Το 4-3-3 του Μαρτίνς και η αλλαγή του μέσω Σουντανί, Λοβέρα ή Μπενζιά…

Παναθηναϊκός - ΑΕΚ με μεγάλες αποδόσεις και νέα ειδικά στοιχήματα! (21+)

Για πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε τον Ολυμπιακό ο Μαρτίνς έχει βρεθεί και παίζει εδώ και τέσσερα παιχνίδια με καθαρό 4-3-3 και δη με τρία κεντρικά-αμυντικά χαφ στον άξονα (Γκιγέρμε, Μπουχαλάκη, Καμαρά).

Προφανώς το κάνει λόγω της απουσίας του Βαλμπουενά (ο οποίος άλλωστε, όπως αποδείχθηκε, και που μπήκε αλλαγή στα δύο προηγούμενα παιχνίδια ήταν σαν να μην έπαιζε, καθότι εντελώς ανέτοιμος, εξ ου και του προέκυψε νέα θλάση…), αλλά και της έλλειψης εμπιστοσύνης που δείχνει απέναντι στον Μπενζιά, τον μοναδικό από τους υπάρχοντες τέσσερις χαφ, που έχει τη δυνατότητα να παίξει σαν δεκάρι-για την ακρίβεια στην καριέρα του σε αυτή τη θέση έπαιξε περισσότερο.

Έτσι, έχουμε δει και στα δύο παιχνίδια με την Μπάγερν, αλλά και σε εκείνα με τον ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη και με την Ξάνθη στην Θράκη, τον Ολυμπιακό να παίζει και με Γκιγέρμε και με Μπουχαλάκη και με Καμαρά βασικούς, άλλοτε με ένα κόφτη (Γκιγέρμε) και δύο εσωτερικούς χαφ (Μπουχαλάκη, Καμαρά) κι άλλοτε με δύο κόφτες (Γκιγέρμε, Μπουχαλάκη) και με τον Καμαρά μπροστά τους, κάτι σαν ψευτοδεκάρι..

Σοβαρή σημείωση: ο Ολυμπιακός ουσιαστικά ποτέ δεν έχει δουλέψει να παίζει με τρεις αμυντικούς χαφ. Ούτε στην περσινή προετοιμασία, ούτε στη φετινή. Και γιατί ο Μαρτίνς παίζει γενικά στην καριέρα του το 4-2-3-1 και γιατί η ομάδα με τον Φορτούνη μέσα…αδιαπραγμάτευτα έπαιζε με δεκάρι και δη δεκάρι περισσότερο σε ρόλο μεσοκυνηγού και λιγότερο πλέϊ μέϊκερ. Ο Φορτούνης τραυματίστηκε λίγο πριν αρχίσουν τα επίσημα παιχνίδια των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ κι ο Μαρτίνς ορθά, όπως αποδείχθηκε, επέλεξε να μην αλλάξει ρόλους και συστήματα στην ομάδα, πέρασε τον Βαλμπουενά αντί του Φορτούνη κι έκανε μια χαρά τη δουλειά.

Τώρα, όμως, με τον τραυματισμό του Φορτούνη, ο Μαρτίνς επέλεξε να αλλάξει ρόλους και σχηματισμό, πηγαίνοντας σε κλασικό 4-3-3, χρησιμοποιώντας και τους τρεις κεντρικούς του χαφ, αφού πρώτα δοκίμασε με τον ΟΦΗ να παίξει ουσιαστικά με δύο φορ (Γκερέρο, Σουντανί), κάτι μεταξύ 4-2-3-1 και 4-4-2, όπως κάποιες φορές έβαζε και τον Φορτούνη πιο προωθημένο.

Έχω την αίσθηση ότι το εγκατέλειψε άμεσα και πήγε στο σχηματισμό 4-3-3 με τους τρεις κόφτες, παρότι κέρδισε εκείνο το ματς με 2-1 και δη με τον Σουντανί να το καθαρίζει, διότι θορυβήθηκε από τις φάσεις που έφαγε ο Ολυμπιακός από τον ΟΦΗ. Πίστεψε δηλαδή ότι αμυντικά του δημιουργήθηκαν προβλήματα επειδή έπαιζαν μόνο οι Γκιγέρμε, Μπουχαλάκης στα χαφ. Μόνο που ολόκληρη η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα πίσω προέκυψε και για άλλο λόγο: δεν μάρκαραν καθόλου οι εξτρέμ, ο Ποντένσε κι ο Λοβέρα, όπως εξάλλου κι ο Σουντανί.

Τώρα, με το 4-3-3 είναι ξεκάθαρο ότι ο Ολυμπιακός δημιουργικά κι επιθετικά χάνει πολύ. Το διαπιστώσαμε όλοι στην Ξάνθη, ενώ και με την ΑΕΚ οι ευκαιρίες ήταν λιγοστές και τα γκολ προήλθαν από ένα κόρνερ και ένα σουτ εκτός περιοχής. Στο δε Μόναχο κι αν ήταν με το σταγονόμετρο οι επικίνδυνες φάσεις. Με την Μπάγερν στον Πειραιά είχε λειτουργήσει καλύτερα η ομάδα, αλλά εκεί όλοι είχαν κάνει συνολικά μία υπερβατική για ελληνική ομάδα εμφάνιση.

Από την άλλη, με το 4-3-3 είδαμε ότι ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά μετά από καιρό κράτησε το μηδέν σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια, με την ΑΕΚ και με την Ξάνθη, και μάλιστα χωρίς να δεχθεί σοβαρό αριθμό ευκαιριών. Με την δε Μπάγερν στο Μόναχο το σκορ έμεινε χαμηλά, αλλά κύρια λόγω της παρουσίας του Σα, του δοκαριού και τεσσάρων σωτήριων επεμβάσεων των αμυντικών (δύο του Σεμέδο και δύο των Μεριά, Τσιμίκα)…

Η εντύπωση που έχω είναι ότι ο Ολυμπιακός δύσκολα μπορεί να παίξει (σωστά) το 4-3-3, καθότι και είναι μία δύσκολη επιλογή, καθότι χρειάζεται εσωτερικούς μέσους με φοβερά πνευμόνια, αλλά και ικανότητες για μπρος και πίσω, αλλά και γιατί είναι ομάδα που έχει να το παίξει αυτό το σύστημα πάνω από δέκα χρόνια, από τότε που το έκανε ο Λεμονής με Λεντέσμα, Στολτίδη, Πατσατζόγλου, κατά βάση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κοινώς, δεν έχει συνηθίσει ο Ολυμπιακός να παίζει άλλο πράγμα από το 4-2-3-1 κι ούτε επί Μαρτίνς το έχει δουλέψει δύο καλοκαίρια (αν δούμε και τα φιλικά, σπάνια το έχει παίξει, σε κάποια 20λεπτα η, 30λεπτα).

Με τον Φορτούνη στα πιτς για ένα ακόμη δίμηνο και τον Βαλμπουενά πάλι νοκ άουτ, όπως ουσιαστικά είναι εκτός μάχης εδώ και τρεις εβδομάδες και χωρίς κανείς να μπορεί να αισθάνεται βεβαιότητα για το πότε ακριβώς, αλλά και το πόσο έτοιμος θα επανέλθει, αναπόφευκτα γεννάται το ερώτημα, πώς μπορεί να αλλάξει το 4-3-3 ο Μαρτίνς; Από την στιγμή που δεν έχει δοκιμάσει ουσιαστικά ποτέ σαν δεκάρι τον Μασούρα και τον Ποντένσε και δεν θεωρεί ακόμη έτοιμο γι΄ αυτή τη θέση τον Λοβέρα (τον έχει βάλει δεκάρι μόνο 14 λεπτά από το 63’ ως το 77 με τη Λαμία κι άλλα 11 λεπτά, από το 68’ έως το 79’ στο πρώτο ματς με την Μπάγερν)…

Η επιλογή είναι είτε το 4-4-2 (με τον Σουντανί κοντά στον φορ η, με δίδυμο Γκερέρο, Αραμπί, κάτι που το έχει κάνει μόνο 30 λεπτά στην Ξάνθη), είτε το 4-2-3-1 με δεκάρι τον Λοβέρα, που το ερωτηματικό της ετοιμότητας του σε επίπεδο βασικής ενδεκάδας η, τον πιο έμπειρο, αλλά με τα δικά του ερωτηματικά, Μπενζιά. Αυτό το τελευταίο το είχε κάνει με τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι για 57 λεπτά, μέχρι που αποβλήθηκε ο Αλγερινός και στο τελευταίο 25λεπτο του αγώνα με την Τότεναμ στο Καραϊσκάκη. Για να είμαι δε ειλικρινής, δεν λέω ότι με είχε…γοητεύσει σε εκείνα τα δύο ματς, αλλά κακή εντύπωση δεν μου είχε αφήσει.

Βέβαια, το πώς θα είναι ο Μπενζιά τώρα, που ο Μαρτίνς (κακώς κατά την γνώμη μου) δεν τον έχει βάλει ούτε λεπτό από τότε, δηλαδή εδώ και 40 ημέρες, δεν μπορώ να ξέρω…