Η πρώτη απόπειρα επικοινωνίας του gazzetta.gr με τον Έλληνα θρύλο του αυστραλιανού ποδοσφαίρου, Οδυσσέα Κόκκινο έπεσε στο κενό.

«Δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα. Είμαι σε ένα πάρτι. Απολαμβάνουμε τα ποτάκια μας και περνάμε ωραία. Θα ακούς τι γίνεται», ήταν η χαρακτηριστική ατάκα ζητώντας ευγενικά να τηλεφωνήσουμε την επόμενη μέρα όπου θα είναι πιο νηφάλιος.

Τον χαρακτήρισαν δικαιολογημένα «Έλληνα Τζορτζ Μπεστ», αφού έκανε απίθανα πράγματα με την μπάλα, όμως είχε το ίδιος πάθος με τον Βορειοϊρλανδό για το αλκοόλ και τις γυναίκες. Σχεδόν όλη η ζωή του Κόκκινου είναι ένα πάρτι.

Αναγορεύθηκε ως θεός της μπάλας στην Ελλάς Μελβούρνης, αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό, ενώ αναγορεύονταν ως ένα από τα σπουδαιότερα ταλέντα της εποχής του. Με την περίπτωση του ασχολήθηκε ακόμη και η «Guardian».

Οι ειδικοί επέμεναν πως θα μπορούσε να είναι αποτελεί εξέχων στέλεχος της Εθνικής, αλλά και να έφτανε μέχρι την ομάδα του Παναθηναϊκού στο 'Γουέμπλεϊ'. Ο 68χρονος σήμερα, Κόκκινος είχε διαφορετικά σχέδια επιλέγοντας να ζήσει την ζωή του στο μάξιμουμ αδιαφορώντας για την καριέρα του!

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όμως το 1964 έπεσε θύμα του πογκρόμ που έλαβε χώρα στην Πόλη και αναγκάστηκε σε ηλικία μόλις 16 ετών να εγκαταλείψει την εστία του. Εγκαταστάθηκε για λίγους μήνες στην Αθήνα κάνοντας τα πρώτα βήματα του στην Προοδευτική μέχρι που αποφάσισε να πάρει το καράβι με προορισμό την Αυστραλία!

«Το 1964 οι Τούρκοι μας τα πήραν όλα και μας έδιωξαν από τα σπίτια μας. Ακόμα το θυμάμαι και ανατριχιάζω αλλά μέσα σε λίγες μέρες άσπρισαν τα μαλλιά του πατέρα μου από την στενοχώρια.

Ήμουν 16,5 ετών όταν πήρα το καράβι με προορισμό το Περθ της Αυστραλίας. Ούτε ρούχα, ούτε τίποτα δεν είχα πάνω μου. Από το Περθ πήρα το τρένο και ταξίδεψα για την Μελβούρνη. Ήμουν πολύ πεινασμένος και ως εκ θαύματος γνώρισα την Σούλα, κόρη παπά από την Κέρκυρα που με βοήθησε δίνοντας μου χρήματα για να νοικιάσω ένα δωμάτιο για δύο εβδομάδες, αλλά και να μπορώ να σιτίζομαι».

Ο σύλλογος της ομογένειας, Ελλάς Μελβούρνης του έδωσε την ευκαιρία να σταθεί στα πόδια του. Το 1966 έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα έχοντας την καθοδήγηση του Κώστα Νεστορίδη που αποτέλεσε τον μέντορα του.

«Η Ελλάς Μελβούρνης με βοήθησε παίζοντας εκεί μπάλα. Ήταν ομαδάρα. Γινόταν της π...ας από 28.000 κόσμο όποτε έβαζα γκολ. Στην πορεία αποδείχθηκε πως δεν με είχε χάσει ο Παναθηναϊκός, αλλά η Ελλάδα. Ευχαριστώ το θεό για το ταλέντο που με προίκισε και για την αποθέωση που γνώρισα. Ο Νεστορίδης, ο οποίος ήταν αρχηγός και προπονητής στην Ελλάς Μελβούρνης μου είχε ζητήσει να κουρευτώ.

Ήταν ο μοναδικός που με ξεπέρασε πετυχαίνοντας 31 γκολ. Ήταν ο ίδιος, ο οποίος το 1969 όταν επέστρεψε στην Ελλάδα με έφερε για τον Ολυμπιακό, αλλά τελικά κατέληξα στον Παναθηναϊκό με την υπόθεση να φτάνει στον Άρειο Πάγο».

Ο Κόκκινος ήταν ένας δεινός σκόρερ, ο οποίος χρησιμοποιούσε και τα δυο του πόδια, πάσαρε σωστά, ήταν εκρηκτικός και με το πάθος του παρέσυρε την κερκίδα. Το look με το μακρύ μαλλί παρέπεμπε σε ροκ σταρ. Ήταν εξαιρετικά δημοφιλής ιδιαίτερα στο γυναικείο φύλλο.

Ο Κώστας Νεστορίδης, όταν επέστρεψε από την Ελλάδα δεν τον ξέχασε καλώντας τον να δείξει την αξία του. Στον Παναθηναϊκό πήρε μέρος σε προετοιμασία, ενώ αγωνίστηκε σε τουρνουά στις ΗΠΑ. Διέθετε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνταν για να πραγματοποιήσει σπουδαία καριέρα με το «τριφύλλι».

Ο τότε τεχνικός των «πρασίνων» Λάκης Πετρόπουλος πίστευε στο ταλέντο του Κόκκινου, ενώ και ο νυν πρόεδρος του Παναθηναϊκού, Βασίλης Κωνσταντίνου προσπαθούσε να τον πείσει να μείνει στην Ελλάδα.

«Δεν μπορούμε δυστυχώς να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Θα σου πω ψέματα αν άλλαζε κάτι. Ίσως να μην έλεγα όχι στον Πετρόπουλο που ήθελε από σέντερ φορ να αγωνιστώ αριστερό μπακ. Έλαβα μέρος σε προετοιμασία με τον Παναθηναϊκό και έπαιξα κόντρα στην Φερεντσβάρος, αλλά και απέναντι στον Φακέτι με την Ίντερ, όπου δεν τον φοβήθηκα καθόλου παίρνοντας του κεφαλιές.

Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά ήμουν για υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με την Αυστραλία. Προτού έρθω στην Αυστραλία είχε ενδιαφερθεί η Άρσεναλ. Ο Βασίλης Κωνσταντίνου μου έλεγε: 'που πας', την εποχή που ο Παναθηναϊκός έφτανε στον τελικό του Ουέμπλεϊ. Εγώ όμως ήμουν ελεύθερο πνεύμα. Δεν άκουγα κανέναν. Τα έπαιρνα όλα αψήφιστα και έκανα τα πάντα με πάθος. Έφτανα στα άκρα, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Έζησα την ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της».

Ο «Kokki» θεωρεί τιμή του την σύγκριση με τον σπουδαίο Τζορτζ Μπεστ, ενώ παραδέχεται πως θα μπορούσε να φτάσει ψηλά με τον Παναθηναϊκό.

«Είναι τιμή μου να με αποκαλούν Τζορτζ Μπεστ. Ήξερα μπάλα, όμως πάντα μου άρεσαν τα ποτά και οι γυναίκες. Πέρασαν εκατομμύρια από τα χέρια μου και πολλές γυναίκες. Δεν θέλω να πω ονόματα γιατί κάποιες έχουν εγγόνια τώρα. Ο Λάκης Πετρόπουλος πάντως ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ. Μου έλεγε πως αν έμενα θα αγωνιζόμουν στην εθνική Ελλάδας. Ασφαλώς μετάνιωσα που δεν συνέχιζα στον Παναθηναϊκό.

Θα ήμουν από τους πρώτους στην ομάδα του Ουέμπλεϊ, μαζί με τους Αντωνιάδη, Καμάρα, Δομάζο, Ελευθεράκη και Δεληγιάννη. Θα ήθελα να κάνω ειδική μνεία στον Καμάρα που είναι 'ψυχούλα', εξαιρετικός άνθρωπος. Έπαιξα μπάλα για τον κόσμο».

Από το τρίπτυχο ποδόσφαιρο, σεξ, ποτό ο Kόκκινος δεν ξεχωρίζει κάτι...

«Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Μου άρεσαν το σεξ, το ποτό και η μπάλα. Λάτρευα την μπάλα. Γεννήθηκα στην Κωνσταντινούπολη με μια μπάλα. Μόνος μου έμαθα να παίζω. Είναι αυτό που λέμε γεννήθηκα ποδοσφαιριστής. Ήταν έμφυτο. Το είχα και φαινόταν στον γήπεδο».

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 έφτασε στο ναδιρ. Πάλευε καθημερινά με την κατάθλιψη και τον εθισμό του με το αλκοόλ, ενώ έφτασε στο σημείο να φυλακιστεί έχοντας συλληφθεί με ναρκωτικές ουσίες. Έχοντας αφήσει πίσω του, τον έκλυτο βίο του, ο Οδυσσέας Κόκκινος δεν νοσταλγεί, ούτε απολογείται για τα λάθη του. Άλλωστε δεν θα άλλαζε κάτι...

«Συμβουλεύω τους νέους να κοιτάζουν μόνο το ποδόσφαιρο και την καριέρα τους. Η μπάλα μπορεί να σώσει την ζωή του. Να μην κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, αλλά μόνο μπροστά όπως τα άλογα. Να μην παρασύρονται από τους φίλους και να είναι προσγειωμένοι. Υπάρχουν πολλοί πειρασμοί στη ζωή και ειδικά στο περιβάλλον των ποδοσφαιριστών».

Photo credit: Guardian, προσωπικό αρχείο Οδυσσέα Κόκκινου.