Μόνο εγώ... στραβώνω με τον Ρονάλντο;

Οχι ρε φίλε, δεν αντέχω άλλα κρίσιμα γκολ. Σε νοκ άουτ, ημιτελικούς, τελικούς. Δεν θέλω να σε βλέπω πρωταγωνιστή. Δεν σε θεωρώ κορυφαίο όλων των εποχών κι ας είσαι αντικειμενικά ο μεγαλύτερος σκόρερ που έχω δει. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο. Εδώ με έβαλες σε διαδικασία να στηρίξω την μισητή Γιούβε, για να μην το πάρεις πάλι εσύ και χαλάσεις το κάρμα μου υπέρ του Μέσι. Απλά και ξεκάθαρα θα το ομολογήσω, πως αυτό που μου τη σπάει, είναι ότι εκείνη τη στιγμή που είσαι ο χειρότερος του γηπέδου και ετοιμάζομαι γεμάτος ευχαρίστηση να σε κράξω, εκεί είναι που εμφανίζεσαι από το πουθενά, κάνεις χατ τρικ και άπαντες σε αποθεώνουν. Για να το θέσω πιο απλά: δεν αντέχω να μην έχω επιχειρήματα εναντίον σου σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Οπότε θα το ρίξω αλλού...

Δεν γουστάρω την αλαζονεία. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή που μετά από ήττα από την Ατλέτικο, μιλάς στην κάμερα και απαξιώνεις εκείνους που σε βοηθούν. «Εάν άπαντες ήταν στο επίπεδό μου, τώρα θα ήμασταν στην κορυφή». Το σιχαίνομαι στις επιτυχίες ν' αναζητάς την δόξα για πάρτη σου και να κατηγορείς όλους τους άλλους στην αποτυχία. Οπως με χαλάει το σνομπάρισμα στους αντιπάλους. Τότε που έκραζες τους Ισλανδούς και ειδικά όταν σου ζήτησε ο Αρον Γκούναρσον ν' αλλάξετε φανέλες και του απάντησες: «Ποιος είσαι εσύ για να στη δώσω;»

Είναι ό,τι πιο ανόητο έχει υπάρξει, αυτός ο αστικός μύθος που κυκλοφορεί στην Μαδρίτη για τότε που η Ρεάλ έκλεινε την αγορά του Γκάρεθ Μπέιλ. Ηταν τέτοια η ενόχλησή σου που θα γινόταν η ακριβότερη μεταγραφή και θα σε ξεπερνούσε, που ο Φλορεντίνο Πέρεθ και το επιτελείο του μπήκαν στο τριπάκι να... μαγειρέψουν τα νούμερα, ώστε να φαίνονται κατιτίς μικρότερα. Και πόσες φορές έκτοτε έτρεξες να πανηγυρίσεις μαζί του; Ισως και καμία. Ή με κάποιον άλλον γενικότερα. Πότε δεν πανηγύρισες δικό σου γκολ ολομόναχος; Είναι και αυτό μεγάλη μουτζούρα στην εικόνα σου. Εντάξει με τις γκολάρες, αλλά να βάζεις εκείνο το πέναλτι στο 4-1 στον τελικό της Λισσαβώνας και να κάνεις λες και τον καθάρισες μόνος σου, είναι η επιβεβαίωση των παραπάνω.

Και έπειτα αναρωτιέσαι και χαλιέσαι που σε αντιπαθούν. Ακόμα και οι οπαδοί της Ρεάλ, επειδή βάζεις τον εαυτό σου πάνω από την ομάδα. Ετσι είναι όμως αυτά όταν είσαι διάσημος, κορυφαίος, δημιουργείς τέτοια πάθη. Πόσο μάλλον εσύ που το 2011 σε περιοδεία στην Κίνα δήλωνες με σνομπισμό, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά των haters. «Απολαμβάνω όσο τίποτ' άλλο όταν με βρίζουν. Μου αρέσει να βλέπω το μίσος στα μάτια τους και να ακούω τις προσβολές τους». Από τι στιγμή που σου άρεσε, τι πρόβλημα είχες που το έκαναν και σε έκραζαν; Ξαφνικά όμως έχεις μπει στο αντίστροφο mood. Μπορεί να είναι επειδή μεγαλώνεις, ηρεμείς, ποιος ξέρει γιατί, αλλά θέλεις να αλλάξεις την εικόνα σου. Δεν απολαμβάνεις πλέον να σε βρίζουν και αναζητάς την αποδοχή. Ακόμα και τώρα, στον θρίαμβο επί της Γιούβε, σε αυτό αναφέρθηκες με παράπονο.


«Στην ομάδα θα έβαζα 9, σε εμένα 10»

Η αλήθεια είναι ότι έχεις παραδεχτεί κάτι σημαντικό προς τιμή σου και αυτό σε κόντρα ρόλο, σε ανεβάζει στην εκτίμηση και σε εξυψώνει στα μάτια όσων σκέφτονται όπως εγώ. Είναι αυτά τα ψυχολογικά παράδοξα και οι ψυχαναγκασμοί που κουβαλάει ο καθένας και οφείλουμε να σεβόμαστε: «Το ποδόσφαιρο με έχει διδάξει, ότι πρέπει να χρησιμοποιώ όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα εις βάρος μου, ώστε ν' αποκτώ έξτρα κίνητρο. Στην πραγματικότητα έχω ανάγκη τους εχθρούς μου. Εκείνοι είναι που περισσότερο με έχουν βοηθήσει, ώστε να φτάσω τόσο ψηλά. Ο κόσμος λέει ότι είμαι ματαιόδοξος και αλαζόνας. Αυτό όμως είναι το μυστικό της επιτυχίας μου», δήλωνες χαλαρά το 2016 σε συνέντευξη στην «El Mundo».

Και όταν στη συνέχεια σε ρωτούσαν: γιατί θεωρείς πως είσαι ο Νο1 παγκοσμίως; απαντούσες με την άρτια διορθωμένη από πορσελάνες οδοντοστοιχία να γυαλίζει: «Επειδή έχω γεννηθεί για να είμαι». Και κάπως έτσι μπορείς κάλλιστα να δικαιολογήσεις το πρόσφατο γεμάτο ειρωνεία, αλλά και αλήθεια μήνυμα σε όσους αποδοκιμάζουν: «Haters, δίχως εσάς δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα. Παρακαλώ συνεχίστε»! Είναι ο δικός σου ψυχαναγκασμός. Να σε βρίζουν και να σε πωρώνουν. Για κάθε κράξιμο μας τρίβεις στη μούρη ένα ακόμα χατ τρικ σε τελικό. Για κάθε αποδοκιμασία, σκας ένα ποδηλατάκι και μία άπιαστη βολίδα, συνδυασμένη με ένα ακόμα ρεκόρ.

Και εκεί είναι που το σιχτίρισμα μπλέκεται με τον σεβασμό. Στη δουλειά, στον ιδρώτα που έχεις ρίξει περισσότερο από κάθε άλλον. Είσαι ταγμένος σε αυτό που κάνεις και αυτό δεν γίνεται να μην το γουστάρει κανείς. Για κάποιους είσαι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Για μένα είσαι το μεγαλύτερο εργαλείο που έχω δει και αισθάνομαι ευλογημένος που έπεσες στην εποχή μας. Ωστόσο, δεν θα πάψω ποτέ να έχω αυτή την διφορούμενη αίσθηση. Αλλα να μου πεις, τι σημασία έχει αν είσαι σνομπ ή αλαζόνας; Μήπως ο Μαραντόνα ήταν καλόπαιδο και ο Πελέ φιλάνθρωπος; Εκείνο που μετράει για σένα είναι τα γκολ και οι κούπες. Και από δαύτα έπιασες ουρανό και δεν χορταίνεις. Μαγκιά μεγάλη αυτό.

Σε ποδοσφαιρικό επίπεδο λοιπόν τα στραβά που βγάζεις, δεν έχουν σημασία. Ισως να αδικείς τον εαυτό σου και να χαλάς την εικόνα, μα στην τελική ίσως και να μην πειράζει. Δεν γίνεται να σε γουστάρουν όλοι. Αλλωστε όπως πολύ σωστά και με την ματαιοδοξία σου να έχει πιάσει ταβάνι, είχες μόνος σου πει το πιο εύστοχο: «Ούτε καν ο Θεός δεν είναι αποδεκτός απ' όλον τον κόσμο»!

ΥΓ.: Είχε περάσει περίπου ένας μήνας από την κατάκτηση του Champions League το 2008. Ηταν η χρονιά της έκρηξης, τότε που έγινες κορυφαίος. Στο φινάλε της δικαίως σου χάρισε την πρώτη «Χρυσή Μπάλα». Οι περισσότεροι, για να μην πούμε όλοι, θα το απολάμβαναν με μία επίσκεψη σε κάποιο ονειρεμένο θέρετρο της Καραϊβικής. Εσύ όμως προτίμησες να πεταχτείς στο- κάθε άλλο παρά εξωτικό- Κάνσας Σίτι. Μέσα στο κατακαλόκαιρο αντί να ξεκουράζεσαι όπως όφειλες, έλιωνες στην προπόνηση παρέα με την Εθνική ομάδα σπριντ των Η.Π.Α., παλεύοντας να τελειοποιήσεις την ταχύτητα σου, που ήταν ούτως ή άλλως υπεραρκετή για να αφήνει όλους τους αντίπαλους αμυντικούς ξωπίσω. Και έτσι συνεχίζεις. Με τα καλά και τα στραβά σου και εμάς τους άσχετους πίσω από μία οθόνη να γράφουμε τα παραπάνω, έτσι για κουβέντα να γίνεται...

Follow me: @jorgekaraman