Το «Μοναχικό Αστέρι» και οι... Ελληνες του Γουεά!

Υπήρξε γίγαντας με τα εξάταπά του. Τεράστιος ποδοσφαιρικά, αλλά και σε ανάστημα, καθώς ύψωνε το γεμάτο, φαρδύ κορμί του. Εκεί στα '90s όποιοι πρόλαβαν να δουν τον Ζορζ Γουεά με την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μίλαν, καταλαβαίνουν. Το θέμα όμως εδώ δεν είναι οι επιδόσεις ενός εκπληκτικού επιθετικού, τον οποίο η FIFA έσπευσε να αναδείξει ως κορυφαίο Αφρικανό με τη μπάλα στα πόδια για τον προηγούμενο αιώνα. Ούτε θα γίνει ανάλυση για τον πώς κάρφωνε τις γκολάρες του, για να λάβει την «Χρυσή Μπάλα» του 1995. Το πιο ενδιαφέρον στην περίπτωσή του, ήταν όσα εκείνος δημιούργησε ως παράπλευρα του ποδοσφαίρου.

Από μικρός, όταν κέρδισε τα πρώτα καλά χρήματα στην Μονακό. Ηταν το 1988, όταν τον τσίμπησε ο Αρσέν Βενγκέρ και του έδωσε συμβόλαιο. Εκτοτε το έλεγε πάντα και ακόμα το επαναλαμβάνει: «Τα χρήματα που έβγαλα από τη μπάλα, δεν είναι δικά μου. Ανήκουν στον λαό της Λιβερίας». Για την πατρίδα του χτυπούσε δυνατά ανέκαθεν η καρδιά του. Εξελίχτηκε έτσι σε έναν από τους πλέον ουμανιστές που ανέδειξε ποτέ ο χώρος του ποδοσφαίρου. Εδώ θα θυμηθούμε δύο ιστορίες, μέσω των οποίων φανερώνεται η αγάπη του για την Λιβερία και το παιχνίδι, με την δεύτερη αφήγηση να περιλαμβάνει μπόλικο άρωμα Ελλάδας...

Η Λιβερία είχε ανέκαθεν ταραγμένη ιστορία. Σε αυτό το πλαίσιο βίωσε στην σύγχρονη εποχή της, στην εποχή δηλαδή που μεγαλούργησε με τη μπάλα ο Γουεά, δύο συγκλονιστικά αιματηρούς εμφύλιους πολέμους. Ο πρώτος ξεκίνησε το 1989 και έληξε το 1996. Ηταν η χρονιά που η Εθνική της παρά τις αντιξοότητες κατάφερε να προκριθεί στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής. Θα διεξαγόταν στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής, αλλά το «Μοναχικό Αστέρι», όπως αποκαλείται το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν μπορούσε να πάει παρά την πρόκριση.

Δεν υπήρχαν τα χρήματα όχι μόνο για την διαμονή, αλλά ούτε καν για τις εμφανίσεις και το ταξίδι. Βγήκε όμως μπροστά ο σούπερ σταρ και τα κανόνισε όλα. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχε πάρει την θρυλική μεταγραφή από την Παρί για την Μίλαν και αποφάσισε να πληρώσει τα πάντα. Ετσι η Λιβερία εμφανίστηκε στο γήπεδο και πάλεψε, για να αποκλειστεί στη φάση των ομίλων, υστερώντας για ένα γκολ. Το έργο έμελλε να επαναληφθεί και αυτή τη φορά θα είχε συμπρωταγωνιστές επτά διεθνείς που αγωνίζονταν στην Ελλάδα και όχι απαραίτητα στην Α' Κατηγορία.

Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος μαινόταν και θέριζε την νεολαία της Λιβερίας. Είχε ξεκινήσει το 1999 και θα κρατούσε έως το 2003. Ωστόσο, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο η χώρα άνθιζε και αυτό επειδή την προστάτευε ο Γουεά. Ηταν για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ασίας (2002 σε Ιαπωνία/ Νότια Κορέα). Ο ηγέτης της δεν ήταν όμως πλέον μόνο ο αρχισκόρερ της. Ταυτόχρονα ήταν προπονητής, τεχνικός διευθυντής, αποκλειστικός χορηγός και άτυπος πρόεδρος της Ομοσπονδίας.

Μαζί του στην ομάδα είχε επιλέξει τους παίκτες που οι παλιότεροι θυμούνται στα μέρη μας. Το περιβραχιόνιο το είχε ο Τζο Νάγκμπε που είχε περάσει από τον ΠΑΟΚ (1997-'00) και εκείνη την περίοδο των προκριματικών αγωνιζόταν στον Πανιώνιο (2000-'01) και τον ΠΑΣ Γιάννενα 2001-'02). Στο πλευρό του ήταν ο Ζίζι Ρόμπερτς του Πανιωνίου (2000-'01) και του Ολυμπιακού (2001-'02), με πρότερη θητεία στον Ιωνικό Νικαίας. Ο Κέλβιν Σέμπουε της Παναχαϊκής (2000-'01), με θητεία σε Skoda Ξάνθη (1996-'97), ΑΕΚ (1997-'99), Ηρακλή (1999-'00) και Πατραϊκό (2000).

Μαζί τους ο Ολιβερ Μακόρ της Προοδευτικής (1999-'01), του Αιγάλεω (2001-'02), του Ιωνικού (2002-'08) και της Παναχαϊκής (2008-'09). Ο Τζέιμς Ντεμπά του Ηρακλή (1999-'01) και δύο εκπλήξεις. Ο ένας ήταν ο Ζορζ Γκεμπρό του Παναιτωλικού (1999-'01), που πήγε μετά σε Πατραϊκό (2001-'04), Κέρκυρα (2004-'05) και ο Βερμά Κποτό του Απόλλωνα Κρύας Βρύσης (2001-'02) και νωρίτερα του Ολυμπιακού Βόλου (1999-'00).

Με αυτή την ομάδα λοιπόν ο Γουέα άγγιξε την ιστορική παρουσία σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Και εκεί που την είχαν στα χέρια τους, ηττήθηκαν από την Νιγηρία εκτός και από την αδιάφορη Γκάνα εντός και έμειναν στο -1 από τους Νιγηριανούς, που πήραν το εισιτήριο. Ολη αυτή η υπέρβαση που επιχείρησε το «Μοναχικό Αστέρι» υπήρξε χάρη στο όραμα του ηγέτη του, ο οποίος εκτός των άλλων πλήρωνε για τα αεροπορικά των συμπαικτών του, ώστε να πηγαίνουν για τα ματς των προκριματικών, αλλά και να προπονούνται στο έδαφος της γειτονικής Ακτής Ελεφαντοστού για ασφάλεια.

To 2005 και αφού είχε δύο χρόνια μακριά από τα γήπεδα, ο Ζορζ Γουεά έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Λιβερίας, αλλά δεν κέρδισε τις εκλογές. Παρέμεινε όμως στις πολιτικές επάλξεις (σ.σ.: είναι στη βουλή με τις περισσότερες ψήφους όλων των εποχών) και βοηθάει σε πολλούς τομείς της χώρας. Ειδικά όμως με τα παιδάκια και τις οικογένειες που τραυματίστηκαν σοβαρά στον τελευταίο εμφύλιο, συνεχίζει να φροντίζει για την εκπαίδευσή τους και θεωρείται δικαίως ο πιο ξεχωριστός Ανθρωπος που έχει αναδείξει το ποδόσφαιρο της Αφρικής, αν όχι του κόσμου όλου...

Follow me: @jorgekaraman