Οι 100 καλύτεροι παίκτες όλων των εποχών (Νο8)

Gazzetta team 26 Αυγούστου 2017 - 14:36

Το FourFourTwo παρουσιάζει τους 100 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Στο Νο8 ο Ζινεντίν Ζιντάν.

Κάποιοι παίκτες είναι άγρια αποτελεσματικοί, κάποιοι άλλοι κομψοί. Λίγοι, αν υπάρχουν, κατάφεραν να φέρουν και τα δύο χαρακτηριστικά τόσο άνετα όσο ο ζωηρός Γάλλος. Οταν η εικόνα του Ζινεντίν Ζιντάν μεταδόθηκε στην Αψίδα του Θριάμβου του Παρισιού στις 12 Ιουλίου 1998, το συγκεντρωμένο πλήθος κράυγασε ενώ τα αυτοκίνητα που περνούσαν κόρναραν συνεχώς επικροτώντας. Ηταν το είδος της συμβολικά φορτισμένης στιγμής που μόνο ελάχιστοι άνθρωποι των σπορ, ή άνθρωποι οποιουδήποτε κλάδου, θα εμπνεύσουν ποτέ.

Δικαίως ή όχι, η γαλλική ομάδα εκείνη του Μουντιάλ -πολιτισμικά διαφορετική, εμφατικά πολυφυλετική- παρουσιάστηκε ως σύμβολο ένταξης σε μια εποχή που η σχετική συζήτηση ήταν έντονη και αμφιλεγόμενη σε όλη την χώρα. Το γεγονός ότι ο Γαλλοαλγερινός Ζιντάν αποδείχθηκε ο καθοριστικός παίκτης του τουρνουά, καθαρίζοντας τον τελικό με τα δύο γκολ του, ήταν τεράστιας σημασίας. Το γεγονός, επίσης, ότι ο Ζιντάν έτυχε να είναι ο πιο επιδέξια ταλαντούχος ποδοσφαιριστής της γενιάς του, ήταν ακριβώς η ουσία: Αν υπήρχε ποτέ μια έννοια για την μετανάστευση, την αφομοίωση, την ένταξη και την χαρά που έπρεπε να έχει κανείς αγκαλιάζοντας άλλες κουλοτούρες, ήταν αυτός. Η λέξη «ίνδαλμα» χρησιμοποιείται υπερβολικά στα σπορ, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια τον Γάλλο.

Τίποτα από όλα αυτά, πάντως, δεν χρειάζεται για να αναφερθούμε στη γοητευτική λαμπρότητα με την οποία ο Ζιντάν έκανε την δουλειά του. Η παρουσία του και μόνο στον αγωνιστικό χώρο είχε τη δική της παράξενη μαγνητική δύναμη: Ξεπερνούσε παίκτες χωρίς να σπριντάρει, επικρατούσε σωματικά χρησιμοποιώντας πολύ... ελαφρά τον ώμο του και η πρώτη του επαφή με την μπάλα ήταν ασύλληπτης ομορφιάς. Το γεγονός ότι μετά βίας είπε μία λέξη όλο τον χρόνο, με την ιδιοσυγκρασία του να είναι μόνιμα χαλαρή μέχρι την στιγμή που... δεν ήταν -και τότε ξεσπούσε μια ξαφνική και σκόπιμη βία- απλά πρόσθετε κι άλλο στην αύρα του.

Υπάρχει μια κοινή αντίληψη στο ποδόσφαιρο, σύμφωνα με την οποία τα πιο δημιουργικά ταλέντα είναι λιγότερο αποτελεσματικά. Είναι αυτό που περιγράφει τον παίκτη πολυτελείας. Ο Ζιντάν ήταν ο πιο πολυτελής παίκτης που μπορούσε να υπάρξει και το συνδύασε αυτό με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικής αποφασιστικότητας: Ενα ωραίο κοκτέιλ τεχνικής, χάρης, ανταγωνιστικότητας και της ξεχωριστής ικανότητας να επιλέγει τις στιγμές του. Για έναν ποδοσφαιριστή που η βασική του δουλειά ήταν να διευκολύνει το παιχνίδι των συμπαικτών του και να δημιουργεί, ήταν εξαιρετικά καθοριστικός, όπως αποδεικνύεται από τα γκολ σε δύο τελικούς Μουντιάλ και από ένα εκπληκτικό νικητήριο γκολ σε τελικό Champions League με την Ρεάλ Μαδρίτης το 2002. Οσο παραγωγικός κι αν ήταν όμως, είχες πάντα την αίσθηση ότι έβλεπες έναν καλλιτέχνη να δουλεύει.

Οι περισσότεροι αθλητές στρέφουν το παιχνίδι τους γύρω από το χαρακτηριστικό που είναι πιο πιθανό να τους φέρει επιτυχίες, θυσιάζοντας την αισθητική και το θέαμα στο βωμό των λαμπερών μεταλλίων. Για τον Ζιντάν, ένας τέτοιος συμβιβασμός ήταν κάτι σαν αίρεση: Η επίτυχία ήταν απλά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ομορφιάς του στο γήπεδο.

Καθοριστικά γκολ σε τελικούς Μουντιάλ και Champions League είναι αυτά που ξεχωρίζουν, αλλά για πολλούς η καλύτερη στιγμή του ήταν στον προημιτελικό του Μουντιάλ 2006. Εχοντας επιστρέψει στην εθνική έπειτα από απουσία δύο ετών, το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν η τελευταία "πτήση" του πριν κρεμάσει τα παπούτσια του και πολλοί στη Γαλλία αμφισβήτησαν την απόφαση να επιστρέψει στην εθνική ομάδα ένας 34χρονος στο λυκόφως της καριέρας του. Κόντρα στη Βραζιλία, όμως, ο Ζιντάν έκανε μία από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις όλων των εποχών, μια θεϊκή επίδειξη dribbling και παιχνιδιού από το κέντρο, γυρνώντας πίσω τον χρόνο, εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του το βραβείο του καλύτερου παίκτη του τουρνουά και οδηγώντας την χώρα του στον τελικό.