Κυβέρνηση διατήρησης της κοινωνικής συνοχής του τόπου

Ο θρυλικός Τζίμης Πανούσης ήταν έτη φωτός στην ανάγνωση των πολιτικών εξελίξεων. Αιρετικός, μα απόλυτα αυθεντικός, παρουσίαζε με εξαιρετικό και συνάμα διασκεδαστικό τρόπο την πραγματικότητα και γινόταν αποδεκτός μόνο απ’ όλους όσοι δεν συμμετείχαν στο πολιτικό θέατρο του παραλόγου που μαστίζει αυτόν τον τόπο.

Οι άλλοι προσπάθησαν να τον φιμώσουν. Έτσι είχε τραγουδήσει κάποτε για το έθνος που «προσκυνά σώβρακα και φανέλες». Πολλοί γέλασαν, λίγοι αντιλήφθηκαν, στάθηκαν περισσότερο στον κωμικό τρόπο παρουσίασης μιας πραγματικότητας και τέλος.

Το τελευταίο 48ώρο επιβεβαίωσε ότι τίποτε δεν άλλαξε στον τόπο παρά τα χίλια μύρια που ένιωσε στο πετσί του στα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση και φυσικά την καταστροφή των κοινωνικών δομών. Οι δημόσιες σχέσεις, η διπλωματία και το δόγμα «προσπαθώ να τα έχω καλά με τους ισχυρούς», παραμένει ο βασικός άξονας διακυβέρνησης του τόπου, παρότι από την ηγεσία του πέρασαν διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες οι οποίες (εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ότι) είχαν συγκεκριμένο κοινό παρονομαστή.

Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακός ο πραγματικός λόγος της καταιγίδας αποφάσεων που λήφθηκαν στο τελευταίο 48ώρο. Και για να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος. Προσωπικά δεν αποδέχομαι την απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού, γενικώς δεν αποδέχομαι καμία επιτροπή του ελληνικού Ποδοσφαίρου γιατί στο παρελθόν αλλά και σήμερα, συνεχίζουν να λαμβάνουν σκανδαλώδεις αποφάσεις βιάζοντας το αίσθημα του δικαίου.

Άρα το ζήτημα μου δεν είναι ποιος θα υποβιβαστεί κι αν θα υποβιβαστεί, αν θα επιβληθεί αφαίρεση βαθμών ή η όλη ιστορία θα εξελιχθεί σε φιάσκο, όπως πιστεύω ότι θα γίνει. Δε με νοιάζει. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη στην Ελλάδα, είτε αυτή είναι στα αθλητικά είτε στα πολιτικά δικαστήρια.

Δυστυχώς, αυτό το συναίσθημα (μου) καλλιέργησε το ίδιο το σύστημα δικαιοσύνης, οι παραγραφές, τα βουλεύματα για την αθώωση εγκληματικών και γενικώς η διαχείριση ζητημάτων τα οποία είναι πολύ πιο σοβαρά από τον Πρωταθλητή Ελλάδας στο ποδόσφαιρο.

Ως πολίτης αυτής της χώρας, ενοχλεί αφάνταστα η άρον άρον κατάθεση τροπολογίας προς διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής του τόπου και πριν καλά-καλά εξεταστεί ή αξιολογηθεί το σκεπτικό μιας απόφασης, με το λογική «πάμε να τα έχουμε καλά με όλους». Ποιος κρίνει αν συντρέχουν λόγοι κοινωνικής συνοχής; Ποιος χαρακτηρίζει και αξιολογεί τα αθλητικά μεγέθη; Ποια είναι τα κριτήρια απόδοσης αυτού του «τίτλου»;

Με το ίδιο σκεπτικό, αν αύριο αποδειχθεί χειραγώγηση παιχνιδιών με κυριαρχική συμμετοχής στην παρανομία ένα ιστορικού, εμπορικού σωματείο του οποίου ο ιδιοκτήτης είναι ισχυρός οικονομικός παράγοντας της χώρας, δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη προς διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής;

Και δεν θα επικαλεστώ το παράδειγμα του Ηρακλή (που τον κυνήγησαν λυσσαλέα άνθρωποι οι οποίοι τώρα επικαλούνται την κοινωνική συνοχή της χώρας), γιατί αυτοί που το κάνουν σήμερα, απλά χρησιμοποιούν τις περιπτώσεις με σκοπό να εμπλουτίσουν την τωρινή επιχειρηματολογία τους. Γιατί τότε δεν μιλούσαν ή μάλλον, κάτι προσπαθούσαν να πουν, αλλά σιγοψιθύριζαν γιατί προφανώς δεν διακυβεύονταν η κοινωνική συνοχή του έθνους.