Καθημερινά ειδικά στοιχήματα στη Novibet (21+).

Την δουλειά που έχει γίνει και γίνεται σε όλα τα επίπεδα στους Μπιανκονέρι μπορούν να την δουν όλοι. Δουλειά που ξεκινάει, φυσικά, από την διοίκηση των Ανιέλι-Νέντβεντ-Μαρότα-Παράτιτσι. Επειδή, όμως, όπως είπε και ο γενικός διευθυντής «είμαστε μέσα και στους τρεις στόχους μας αλλά ακόμη δεν έχουμε κατακτήσει κάποιον τίτλο, άρα δεν έχουμε κάνει κάτι», ο απολογισμός για όσα κάνει η Γιούβε θα γίνει με ένα άρθρο στο τέλος της σεζόν. Προς το παρόν, μέχρι να δούμε αν ή πόσοι τίτλοι θα κατακτηθούν, μπορούμε να εστιάσουμε στον προπονητή που έχει την ομάδα μέσα και στους τρεις στόχους. Τον προπονητή που παίρνει, πλέον, το credit που του αξίζει, ειδικά από τους Γιουβεντίνους.

Οταν ολοκληρώθηκε η μεταγραφική περίοδος του καλοκαιριού, στο Τορίνο όρισαν τους στόχους: Το 6ο σερί πρωτάθλημα και μίνιμουμ η 4άδα του Champions League. Το Coppa Italia, μετά από δύο σερί κατακτήσεις, ήταν προαιρετικό. Αν έρθει, καλοδεχούμενο. Αν όχι, δεν έγινε και τίποτα. Σχεδόν 40-45 μέρες πριν την λήξη της σεζόν, ο Αλέγκρι μπορεί να πει -εκτός κι αν δούμε τρελά πράγματα στη Serie A- ότι έφερε εις πέρας την αποστολή. Οπως κάνει πάντα, δηλαδή, από την ημέρα που ανέλαβε τον Ιούλιο του 2014 και με την ομάδα να έχει ήδη αρχίσει προετοιμασία. Οταν ο Αλέγκρι έλεγε «ναι» στην πρόταση του Μαρότα, ήξερε ότι αναλάμβανε την καλύτερη ιταλική ομάδα αλλά ήξερε και ότι είχε -τουλάχιστον άμεσα- μόνο να χάσει. Κανείς δεν θα του έδινε έξτρα πόντους αν κατακτούσε το πρωτάθλημα, μετά τα τρία σερί του Αντόνιο Κόντε, αλλά όλοι θα τον τελείωναν αν το έχανε.

Τελικά κατάφερε, γιατί είναι δεδομένο πια, να ξεπεράσει τον προκάτοχο του σε ό,τι αφορά τα της Γιούβε. Δεν αμφισβητεί κανείς το πόσο γερές βάσεις έβαλε ο Κόντε, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει και κανείς πλέον ότι ο Αλέγκρι έκανε το παραπάνω βήμα. Βασικά έκανε βήματα και όχι βήμα, δίνοντας ξανά στην Κυρία τη νοοτροπία που της αρμόζει. Και τον σεβασμό που της αξίζει. «Η Ευρώπη σέβεται ξανά την Γιουβέντους και αυτό είναι το σπουδαιότερο αποτέλεσμα της δουλειάς μου εδώ», είπε μετά το 3-0 του πρώτου προημιτελικού με την Μπαρτσελόνα και έλεγε μια μεγάλη αλήθεια. Και είναι ακόμη πιο ωραίο το γεγονός ότι για να πει αυτή την μεγάλη αλήθεια, βασίστηκε στη δουλειά του και μόνο.

Τις τελευταίες δέκα μέρες ένα από τα θέματα συζήτησης ήταν το πόσο άλλαξαν οι δύο ομάδες από τον τελικό του Βερολίνου το 2015. «Η Μπαρτσελόνα έχει σχεδόν τους ίδιους παίκτες, εμείς παραταχθήκαμε στο Καμπ Νου με μόλις δύο παίκτες στην 11άδα σε σχέση με αυτή του Βερολίνου», είπε μετά το 0-0 στο Καμπ Νου, προσθέτοντας ότι «αλλάξαμε πολύ το ρόστερ και ήταν καλή η διοίκηση στο να πάρει ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, από εκεί και πέρα εγώ προσπάθησα και προσπαθώ να τους αξιοποιήσω». Θα μπορούσε, αν ήθελε, να περιαυτολογήσει περισσότερο αλλά αυτό το αποφεύγει πάντα. Η αγαπημένη του ατάκα, άλλωστε, είναι ότι «τα ματς τα κερδίζουν οι ποδοσφαιριστές, αυτοί παίζουν, αυτοί κρίνουν τα πάντα. Ο προπονητής πρέπει απλά να προσπαθεί να κάνει όσο το δυνατόν μικρότερη ζημιά».

Και αυτό δεν το λέει, μόνο. Το δείχνει κιόλας. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον Κόντε, ο Μαξ δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να τρέξει με την ομάδα μπροστά από την Curva Sud για να αποθεωθεί. Και θα ήθελε πολύ να το κάνει, γιατί Γιουβεντίνος είναι κι αυτός και το είχε δηλώσει λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του scudetto με την Μίλαν το 2011. Κι όμως, δεν το διαφήμισε ποτέ για να γίνει πιο αρεστός. Για να το πετύχει αυτό, εμπιστεύθηκε την δουλειά του και αποδεικνύεται ότι καλά έκανε. Το 2/11 στην 11άδα του Καμπ Νου σε σχέση με αυτή του προπέρσινου τελικού, είναι η καλύτερη απόδειξη για αυτή την δουλειά.

Πιο σημαντικό κι από το γεγονός ότι ο Αλέγκρι πήγε να κάνει τρεμπλ με το ρόστερ που δεν πίστευε άλλο πια ο Κόντε το καλοκαίρι του 2014, είναι το γεγονός ότι παρουσιάζει κάθε χρόνο καλύτερη ομάδα, αλλάζοντας συνεχώς αυτό το ρόστερ. Οταν έφυγαν οι Πίρλο-Βιδάλ-Τέβες το 2015, Τύπος και οπαδοί προανήγγειλαν το... ξεγύμνωμα του Μασιμιλιάνο αλλά διαψεύστηκαν. Οταν πουλήθηκε ο Πογκμπά το 2016 και δεν ήρθε κανείς στη θέση του, αν και είχε ήδη αποκτηθεί ο Πιάνιτς, ο ίδιος Τύπος και οι ίδιοι οπαδοί προανήγγειλαν ότι θα αποδειχθεί λάθος ο μεταγραφικός σχεδιασμός. Τελικά αποδεικνύονται και πάλι λάθος αυτοί.

Ο Αλέγκρι το έψαξε αρκετά, δοκίμασε διάφορα σχήματα, έζησε όλο το φθινόπωρο και τον χειμώνα διαβάζοντας και ακούγοντας αναλύσεις για την «Γιουβέντους που δεν τραβάει» και τώρα διαβάζει και ακούει αναλύσεις για την «Γιουβέντους που είναι έτοιμη να κάνει το τρεμπλ». Οταν παρουσίασε για πρώτη φορά το 4-2-3-1, κόντρα στην Λάτσιο τον Ιανουάριο, η ένσταση όλων ήταν στο κατά πόσο θα μπορούσε να έχει αμυντική σταθερότητα η ομάδα. Τελικά, όπως δείχνουν και οι αριθμοί, με το 4-2-3-1 η Γιούβε είναι πιο συμπαγής από ποτέ. Σε αυτό βοηθάει, φυσικά, το γεγονός ότι ο προπονητής έπεισε τους Μάντζουκιτς και Κουαδράδο ότι θα δουλεύουν πολύ και ανασταλτικά, έδωσε στον Ιγκουαΐν να καταλάβει ότι δεν τον θέλει μόνο μέσα στην περιοχή αλλά και έξω από αυτή για να βοηθάει και αμυντικά, έδωσε στους πάντες την κατάλληλη ψυχολογία. Και ειδικά στην Ευρώπη.

Οι Μπιανκονέρι που δυσκολεύονταν να περάσουν -και το 2014 δεν πέρασαν καν- από τον όμιλο του Champions League, με τον Μαξ απέκλεισαν την Ρεάλ, απέκλεισαν την Μπαρτσελόνα και χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, έτσι όπως πήγαν τα πράγματα, επειδή δεν απέκλεισαν και την Μπάγερν πέρυσι. Η ομάδα που δεν άλλαζε το 3-5-2 για κανένα λόγο, είτε έπαιζε με την Ρεάλ είτε με την Σιένα, πάει πλέον στο Καμπ Νου και παίρνει σχετικά εύκολα την πρόκριση με 4-2-3-1, στο οποίο, πλην των Μπονούτσι-Κιελίνι, ο πιο αμυντικογενής παίκτης είναι ο... Κεντίρα. Κι όμως, είναι καλύτερη και αμυντικά. Οπως είναι καλύτερη και στη νοοτροπία.

«Δεν σκεφτόμαστε το 3-0 του πρώτου αγώνα, σκεφτόμαστε ότι είναι ένα μονό παιχνίδι στο οποίο θέλουμε θετικό αποτέλεσμα για να προκριθούμε», έλεγε στη συνέντευξη Τύπου της Τρίτης και μία μέρα μετά είπε ότι «θα μπορούσαμε να έρθουμε εδώ, να χάσουμε με ένα σκορ πρόκρισης και να είμαστε και πάλι στους ημιτελικούς. Η νοοτροπία μας, όμως, δεν θα ήταν σωστή σε μια τέτοια περίπτωση». Οπως δεν θα ήταν σωστό να μην έχει, πλέον, την αποδοχή και των μεγαλύτερων επικριτών του. Ο Μαρτσέλο Λίπι, ο οποίος είπε ότι η Γιουβέντους είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, δεν ήταν ποτέ τέτοιος. Ο Αρίγκο Σάκι, όμως, ήταν και τώρα έχει αλλάξει. «Η Γιούβε είναι το αριστούργημα του Αλέγκρι, είναι η πιο ισορροπημένη ομάδα της Ευρώπης, η πιο δυνατή όταν αποφασίζει να παίξει και όχι μόνο να αμυνθεί», δήλωσε πριν την ρεβάνς. Ακόμη και η... γκρίνια του για το 0-0 στο Καμπ Νου, γιατί πίστευε στη δεύτερη νίκη επί των Μπλαουγκράνα και το είχε γράψει στη Gazzetta dello Sport, εγκώμιο για τον Αλέγκρι είναι.

Οχι το καλύτερο που θα μπορούσαν να του κάνουν όμως. Αυτό το έκαναν οι οπαδοί της Γιουβέντους, με το πανό που άπλωσαν οι Drughi έξω από το προπονητικό κέντρο μετά την πρόκριση, την δεύτερη σε τρία χρόνια, στα ημιτελικά της κορυφαίας διοργάνωσης. «Ieri CONTEnti in Italia, oggi ALLEGRI in Europa. Andiamo a comandare», έγραψαν οι ultras των Μπιανκονέρι. Η μετάφραση είναι «χθες ικανοποιημένοι στην Ιταλία, σήμερα χαρούμενοι στην Ευρώπη. Πάμε να κυριαρχήσουμε». Η... ελεύθερη μετάφραση είναι «με τον Κόντε ήμασταν καλοί στο να νικάμε στην Ιταλία, με τον Αλέγκρι στοχεύουμε ξανά στην κατάκτηση της Ευρώπης».

Δεν έχει νόημα να μπει κάποιος σε διαδικασία σύγκρισης των δυο τους όμως. Το σημαντικότερο είναι ότι τρία χρόνια μετά την αποχώρηση του Κόντε, στην απορία «καλή ομάδα η Γιουβέντους αλλά... Αλέγκρι;», η απάντηση είναι απλή: «Ναι, ο Μαξ Αλέγκρι»!