Η αφοπλιστική ειλικρίνεια του πιο επιτυχημένου προπονητή της στιγμής στην Αγγλία

Ημουν ανάμεσα στους θαυμαστές της δουλειάς του Αντόνιο Κόντε στη Γιουβέντους, αλλά το περασμένο καλοκαίρι δεν ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που θα πόνταραν πάνω του για την κατάκτηση του τίτλου στην Premier League. Για την ακρίβεια ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που αμφέβαλαν πολύ σχετικά με το αν ο Ιταλός προπονητής θα κατάφερνε να προσαρμοστεί, να εξοικειωθεί με τις ιδιαιτερότητες της φύσης του αγγλικού πρωταθλήματος και να γίνει εγκαίρως αποτελεσματικός. Γι' αυτό και αμφέβαλα πολύ για την μακροημέρευσή του στον πάγκο της Τσέλσι. Οχι, δεν είχα πάρει καθόλου στα σοβαρά την επιλογή στοιχηματικών εταιρειών να τον αναδείξουν στα τέλη του Σεπτεμβρίου σε φαβορί για απόλυση, αλλά δεν πίστευα ότι ο προπονητής που γνώρισα στον καιρό του στη Γιουβέντους θα μπορούσε να επιδείξει τόσο μεγάλη ευελιξία και διπλωματία στο νέο του περιβάλλον, και γι' αυτό θεωρούσα πολύ πιθανό να μην καταφέρει να προσαρμοστεί. Εκτός από όλα τα άλλα, ήταν και το γεγονός ότι η Τσέλσι δεν είχε ενισχύσει σοβαρά στις μεταγραφές την περσινή, “ξεζουμισμένη” έκδοσή της, αυτή που είχε πλήρως καταρρεύσει στα χέρια του Ζοσέ Μουρίνιο. Κάπως έτσι, βιαστικά, είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι ο Κόντε θα αποδεικνυόταν ακόμη ένα όνομα σε μια λίστα προπονητών που συνεργάστηκαν με τον Αμπράμοβιτς. Σήμερα όμως, που ο Κόντε ζει με την Τσέλσι στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα και αναπνέει τον καθαρό αέρα της διαφοράς των 6 βαθμών και το άρωμα των δέκα σερί νικών, δεν είναι τα ρεκόρ αυτά που εκπλήσσουν. Είναι κυρίως η ταπεινοφροσύνη που βγάζει η δημόσια συμπεριφορά του 47χρονου προπονητή, ο τρόπος που στέκεται δημοσίως μπροστά στα όσα επιτυγχάνει στη διάρκεια των τελευταίων 2,5 μηνών. Οχι, ο Κόντε δεν υπήρξε επηρμένος, δεν του συνέβαινε ούτε στον καιρό που πήγαινε από τίτλο σε τίτλο με τη Γιουβέντους, αλλά οι περισσότεροι στη σημερινή θέση του, με την ανάγκη που νιώθει για να αναγνωριστεί και να καταξιωθεί στη συνείδηση της αγγλικής κοινωνίας του ποδοσφαίρου, θα καμάρωναν πολύ περισσότερο από όσο εκείνος για αυτό που παρουσιάζει με την Τσέλσι.

Προτού σταθώ στα σημεία που με έχουν εκπλήξει περισσότερο στον τρόπο του Κόντε, ας βάλουμε στο νου τα ευρήματα μιας σύγκρισης των φετινών επιδόσεων της Τσέλσι με τις περσινές επιδόσεις αλλά και με αυτές που είχε πρόπερσι, όταν κατέκτησε τον τίτλο στην Αγγλία. Η φετινή ομάδα σκοράρει 2,12 γκολ ανά ματς. Ο περσινός συντελεστής ήταν 1,55, ενώ ο συντελεστής της σεζόν του τίτλου ήταν 1,92. Φέτος η Τσέλσι δέχεται 0,69 γκολ ανά ματς, πέρσι δεχόταν 1,39 και πρόπερσι 0,84 γκολ ανά ματς. Φέτος κρατά την μπάλα ακριβώς όσο και πρόπερσι (514,12 πάσες ανά ματς φέτος, 514,50 πάσες ανά ματς πρόπερσι), έχει περίπου τον ίδιο συντελεστή ακρίβειας στις μεταβιβάσεις (85% - 84%), φτιάχνει τον ίδιο αριθμό ευκαιριών ανά ματς (12,12 φέτος, 12,26 πρόπερσι, 10,61 πέρσι), σουτάρει περισσότερο από πρόπερσι (15,56 φέτος, 13,84 πέρσι, 14,84 τη σεζόν 2014-'15), και κάνει λιγότερα αμυντικά λάθη (0,25 ανά ματς φέτος, 0,66 πέρσι, 0,50 πρόπερσι).

Μέχρι σήμερα το αγωνιστικό σχέδιο δεν είναι πιο σύνθετο από αυτό που φανταζόταν ο παρατηρητής τον καιρό που μάθαινε ότι ο Κόντε αναλαμβάνει την Τσέλσι και δεν ανακαινίζει το ρόστερ της. Ο Ιταλός χτίζει πάνω σε μια καλή άμυνα (η καλύτερη στο πρωτάθλημα με 11 γκολ παθητικό, μαζί με την Τότεναμ) και εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αποτελεσματικότητα του Ντιέγκο Κόστα και των υπόλοιπων εκτελεστών του. Η Τσέλσι δεν είναι στο top5 των ομάδων που κάνουν μεγαλύτερη κατοχή μπάλας ανά παιχνίδι (με το 54% μέσο όρο είναι 6η, πίσω από τη Γιουνάιτεντ), αλλά είναι 3η στην ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, είναι δηλαδή μια ομάδα που κάνει αποτελεσματική χρήση της μπάλας χάρη στο χειρουργικό παιχνίδι της.

Με τον χρόνο κατοχής και των αριθμό των επιθέσεων που εκδηλώνει, η Τσέλσι δεν θα κατάφερνε όσα επιτυγχάνει στη διάρκεια των τελευταίων 10 αγωνιστικών αν δεν είχε σε τόσο καλή κατάσταση τον Ντιέγκο Κόστα (12 γκολ – 5 ασίστ), τον Εντεν Αζάρ (8 γκολ – 1 ασίστ), τον Πέδρο (3 γκολ – 5 ασίστ), και αν δεν είχε χτίσει μια τόσο καλή άμυνα με τα περσινά υλικά και την προσθήκη των Καντέ, Μάρκος Αλόνσο, Μόουζες. Σε όλες αυτές τις διαπιστώσεις όμως αντανακλάται η επιρροή του Κόντε. Αυτός κατάφερε να πείσει τον Ντιέγκο Κόστα ότι δεν είναι ζημιά για την καριέρα του η παραμονή στην Τσέλσι και εν συνεχεία άρχισε να καταφέρνει να τον γητεύσει και να τον κουλαντρίσει τόσο που να τον έχει να ζει εδώ και 2,5 μήνες στους αγώνες δίχως μια κίτρινη κάρτα. Αυτός κατάφερε να πατήσει πάνω στην θερινή αναζωογόνηση του Αζάρ και να παρουσιάζει ξανά τον παίκτη που είχαμε θαυμάσει πρόπερσι και είχαμε χάσει πέρσι. Αυτός παρουσιάζει τον Πέδρο με τη μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική συνεισφορά του στο παιχνίδι της Τσέλσι, αυτός διάλεξε τον Μάρκος Αλόνσο και επέλεξε να κρατήσει τον “νοικιάρικο” Μόουζες. Με αυτόν ο Κουρτουά ξαναγίνεται αυτός που προϋπήρξε του περσινού κακέκτυπου του Βέλγου διεθνούς τερματοφύλακα. Με αυτόν ξαναθυμίζει ο Μάτιτς την έκδοση της περιόδου 2014-'15 και όχι την περσινή. Αυτός δείχνει τόσο ανοιχτό μυαλό στην περίπτωση του Σεσκ Φάμπρεγκας με συνέπεια να έχει πάρει από αυτόν 1 γκολ και 2 ασίστ παρόλο που δεν τον κρατά σταθερά στον κορμό του βασικού σχήματος.

Αυτό που εκπλήσσει περισσότερο όμως είναι ότι ο Κόντε ούτε κομπάζει, ούτε καν καμαρώνει συχνά δημοσίως για όλα αυτά. Και δεν είναι μόνο ότι παραμένει συντηρητικός επειδή τον έχουν βοηθήσει να αντιληφθεί ότι η Premier League έχει πάρα πολύ δρόμο μπροστά και συνεπώς η Τσέλσι του δεν έχει ακόμη επιτύχει, αλλά κυρίως το ότι παραμένει αφοπλιστικά ειλικρινής. Ολα αυτά τα σπουδαία ρεκόρ που έφεραν την Τσέλσι στην κορυφή είχαν αρχή το σημείο καμπής του ματς με την Αρσεναλ, της τελευταίας ήττας, με 3-0, στις 24 Σεπτεμβρίου. Τότε ήταν που ο Κόντε άφησε στην άκρη το 4-1-4-1 και πήγε, στο β' ημίχρονο, στο 3-4-3, το οποίο δεν άλλαξε ποτέ μέχρι σήμερα. Κι αυτός όχι απλώς δεν παριστάνει τον πονηρό και τον σοφό, με δηλώσεις του “το είχα στο μυαλό μου, θα το γύριζα, ήξερα” τύπου, αλλά κάνει το ακριβώς αντίθετο. Με πολλή ειλικρίνεια δήλωσε ότι αυτός ο σχηματισμός δεν ήταν στο αρχικό του πλάνο στη σεζόν, ότι δεν είχε τέτοιο σκοπό, ότι είχε βασίσει την δουλειά της προετοιμασίας στο 4-2-4, το οποίο αντιλαμβανόταν ως απολύτως συμβατό με τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που είχε και ότι άλλαξε κατεύθυνση όταν διαπίστωσε, σε εκείνο το ημίχρονο με την Αρσεναλ και στις προπονήσεις που ακολούθησαν, ότι οι ποδοσφαιριστές του ανταποκρίνονταν καλύτερα στο αγωνιστικό πλάνο με αυτό τον σχηματισμό. Πρέπει να έχει πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση και να νιώθει μεγάλη σιγουριά για τις ικανότητές του ένας προπονητής για να κάνει τέτοια δημόσια παραδοχή – αποκάλυψη. Κι αν κανείς κρίνει από αυτό που συμβαίνει στην τελευταία σειρά των αγώνων της Τσέλσι, ο προπονητής όχι απλώς δεν μίκρυνε, αλλά το αντίθετο, ψήλωσε στην εκτίμηση των ποδοσφαιριστών του, διότι αυτοί δείχνουν ότι εμπιστεύονται το πλάνο και το ακολουθούν τυφλά, λειτουργώντας με τη συνείδηση ότι ο προπονητής ξέρει, βλέπει και είναι τόσο ευέλικτος που αν χρειαστεί θα το αλλάξει ξανά και δεν θα επιμείνει σαν δογματικός που πεθαίνει με τις αρχικές ιδέες του.

Ακριβώς αυτό άλλωστε ήταν που σχολίασε ο Κόντε μετά τη χθεσινή αγχωτική νίκη επί της Σάντερλαντ (0-1), μένοντας προβληματισμένος με τη διαπίστωση ότι ο αντίπαλος Ντέιβιντ Μόγες επέλεξε να αλλάξει τον δικό του σχηματισμό σε 3-4-3 προκειμένου να μπλοκάρει το παιχνίδι της Τσέλσι. “Καταλαβαίνω ότι όλο και περισσότερο οι αντίπαλοι βάζουν στόχο να χαλάσουν το παιχνίδι μας και να εμποδίσουν την ανάπτυξή μας αλλάζοντας σχηματισμό και στρατηγική” ήταν το δημόσιο συμπέρασμά του. Ενα καθαρό σημάδι ενός προπονητή με μεγάλη τακτική ευελιξία και ανοιχτό μυαλό, ο οποίος είναι ένα σημαντικό update της έκδοσης του Κόντε της Γιουβέντους.

Ο Κόντε δεν έχει επιβάλει στα αποδυτήρια της Τσέλσι την πειθαρχία των ημερών του στη Γιούβε, δεν κυνηγά τους ποδοσφαιριστές στη λεπτομέρεια όπως έκανε στο Τορίνο, δεν βάζει στις προπονήσεις τις εντάσεις που έβαζε στη Γιουβέντους, δεν επιβάλλεται στους ποδοσφαιριστές με τον απόλυτο τρόπο που είχε στο Τορίνο. Στο πρώτο του τετράμηνο στο Λονδίνο δείχνει πολύ καλά προετοιμασμένος, ώριμος και έτοιμος για να λειτουργήσει σε ένα ξένο πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην επαγγελματική ζωή του. Οχι, μέχρι στιγμής δεν έχει επιτύχει απολύτως τίποτα παραπάνω από το να κρατήσει τη δουλειά του. Εχει όμως δημιουργήσει στον εαυτό του προοπτική επιτυχίας. Το παιχνίδι της Τσέλσι είναι σπανίως ψυχαγωγικό, αλλά τέτοιο ήταν και το παιχνίδι της Γιουβέντους του Κόντε. Η φετινή Τσέλσι θυμίζει όλο και περισσότερο την κυνική Τσέλσι που κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα με τον Μουρίνιο, αλλά ουδείς περίμενε τίκι τάκα από τον Κόντε. Κι όσο η Τσέλσι κρατά αυτή την επιθετική αποτελεσματικότητα και επιδεικνύει την στιβαρότητα των τελευταίων μηνών στην ανασταλτική της λειτουργία, ο Κόντε, που έχει μια ομάδα που δεν κουβαλά και δεν θα κουβαλήσει την φθορά των ευρωπαϊκών αγώνων, μπορεί να συνεχίσει να εκπλήσσει, και να συνεχίσει να πιστεύει ότι θα πετύχει με την πρώτη στην επιλογή του να μην γίνει ο αιώνιος προπονητής της Γιουβέντους και να κυνηγήσει το όνειρο της καταξίωσης και μακριά από την πατρίδα του. Με απλά λόγια ο Κόντε έχει αρχίσει ήδη να γίνεται καλύτερος.