Το πρώτο σημάδι ενηλικίωσης της Σίτι που φτιάχνει ο Πεπ

Στο πρώτο 15'λεπτο του β' ημιχρόνου, όταν η Νάπολι του Μαουρίτσιο Σάρι άρχισε να παίρνει θάρρος και να βρίσκει κουράγιο για να πιέσει την Σίτι και να επιστρέψει στη διεκδίκηση του ματς, με συνέπεια να φτάσει, στο διάστημα 46'-60' σε κατοχή της μπάλας σε ποσοστό 62%, το κοινό στο Etihad άρχισε να αντιδρά άσχημα. Να σφυρίζει, να γκρινιάζει, να μεταδίδει εκνευρισμό προς το τερέν, να αποδοκιμάζει. Πιθανόν αυτό να συνέβη επειδή το κοινό ακόμη δεν έχει συνηθίσει στο είδος του ποδοσφαίρου που παίζει από το τέλος του καλοκαιριού του 2016 μέχρι σήμερα η Μάντσεστερ Σίτι, δηλαδή στο είδος του ποδοσφαίρου που προκύπτει από τις ιδέες και τις μεθόδους του Πεπ Γκουαρδιόλα. Πιθανόν επειδή ανησυχεί ότι στη διάρκεια της φετινής σεζόν θα της συμβεί της Σίτι αυτό που της συνέβη πέρσι, όταν προδόθηκε αρκετές φορές από την επιμονή της στην προσπάθεια να παίξει το ποδόσφαιρο του Πεπ με συνέπεια να μην πετύχει τους στόχους της στην Premier League και, κυρίως εκεί, στο Champions League. Και πιθανόν τελικά αυτή να είναι και η κυριότερη πηγή της ικανοποίησης του Γκουαρδιόλα μετά τη λήξη του αγώνα με την Νάπολι. Στην αντίληψη του προπονητή αυτό, το ματς απέναντι στους πρωτοπόρους της Serie A, που είναι μια από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη σε αυτού του είδους το παιχνίδι, στο κυριαρχικό, δημιουργικό, επιθετικό ποδόσφαιρο, ο Γκουαρδιόλα έκανε το πρώτο μεγάλο crash test της μηχανής που συναρμολόγησε αυτό το καλοκαίρι, και μάλιστα το έκανε στο κατάλληλο περιβάλλον, δηλαδή μπροστά σε κοινό που παραμένει “άμαθο”, ή τουλάχιστον που δεν έχει ακόμη συνηθίσει στο ποδόσφαιρό του για να το υποστηρίζει ή να μην το “εμποδίζει” με τον εκνευρισμό του.

Δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ούτε είναι για πολλά συμπεράσματα το πρώτο 35'λεπτο του ματς για τον Γκουαρδιόλα. Την έχει ξαναδεί, και πέρσι και φέτος, τη Σίτι του να “πατάει” έναν αντίπαλο, να τον διαλύει, να φτιάχνει 10 ευκαιρίες, να πετυχαίνει 2 γκολ και να φτάνει πολύ κοντά σε ακόμη 2, να φτάνει το ποσοστό κατοχής της μπάλας στο 76% με ακρίβεια στις μεταβιβάσεις που άγγιζε το 90%. Οι απορίες και οι ανησυχίες του Καταλανού προπονητή είναι σχετικές αφενός με τη διάρκεια και την αντοχή της ομάδας του σε αυτό τον ρυθμό του παιχνιδιού, δηλαδή σχετικές με το πόσο μεγαλύτερη διάρκεια μπορεί να δώσει σε αυτό τον ρυθμό που είχε η Σίτι για 35' λεπτά το βράδυ της Τρίτης, και αφετέρου σχετικές με τη στάση της ομάδας του όταν ο αντίπαλος θα καταφέρει να πάρει τη μπάλα και να επιτεθεί, δηλαδή στα διαστήματα παιχνιδιού κατά τα οποία ο αντίπαλος θα επιχειρεί να κάνει στην Σίτι αυτό που κάνει συνήθως η Σίτι στους αντιπάλους της.

Στη διάρκεια της περσινής σεζόν η πρώτη έκδοση που έφτιαξε στο Μάντσεστερ ο Γκουαρδιόλα δεν άντεξε. Απέναντι στη Νάπολι του έδειξε ότι μαθαίνει να αντέχει. Η Σίτι άντεξε στο πρώτο 15'λεπτο του β' ημιχρόνου, όταν κυριολεκτικά έχασε τη μπάλα από τα πόδια της. Στη συνέχεια κατάφερε να ισορροπήσει και να ξανακρατήσει τη μπάλα περισσότερο από την αντίπαλό της, και στο τελευταίο 10'λεπτο κατάφερε να μην “φάει” ούτε μία φάση από την αντίπαλό της. Αυτό για τον Γκουαρδιόλα ήταν ένα καθαρό σημάδι προόδου και ωρίμανσης της ομάδας του στην ανασταλτική συμπεριφορά της και στην διαχείριση μιας πολύ ειδικής και σπάνιας, για την Σίτι, κατάστασης παιχνιδιού. Το 45% είναι ποσοστό κατοχής που πολύ σπάνια θα ξαναεπιτύχει αντίπαλος της Σίτι στο Etihad, όπως φυσικά και το 62%, στο οποίο έφτασε για 15' λεπτά η Νάπολι. Και η Σίτι άντεξε, όχι επειδή στάθηκε τυχερή αλλά επειδή έδειξε ανασταλτικά ικανή. Κι αυτό συνέβη για πολλούς λόγους: επειδή ο τερματοφύλακάς της έκανε εμφάνιση βγαλμένη από τα οράματα του Γκουαρδιόλα για τον ιδανικό ρόλο και την ιδανική απόδοση του τερματοφύλακα στην ομάδα του, επειδή οι φετινοί ακραίοι μπακ είναι πολύ καλύτεροι και πολύ πιο συμβατοί με τις απαιτήσεις του Πεπ, επειδή οι κεντρικοί αμυντικοί του ήταν πολύ πιο ψύχραιμοι ως κάτοχοι της μπάλας στο επιθετικό πρέσινγκ της Νάπολι, επειδή οι ποδοσφαιριστές του είχαν πολύ γρήγορες επιστροφές σε κάθε στιγμή απώλειας της κατοχής της μπάλας, αλλά και επειδή και ο ίδιος ο Γκουαρδιόλα έβαλε περισσότερο κυνισμό στη διαχείριση της κατάστασης στο β' ημίχρονο, όταν επέτρεψε στον Εντερσον και στον Γουόκερ να παίξουν με γεμίσματα όσες φορές το πρέσινγκ της Νάπολι δεν τους άφηνε περιθώρια για μια ασφαλή κοντινή μεταβίβαση της μπάλας, κι όταν έσπρωξε τους ποδοσφαιριστές του να κάνουν ασφαλή κατοχή μπάλας στο κόρνερ για να “σκοτώσουν” το ματς στο 5'λεπτο των καθυστερήσεων.

Βλέποντας αυτό το παιχνίδι θυμήθηκα τις κουβέντες του Μάρτι Πεναρνάου, του επιστήμονα που παρακολουθεί και καταγράφει σε βιβλία την εξέλιξη του Γκουαρδιόλα, ο οποίος σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει ακριβώς πριν από έναν χρόνο προέβλεπε ότι θα του πάρει του Πεπ έναν χρόνο να εξοικειωθεί με το νέο του περιβάλλον και ότι θα του χρειαζόταν μια σεζόν προτού μας δείξει μια Σίτι της οποίας το ποδόσφαιρο θα πλησιάσει πολύ σε αυτό που έχει εκείνος στο μυαλό του και θα γίνει, συγχρόνως, αποτελεσματικό. Μέχρι το βράδυ της Τρίτης η Σίτι δεν είχε δοκιμαστεί σοβαρά. Διότι δεν είχαν καταφέρει να της βάλουν μια σοβαρή δοκιμασία ούτε η Λίβερπουλ, ούτε η Τσέλσι τον περασμένο μήνα. Η Νάπολι του β' ημιχρόνου ήταν η πρώτη μεγάλη αντίπαλος που έκανε την Σίτι να νιώσει άβολα. Και η αντίδραση της Σίτι σε αυτή την άβολη συνθήκη ήταν ενθαρρυντική για τον προπονητή της.

Χωρίς αμφιβολία, τα όσα έκαναν στο β' ημίχρονο οι ποδοσφαιριστές της Σίτι ήταν πολύ λιγότερο λαμπερά συγκριτικά με αυτά που έκαναν στο πρώτο 35'λεπτο του ματς. Η Σίτι ήταν χάρμα οφθαλμών στην αρχή του παιχνιδιού, όταν άλλαζε διαρκώς σχηματισμό κατά την εξέλιξη των επιθέσεών της προκειμένου να δημιουργήσει εκπλήξεις στον καλοδιαβασμένο Σάρι. Η μετατροπή του – αριστερού μπακ χθες – Ντελφ σε κεντρικό μέσο όταν η Σίτι είχε την κατοχή της μπάλας και τα σπριντ του Γουόκερ στη διαγώνια κίνηση προκειμένου να πατά την αντίπαλη περιοχή και να γίνεται ένας επιπλέον επιθετικός άλλαζαν διαρκώς τη γεωμετρία του σχήματος της ομάδας του Γκουαρδιόλα, και η ταχύτητα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού ανάγκασε την Νάπολι να χάσει τον προσανατολισμό της και να αφήσει κενούς χώρους. Ολα αυτά όμως από την Σίτι του Πεπ τα είχαμε ξαναδεί. Ενα ματς είναι πολύ μικρό δείγμα για ασφαλή συμπεράσματα, αλλά η χθεσινή Σίτι δικαιολογημένα δημιούργησε στα αγγλικά media την αίσθηση ότι είναι ικανή να φτάσει μακριά στο Champions League. Αυτό ήταν ένα καθαρό σημάδι προόδου, “ενηλικίωσης”, ωρίμανσης. Και της Σίτι και του δημιουργού της. Η Σίτι του Πεπ έδειξε ότι αρχίζει να παίζει καλά και χωρίς τη μπάλα.