Η Μπάγερν δεν ακολούθησε τις εναλλαγές των εποχών

Ελάχιστες μέρες έχουν περάσει, απ’ όταν ο Λευτέρης Ντανοβασίλης κάθισε και ξεψάχνισε τα προβλήματα της Μπάγερν στο αφιέρωμά που ανέβασε στις 17 Σεπτεμβρίου με τίτλο: Κρίση νοσταλγίας. Ελάχιστοι και ίσως κανείς στην Ελλάδα να μην το κατέχουν καλύτερα το θέμα. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν πολλά που να μπορούν να γραφτούν για το τι οδήγησε τελικά στην αρνητική εικόνα της ομάδα και την απόλυση του Κάρλο Αντσελότι. Στο δικό μου το κεφάλι πάντως τα πράγματα παραείναι απλουστευμένα και έχουν να κάνουν με τη φυσιολογική εναλλαγή των εποχών…

Η συγκεκριμένη ομάδα έκανε τον κύκλο της και σε αυτή την πορεία δεν προχώρησε τολμηρά στην ανανέωση, στην επόμενη μέρα. Η τωρινή εικόνα της απέχει έτη φωτός από την κορυφή που έπιασε με τον Γιουπ Χάινκες και το τρεμπλ του 2012-’13. Επίσης, μπροστά στη σημερινή, μοιάζει υπερομάδα εκείνη της τριετίας του Πεπ Γκουραδιόλα, τον οποίο οι οπαδοί έκραζαν, αλλά τώρα φαίνεται σούπερ με τούτη την κατάσταση που βιώνει το club. Τουλάχιστον έπαιζε κάτι συγκεκριμένο και πολλές φορές όμορφο.

Ωστόσο, καθώς τα χρόνια περνούσαν, το ρόστερ έχανε ολοένα σε δυναμική. Και φτάσαμε στο σήμερα να μην υπάρχει διάδοχη κατάσταση στην αποχώρηση του ηγέτη Λαμ, με τους Ριμπερί (34), Ρόμπεν (33) να έχουν μεγαλώσει σημαντικά, με τον πρώτο περισσότερο να γκρινιάζει, παρά να παίζει καλά και να προσφέρει εντός γηπέδου. Και ο Ολλανδός κάνει παράπονα, αλλά τουλάχιστον έχει πιο ενεργή συμμετοχή στο χορτάρι.

Οι Βαυαροί έφτασαν να έχουν το γηραιότερο ρόστερ στην Μπουντεσλίγκα και μία γερασμένη 11άδα στο Champions League. Τα τελευταία χρόνια ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίνγκε (πρωτίστως) και ο Ούλι Χένες δεν θέλησαν να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Εδικά την διετία μόνο Ματς Χούμελς αποτέλεσε μεγάλο μεταγραφικό όνομα, με τον Κορεντίν Τολισό να θεωρείται πολύτιμο εργαλείο, αλλά σε καμία περίπτωση ο σούπερ σταρ που είχαν ανάγκη οι πρωταθλητές και για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά και ως προσωπικότητα στο γήπεδο. Για τον Χάμες είναι περιττό να πούμε ότι δεν… βγαίνει.

Ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι που τα βιώνει εκ των έσω, τα είπε πρόσφατα στο «Spiegel» («Εάν η Μπάγερν θέλει να είναι ανταγωνιστική, οφείλει να αποκτήσει παίκτες παγκόσμιας κλάσης»). Αμέσως όμως δέχτηκε την επίθεση του Ρουμενίνγκε και του Τύπου. Κάπως έτσι, με πολύ συνοπτικές αναφορές και μικρή περίληψη, φτάσαμε στο τώρα. Η Μπάγερν δεν βρήκε τον ηγέτη που είχε ανάγκη στον τερματοφύλακα Μάνουελ Νόιερ και τον ντεφορμέ Τόμας Μίλερ, δεν ενισχύθηκε, δεν άλλαξε και έτσι μετά την άνοιξή της (Χάινκες) και το καλοκαίρι (Πεπ), ήρθε νομοτελειακά το φθινόπωρο.

Εάν ήταν ένα άλλο club, ίσως να μην παραξένευε τούτη η απόλυση. Είναι όμως περίεργο τέλος Σεπτέμβρη για την Μπάγερν ν’ αλλάζει προπονητή. Δεν ταιριάζει με τη φιλοσοφία και τον προγραμματισμό του συλλόγου και θυμίζει παλιές εποχές της διαβόητης περιόδου της FC Hollywood. Ετσι έφτασε η αλλαγή προπονητή που έμοιαζε πλέον επιτακτική, κίνηση δίχως άλλη λύση για τη διοίκηση. Ο Αντσελότι προφανώς και έχει σοβαρό μερίδιο σε όλο αυτό, αλλά δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος. Κάποιος όμως έπρεπε να θυσιαστεί και αυτοί σίγουρα δεν γίνεται να είναι οι «Πάπες» του Μονάχου.

Follow me: @jorgekaraman