«Ολοι λένε ότι η Γιούβε έχει χάσει έξι τελικούς. Εγώ το βλέπω αλλιώς... Η Γιούβε έχει παίξει οκτώ τελικούς και ετοιμάζεται για ακόμη έναν. Εννιά τελικοί δεν είναι για όλους», είναι η οπτική από την οποία βλέπει το θέμα ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, θέλοντας να ξεμπλοκάρει ψυχολογικά το θέμα. Και οι δύο απόψεις, σωστές είναι. Οντως η παρουσία σε εννιά τελικούς είναι πολύ σημαντική και δείχνει ότι η Κυρία διαχρονικά είναι εκεί. Από την άλλη, το 2/8 δείχνει και ότι διαχρονικά έχει κάποιο πρόβλημα όταν είναι εκεί. Μέχρι να δούμε αν θα σπάσει φέτος την κατάρα, θυμόμαστε τους προηγούμενους οκτώ τελικούς που τα είχαν όλα. Εκπλήξεις, χαρά, πίκρες, τραγωδία...

Αγιαξ-Γιουβέντους 1-0 (30/05/1973)
Στις 30 Μαΐου 1973, στο Βελιγράδι, η Γιούβε εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της σε τελικό κυπέλλου Πρωταθλητριών αλλά δεν ηταν το φαβορί. Ο Αγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ είχε κατακτήσει δύο σερί χρονιές τον τίτλο και οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να σταματήσουν την πορεία του προς το 3x3. Το γκολ του Ρεπ μόλις στο 4ο λεπτό αποδείχθηκε αρκετό για τον Αίαντα, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι ήταν η καλύτερη ομάδα της εποχής επικρατώντας (1-0) της Γιουβέντους του Τσέστμιρ Βιτσπάλεκ.

Αμβούργο-Γιουβέντους 1-0 (25/05/1983)
Δέκα χρόνια μετά το Βελιγράδι, οι Μπιανκονέρι επέστρεψαν σε τελικό και αυτή τη φορά ήταν το φαβορί. Σε ένα ΟΑΚΑ που ήταν κατάμεστο από οπαδούς της, η Γιούβε του Πλατινί, του Μπόνιεκ και των παγκόσμιων πρωταθλητών με την Σκουάντρα Ατζούρα το 1982, κατάφερε να υποστεί μία από τις πιο επώδυνες ήττες της ιστορίες της. Το γκολ του Μάγκατ με τρομερό σουτ στο 9' έκρινε και τον αγώνα αφού οι Τορινέζοι δεν κατάφεραν να απαντήσουν ποτέ. «Το πρωτάθλημα είχε τελείωσε σχεδόν ένα μήνα πριν και αυτό, τελικά, μας έκανε μεγάλη ζημιά», θα προσπαθούσε να δικαιολογηθεί, χρόνια μετά, ο Τζιοβάνι Τραπατόνι.

Γιουβέντους-Λίβερπουλ 1-0 (29/05/1985)
Ο τελικός που δεν έπρεπε να γίνει. Η βραδιά που η UEFA αποφάσισε ότι ένας τελικός είναι σημαντικότερος από την ανθρώπινη ζωή, από 39 ανθρώπινες ζωές. Από εκεί και πέρα, το τι έγινε αγωνιστικά, δεν ενδιαφέρει κανέναν λογικό.

Γιουβέντους-Αγιαξ 1-1 (4-2 πέναλτι) (22/05/1996)
Η τρίτη παρουσία σε τελικό ήταν και η τυχερή για τη Γιουβέντους, η οποία στις 22 Μαΐου 1996 αντιμετώπισε στο Olimpico της Ρώμης τον Αγιαξ. Οι Ολλανδοί του Λουίς Φαν Χάαλ ήταν οι κάτοχοι του τίτλου αλλά οι Μπιανκονέρι του Μαρτσέλο Λίπι ήταν αποφασισμένοι να πατήσουν στην κορυφή της Ευρώπης και το έκαναν. Το γκολ του Ραβανέλι στο 13' απαντήθηκε από τον Λιτμάνεν στο 41' και στο υπόλοιπο της κανονικής διάρκειας και της παράτασης η Γιούβε έχανε ευκαιρίες. Τουλάχιστον δεν έχασε τα πέναλτι, όπου αναδείχθηκε νικήτρια και πρωταθλήτρια Ευρώπης με 4-2, αφού ο Περούτσι απέκρουσε τις εκτελέσεις των Ντάβιντς και Σιλόι. «Είναι η ωραιότερη βραδιά της ιστορίας μας, γιατί αυτή τη φορά μπορούμε να πανηγυρίσουμε», έλεγε ο Ουμπέρτο Ανιέλι με την κούπα αγκαλιά.

Ντόρτμουντ-Γιουβέντους 3-1 (28/05/1997)
Ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Γιούβε έφτασε άνετα ως τον τελικό την επόμενη χρονιά, έχοντας ως στόχο το repeat. Η καλύτερη ομάδα που έχει παρουσιάσει ο Μαρτσέλο Λίπι, αυτή της σεζόν 1996-97, ήταν το απόλυτο φαβορί κόντρα στην Ντόρτμουντ αλλά στο Μόναχο αποδείχθηκε, ξανά, ότι δεν υπάρχουν φαβορί σε τελικό. Τα γκολ του Ρίντλε (29', 34') έφεραν τους Γερμανους μπροστά με 2-0 στο ημίχρονο, για να ξαναπάρουν ζωή οι Μπιανκονέρι με το τακουνάκι του Ντελ Πιέρο στο 65' (2-1). Λίγα λεπτά μετά όμως, στο 71', ο Ρίκεν θα ζούσε την κορυφαία στιγμή της καριέρας του πετυχαίνοντας το πιο γρήγορο γκολ -και τι γκολ- που έχει βάλει ποτέ αλλαγή σε τελικό, στέλνοντας την κούπα στη Βεστφαλία. «Είναι το ματς που θα ήθελα να ξαναπαίξω περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο», έχει πει ο Κριστιάν Βιέρι.

Γιουβέντους-Ρεάλ Μαδρίτης 0-1 (20/05/1998)
Στο Amsterdam Arena η Γιούβε του Μαρτσέλο Λίπι παρουσιάστηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε τελικό, έχοντας απέναντι της την Ρεάλ που περίμενε 32 χρόνια για να κατακτήσει ξανά το τρόπαιο. Και το κατέκτησε. Σε έναν ισορροπημένο τελικό, το γκολ του Μιγιάτοβιτς στο 66', το οποίο οι Ιταλοί αμφισβητούν μέχρι και σήμερα, οι Ισπανοί επικράτησαν με 1-0, ανέτρεψαν τις προβλέψεις που ήθελαν τους Μπιανκονέρι (ελαφρώς) φαβορί και ουσιαστικά έβαλαν τέλος στον κύκλο εκείνης της ομάδας. «Δεν χρειάζεται η κούπα για να είστε η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης», ήταν το πανό με το οποίο είχαν υποδεχθεί την ομάδα στο Τορίνο οι οπαδοί.

Γιουβέντους-Μίλαν 0-0 (2-3 πέναλτι) (28/05/2003)
Οι προβλέψεις πριν την αναμέτρηση του Old Trafford έκαναν λόγο για ένα πολύ κλειστό ματς, το οποίο θα κρινόταν σε λεπτομέρειες. Οχι δύσκολη η πρόβλεψη, είναι η αλήθεια, αφού ήταν ένας τελικός... 100% ιταλικός. Η Γιουβέντους είχε πανηγυρίσει λίγες μέρες πριν το δεύτερο σερί scudetto, είχε φτάσει στο Μάντσεστερ αποκλείοντας τρεις ισπανικές στη σειρά (Λα Κορούνια, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ) αλλά δεν είχε μαζί της τον νικητή της Χρυσής Μπάλας για το 2003, Πάβελ Νέντβεντ. Και στο τέλος του ματς, δεν είχε ούτε την κούπα... Μετά το πιο αναμενόμενο 0-0 όλων των εποχών, ο Μπουφόν απέκρουσε δύο πέναλτι αλλά οι συμπαίκτες του έχασαν τρία και οι Τορινέζοι έφυγαν ξανά ηττημένοι. «Το 1996 στη Ρώμη ήθελαν να εκτελέσουν πέναλτι όλοι. Το 2003 στο Μάντσεστερ μόνο ο Ντελ Πιέρο ήταν σίγουρος», θα εξομολογηθεί κάποια χρόνια μετά ο Μαρτσέλο Λίπι.

Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα 1-3 (06/06/2015)
Δώδεκα χρόνια μετά το Μάντσεστερ και έχοντας περάσει τα πιο δύσκολα χρόνια της ιστορίας της λόγω του Calciopoli, η Γιουβέντους επέστρεψε στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ραντεβού της Ευρώπης. Το φαβορί, όμως, ήταν η Μπαρτσελόνα και επιβεβαιώθηκε στο γήπεδο, όπου ο Ράκιτιτς της έδωσε το προβάδισμα μόλις στο 4ο λεπτό. Η απάντηση των Μπιανκονέρι ήρθε στο 55' με τον Μοράτα από κοντά αλλά στο 68' ο Σουάρες έκανε το 1-2 μετά την απόκρουση του Μπουφόν και στο 97' ο Νεϊμάρ έγραψε το τελικό 1-3, σφραγίζοντας την 6η ήττα της Γιουβέντους σε τελικό της κορυφαίας διοργάνωσης.