Η αίσθηση ήταν (τελικά) ψευδαίσθηση

Build A Bet στο ΠΑΟΚ - Βόλος. Ένας αγώνας – πολλές αγορές – ένα στοίχημα. |21+

Ακόμη κι αν κανείς αρνείται πεισματικά να δει την αλήθεια, αυτή έρχεται σαν φάντης μπαστούνης μπροστά του και του ρίχνει κάτι σκαμπίλια, σαν και τα χθεσινά. Ξεκινώντας από αυτό του Αγρινίου και καταλήγοντας στο πιο ηχηρό, αυτό στην Αθήνα. Το δεύτερο ήταν πιο ισχυρό γιατί πλέον οι πιθανότητες επιβίωσης μειώθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Παιχνίδια υπάρχουν, το κακό όμως είναι, ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Από τον άλλοτε κραταιό Άρη φτάσαμε στην «ομάδα» των διαδοχικών αρνητικών ρεκόρ και της έλλειψης στοιχειώδους προσωπικότητας. Αυτής που έχασε από μια άλλη ομάδα που πριν από δέκα ημέρες είδε έναν παίκτη της να κάνει μπλονζόν λίγο πριν το τέλος λες και έπρεπε να χάσει με 30. Με πειστήριο την εικόνα για να μην υπάρχει και η δικαιολογία του «δεν είδα, δεν άκουσα».

Τούτο βέβαια ουδόλως απασχολεί τους φορείς, όπως και πολλά άλλα περιστατικά που εκτυλίσσονται στο Πρωτάθλημα, αλλά δεν προκαλούν περισσότερο κρότο από τη σταγόνα που πέφτει στο έδαφος. Κανένα αυτάκι δεν ιδρώνει. Αν ίδρωνε θα υπήρχε μια παραίτηση, μια αντίδραση έστω, αλλά που…
Ο καθένας κάνει τη δουλειά του, εκτός από αυτούς που θα έπρεπε να ασχοληθούν σοβαρά με το προϊόν, να το προστατέψουν και να προλαμβάνουν προς αποφυγήν των «εκπλήξεων» και των αλλοιώσεων. Μα, όταν σε τρία χρόνια (το ανώτερο) θα δουν μία ακόμη ηχηρή αποχώρηση, τότε να κοιταχτούν στον καθρέπτη για να δουν ποιοι έβαλαν το λιθαράκι τους στη διάλυση του Πρωταθλήματος. Μην κάνουν ότι δεν ήξεραν. Γιατί η κατηφόρα άρχισε πριν από αρκετά χρόνια αλλά τώρα φτάσαμε στον πάτο με τους δορυφόρους και την κυριαρχία της διαφθοράς. Η δε σιωπή, στοιχειοθετεί συνενοχή.

Και που να μπλέκεις τώρα με εισαγγελείς. Τα έγραψε πρόσφατα και ο Νίκος Παπαδογιάννης. Σάμπως θα σε υποστηρίξει κανείς στα δύσκολα. Θα σε περάσουν για τρελό, θα σε χαρακτηρίσουν γραφικό. Θα την πατήσεις σαν τον αλησμόνητο Χρήστο Ευθυμίου ο οποίος απαλλάχθηκε λόγω βλακείας, με τη διαφορά βέβαια ότι ο άλλοτε εξαιρετικός κωμικός έκανε απλά τη δουλειά του. Οπότε κάτσε στ’ αυγά σου και κάνε ότι δεν βλέπεις και ότι δεν ακούς.

Αυτά συνθέτουν την εικόνα της μίας όψης του νομίσματος. Η άλλη είναι ο ίδιος ο Άρης. Σωστά το είπε ο ίδιος φίλος. «Αν δεν κερδίσει τον Ιωνικό, ποιον θα κερδίσει;». Κι εγώ αυτό αναρωτιέμαι. Άλλος λέει ότι θα έπρεπε να είχε γίνει η άρση του ban. Δεν λογαριάζει όμως ότι στη ζυγαριά, ήταν λογικό να κυριαρχήσει η πληρωμή των τωρινών παικτών. Η επιλογή ήταν αναγκαία και οποιαδήποτε άλλη απόφαση, ασόβαρη.

Αυτό που κατάλαβε ο Άρης, επίσης, είναι ότι οι εχθροί είναι περισσότεροι από τους φίλους. Κι αυτοί που του χτυπούν στοργικά την πλάτη, τον πληγώνουν πισώπλατα. Το διαπίστωσε εντός της περασμένης εβδομάδας, χθες το απόγευμα επίσης, αλλά άργησε πολύ…

Πάμε στο Αγρίνιο. Το βασικό πρόβλημα είναι η νοοτροπία. Όταν θέλεις να πρωταγωνιστήσεις και αντιμετωπίζεις μια ομάδα η οποία παλεύει για την παραμονή, οφείλεις να δείξεις διάθεση κυριαρχίας από το πρώτο λεπτό. Πριν καλά-καλά περάσει το πεντάλεπτο, ο Άρης κοίταξε τον Παναιτωλικό λες και ήταν υποδεέστερός του.

Αποδείχθηκε επίσης ότι ο Χαβιέρ Ματίγια, έστω κι αν η φετινή απόδοσή του δεν συγκρίνεται με την περσινή, είναι ο πλέον κομβικός παίκτης του Άρη. Καλές οι «κορώνες» για τον Αμπού Μπα, αλλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον ρόλο. Δεν διαθέτει τα τεχνικά χαρακτηριστικά, την ποδοσφαιρική αντίληψη και τη φλόγα στο μάτι για να το κάνει.

Και η αντίδρασή του στο πρώτο γκολ του Παναιτωλικού είναι το λιγότερο που απασχολεί. Δίχως τον Ματίγια, δεν υπήρχε παιχνίδι. Γιόμες κι έχει ο Θεός. Λίγο ο μαχητικός Ντουρμισάι, λίγο οι κακές αντιδράσεις των αμυντικών της ομάδας του Αγρινίου, έως ότου καταλάβουν και αισθανθούν το παιχνίδι. Χωρίς τον Ισπανό ο Άρης δεν έχει δημιουργία, δεν έχει χτίσιμο παιχνιδιού… κανείς δεν μπορεί (έστω) να μιμηθεί τις κινήσεις του. Παρόντος του Ματίγια παίρνει credits και ο Λούκας Σάσα.

Αυτή η αγωνιστική αλήθεια συνδυάστηκε με την κακή μέρα όλης της μεσοεπιθετικής γραμμής. Προσωπικά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί ο Νικολά Ντιγκινί παίζει στην αριστερή πλευρά και όχι ως φορ περιοχής.

Διατηρώ την άποψη ότι αχρηστεύεται καθώς επίσης και ότι ο Ντάνι Λάρσον είναι προτιμότερο να επιστρέψει στο άκρο. Δεν βγήκε με την Ξάνθη, ούτε στο Αγρίνιο και αναρωτιέμαι πόσες φορές θα δοκιμαστεί για να γίνει απόλυτα αντιληπτό. Το χειρότερο όλων είναι αυτό που σημειώνουμε από την ημέρα επιβολής της ποινής απαγόρευσης μεταγραφών.

Δεν υφίσταται το ενδεχόμενο ενίσχυσης και η αίσθηση ότι ο Άρης έχει λύσεις, εξελίσσεται σε μάταια ψευδαίσθηση. Παρόλο αυτά, η ομάδα παραμένει εντός στόχων, «φωνάζοντας» παράλληλα ότι το ταβάνι έχει συγκεκριμένο ύψος, αλλά και ότι χαρακτηρίζεται από το απρόβλεπτο. Τι σχέση είχε εξάλλου ο χθεσινός Άρη με αυτό του ΟΑΚΑ απέναντι σε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό; Καμία…