Με την πρόσληψη του Γιάννη Αναστασίου στον Ατρόμητο το περασμένο καλοκαίρι, όλοι γνώριζαν πως οι Περιστεριώτες θα αλλάξουν ταυτότητα. Από μια ομάδα με αμυντικές αρετές, θα άρχισαν να γίνονται μια ομάδα που πρώτο της μέλημα θα είναι να επιτίθεται, μιας και ο «Ολλανδός» είναι λάτρης του επιθετικού παιχνιδιού.

Όντως αυτή η αλλαγή έγινε στον φετινό Ατρόμητο. Χρειάστηκε χρόνος για να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές και στα τελευταία παιχνίδια φαίνεται αυτό να έχει αρχίσει να συμβαίνει. Όμως κόντρα στον Ολυμπιακό είδαμε τον πιο ακίνδυνο Ατρόμητο από την μέρα που ανέλαβε ο Γιάννης Αναστασίου.

Στην άμυνα, με εξαίρεση τις δύο φάσεις με τα γκολ του Ολυμπιακού, Γούτας, Ρισβάνης και Μέγιερι ήταν εξαιρετικοί θυμίζοντας κάτι από Βαρσοβία όσο το ματς ήταν στο 0-0. Ίδια εικόνα με το πρώτο ματς με την Λέγκια είχε η αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό, εκεί όπου ο Ατρόμητος είχε κάνει τις λιγότερες τελικές σε όλες τις διοργανώσεις με τον Γιάννη Αναστασίου στον πάγκο. Μόλις τρεις, όσες έκανε και στη ρεβάνς.

Στο Καραϊσκάκη ο Ατρόμητος έκανε μια τελική περισσότερη, τέσσερις, αλλά επί της ουσίας δεν απείλησε πραγματικά τους «ερυθρόλευκους». Κάτι ανάλογο είχε γίνει και στην Πολωνία, με την μία τελική λιγότερη! Στο πρωτάθλημα λοιπόν το παιχνίδι αυτό ήταν εκείνο με την μικρότερη παραγωγικότητα για τους Περιστεριώτες.

Σε αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο και η απουσία του Βέλλιου, αλλά κι αυτή του Μπαένα που θα έδινε καλύτερη εικόνα στη μεσαία γραμμή. Αμέσως προηγούμενο παιχνίδι με τις λιγότερες τελικές για τον Ατρόμητο, είναι αυτό με τον Παναθηναϊκό όπου έκανε 5 τελικές προς την αντίπαλη εστία, με το παιχνίδι αυτό ίσως να είναι το χειρότερο φετινό της ομάδας.