές. Πολλές φορές οι ποδοσφαιριστές έχουν απογοητεύσει τους εαυτούς τους και κάθε φορά γίνεται πρώτη είδηση. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα γινόταν και με παίκτες του ράγκμπι ή του χόκεϊ, όμως δεν πουλάνε το ίδιο. Είναι λίγο άδικο να εμφανιζόμαστε εμείς ως τα μαύρα πρόβατα. Μιλάνε όλοι για τα λεφτά που παίρνουμε, τη στιγμή που για παράδειγμα ο Ρόρι ΜακΙλρόι κερδίσει απίστευτα ποσά. Κανείς δεν μιλάει για εκείνον, γιατί δεν είναι ποδοσφαιριστής. Το ίδιο και στο ΝΒΑ. Ο Λουόλ Ντενγκ εισπράττει πάρα πολλά λεφτά, όμως κανείς δεν του την λέει. Δε λέω ότι δε φταίμε κι εμείς, αλλά το οικονομικό μου μοιάζει ως μια φτηνή δικαιολογία για να χτυπάνε οι άνθρωποι τους ποδοσφαιριστές».

- Χειραψίες πριν τα ματς… Αξίζουν τον κόπο ή είναι χάσιμο χρόνου;

«Χάσιμο χρόνου. Δε θεωρώ ότι πλέον είναι απαραίτητες. Μετά το παιχνίδι ανταλλάσσουμε χειραψίες, ποιο είναι το νόημα να το κάνουμε και πριν; Είναι μια κίνηση για δημόσιες σχέσεις και δεν αξίζει τον κόπο».

- Μουσική, ρούχα, παρουσίαση εκπομπών, περιοδικό, εστιατόριο… Τι είναι μετά για τον Ρίο; Θα γίνεις σταρ του σινεμά όπως ο Βίνι Τζόουνς; Το σκέφτεται και ο Σολ Κάμπελ. Μπορείτε να γίνεται οι δυο σας ένα δίδυμο στην επόμενο ταινία του Γκάι Ρίτσι…

«Μάλλον υποτιμάτε τις υποκριτικές μου ικανότητες… Θα πήγαινα για κάτι πιο συναισθηματικό. Άντε, το πολύ-πολύ να γινόμουν ο νέος Τζέιμς Μποντ!».