Η κριτική είναι εύκολη, αλλά εν τέλει ποιος είναι ο αληθινός Ολυμπιακός;…

Serie A με Live Streaming* & κορυφαία στοιχήματα (21+) | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Για να το δούμε και λίγο αλλιώς. Γιατί μετά το παιχνίδι, όταν έχουμε δει το έργο, όλα εύκολα είναι.

Δεν έβαλε, λέμε, τον Αραμπί ο Μαρτίνς στη Νέα Σμύρνη κι ο Ολυμπιακός «ήταν σαν να έπαιζε χωρίς σέντερ φορ». Κι όταν έστω στο φινάλε ο Μαροκινός πέρασε αλλαγή κι ο Μασούρας τον έβγαλε φάτσα με τον αντίπαλο γκολκίπερ, τι έκανε; Χειρότερο σουτ, αν αυτό το λες σουτ, δύσκολα βλέπεις από φορ. Μήπως να θυμηθούμε ότι στο 0-0 στην Ξάνθη βασικός φορ έπαιζε ο Αραμπί; Τι είχαμε δει τότε;…

Στο ΟΑΚΑ ο Γκερέρο δεν ήταν σέντερ φορ κι είχε βάλει ένα ωραιότατο γκολ στον Παναθηναϊκό; Όταν πέρασε αλλαγή στην Ξάνθη ο Ισπανός, δεν είχε την πιο επικίνδυνη φάση του Ολυμπιακού με εκείνη την κεφαλιά ψαράκι, που έδιωξε σωτήρια ο αντίπαλος γκολκίπερ; Ακόμη και στον Πανιώνιο δεν θα μπορούσε να κάνει το γκολ με εκείνη την πολύ ωραία κεφαλιά του, που έφυγε ελάχιστα άουτ; Με δύο κεφαλιές εύκολα θα έκανε δύο γκολ μακριά από το Καραϊσκάκη και τώρα θα λέγαμε άλλα. Για ένα κλικ δεν μπήκε η μπάλα μέσα ούτε στη μία, ούτε στην άλλη φάση κι οι εντυπώσεις αλλάζουν.

Έτσι είναι η μπάλα. Αρκεί να τελειώσεις καλά η, άσχημα μία φάση. Με το που κάνει σέντρα ο Ολυμπιακός μετά το 1-1 του Πανιώνιου, ο Μπουχαλάκης βγάζει ωραία τον Μασούρα μέσα στην περιοχή του Πανιώνιου. Ο Μασούρας κόβεται πριν σουτάρει, αλλά η μπάλα φτάνει στον Γκερέρο σε ακόμη πιο πλεονεκτική θέση. Ο Ισπανός γυρίζει το σώμα του και σουτάρει, αλλά ο στόπερ του Πανιώνιου με κίνηση-καμικάζι πέφτει πάνω στην μπάλα και την διώχνει-δεν την θυμάστε, γιατί η Νόβα δεν έδειξε ριπλέϊ σε αυτή τη φάση και κανείς δεν την συγκράτησε.

Στον Πανιώνιο έλειπαν όντως δύο πολύ βασικοί παίκτες, ο Ομάρ κι ο Γκιγέρμε. Όπως κι ο Αβραάμ, που στα πέντε προηγούμενα παιχνίδια πρωταθλήματος ήταν εύκολα ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας. Στην Ξάνθη πώς ήταν ο Ολυμπιακός κι έφερε 0-0, και με Ομάρ και με Γκιγέρμε και με Αβραάμ;…

Στην Ξάνθη ο Μαρτίνς είχε παίξει 4-3-3 με τρία κεντρικά χαφ κι όλοι τον είχαμε κατακρίνει γιατί είχε μόνο τρεις καθαρά επιθετικογενείς παίκτες (Ποντένσε, Αραμπί, Σουντανί). Το Σάββατο στον Πανιώνιο το άλλαξε κι έπαιξε 4-4-2, με δύο φορ (Γκερέρο, Σουντανί) και με Ποντένσε, Λοβέρα στα πλάγια στο α΄ ημίχρονο. Στο δε β΄ ημίχρονο το γύρισε κι έπαιξε 4-2-3-1 με Βαλμπουενά αντί Λοβέρα και με Σουντανί στα πλάγια. Αποτέλεσμα, το ίδιο με της Ξάνθης-παρεμπιπτόντως απολύθηκε κι εκείνος ο Ισπανός προπονητής, που τον είχαν στην Ξάνθη και στις πέντε τελευταίες αγωνιστικές μόνο ο Ολυμπιακός δεν τον νίκησε…

Στην άλλη ισοπαλία του Ολυμπιακού, στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό, είχε ξεκινήσει βασικός ο Βαλμπουενά. Κι είχε παίξει από την αρχή κι ο Μασούρας. Ποια ήταν η εικόνα της ομάδας; Μία από τα ίδια…

Πού θέλω να καταλήξω; Ο προπονητής μάλλον τα έχει δοκιμάσει όλα. Δεν είναι τόσο θέμα συγκεκριμένων παικτών, αλλά θέμα ομάδας, όπως αποδεικνύεται. Και φαίνεται δύσκολη για τον Ολυμπιακό η διαχείριση των παράλληλων υποχρεώσεων σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Σίγουρα θα βοηθούσε αν υπήρχε ακόμη καλύτερη ποιότητα στο ρόστερ η, έστω κάποιες καλύτερες επιλογές από τη μέση και πάνω. Ακόμη πιο σίγουρα θα βοηθούσε εάν οι ήδη υπάρχοντες παίκτες έπαιζαν με πιο καθαρό μυαλό.

Δεν μπορεί να μου φύγει από το μυαλό μία φάση από το παιχνίδι με τον Πανιώνιο: ξεκινάει το β΄ ημίχρονο, μπαίνει δυνατά ο Ολυμπιακός, κερδίζει κόρνερ, το εκτελεί καλά ο Βαλμπουενά, κερδίζει με υπερένταση ο Μπουχαλάκης την κεφαλιά στο δεύτερο δοκάρι και στέλνει την μπάλα στο πρώτο δοκάρι. Εκεί είναι αμαρκάριστοι και ο Σουντανί κι ο Σεμέδο. Ο Σουντανί είναι πρόσωπο με την εστία, ενώ ο Σεμέδο με την πλάτη γυρισμένη. Ο Σεμέδο αντί να αφήσει τον Σουντανί να τελειώσει τη φάση, επιχειρεί να κάνει ψαλιδάκι, με αποτέλεσμα να αποτύχει παταγωδώς…

Η δε στιγμή της ισοφάρισης του Πανιώνιου έχει τη μισή ενδεκάδα του Ολυμπιακού σε κατάσταση ύπνωσης!

Ο Γκερέρο αδυνατεί να κάνει ένα κοντρόλ στη σέντρα-από το σέντερ φορ στο 88’ περιμένεις αυτό ακριβώς, να σου κρατήσει λίγο την μπάλα, να την σπάσει σε ένα συμπαίκτη, να αρχίζει η ομάδα να την «γυρίζει» και να μην μπορεί ο αντίπαλος να επιτεθεί. Ο αντίπαλος στόπερ που είχε βγει ψηλά να τον πιέσει, πήγε πρώτος στην μπάλα κι έδιωξε εύκολα-στη συνέχεια βρήκε με το γόνατο τον Ισπανό στη μέση, αλλά όλη η δουλειά ήταν να υποδέχονταν πρώτος την μπάλα ο Γκερέρο. Τότε, μίνιμουμ θα κέρδιζε φάουλ.

Ο Μπουχαλάκης, στη συνέχεια, δεν πίεσε καθόλου τον Κόρμπο στην κάθετη πάσα. Τον άφησε να πασάρει με όλη του την άνεση.

Ο Μεριά, ακολούθως, δεν έκανε το πιο απλό πράγμα που θα έκανε ένας στόπερ-ένα τάκλιν για να διώξει την μπάλα, ώστε να καθαρίσει τη φάση.

Ο Τσιμίκας, σε ακόμη χειρότερη αντιμετώπιση, απέδειξε γιατί έχει ακόμη πολλά ψωμιά να φάει για να γίνει ένας ολοκληρωμένος ακραίος μπακ, αφού δεν σκέφθηκε καν να κάνει ένα φάουλ πάνω στον Εμμανουηλίδη.

Κι ο Σα αποτελείωσε την όλη κωμική εικόνα, με τη χειρότερη τοποθέτηση που έχουμε δει από γκολκίπερ του Ολυμπιακού σε σουτ που έγινε στο κέντρο της εστίας του. Και μετά φώναζε κι ωρυόταν εκνευρισμένος, αντί να τα έχει με τον εαυτό του, συνειδητοποιώντας π.χ. ότι στο α΄ ημίχρονο σε ένα «ελεύθερο» έστειλε την μπάλα απευθείας στον αντίπαλο κι ότι σε ένα άλλο διώξιμο της μπάλας την έστειλε εντελώς επιπόλαια πλάγια άουτ-μικρές λεπτομέρειες που έδειχναν έναν γκολκίπερ που δεν ήταν συγκεντρωμένος στο παιχνίδι.

Κάπως έτσι, δικαιώθηκε η γνωστή διαπίστωση πως όταν δίνεις δικαίωμα, κάποια στιγμή θα το πληρώσεις. Είχε γλιτώσει ο Ολυμπιακός την ισοφάριση (1-1) στη Λάρισα με ένα φαρμακερό σουτ στο τελευταίο λεπτό, όταν η μπάλα είχε φύγει λίγο άουτ. Δεν την γλίτωσε τώρα. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο.

Η ομάδα πρέπει να γίνει πιο αποφασιστική όταν παίζει μακριά από το σπίτι της-όχι ότι στο Καραϊσκάκη είναι όλα καλά, αλλά σαφώς είναι καλύτερα. Με πέντε γκολ σε πέντε παιχνίδια εκτός έδρας, δύσκολα θα επιβιώσεις στη μάχη της κορυφής-δεν αρκεί ούτε καν να είσαι τέλειος αμυντικά. Κι από τα πέντε γκολ, τα δύο να είναι με πέναλτι και δη από φάσεις όχι καθαρές ευκαιρίες για γκολ…

Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο εύκολα όσο τα νομίζουμε. Η κριτική είναι μέσα στο ποδόσφαιρο, όμως η ισορροπία ανάμεσα σε 10 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ κι 11 πρωταθλήματος είναι μία πολύ δύσκολη διαδικασία. Και σωματικά και πνευματικά.

Ας αναρωτηθούμε κάτι, όλοι μας, που κριτικάρουμε, δικαιολογημένα, τον Ολυμπιακό, γιατί δεν μπορεί να κρατήσει ένα 1-0 με τον Παναθηναϊκό και τον Πανιώνιο, ακόμη και για το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα μπορείς να το πεις.

Πώς αυτή η ίδια ομάδα όταν χάνει 0-2 από την Τότεναμ, το γυρνάει και το κάνει 2-2, ψάχνοντας έως το 95’ και το 3-2;

Πώς όταν χάνει στο Χαριλάου το ανατρέπει και το κάνει 2-1;

Πώς όταν χάνει 0-1 στην Κράσνονταρ, το γυρνάει κι αυτό σε υπέρ της 2-1; Πώς χάνοντας 1-3 από την Μπάγερν, όχι απλά μειώνει σε 2-3, αλλά κυνηγάει την ισοφάριση έως το τελευταίο λεπτό;

Πώς όταν τον ισοφαρίζει ο ΟΦΗ, αντεπιτίθεται και κάνει το 2-1;

Εν τέλει, ποιος είναι ο αληθινός Ολυμπιακός; Αυτός η, εκείνος που βάζει ένα γκολ και στη συνέχεια παίζει παθητικά, μόνο για να το κρατήσει, κάτι που ενίοτε δεν το καταφέρνει; Ακριβώς εδώ είναι όλη η ποδοσφαιρική μαγκιά. να ισορροπήσει καλύτερα ο ένας με τον άλλο Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός των ανατροπών, με τον Ολυμπιακό της παθητικότητας.