Με ένα καλό ποντάρισμα, ο Μου έχει και πάλι σφυγμό για επιστροφή στην ελίτ

Στο πρώτο γκολ δεν πανηγύρισε, δεν σηκώθηκε καν από τη θέση του. Στο δεύτερο γκολ η όψη του πήρε μόνο τη μορφή της ανακούφισης. Το αγωνιστικό σχέδιο που είχε εκπονήσει με τους συνεργάτες του είχε υπηρετηθεί με συνέπεια, προσήλωση, συγκέντρωση και ένταση, με συνέπεια η Γιουνάιτεντ να βγάλει στο τερέν τη σιγουριά μιας μεγάλης ομάδας που παίζει απέναντι σε παιδιά. Η λήξη του τελικού τον βρήκε να εκρήγνυται. Ηταν μια ανθρώπινη έκρηξη ενός μάνατζερ που είχε αποφασίσει εδώ και αρκετές εβδομάδες να πάει κόντρα στα ήθη και έθιμα, στην παράδοση που έχουν δημιουργήσει οι μάνατζερς του αγγλικού ποδοσφαίρου, και να “παρατήσει” την Premier League προκειμένου να παίξει τα ρέστα του και να βάλει όλες τις μάρκες του πάνω στο “κατάκτηση του Europa League” ποντάρισμα. Ηταν η ανθρώπινη έκρηξη ενός επαγγελματία, ο οποίος μέχρι το βράδυ της Τετάρτης λειτουργούσε με τη συνείδηση ότι θα τον “αποκεφάλιζαν” αν έχανε τον τελικό και μαζί την συμμετοχή στο Champions League της επόμενης σεζόν. Ακολούθησε η έκρηξη χαράς και ο ξέφρενος πανηγυρισμός με τον γιο του. Η νίκη επί του Αγιαξ ήταν το δικαίωμα που κέρδισε ο Ζοσέ Μουρίνιο να φορέσει το χαμόγελο της επιτυχίας στην πρώτη του αποστολή ως μάνατζερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οχι, υπό διαφορετικές συνθήκες για τη Γιουνάιτεντ μια σεζόν που θα την έβρισκε στην 6η θέση, κι ενώ είχε ζήσει μακριά από το Champions League, θα χαρακτηριζόταν από αποτυχημένη έως μέτρια ακόμη και αν το τέλος της την έβρισκε να σηκώνει το τρόπαιο του Europa League στον ουρανό. Αυτό θα βαφτιζόταν ως “κύπελλο της παρηγοριάς”, ειδικά αν δεν είχε την προίκα της συμμετοχής στο επόμενο Champions League, και οι αναλυτές θα έβαζαν τον μάνατζερ στο ρινγκ για να του καταφέρουν δυνατά χτυπήματα. Στις σημερινές συνθήκες όμως, για αυτή τη Γιουνάιτεντ που παρέλαβε το περασμένο καλοκαίρι ο Μουρίνιο, η φετινή σεζόν, τώρα που κατέκτησε το Europa League, δεν είναι μια αποτυχημένη ή μέτρια χρονιά· είναι μια καλή χρονιά.

Ο Μουρίνιο επιβραβεύτηκε για την διορατικότητά του και το θάρρος του να πάρει το ρίσκο να πετάξει λευκή πετσέτα στην μάχη για μια θέση στην 4αδα του πίνακα της Premier League. Αντιλήφθηκε νωρίς ότι ο δρόμος προς την κατάκτηση του Europa θα ήταν λιγότερο δύσβατος συγκριτικά με αυτόν που είχε να διαβεί για να κατορθώσει να πάρει μέσα από την Premier League το εισιτήριο για το Champions League, άλλαξε τη διαχείριση του ρόστερ του κι ας ήξερε ότι θα αντιμετώπιζε την γκρίνια των συντηρητικών, των “σοβινιστών” και αυτών που υποτιμούν το Europa League, και κάπως έτσι κατάφερε να πετύχει πολλά περισσότερα από όσα θα κέρδιζε αν είχε καταλάβει η Γιουνάιτεντ την 4η, ακόμη και την 3η θέση στην Premier League. Ο Μουρίνιο ξανάδωσε ευρωπαϊκό τρόπαιο στη Γιουνάιτεντ μετά από εννέα χρόνια. Ναι, μπορεί αυτό, που ζυγίζει περισσότερο σε πραγματικά κιλά, να υστερεί αδιανόητα πολύ σε λάμψη και έσοδα συγκριτικά με το τρόπαιο του Champions League, αλλά είναι ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, το οποίο τονώνει το φρόνημα του κλαμπ και των οπαδών του, τονώνει το ηθικό των ποδοσφαιριστών και το εργασιακό ηθικό του συνόλου των εργαζόμενων στο κλαμπ, και επιπλέον δίνει στους ποδοσφαιριστές τις παραστάσεις για να ξαναγίνουν πρωταθλητές. Ως μπόνους, το οποίο βοηθά τον μάνατζερ να σφυρηλατήσει την επόμενη έκδοση της Γιουνάιτεντ, αυτή που θα ετοιμάσει στη διάρκεια του καλοκαιριού, έρχεται και το UEFA Super Cup, το οποίο θα της δώσει της Γιουνάιτεντ την ευκαιρία να επιχειρήσει μια νίκη επί της κατόχου του Champions League και να κατακτήσει ακόμη ένα τρόπαιο.

Αν η Γιουνάιτεντ είχε τερματίσει 4η στην Premier League, ο Μουρίνιο θα σχεδίαζε τούτες τις ημέρες την ομάδα του με τον εκνευρισμό της ιδέας ότι θα είχε μπροστά του τους προκριματικούς για την είσοδο στην φάση των ομίλων του Champions League. Αν είχε τερματίσει 3η, ο Πορτογάλος θα είχε να “καυχιέται” ότι απέναντι σε τόσους ισχυρούς ανταγωνιστές κατάφερε να πάρει μια θέση στο Champions League, αλλά δεν θα είχε λόγο να πανηγυρίσει, διότι δεν θα αρκούσαν τα δύο εγχώρια μικρά τρόπαια που σήκωσε για να “δικαιολογήσουν” πανηγυρισμό. Σήμερα ο Μουρίνιο κέρδισε ήδη μια θέση στην ιστορία του κλαμπ, δεδομένου ότι έγινε ο πρώτος που κατακτά το Europa League μαζί της, ένα τρόπαιο που έλειπε από τη συλλογή της Γιουνάιτεντ, αλλά και – κυρίως αυτό – ότι έγινε ο πρώτος εκ των διαδόχων του Σερ Αλεξ που κατέκτησε ένα βαρύ τρόπαιο για τον σύλλογο. Καθόλου, μα καθόλου άσχημα.

Η σεζόν είχε μια σειρά από καθαρά σημάδια προόδου για τη Γιουνάιτεντ σε σύγκριση με την περσινή έκδοσή της. Η φετινή κρατούσε περισσότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια της και με μεγαλύτερη ακρίβεια στις μεταβιβάσεις της, παρήγαγε μεγαλύτερο αριθμό τελικών πασών (11 ανά ματς φέτος, 7,3 πέρσι) με συνέπεια να δημιουργεί μεγαλύτερο αριθμό ευκαιριών (11,7 ανά ματς φέτος, 8,2 πέρσι) ,να σουτάρει περισσότερο (15,5 σουτ ανά ματς φέτος, 11,32 πέρσι) και να σκοράρει περισσότερο (1,42 γκολ ανά ματς φέτος, 1,29 πέρσι) . Κι όλα αυτά δίχως να “χάνει” σε ανασταλτική συμπεριφορά συγκριτικά με την προηγούμενη έκδοσή της (δεχόταν 0,76 γκολ ανά ματς φέτος, 0,92 πέρσι – έκανε 0,2 αμυντικά λάθη ανά ματς φέτος, 0,4 πέρσι). Ναι, η επίθεση της Γιουνάιτεντ (54 γκολ) φέτος ήταν μακράν της επόμενης η χειρότερη της πρώτης 7αδας του πρωταθλήματος, την ξεπέρασε ακόμη και η 9η Μπόρνμουθ, και ναι, οι 15 ισοπαλίες στην Premier League δεν επιτρέπουν στον Μουρίνιο να ισχυριστεί ότι κατάφερε να ξανακάνει Γιουνάιτεντ την ομάδα που παρέλαβε το περασμένο καλοκαίρι. Ολα αυτά όμως έχουν εξήγηση, η οποία άλλωστε αποτελεί και την κύρια πηγή άντλησης πίστης στην προοπτική για τον Μουρίνιο: έκανε λάθος σχεδιασμό στην επίθεση και τον πλήρωσε. Και τώρα ξέρει καλά ότι ένας καλύτερος σχεδιασμός, δηλαδή πιο ασφαλείς επιλογές για την επίθεση είναι ικανές να του εγγυηθούν, σε προδιαγραφές, μια καλύτερη έκδοση ομάδας, η οποία θα τον πείθει ότι μπορεί να σηκώσει το βάρος της απαίτησης για πρωταθλητισμό στην Αγγλία και συγχρόνως μια αξιοπρεπή επιστροφή στο Champions League.

Η Γιουνάιτεντ φάνηκε ότι μένει εκτός τίτλου από τον Οκτώβριο, μετά από την 4αρα στο Λονδίνο από την Τσέλσι που την έφερε στο -9 από την κορυφή και το -5 από την 4αδα, τότε που οι έντονοι πανηγυρισμοί του Κόντε με τους οπαδούς της Τσέλσι έκαναν τον Μουρίνιο να νιώσει ντροπιασμένος. Η αντίδρασή του μετά από αυτό το ματς όμως είναι και ο κύριος λόγος για να αισιοδοξούν σήμερα οι φίλοι της Γιουνάιτεντ. Στην προηγούμενη “στραβή” της καριέρας του ο Μουρίνιο, την εποχή που ντροπιαζόταν με τα αρνητικά ρεκόρ της πρωταθλήτριας Τσέλσι, όχι απλώς δεν κατάφερε να το ισιώσει, αλλά έφτασε να διαγράψει πορεία υποβιβασμού και τελικώς να απολυθεί. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών πριν από την απόλυσή του ο Μουρίνιο έδινε την εντύπωση ενός παραιτημένου εγωιστή, ο οποίος έψαχνε να χρεώσει σε όλο το υπόλοιπο σύμπαν τις ευθύνες προκειμένου να τις αποποιηθεί. Τον καιρό εκείνο ακόμη και άνθρωποι που τον συναναστρέφονταν, τον θαύμαζαν και τον αντιλαμβάνονταν, μέχρι τότε, ως έναν εκ των κορυφαίων προπονητών στον πλανήτη, αν όχι τον κορυφαίο, έφταναν να διατυπώνουν την εκτίμηση ότι είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της ακμής του. Στην “φετινή” στραβή του, μετά την 4αρα από την Τσέλσι και τους πέντε αγώνες που ακολούθησαν, στους οποίους έκανε μόνο μία νίκη, επί της Σουόνσι, ο Μουρίνιο έβγαλε όλα τα ένστικτα αυτοσυντήρησης και επιβίωσης στο κορυφαίο επίπεδο της προπονητικής και της ποδοσφαιρικής ελίτ, και κάπως έτσι κατάφερε να προκαλέσει ένα σερί έξι νικών τις ημέρες των Χριστουγέννων, χάρη στις οποίες πήρε ανάσα και άρχισε να εμπνέει σιγουριά στους ποδοσφαιριστές του και πίστη στο αγωνιστικό του πλάνο. Στην πραγματικότητα έκτοτε η Γιουνάιτεντ δεν ξανάχασε ποτέ σε παιχνίδι που πάλεψε στην Premier League. Η επόμενη ήττα της στο πρωτάθλημα ήρθε μόλις πριν από 18 ημέρες, από την Αρσεναλ, και αφού προηγουμένως ο Μουρίνιο είχε πετάξει τη λευκή πετσέτα στην Premier League για χάρη του Europa League.

Ναι, το θέαμα έγινε πολύ προβληματικό, και η αναποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια έφερε και 12 ισοπαλίες. Ομως η εικόνα της Γιουνάιτεντ ήταν εικόνα συνόλου που έχει αρχίσει να λειτουργεί σαν ομάδα, με καθαρό και ευδιάκριτο αγωνιστικό πλάνο που είχε ροπή προς την επίθεση και όχι την άμυνα, και το αήττητο σερί των 25 αγωνιστικών έχτισε νοοτροπία ομάδας που ξεχνάει την ήττα. Ναι, η Γιουνάιτεντ ζούσε σχεδόν όλο αυτόν τον καιρό μακριά από την 4αδα, δηλαδή όχι απλώς από την 1η θέση, αλλά αυτό δεν σόκαρε κανέναν στο Μάντσεστερ, διότι οι απαιτήσεις δεν θα μπορούσαν να είναι πολύ μεγαλύτερες στην πρώτη σεζόν του Μουρίνιο με δεδομένο ότι δεν ήταν επιτυχημένες ή δεν προσαρμόστηκαν εγκαίρως οι πρώτες, πανάκριβες, μεταγραφικές επιλογές του.

Αν αφαιρούσε κανείς το τρόπαιο του Europa League και την προίκα του εισιτηρίου για τους ομίλους του Champions League, σήμερα θα συζητούσαμε για την αποτυχημένη πρώτη σεζόν του Μουρίνιο στη Γιουνάιτεντ. Κι αν το τρόπαιο το είχε χάσει από τους πιτσιρικάδες του Αγιαξ, ο Μουρίνιο θα βρισκόταν σήμερα στη δεινή θέση να διαχειρίζεται μια μεγάλη κρίση που θα είχε προκαλέσει αυτό το κάζο. Δεν γράφουν τα “αν” όμως την ιστορία. Ο Μουρίνιο ίσιωσε τη στραβή, επιβίωσε, ξανάγινε μαχητής, βρήκε σφυγμό, ξανάβγαλε δημιουργικό νεύρο και ύστερα πήρε το ρίσκο να πάει κόντρα στην αγγλική παράδοση και να ποντάρει τα ρέστα του στη βραδιά της Στοκχόλμης. Ενας μάστορας των τελικών, κατάφερε να κάνει το 4 στα 4 σε ευρωπαϊκό τελικό, να σηκώσει το 4ο ευρωπαϊκό του τρόπαιο, να ξαναδώσει ευρωπαϊκό τρόπαιο στη Γιουνάιτεντ και σήμερα όχι απλώς να μην διαχειρίζεται κρίση, αλλά να διαχειρίζεται μια επιτυχία.