Ο Πέδρο Μαρτίνς μίλησε στην πορτογαλική Tribuna Expresso (την συνέντευξη που έχει μιλήσει για πολλά και έχει φωτογραφίες του όταν ήταν πιο μικρός μπορείτε να την δείτε εδώ) για αρκετές άγνωστες έως τώρα πτυχές της ζωής του. Μεταξύ άλλων είπε για:

Τον θάνατο του πατέρα του και του αδερφού του: O πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 14 χρονών και τον επόμενο χρόνο πέθανε και ο αδερφός μου. Παίρνω χάπια για την χοληστερίνη και μερικές φορές παίρνω ασπιρίνη. Ελέγχω τα πάντα σε ό,τι έχει να κάνει την υγεία μου. Ο πατέρας μου δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία, προτού ανοίξει δικό του συνεργείο. Ήταν μηχανικός αυτοκινήτων. Δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία που τώρα έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η μητέρα μου είχα ένα μεγάλο μαγαζί. Αυτό το μαγαζί ήταν το σπίτι μας.

Πουλούσε ρούχα, αλεύρι, λίγο από όλα. Όταν γεννήθηκε, η μητέρα μου εξυπηρετούσε πελάτες και ξαφνικά πήγε στο μαιευτήριο. Στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου ζούσαμε στο μαγαζί. Ο πατέρας μου όταν τελείωνε τη δουλειά ερχόταν σπίτι. Είχε ένα μικρό αυτοσχέδιο γκαράζ δίπλα, όπου επιδιόρθωνε ποδήλατα, μηχανάκια κι αυτοκίνητα. Είχε ανταλλακτικά από Nissan, Honda, Subaru και Kia.

Το πως πέθαναν ο πατέρας του και ο αδερφός του: Και οι δύο είχαν προβλήματα. Είχαν προβλήματα με την καρδιά τους.

Το εάν είναι μονοχογιός: Όχι. Ήμασταν τρία αγόρια. Ήμουν ο πιο μικρός, το... κορίτσι (γελάει). Είχαμε διαφορά επτά και εννιά ετών και περίμεναν κορίτσι στην οικογένεια. Ο ένας αδερφός μου βέβαια έχει πεθάνει όπως είπα.

Το πώς ήταν μικρός: Ήμουν ένα ήσυχο παιδί. Μόνο όταν έβλεπα την μπάλα, έτρεχα για να παίξω. Δεν έκανα ποτέ κοπάνα από το σχολείο. Είχα μεγάλο σεβασμό. Δεν μου άρεσε πάντα το σχολείο. Στο Λύκειο μου άρεσε αλλά στο Δημοτικό όχι.

Το ποδόσφαιρο: Είχαμε τον πατέρα μου στην διοίκηση της Φειρένσε και κάθε μέλος της διοίκησης τότε, έπαιρνε μαζί του και τα παιδιά στα ματς. Θυμάμαι να είμαι 5-6 ετών και να μπαίνω στ' αποδυτήρια και να έρχεται η μυρωδιά του ιδρώτα των παικτών & να βλέπω τους τερματοφύλακες να προθερμαίνονται στα αποδυτήρια. Θυμάμαι πολύ καλά αυτές τις στιγμές. Έβλεπα ποδόσφαιρο. Ήμουν οπαδός της Φεϊρένσε μικρός. Θυμάμαι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984. Χάσαμε, ήμουν 14 ετών και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί έπρεπε να φθάσουμε στον τελικό: το άξιζε εκείνη η ομάδα.

Το σχολείο: Σταμάτησα το σχολείο στα 16 μου χρόνια. Σκέφτηκα τι θα κάνω τώρα; Πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Ζούσα μέσα στα αυτοκίνητα. Τα αδέρφια μου δούλευαν στον πατέρα μου, ο καθένας είχε τη ζωή του. Εγώ πάντα έλεγα ότι δεν μου άρεσαν τα αυτοκίνητα & ήθελα να κάνω επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο. Μόλις σταμάτησα το σχολείο, πήγα για έξι μήνες στο συνεργείο του πατέρα μου. Αλλά κατάλαβα, ότι δεν ήμουν για εκεί.

Το συνεργείο: Ουσιαστικά είχα τα λογιστικά & τα έμαθα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Ήμουν υπεύθυνος ταμείου και πήγαινα και στην τράπεζα. Απογοητεύτηκε ο πατέρας μου όταν του είπα ότι θα φύγω. Δεν μου το είπε ποτέ, ούτε αυτός και ούτε η μητέρα μου, αλλά μετά από καιρό νομίζω θα αισθάνθηκε υπερηφάνεια.

Το πρώτο του συμβόλαιο και τη σύζυγό του: Το πρώτο μου συμβόλαιο ήταν ημιεπαγγελματικό στα 16 μου χρόνια. Με ζήτησαν από τις Ακαδημίες της Σπόρτινγκ. Ήταν να μπω στις ακαδημίες, αλλά πήγα για ένα τουρνουά στην Ισπανία και δεν ήθελα μετά. Δεν προσαρμόστηκα. Είχα και μία σχέση εκείνη την περίοδο και έπαιξε τον ρόλο της. Γνώρισα την γυναίκα μου. Με την Λίνα είμαστε μαζί από το Λύκειο.

Το ύψος του πρώτου του συμβολαίου: Για την ακρίβεια είκοσι δύο χιλιάδες πεντακόσιες εσκούδος (112,50 ευρώ) ήταν το πρώτο μου συμβόλαιο. Υπέγραψα το συμβόλαιο και μετά από λίγο άρχισα να παίζω για την πρώτη ομάδα. Δεν θυμάμαι τι έκανα με τα πρώτα μου χρήματα. Ίσως και να αγόρασα κάποια παπούτσια ποδοσφαίρου.

Το εάν έβγαινε έξω: Πρώτη φορά βγήκα από το σπίτι μου για να πιω κάτι τη νύχτα στα 16 μου χρόνια. Πάντα σεβόμουν όμως τα ωράρια. Δεν έγινα χάλια. Υπήρξαν απλά στιγμές που άργησα να γυρίσω. Το μόνο βράδυ που δεν κοιμήθηκα ήταν παραμονή ενός παιχνιδιού Ακαδημιών. Ήταν η παραμονή του γάμου του αδερφού μου.

Το πρώτο του παιχνίδι, τα γούρια και τη γέννηση του γιου του: Έτρεμαν τα πόδια μου πριν από το πρώτο ματς. Χάναμε 1-0 και όταν μπήκα στον αγώνα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σουτάρω από μακριά. Η μπάλα κόντραρε και στην αντεπίθεση δεχθήκαμε το 2-0. Δεν είχα ποτέ γούρια. Μερικές φορές όταν κερδίζουμε μπορεί να φορέσω το ίδιο μπουφάν, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό.

Για τον γιο μου ήμουν στην προετοιμασία με την Φειρένσε. Όταν τελείωσε η προπόνηση το πρωί μου το είπαν. Δεν το περιμέναμε γιατί εκείνη τη μέρα η Λίνα είχε πάει για ραντεβού ρουτίνας στον γιατρό. Δεν περιμέναμε να γίνει τότε. Είχαμε τρεις ή τέσσερις ημέρες ακόμη. Ήταν απίστευτη χαρά, αλλά και ένα μεγάλο βάρος στους ώμους. Μια αίσθηση ευθύνης. Τώρα το παιδί εξαρτάται από μένα σκέφτηκα, τώρα πρέπει να είμαι ο προστάτης του.

Την Εθνική Πορτογαλίας και το εάν υπάρχουν κλίκες σε ομάδες: Το ντεμπούτο μου ήταν στην Ιρλανδία και ήμουν πολύ ευχαριστημένος από όλους. Ο Φίγκο ήταν ένας εξαιρετικός αρχηγός. Εγώ κλήθηκα δύο φορές. Στον ένα αγώνα έπαιξα & στον άλλο όχι. Δεν κλήθηκα ξανά επειδή υπήρχαν καλύτεροι από μένα σε αυτή τη θέση. Όπως Πάουλο Σόσα, Παουλίνο Σάντος & Πάουλο Μπέντο. Δεν έχω καμία απογοήτευση στην ζωή μου για την επιλογή αυτή. Οι αποφάσεις είναι αποφάσεις.

Προσωπικά είχα δυσκολία να καταλάβω τις υποομάδες μέσα στην ομάδα όταν ήμουν στην Φεϊρένσε. Όμως είναι φυσιολογικό. Οι Βραζιλιάνοι κάνουν παρέα με τους Βραζιλιάνους, οι Πορτογάλοι με τους Πορτογάλους & οι παλιοί με τους παλιούς. Είναι φυσιολογικό αλλά δεν σημαίνει ότι υπάρχουν κλίκες. Οι υποομάδες θα υπάρχουν, αλλά μπροστά το κοινό καλό η ομάδα πρέπει να ενώνεται.

Τα πρώτα του επιχειρηματικά βήματα: Είχα μια ιταλική αθλητική μάρκα, την Kronos μαζί με τον Πάουλο Άλβες. Ξεκινήσαμε με μικρά καταστήματα αλλά μετά προέκυψαν προβλήματα και την πουλήσαμε στον όμιλο Sonae.

Το εστιατόριό του: Ναι είχα ένα εστιατόριο στην Σάντα Μαρία Ντε Φέιρα με το όνομα Fair Play για τέσσερα χρόνια. Το σταματήσαμε το 2002. Ήταν ένα ωραίο και ποδοσφαιρικό εστιατόριο.

Το παπούτσι με το όνομα Πέδρο Μαρτίνς: Το έχω ακούσει και το ξέρω αλλά δεν έχει σχέση με εμένα.