«Τα παιδιά δείχνουν την κλίση τους από μικρά», είναι μια έκφραση που χρησιμοποιείται συχνά για να καταδείξει το ταλέντο ενός παιδιού. Έτσι έγινε και στην περίπτωση του Κάρλο Παρόλα. Όχι, δεν έδειξε πως θα γινόταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής, όμως είχε φανερώσει το ταλέντο του στην... ποδηλασία, παίρνοντας μέρος και σε αγώνες. Μία κίνηση – αντίστοιχη – με αυτή του ποδηλάτου έμελλε να τον κάνει σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.

Ο θάνατος του πατέρα του, όταν ο ίδιος ήταν μόλις επτά ετών, άλλαξε για πάντα τη ζωή του. Η μητέρα του δεν μπορούσε μόνη της να συντηρήσει οικονομικά την οικογένεια κι έτσι σε πολύ μικρή ηλικία ο Παρόλα έπιασε δουλειά στο εργοστάσιο της FIAT. Ως γνωστόν, η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία και η Γιουβέντους ανήκουν στην οικογένεια Ανιέλι. Έτσι, ο Παρόλα – που στον ελεύθερο χρόνο του από τη δουλειά έπαιζε ποδόσφαιρο με τους συναδέλφους του – βρέθηκε στις ακαδημίες και στα 18 του στην πρώτη ομάδα της «Μεγάλης Κυρίας».

Για 15 συνεχόμενα έτη, από το 1939 έως το 1954, ο Ιταλός αμυντικός φόρεσε τη φανέλα της Γιουβέντους, αγωνιζόμενος σε 334 παιχνίδια και πετυχαίνοντας δέκα τέρματα. Ωστόσο, ο αγώνας που τον τοποθέτησε στο «πάνθεον» δεν ήταν κάποιος τελικός (κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο), αλλά ένα ματς πρωταθλήματος, απέναντι στην Φιορεντίνα, στις 15 Ιανουαρίου 1950. Όχι, δε βρήκε δίχτυα, καθώς το ματς έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα, ωστόσο μία κίνησή του έμεινε στην ιστορία. Ο Μάλι των «βιόλα» προσπάθησε να βρει με σέντρα τον Παντολφίνι, ωστόσο πριν η μπάλα καταλήξει σε αυτόν, ο Παρόλα με ένα απίθανο ψαλιδάκι απομάκρυνε. Πιθανότατα, ούτε εκείνος κατάλαβε εκείνη τη στιγμή το «μέγεθος» της προσπάθειάς του.

Ο Κοράντο Μπιάνκι ήταν ο άνθρωπος, που απαθανάτισε με τη φωτογραφική του μηχανή τη συγκεκριμένη στιγμή. «Ήταν ένα αγέρωχο άλμα, μια πτήση προς τον ουρανό, με ένα μοναδικό στυλ», ήταν τα λόγια του Μπιάνκι μετά ανάποδο ψαλίδι του Παρόλα. Οι Ιταλοί ονόμασαν τη συγκεκριμένη κίνηση “rovesciata di Parola” (σ.σ. «το ψαλίδι του Παρόλα»), όμως πολύ σύντομα το συγκεκριμένο καρέ θα γινόταν γνωστό σε όλο τον κόσμο.

Έγινε το επίσημο λογότυπο της συλλογής αυτοκόλλητων της Panini “Calciatori” και κυκλοφόρησε σε πάνω από 200 εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, σε διάφορες γλώσσες. Από τα ελληνικά, μέχρι τα αραβικά και ιαπωνικά. Ο Παρόλα μπορεί να μην είχε χριστεί διεθνής πολλές φορές με την εθνική Ιταλίας (συνολικά 10 συμμετοχές), όμως πλέον ήταν «διεθνής», μέσω του “rovesciata”. Η φήμη του και κυρίως η εικόνα του σε αυτό το ανάποδο ψαλίδι έφτασαν σε κάθε γωνιά του κόσμου. Τον έμαθαν μικροί και μεγάλοι. Όλοι όσοι είχαν την «τρέλα» με τα αυτοκόλλητα της Panini.

Η συγκεκριμένη σκηνή έκανε τον Παρόλα παγκοσμίως γνωστό, όμως η αναγνώριση προς το ποδοσφαιρικό του ταλέντο είχε γίνει τέσσερα χρόνια πριν το “rovesciata”. Το 1946 ήταν ο μόνος Ιταλός, που ήταν μέλος της Μεικτής Ευρώπης, στη φιλική αναμέτρηση εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας. Αν και η ομάδα του ηττήθηκε με 6-1, πολλοί σύλλογοι ήταν εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν για την απόκτησή του. Εκείνος, όμως, έμεινε πιστός στη μεγάλη του αγάπη, την Γιουβέντους, σχεδόν μέχρι το τέλος της καριέρας του. Μόνο τη σεζόν 1954-55 αγωνίστηκε (σε μόλις επτά παιχνίδια) με τη φανέλα της Λάτσιο, στην οποία «κρέμασε» και τα παπούτσια του.

Στη συνέχεια ο Παρόλα ασχολήθηκε με την προπονητική. Κάθισε στον πάγκο της Ανκονιτάνα, της Γιουβέντους, της Λιβόρνο και της Νοβάρα, πριν επιστρέψει και πάλι στην τεχνική ηγεσία των «μπιανκονέρι» το 1974. Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, ως προπονητής, πριν το 1976 πει το οριστικό «αντίο» στο ποδόσφαιρο, ως μέλος – φυσικά – της Γιουβέντους. Γιατί εκτός από το γεγονός πως η «Κυρία» ήταν η μεγάλη του αγάπη, ο Ιταλός ήξερε από μικρός – λόγω ποδηλάτου – πως η ζωή κάνει κύκλους. Κι έτσι, έπρεπε να τον κλείσει. Ο δικός του κύκλος της ζωής ολοκληρώθηκε στις 22 Μαρτίου 2000, σε ηλικία 79 ετών, όμως το “rovesciata” του έμεινε για πάντα αθάνατο...