Ντι Μαρία: Παικταράς; Οποτε θυμάται!

Ακουστά τον είχαμε ορισμένοι. Είχε γίνει θέμα μία φορά και έναν καιρό και για τον Ολυμπιακό. Κατέληξε το καλοκαίρι του 2007 στην Μπενφίκα και το αμέσως επόμενο έβαλε το πρώτο μεγάλο γκολ του. Στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου πήρε την μπάλα από τον Λιονέλ Μέσι και την πέρασε με υπέροχη λόμπα πάνω από τον Νιγηριανό πορτιέρο, για να χαρίσει με 1-0 στην Αργεντινή το Χρυσό. Τότε είχε αναγκάσει τον Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα να αδιαφορήσει ακόμα και για τον Μέσι και να χαρακτηρίσει τον Ανχελ Ντι Μαρία ως: «Νέο τεράστιο αστέρι της Αργεντινής».

Μετά ήρθαν οι αναμετρήσεις με την ΑΕΚ και η τρελή ραμπόνα του στην Λισσαβώνα, να μας υποδείξει ξανά πως θα έπρεπε να συγκρατήσουμε το όνομά του. Και το κάναμε. Και εκείνος πήγε σε κοτζάμ Ρεάλ και έγινε πρωταγωνιστής. Από τις τρεις χρονιές του στην Μαδρίτη πιο αξιομνημόνευτη το δίχως άλλο η τρίτη, όταν έκανε εκπληκτικά πράγματα και ήταν μαζί με τον Λούκα Μόντριτς οι κορυφαίοι της ομάδας στην πορεία προς το 10ο Champions League. Εκείνη ήταν γενικότερα η πιο σπουδαία και γεμάτη σεζόν όλης της καριέρας του. Πριν πούμε τα παρακάτω, θα παραθέσω μία ιστορία που μου αρέσει, την έχω ξαναγράψει και εξηγεί το πώς τον μεταμόρφωσε και τον απογείωσε ο Κάρλο Αντσελότι το 2013-'14...

Πρέπει λοιπόν να πάμε αρκετά πίσω, στο καλοκαίρι του 1997. Ο Αντσελότι είχε την ευκαιρία να πάρει στην Πάρμα όπου εργαζόταν, τον θρυλικό Ρομπέρτο Μπάτζιο. Εκείνη την εποχή, σχεδόν στο ξεκίνημα της προπονητικής καριέρας του, ο Καρλέτο ήταν απόλυτα κολλημένος με το 4-4-2. Με αυτό είχε γαλουχηθεί ως ποδοσφαιριστής στην Μίλαν υπό τις οδηγίες του Αρίγκο Σάκι, αυτό ήξερε και αυτό σκόπευε να εμπιστευτεί. Το πρόβλημα όμως ήταν πως ο Μπάτζιο ήθελε να παίξει ως 10άρι, ενώ ο Αντσελότι τον προόριζε για δεύτερο επιθετικό. Ο Θεϊκός Κοτσιδάκιας είπε όχι και βρέθηκε στη Μπολόνια, σκοράροντας εκείνη τη σεζόν 25 γκολ. «Εχασα 25 γκολ. Ηταν μεγάλο λάθος μου», παραδέχτηκε ο Ιταλός κόουτς σε συνέντευξη του λίγο καιρό αργότερα. Αυτά που έχασε όμως τότε, ήταν λιγότερο σημαντικά από το σπουδαίο μάθημα που πήρε: πως πλέον θα προσάρμοζε το σύστημα στους παίκτες που θα είχε στη διάθεση του και όχι το αντίθετο.

Τούτη η εμπειρία ήταν που στο ξεκίνημα της σεζόν 2013-'14 τον οδήγησε σε μία προπονητική μαεστρία. Τα πάντα άλλαξαν στο μυαλό του όταν τραυματίστηκε ο Σάμι Κεντίρα και ταυτόχρονα επέστρεψε ο Τσάμπι Αλόνσο. Τότε ήταν που ο Καρλέτο έκανε το μαγικό trick και έφερε τα πάνω κάτω, μετατρέποντας το 4-2-3-1 της εποχής Μουρίνιο στο αγαπημένο του 4-3-3, κάτι που μέχρι τότε δεν είχε τολμήσει, μην θέλοντας να χαλάσει τη σειρά που είχε η ομάδα επί μία τριετία. Το κλειδί στην εν λόγω μετατροπή ήταν αυτό που συνέβη στη μεσαία γραμμή και κυρίως η κίνηση ματ με τη μετακίνηση του Ανχελ Ντι Μαρία.

Ο Αργεντινός που είναι κλασικός winger, βρέθηκε ξαφνικά ως ο προωθημένος στην τριάδα που σχημάτισε με τους Τσάμπι Αλόσνο, Μόντριτς. Αρχικά η τοποθέτηση του εκεί προκάλεσε τεράστια έκπληξη. Ο Ντι Μαρία όμως το είχε ξανακάνει, κάτι που ελάχιστοι θυμούνταν και που ίσως να μην γνώριζε ακόμα και ο Αντσελότι, όταν έπαιρνε τις σχετικές αποφάσεις του. Στη Μπενφίκα δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Ζόρζε Ζεσούς τον έβαζε μπροστά από τον Χάβι Γκαρθία και τον Ραμίρες ή ακόμα και δίπλα στον Αϊμάρ και ο τότε ως πιτσιρικάς είχε αντεπεξέλθει μία χαρά.

Τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Ντι Μαρία ταίριαξαν απόλυτα με τον τρόπο που ήθελε να παίξει ο Αντσελότι. Η Ρεάλ παρουσίασε έναν πολύ γρήγορο, ευθύ, άμεσο run n' gun παιχνίδι, όπου η μπάλα μεταφερόταν από την άμυνα στην επίθεση δίχως χρονοτριβές. Και σε τούτο ο Αργεντινός αποδείχτηκε καταλυτικός στον μέγιστο βαθμό. Αυτό που έκανε καλύτερα από τον καθένα, ήταν να τρέχει τη μπάλα στην αντεπίθεση και να φεύγει σφαίρα από τη δική του περιοχή έως και την αντίπαλη, ώστε είτε να μοιράσει είτε να πυροβολήσει ο ίδιος. Και σε παιχνίδι κατοχής όμως έδειξε πως είχε τη δυνατότητα να κινηθεί στα πλάγια, να ντουμπλάρει τους εξτρέμ, να κάνει overlap ή να βγει στον άξονα ως κρυφός κυνηγός παίζοντας το 1-2 με τον Μπενζεμά και εννοείται να σουτάρει από τα 20 μέτρα. Και όλα αυτά αρμονικά, αβίαστα τοποθετημένα σε ένα περιτύλιγμα μαγικών ενεργειών.

Το ευεργετικό αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να αναδειχτεί σε MVP του τελικού του Champions League και γενικότερα σε όλη τη χρονιά να μετρήσει συνολικά 11 γκολ και 24 ασίστ (17 στη Λίγκα, 5 στην Ευρώπη, 2 στο Κύπελλο)! Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό ήταν το ότι μπόρεσε μέσα από το παιχνίδι του να ξεπεράσει το προσωπικό δράμα που βίωνε ταυτόχρονα. Αλλος στην θέση του θα είχε καταρρεύσει. Εκείνος όμως γινόταν αγώνα με τον αγώνα ολοένα και καλύτερος...

Μάχη επιβίωσης σε διπλό τερέν
Ηταν τον Απρίλιο του 2013, όταν τα δημοσιεύματα στην Ισπανία τον έθεταν εκτός Ρεάλ. Αποτελούσε επί μονίμου βάσεως μέρος κάποιους ανταλλάγματος ή μίας πώλησης, ώστε να μπει χρήμα στα ταμεία για τις μεταγραφές που θα έκανε η ομάδα. Ο Ντι Μαρία βρέθηκε σε τρεις περιπτώσεις με το ενάμιση πόδι εκτός «Μπερναμπέου». Την τρίτη και φαρμακερή, ελάχιστα πριν τη λήξη των μεταγραφών, στο δίλημμα να πωληθεί ο Οζίλ ή ο Ντι Μαρία, ο Αντσελότι έλαβε μία περίεργη απόφαση και κράτησε εκείνον.

Ταυτόχρονα, ο Ντι Μαρία ζούσε την κάθε μέρα του μεταξύ προπονήσεων και του παιδικού νοσοκομείου της Μαδρίτης. Η κόρη του είχε γεννηθεί πολύ πρόωρα και οι γιατροί δεν της έδιναν πολλές ελπίδες επιβίωσης. Οπως είπαμε όμως, εκείνος όχι μόνο δεν έχανε την πίστη και το κουράγιο, αλλά καθ' όλη την χρονιά συνέχισε να αδιαφορεί για τα νέα δημοσιεύματα που τον τοποθετούσαν ως αντάλλαγμα για την απόκτηση του Πογκμπά. Αντιθέτως, κάθε φορά που επέστρεφε από το νοσοκομείο, εμφανιζόταν ολοένα πιο προσηλωμένος στο παιχνίδι του, πιο σημαντικός για τη Ρεάλ.

Μετά την κατάκτηση του τροπαίου στη Λισσαβόνα, η γυναίκα του, Χορχελίνα, έκανε γνωστή την ιστορία με την κορούλα τους, την Μία. Πόσταρε μία φωτογραφία και μαζί με αυτή κοινοποίησε και την πιο ευχάριστη είδηση. Αφού η μπέμπα έβγαλε τον πρώτο χρόνο της ζωής της, πλέον είναι απολύτως υγιής. Ο Ντι Μαρία δεν χρειαζόταν πλέον να βλέπει το μωρό του με σωληνάκια και με βελόνες. Μπόρεσε να το έχει στο σπίτι και κρέμασε στο παιδικό δωμάτιο το μετάλλιο του τελικού. Μία εικόνα ζωντανή, να την καμαρώνει και να του θυμίζει το πόσο δυνατός και σπουδαίος αποδείχτηκε σε αυτή τη διπλή αναμέτρηση, πετυχαίνοντας τότε δύο ασύλληπτες νίκες.

Και το τώρα...
Η συνέχεια είναι περισσότερο γνωστή και περίεργη. Στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Λουίς Φαν Χάαλ δεν τον ήθελε. Πήγε στο Παρίσι και χάρη σε εκείνες τις μετακινήσεις μεταμορφώθηκε στον πιο ακριβό παίκτη όλων των εποχών, μετρώντας συνολικά όλες τις μεταγραφές του. Από το ξεκίνημα της πορείας του στο Ροσάριο έως και την Πόλη του Φωτός, κόστισε σε όλες τις ομάδες του μαζί 179 εκατ. ευρώ, ξεπερνώντας τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (169,1 οι συνολικές μετακινήσεις του).

Στο Παρίσι βρήκε πάλι το ρυθμό του και πάλι ως καθαρός εξτρέμ. Με 22 γκολ και 35 ασίστ σε 76 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις, τον λες και καλό. Ωστόσο, Με εξαίρεση το 2013-'14 και τη σέντρα-ασίστ στον Κριστιάνο για το νικητήριο με την Μπάρτσα στον τελικό του Κόπα ντελ Ρέι το 2011, στα μεγάλα ραντεβού ήταν συνήθως απών. Το ίδιο εννοείται και με την Εθνική Αργεντινής. Καλός, αλλά όταν έρχονταν τα κρίσιμα, απουσίαζε πάντα με τραυματισμό.

Το φαινόμενο είναι πάντως γενικότερο. Οι θλάσεις και το ότι είναι παίκτης ψυχολογίας τον κράτησαν χαμηλότερα από την πραγματική αξία του. Με την εκπληκτική εμφάνισή του στην τεσσάρα της Παρί επί της Μπαρτσελόνα ξαναθύμισε σε όλον τον καλό κόσμο πως το potential του είναι χωρίς όρια. Μόνο που δεν το αξιοποιεί στο έπακρο. Η αλήθεια είναι ότι εάν έπαιζε στο στάνταρ των πραγματικών δυνατοτήτων του, θα βρισκόταν μία κλάση πιο πάνω. Σαν όνομα δηλαδή στο επίπεδο του Αζάρ, του Μπέιλ. Τώρα όμως δεν βρίσκεται εκεί και αυτό οφείλεται στην δική του διαχείριση. Εκείνος αδίκησε τον εαυτό του, αλλά στην καλή την μέρα του είναι ηδονή να τον βλέπεις να καλπάζει και να χρησιμοποιεί το σμιλεμένο θαρρείς από τον διάολο αριστερό πόδι του...

Follow me: @jorgekaraman