50. Νταβίντ Βάγκνερ (Χάντερσφιλντ)

Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για τον Βάγκνερ είναι ότι μετά την άνοδο της Χάντερσφιλντ στην Premier League είναι ότι οι αναφορές στο παρελθόν του και στην κοινή του παρουσία με τον Κλοπ στην Ντόρτμουντ έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Ο Γερμανός έχει καταφέρει να φτιάξει γρήγορα το δικό του όνομα. Βρέθηκε στην Αγγλία το 2015 με στόχο να κρατήσει την ομάδα του στην κατηγορία και λίγους μήνες μετά την έφερε στην ελίτ. Το κλειδί της επιτυχίας ήταν το ομαδικό πνεύμα. Η επόμενη σεζόν θα φέρει πολύ μεγαλύτερη πίεση και η ικανότητά του στο να βρει νέα «λαβράκια» θα τεσταριστεί στο όριο. Φαίνεται, όμως, ότι ασχέτως της πορείας της Χάντερσφιλντ στην Premier League, ο Βάγκνερ θα μείνει στο υψηλότερο επίπεδο για τα επόμενα χρόνια.

49. Γκεόργκι Χάτζι (Βιτορούλ)

Ο Μαραντόνα των Καρπαθίων είναι μοναδική περίπτωση στη λίστα, καθώς είναι ταυτόχρονα και πρόεδρος και προπονητής στην Βιτορούλ. Ανέλαβε το 2009 με προοπτική να αναδείξει νέα ταλέντα, όμως έφτασε μέχρι την κορυφή του πρωταθλήματος στην Ρουμανία πριν λίγες ημέρες. Το έκανε με ένα ρόστερ γεμάτο πιτσιρίκια και με μεταγραφές κυρίως ελεύθερων παικτών. Ξόδεψε περίπου 85.000 ευρώ για παίκτες στις πέντε του σεζόν στην ομάδα, τη στιγμή που έφερε στα ταμεία του συλλόγου 11 εκατ. ευρώ από πωλήσεις. Επόμενος σταθμός; Το Champions League.

48. Έμα Χέις (Τσέλσι)

Η Χέις ήταν το μυστικό πίσω από την επιτυχία της γυναικείας ομάδας της Τσέλσι και η δουλειά της από το 2012 είναι εξαιρετική. Έχει τη γνώση και την ικανότητα να πετύχει σε οποιοδήποτε επίπεδο και ήδη το όνομα της 40χρονης τεχνικού κερδίζει παντού πόντους.

47. Κρίστιαν Στράιχ (Φράιμπουργκ)

Η Φράιμπουργκ είναι γνωστή για τη σχέση αγάπης που έχει με τους προπονητές της. Ο Στράιχ είναι ο πιο... ντόπιος προπονητής που μπορείτε να φανταστείτε. Πέρασε αρχικά 16 χρόνια στις ακαδημίες του συλλόγου, πήρε προαγωγή και ακόμη όταν η ομάδα υποβιβάστηκε στο 2015, έμεινε για την την επαναφέρει στην Bundsliga και να την βγάλει για δεύτερη φορά στην Ευρώπη! Γνωστός για το γεγονός ότι δεν φοβάται να πει την άποψή του για όλα τα θέματα, δεν τον βαριέσει ποτέ ούτε εντός ούτε εκτός αγωνιστικών χώρων.

46. Μπαράκ Μπαχάρ (Χάποελ Μπερ Σεβά)

Για χρόνια ο σύλλογος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα της προκοπής. Ούτε μία διάκριση. Ο τελευταίος τίτλος είχε έρθει το 1976 και οι οπαδοί είχαν χάσει κάθε ελπίδα. Μόλις 37 ετών κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Ο καλύτερος προπονητής χωρίς αμφιβολία στο Ισραήλ, έχει ήδη δύο συνεχόμενους τίτλους στην τροπαιοθήκη του. Πέτυχε και κάποιες μεγάλες νίκες στην Ευρώπη και χάρη σε εκείνον η Χάποελ μπήκε για τα καλά στον χάρτη.