ΤΣΣΚΑ Μόσχας - Ολυμπιακός με αξεπέραστο Live Στοίχημα και πολλά ειδικά στοιχήματα! (21+)

Το ποδόσφαιρο ενώνει λαούς, θρησκείες, κουλτούρες και μπορούν τα πάντα να συμβούν Ο Όστιν Εγκουαβόν ήταν ο αρχηγός της εθνικής Νιγηρίας σε δύο Μουντιάλ (1994, 1998), ενώ την καθοδήγησε και ως χεντ κόουτς σε δύο διαφορετικές θητείες.

Ένας legend στην «Μαύρη Ήπειρο», ο οποίος πήρε την απόφαση να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ζακύνθου, μολονότι η τελευταία μετέχει στην Α΄ κατηγορία της ΕΠΣ Ζακύνθου.

Ο παλαίμαχος μπακ ήταν αρχηγός της εθνικής Νιγηρίας στο Μουντιάλ της Αμερικής (1994), όταν οι Super Eagles είχαν αντιμετωπίσει και την Εθνική μας ομάδα στην πρώτη της παρουσία σε τελική φάση Μουντιάλ.

Οι Αφρικανοί επικράτησαν 2-0 με τον Εγκουαβόν να μένει στον πάγκο για να πάρει ανάσες. Αντίθετα ο νυν τεχνικός της ΑΠΣ Ζακύνθου είχε συμμετοχές ως βασικός στα υπόλοιπα ματς κόντρα σε Βουλγαρία, Αργεντινή, αλλά και απέναντι στην Ιταλία στη φάση των «16» μαρκάροντας τον Ρομπέρτο Μπάτζιο!

Την ίδια χρονιά μάλιστα φορώντας το περιβραχιόνιο είχε οδηγήσει τη Νιγηρία στην κατάκτηση του Κόπα Άφρικα. Ο Εγκουαβόν, ο οποίος ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε και στη Γάνδη (1986-90) προσελήφθη από τον ομοσπονδία της χώρας του, ως πρώτος προπονητής το 2005!

Πέντε χρόνια αργότερα επέστρεψε ως υπηρεσιακός στον πάγκο των Super Eagles αντικαθιστώντας τον Λαρς Λάγκερμπακ, ενώ το 2010 ανέλαβε τον πάγκο της εθνικής U23 της Νιγηρίας.

Ο 53χρονος προπονητής πήρε την απόφαση πριν από περίπου δύο μήνες να εργαστεί στην Ζάκυνθο. Ο Εγκουαβόν μίλησε στο gazzetta.gr για την ελληνική εμπειρία του, τον ισχυρό σεισμό που λίγο έλειψε να τον οδηγήσει στην αποχώρηση λόγω του φόβου που του προκάλεσε, την Εθνική Ελλάδας του 1994, τους Μπάτζιο, Μαραντόνα, Κανίγια, Μασάρο, Γεκινί, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας Αφρικανός προπονητής στο να εργαστεί στην Ευρώπη.

Πως αποφασίσατε να εργαστείτε στην Ελλάδα σε μια ομάδα Δ΄ κατηγορίας;

«Είναι ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα μου. Θα έλεγα είναι λίγο δύσκολο γιατί εργάζομαι σε ομάδα που αγωνίζεται σε χαμηλή κατηγορία, αλλά ο πρόεδρος και οι άνθρωποι εδώ κάνουν ότι μπορούν για να με βοηθήσουν να προσαρμοστώ. Απολαμβάνω την παρουσία μου στη Ζάκυνθο, αν και την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν σε κατάσταση σοκ λόγω του σεισμού. Είχα αποφασίσει να φύγω, αλλά άλλαξα γνώμη.

Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο με έφερε στη Ζάκυνθο και ελπίζω να τα πάω καλά εδώ. Ο Ινφαντίνο πρόσφατα επισκέφθηκε την Αφρική και έλεγε πως το ποδόσφαιρο είναι πάθος και κουλτούρα. Για μένα το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου».

Πως βιώσατε τον ισχυρό σεισμό των 6,4 Ρίχτερ; Είναι αλήθεια πως σκεφτήκατε να αποχωρήσετε από την Ελλάδα λόγω του ισχυρού σοκ που υποστήκατε;

«Ένιωσα τρόμο με τον σεισμό. Μένω ακόμα στον τρίτο όροφο σε ξενοδοχείο και ήταν κάτι που δεν είχα βιώσει ποτέ ξανά στη ζωή μου. Ήταν τρομακτικό, έγιναν ζημιές. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ, αλλά καθημερινά νιώθω καλύτερα. Φοβήθηκα πολύ, αλλά οι άνθρωποι της ομάδας μου εξήγησαν πως είναι κάτι νορμάλ στην Ελλάδα. Συνεχίζω στη Ζάκυνθο προκειμένου να δουλέψουμε σκληρά για να υλοποιήσουμε τους στόχους μας».

Τι αναμνήσεις έχετε από την συμμετοχή σας με τους «Super Eagles» στα Μουντιάλ (1994, 1998);

«Έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις με την εθνική Νιγηρίας, αλλά και κάποιες δυσάρεστες. Για παράδειγμα φτάσαμε κοντά στην πρώτη πρόκριση μας σε τελική φάση όταν διεξήχθη στην Ιταλία το 1990, αλλά μείναμε εκτός διότι ηττηθήκαμε στο τελευταίο ματς των προκριματικών με 1-0 από το Καμερούν. Ήταν μεγάλη απογοήτευση αλλά πεισμώσαμε. Καταφέραμε να χτίσουμε τα επόμενα χρόνια μια δυνατή ομάδα με την οποία κατακτήσαμε το Κόπα Άφρικα το 1994 στην Τυνησία.

Έτσι στο Μουντιάλ της Αμερικής (1994) εκπροσωπήσαμε την χώρα μας. Στη φάση των ομίλων κόντρα σε Αργεντινή, Βουλγαρία και Ελλάδα τα πήγαμε πολύ καλά. Αποκλειστήκαμε στη συνέχεια από την Ιταλία με τον Μπάτζιο να σκοράρει στα τελευταία λεπτά με πέναλτι. Μπορούσαμε να ισοφαρίσουμε, αλλά αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Είμαι ευτυχής γιατί πήρα μέρος σε δύο Μουντιάλ».

Ήταν οι Μαραντόνα και Μπάτζιο οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι;

«Ο παίκτης που με δυσκόλεψε περισσότερο στο Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994) δεν ήταν ο Μαραντόνα, αλλά ο Κανίγια. Ο Μαραντόνα ήταν εξαιρετικός με την μπάλα στα πόδια όμως δεν είχε ταχύτητα. Ο Κανίγια έτρεχε ασταμάτητα, ήταν πολύ δύσκολο να τον ανακόψεις. Το ίδιο θα έλεγα και για τον Μασάρο της Ιταλίας. Είχε μεγάλη ταχύτητα. Αντίθετα, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο μπορεί τεχνικά να ήταν ασυναγώνιστος, όμως δεν ήταν τόσο γρήγορος για να τον χάσεις. Ήταν πιο αργός στο παιχνίδι του».

Η Νιγηρία είχε αντιμετωπίσει το 1994 και την Ελλάδα. Αμφότεροι αγωνιστήκατε για πρώτη φορά σε τελική φάση Μουντιάλ...

«Η Ελλάδα παρά τις βαριές ήττες δεν ήταν τόσο κακή ομάδα. Η Βουλγαρία μπορεί να μην συγκαταλέγονταν στις κορυφαίες ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά είχε τον Στόιτσκοφ. Τρομερός παίκτες. Προκαλούσε σεβασμό. Η Αργεντινή είχε Κανίγια και Μαραντόνα και αυτό από μόνο του αρκεί.

Η Νιγηρία ήταν μια ομάδα που εκπροσωπούσε την Αφρική. Ήταν η πιο κοντινή στην Ελλάδα, είχαμε αρκετά κοινά στοιχεία. Η νίκη επί της Βουλγαρίας με 3-0 μας έδωσε αυτοπεποίθηση και ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε κόντρα στην Ελλάδα. Επαναλαμβάνω η Ελλάδα δεν ήταν κακή παρά την ήττα της με 2-0 από εμάς».

Πως θυμάσαι τον Ρασίντ Γιεκινί;

«Ο Γεκινί λείπει σε όλους, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο της Νιγηρίας, αλλά σε ολόκληρο το έθνος. Ήταν ένας εκπληκτικός στράικερ, ο καλύτερος Νιγηριανός επιθετικός της γενιάς του, αλλά πάνω από όλα ένας φίλος. Και σαν άνθρωπος ήταν εξαιρετικός, αλλά έτσι τα έφερε η ζωή. Ο θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Κρίμα, ήταν μια υπέροχη προσωπικότητα που πρόσφερε πολλά στο ποδόσφαιρο της χώρας μας».

Πόσο δύσκολο είναι για έναν Νιγηριανό προπονητή να εργαστεί στην Ευρώπη και δη στην Ελλάδα;

«Έπαιξα πολλά χρόνια ποδόσφαιρο στο Βέλγιο και τη Ρωσία και γνωρίζω την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό για έναν Νιγηριανό προπονητή να δουλεύει στην Ευρώπη. Ο πρόεδρος της Ζακύνθου μου έδωσε αυτή την ευκαιρία και θέλω να την αξιοποιήσω. Θέλω μέσα από αυτή την συνέντευξη να τους ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν.

Είναι μια ευκαιρία για μένα να πετύχω πράγματα για την ομάδα και ανέβω επίπεδο είτε στην Ελλάδα, είτε σε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Θέλω να μείνω στην Ευρώπη. Μου αρέσει η δομή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα για έναν Νιγηριανό προπονητή. Θέλω να εξελίσσομαι, να μαθαίνω και να βελτιώνομαι, έτσι ώστε όταν κάποια στιγμή επιστρέψω στη Νιγηρία να βοηθήσω το ποδόσφαιρο της χώρας μου να κάνει βήματα προς τα μπρος».

Τι προσδοκάς με την Ζάκυνθο;

«Ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να φτάσει η Νιγηρία στο επίπεδο να διεκδικεί το Μουντιάλ και να είμαι μέλος αυτής της προσπάθειας. Είτε ως προπονητής στην πρώτη ομάδα, είτε ως στέλεχος της ομοσπονδίας. Δεν ήρθα στα Ζάκυνθο για διακοπές. Δεν είναι εύκολα, αλλά θέλω να πετύχω. Οι άνθρωποι της ομάδας κάνουν τα πάντα για να είμαι ήρεμος και προσηλωμένος στη δουλειά μου. Έχουμε το ίδιο όραμα και ελπίζω οι ποδοσφαιριστές να ανταποκριθούν στο πλάνο και στην δουλειά που κάνουμε».