Στο Μουντιάλ του 2014 το gazzetta.gr είχε καταφέρει να συνεργαστεί με τον Simon Cuper, Βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας με τεράστιο εκτόπισμα. Σε ένα από τα άρθρα του τότε, αναλύοντας το αν η Αργεντινή μπορεί ή όχι να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, είχε γράψει ότι η διαφορά του Λιονέλ Μέσι με τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι η εξής: Ο Μέσι για να πετύχει θέλει τους συμπαίκτες του σε καλή κατάσταση. Ο Μαραντόνα, από την άλλη, δεν ενδιαφερόταν καν για το ποιοι ήταν οι συμπαίκτες του. Προφανώς ο Cuper δεν έχει ανάγκη να τον επιβεβαιώσουμε εμείς, πολύ απλά γιατί αυτό που έγραφε δεν χρειάζεται επιβεβαίωση. Το έχει (απο)δείξει η ιστορία και ειδικά την σεζόν 1986-87...

Το καλοκαίρι του 1986, στα γήπεδα του Μεξικό, ο Ντιέγκο εξασφάλισε το «εισιτήριο» για την ποδοσφαιρική αιωνιότητα με όσα έκανε, οδηγώντας την Αργεντινή στην κατάκτηση του Μουντιάλ. Η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι αυτό ήταν ένα θαύμα αφού με εξαίρεση 1-2 ονόματα, τους υπόλοιπους δεν τους ήξερε κανείς πριν το Μουντιάλ και δεν τους θυμόταν κανείς μετά. Κάτι Μπατίστα, κάτι Μπράουν και κάτι... Κουτσούφο έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Αυτό, πάντως, ήταν λίγο μπροστά σε αυτό που θα ακολουθούσε. «Ο Ντιέγκο εμφανίστηκε μπροστά μας, τον αποθεώσαμε για αυτό που πέτυχε και μας ενημέρωσε ότι η σεζόν που θα άρχιζε θα ήταν δική μας. Δεν το πιστέψαμε αμέσως», θυμάται ο Τσίρο Φεράρα, ο οποίος δεν άργησε να καταλάβει ότι ο Αργεντίνος δεν ευχόταν. Ανακοίνωνε τι θα ακολουθούσε.

Στην τρίτη του χρονιά στην Ιταλία, με φόρα από το Μουντιάλ, ο Μαραντόνα αισθανόταν έτοιμος για να τα βάλει με όλα τα θηρία του Campionato και φυσικά να τα νικήσει! Και επειδή για να κάνεις σαφείς τις διαθέσεις σου, πρέπει να «σκοτώσεις» το μεγαλύτερο θηρίο, η Νάπολι το έκανε αυτό στις 9 Νοεμβρίου 1986. Ηταν στο Τορίνο, στο Comuinale, ήταν με αντίπαλο την πρωταθλήτρια Γιουβέντους του Πλατινί και ήταν μια ανατροπή που οδήγησε μια νίκη-έπος με 1-3 (μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά πατώντας εδώ). «Ηταν το σημείο-κλειδί, η μέρα που άλλαξαν όλα. Ημασταν ισόβαθμοι στην κορυφή, ήταν μόλις η 9η αγωνιστική αλλά το γεγονός ότι νικήσαμε εκεί, μας έδωσε την ώθηση που θέλαμε για να γράψουμε στη συνέχεια ιστορία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πώς ένιωσα όταν έκανα το 1-3 στο 90' και κλείδωσα τη νίκη», δήλωσε για αυτό το ματς ο Βολπετσίνα. Ο οποίος Βολπετσίνα, σαν άλλος... Μπράουν, ήταν ένας από αυτούς που θα γίνονταν -και είμαστε σίγουροι ότι δεν το περίμεναν ποτέ- πρωταθλητές Ιταλίας εκείνη την χρονιά.

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ρόστερ εκείνης της Νάπολι, θα συνειδητοποιήσει ότι έχει πολλές... άγνωστες λέξεις. Αυτές οι «άγνωστες λέξεις», όμως, Κυριακή με Κυριακή γίνονταν όλο και πιο γνωστές, για να καταλήξουν να γράψουν μια ιστορία που είναι πλέον πασίγνωστη σε όλους. Και είναι και από τις πιο όμορφες. Η κατάκτηση του scudetto από τη Νάπολι το 1987, σήμαινε ότι για πρώτη φορά ever ο τίτλος θα κατέληγε στον νότο, ο οποίος αποκτούσε πλέον το «όχημα» που έψαχνε απεγνωσμένα ώστε να την πει στον προηγμένο, πλούσιο, δυνατό βορρά. Αυτόν τον βορρά που προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε τελικά να ακολουθήσει τον ρυθμό των νότιων.

Από εκείνο το 1-3 στο Κομουνάλε, η Νάπολι πήρε την 1η θέση της βαθμολογίας και δεν την άφησε ποτέ. Υπήρξαν, βέβαια, Κυριακές που έπρεπε να την μοιραστεί, όπως αυτή της 4ης Ιανουαρίου 1987, όταν η ήττα με 3-1 από την Φιορεντίνα στο Artemio Franchi έδωσε τη δυνατότητα στην Ιντερ να πιάσει την ομάδα του Οτάβιο Μπιάνκι αλλά από την επόμενη κιόλας εβδομάδα, με το τέλος του πρώτου γύρου, οι Παρτενοπέι θα ξαπαπήγαιναν στο +2 και θα ήταν πρωταθλητές χειμώνα. Μεγάλη χαρά, αλλά πρόωρη ακόμη. Στον προληπτικό νότο, το να πεις την λέξη «scudetto» ισοδυναμεί με την μεγαλύτερη γκαντεμιά αλλά εκείνη την χρονιά καμία πρόληψη δεν μπορούσε να αλλάξει το πεπρωμένο. Το γκολ του Τζιορντάνο στο 84ο λεπτό για το 0-1 επί της Τορίνο στις 22/2/87, μπροστά σε 20.000 Ναπολιτάνους που είχαν μετατρέψει σε San Paolo το Comunale, ήταν η στιγμή που τους έκανε να πιστέψουν ότι τελικά όντως ήταν η χρονιά τους.

Ο Μαραντόνα και οι συμπαίκτες του πήγαν για πρώτη φορά στο +4 (2-1-0 το σύστημα βαθμολόγησης) και στις 8 Μαρτίου, με νέο γκολ του Τζιορντάνο, θα πήγαιναν και στο +5 μετά τη νίκη επί της Αταλάντα στο Μπέργκαμο. «Η νίκη επί της Γιουβέντους ήταν το σημείο-κλειδί. Εκείνη την ημέρα, με την πρώτη νίκη στην έδρα τους έπειτα από 30 χρόνια, πιστέψαμε για πρώτη φορά ότι μπορούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Κάθε Κυριακή παίζαμε με τρομερή αυτοπεποίθηση και οι δύο εκτός έδρας νίκες επί των Τορίνο και Αταλάντα μας επιβεβαίωναν», θα πει ο Σαλβατόρε Μπάνι, ο οποίος παραληρούσε -όπως και όλο το San Paolo- στις 26 Απριλίου, για την 27η αγωνιστική, όταν ο Μαραντόνα έκανε ό,τι ήθελε στην άμυνα της Μίλαν και έβαζε ένα από τα δικά του γκολ για το 2-1, το οποίο διατηρούσε τους Παρτενοπέι στο +3 από την Ιντερ, τρεις στροφές πριν το φινάλε.

Ενα φινάλε που γράφτηκε, τελικά, την προτελευταία αγωνιστική. Στις 10 Μαΐου 1987 η Νάπολι υποδέχθηκε την Φιορεντίνα και ήξερε ότι θα γινόταν πρωταθλήτρια Ιταλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της αν νικούσε ή ακόμη και με ισοπαλία, αν η Ιντερ δεν νικούσε την Αταλάντα στο Μπέργκαμο. Είναι η μέρα που το San Paolo, σύμφωνα με τους Ιταλούς, είχε επισήμως 85.000 κόσμο και ανεπισήμως... 100άρα! Η μέρα που ο Ρομπέρτο Μπάτζιο θα πετύχαινε το πρώτο του γκολ στη Serie A αλλά δεν θα μπορούσε να κλέψει την δόξα από τον αληθινό πρωταγωνιστή. «Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, η μεγαλύτερη μου επιτυχία», έλεγε τρισευτυχισμένος ο Μαραντόνα, ο οποίος ήταν αυτός που είχε ξεκινήσει τη φάση του γκολ του Καρνεβάλε. Οπως τόσες και τόσες φάσεις εκείνη την σεζόν, καθώς έμπαινε κάθε Κυριακή όλο και περισσότερο στο μάτι των βόρειων και στην καρδιά των νότιων.

Στις 17:47 ώρα Ιταλίας την Κυριακή 10 Μαΐου 1987, η Νάπολι ήταν για πρώτη φορά πρωταθλήτρια και αυτό που θα ακολουθούσε, θα ήταν κάτι πρωτόγνωρο όχι μόνο για την γειτονική χώρα αλλά για όλο τον πλανήτη. «Δεν έχει ξαναγίνει τέτοια γιορτή. Χωρίς καμία υπερβολή, ο κόσμος ήταν στους δρόμους για μία εβδομάδα, οι πανηγυρισμοί μας ξεπέρασαν και αυτούς στο καρναβάλι του Ρίο», έχει πει ο Φεράρα, ο οποίος μαζί με τους Μπάνι, Μπρουσκολότι, Ρένιτσα, Ρομάνο, Τζιορντάνο, ήταν οι άξιοι συμπαραστάτες του Pibe de Oro στον δρόμο προς την κορυφή. Μια κορυφή, την οποία η Νάπολι θα πατούσε ξανά το 1990, έχοντας και τους Καρέκα-Αλεμάο δίπλα στον Μαραντόνα. Αυτή, όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Το ίδιο όμορφη, αλλά όχι πρωτόγνωρη. Γιατί όπως έγραφε και το πανό της Curva B του San Paolo εκείνο το μεσημέρι «Η ιστορία ήθελε μία ημερομηνία: 10.5.87»...